Amaç: Bu çalışmada antineoplastik bir ajan olan carboplatinin sıçan karaciğerinde yaptığı toksisite üzerine rezene uçucu yağı (RUY), C vitamini ve E vitamininin koruyucu etkileri karşılaştırmalı olarak araştırıldı. Yöntem: Beş çalışma grubu (n=6) oluşturuldu ve sırasıyla serum fizyolojik (SF), carboplatin, carboplatin+RUY, carboplatin+C vitamini ve carboplatin+E vitamini intraperitoneal yoldan beş gün süreyle uygulandı. Bulgular: Çalışma sonunda histopatolojik yönden çalışma gruplarına ait karaciğerlerde patolojik bir bulguya rastlanmadı. Biyokimyasal olarak carboplatin grubunun serum alanin aminotransferaz (ALT), alkalen fosfataz (ALP) ve indirekt bilirubin değerlerinin kontrol (SF) grubuna göre anlamlı derecede yüksek olduğu, RUY, C vitamini ve E vitamini gruplarında ise serum ALT ve ALP değerlerinin carboplatin grubundan istatistiksel olarak anlamlı derecede düşük olduğu saptandı. C vitamini grubuna ait indirekt bilirubin düzeyinin kontrol grubuna göre anlamlı derecede yüksek olduğu gözlendi. RUY ve E vitamini gruplarına ait indirekt bilirubin seviyelerinin ise kontrol grubu ile aralarında anlamlı bir fark olmadığı, carboplatin grubundan ise anlamlı derecede düşük olduğu saptandı. Sonuç: Carboplatin’le birlikte C vitamini, E vitamini veya RUY kombinasyonlarının carboplatin’e bağlı karaciğer toksisitesini önleyebileceği sonucuna varıldı.

Aim: In this study, the protective effect of Foeniculum vulgare Miller essential oil (FEO), vitamin C and vitamin E were comparatively investigated on carboplatin toxicity in liver tissue in rats. Method: Thirty Sprague-Dawley rats were divided into five groups (n=6), and the groups were treated for five days by i.p. injections of isotonic saline solution (ISS), carboplatin, carboplatin+FEO, carboplatin+vitamin C and carboplatin+vitamin E respectively. Results: At the end of the study, there were no histopathological changes in the study groups. Serum alanine aminotransferase (ALT), alkaline phosphatase (ALP) and indirect bilirubin levels of carboplatin group were significantly increased compared to the control group. Serum ALT and ALP levels of FEO, vitamin C and vitamin E groups were not different from the controls, but significantly lower than the carboplatin group. Serum indirect bilirubin level of the vitamin C group was significantly increased compared to the control group. Serum indirect bilirubin levels of FEO and vitamin E groups were not different from the controls, but significantly lower than carboplatin group. Conclusion: As a result, carboplatin-induced hepatotoxicity was diminished when combined with the vitamin C, vitamin E or FEO.

Amaç: Methidathion (MD) ?O,O-dimethil S-(2,3-dihidro-5-methoksi-2-okso-1,3,4-thiadiazol-3-ylmethil) fosforodithioat? tarımda en yaygın kullanılan organofosfat insektisitlerden biridir. Bu çalışmada, bir organofosfat insektisit olan MD’un ratlarda pankreas hasarına neden olup olmadığı ve vitamin E ve C kombinasyonu ile bu hasarın önlenip önlenemeyeceğinin araştırılması amaçlandı. Metod: Deney grupları; kontrol grubu, MD grubu ve MD+Vitamin E ve C (MD+Vit) grubu şeklinde düzenlendi. MD ve MD+Vit grubundaki ratlara çalışmanın başında bir defa 8 mg/kg MD oral olarak verildi. MD+Vit grubunda, MD verildikten 30 dakika sonra, vitamin E 150 mg/kg dozunda i.m. ve vitamin C 200 mg/kg dozunda i.p. olarak verildi. MD uygulamasından 24 saat sonra kan örnekleri alınarak serumda amilaz ve lipaz aktiviteleri ölçüldü. Bulgular: Kontrol grubu ile MD grubu karşılaştırıldığında amilaz aktivitesinde anlamlı bir fark gözlenmedi. MD+Vit grubunda kontrol ve MD gruplarına göre amilaz aktivitesinde anlamlı bir artma gözlendi. Kontrol grubu ile MD grubu karşılaştırıldığında, MD grubunda lipaz aktivitesinde anlamlı bir artma bulundu. MD+Vit grubunda MD grubuna göre lipaz aktivitesinde anlamlı bir azalma gözlendi. Sonuç: MD’un pankreas hasarına neden olabileceği, vitamin E ve C kombinasyonunun ise bu hasara karşı koruyucu etki gösterebileceği sonucuna varıldı.

Aim: Methidathion (MD) ?O, O-dimethyl S-(2,3–dihydro–5–methoxy–2–oxo-1,3,4-thiadiazol-3-ylmethyl) phosphorodithioate? is one of the most widely used organophosphate insecticides in agriculture. In this study, we aim to examine whether the organophosphate insecticide methidathion causes pancreas damage and, a combination of vitamins E and C prevents this damage in rats. Methods: The experimental groups were as follows: Control group, MD-treated group (MD), and a group treated with MD plus vitamin E plus vitamin C (MD+Vit). The MD and MD+Vit groups were treated orally with a single dose of 8 mg/kg MD body weight at after treatment. Vitamin E and vitamin C were injected at dose of 150 mg/kg body weight i.m. and 200 mg/kg body weight i.p., respectively, 30 min after the treatment with MD in the MD+Vit group. Blood samples were taken 24 h after the MD administration.The activities of serum enzymes were determined in each sample at 24 h. Results: The results of the experiment demonstrated that amylase activity was increased significantly in the MD+Vit group compared with control group or MD group, and there was no significant difference between MD and control groups. Lipase activity was increased significantly in the MD group compared with control group, was decreased significantly in the MD+Vit group compared with MD group, and there was no significant difference between MD+Vit and control groups. Conclusion: From these results, it can be concluded that MD may cause pancreas damage and, a combination of vitamins E and C may prevent damage caused by MD.

Amaç: Çalışmada, 1999-2001 tarihleri arasındaki iki yıllık süreçte Mikrobiyoloji Laboratuvarı’na gönderilen örnekler ile hastane enfeksiyonlarının önlenmesi ve kontrolü amacıyla çeşitli servislerden alınan örneklerden üretilen Vibrio metschnikovii (V. metschnikovii) suşlarının biyokimyasal özellikleri ile antibiyotik hassasiyet testi sonuçları irdelenmiştir. Yöntem: Kliniklerden gönderilen 137 örnek, Kanlı ve Eozin Metilen Blue (EMB) Agar besiyerlerine ekildikten sonra, kolonilerin tanımlanması ve antibiyotik duyarlılık testlerinde “Sceptor Gram Negative Enterik MIC/ID Panel” ile “Sceptor Gram Negative Urine MIC/ID Paneller” (Becton Dickinson-USA) kullanıldı. Bulgular: Laboratuvara gönderilen klinik örneklerin14 (% 61)’ünde ve kontrol amaçlı olarak çeşitli servislerden alınan örneklerin 9(%39)’undan olmak üzere toplam 23 örnekte V. metschnikovii izole edilmiştir. Antimikrobiyal ajanlara karşı yapılan duyarlılık testi sonucunda imipenem ve amoksisilin-klavulanatın % 100, ampisilin-sulbaktam, gentamisin ve amikasinin % 95, tetrasiklinin % 92, sefazolin ve tikarsilin-klavulanatın % 90 oranları ile en etkili ajanlar oldukları gözlenmiş; en yüksek direnç gelişimi saptanan ajanlar ise % 80 oranı ile aztreonam, % 60 oranı ile seftazidim, % 52 oranı ile sefotaksim ve % 48 oranı ile trimetoprim-sulfametoksazol olarak saptanmıştır. V. metschnikovii suşlarının ampisilin, sefoperazon, sefotetan, seftriakson, sefuroksim, siprofloksasin, piperasilin, tikarsilin ve tobramisine karşı % 13 ile % 45 arasında değişen oranlarda direnç geliştirdikleri tespit edilmiştir. Sonuç: V. metschnikovii’nin bir dönem hastanemiz bünyesindeki bulunan çeşitli cihaz ve ortamlarda kolonize olduğu gözlenmektedir ve çalışmada buna dikkat çekilmiştir. Giderek daha sık olarak karşımıza çıkan bu bakteri ile ilgili veriler yine de sınırlıdır ve özellikle su kaynakları başta olmak üzere, ülkemizde konu ile ilgili daha geniş çalışmalar yapılması gerekmektedir.

Aim: The purpose of this study was to determine the biochemical characteristics and the antibiotic susceptibilities of V.metshnikovii strains yielded during a two year period between 1999-2001, from the specimens delivered to our Microbiology Laboratory and the specimens received from various clinics for prevention and control of nosocomial infections. Method: 137 specimens received from various clinics were inoculated to blood agar an eosine methilene blue (EMB) agar. Detection and antibiotic susceptibility tests of the yielded colonies were performed using “Sceptor Gram negative Enteric MIC MIC/ID panel” and “Sceptor Gram negative urine MIC/ID Panel (Becton Dickinson-USA). Results: From the cultures of the collected specimens, V.metshnikovii strains were isolated from a total of 23 specimens: 14 (61 %) were from the clinical specimens sent to our laboratory and 9 (39 %) were from the specimens received from various clinics for control. In the result of susceptibility tests against antimicrobial agents, the most effective agents and their susceptibility rates were as follows: imipenem and amoxicillin-clavulanic acid 100 %, ampicillin-sulbactam, gentamicin and amikacin 95 %, tetracycline 92 %, cefazolin and ticarciline-clavulanic acid 90 %. The highest resistance rates were detected against aztreonam with 80 %, ceftazidime with 60 %, cefotaxime with 52 % and trimethoprim-sulphamethoxazole with 48 %. V.metshnikovii strains demonstrated a resistance rate between 13 % and 45 % against ampicillin, cefoperazone, cefotetan, ceftriaxone, cefuroxime, ciprofloxacin, piperacillin, ticarcillin and tobramycin. Conclusion: V.metschnikovii is considered to colonize for a period in various equipments in our hospital. Data about this bacteria which we will likely meet more often is still restricted and it is necessary to make more comprehensive studies about this subject especially including water sources.

Bu çalışmada, yenidoğan döneminde solunum sıkıntısının değerlendirilmesinde rutin göğüs radyografisinin klinik değerinin araştırılması amaçlandı. Haziran 1996 ile Mart 2000 tarihleri arasında Yenidoğan Yoğun Bakım Ünitesine solunum sıkıntısı nedeniyle yatırılan 278 yenidoğanın göğüs radyografisi retrospektif olarak değerlendirildi. Kontrol grubu olarak yalnızca hiperbilirubinemi yakınması olan ve rutin göğüs radyografisi çekilen hastalar alındı. Filmler hastaların tanısından haberi olmayan aynı radyolog tarafından değerlendirildi. Çalışma grubuna alınan yenidoğanların 116’sına (%41.7) neonatal pnömoni, 78’ine (%28) respiratuvar distres sendromu, 62’sine (%22.3) yenidoğanın geçici taşipnesi, 19’una (%6.8) mekonyum aspirasyon sendromu ve 3’üne (%1) konjenital diyafragmatik herni tanısı kondu. Rutin göğüs radyografisinin yenidoğanda solunum sıkıntısını tahmin etmede sensitivite ve spesifisite değerleri sırasıyla %62 ve %88 bulundu. Yenidoğanın geçici taşipnesi tanısı konan bebeklerden elde edilen sensitivite oranı (%24) hem neonatal pnömoni (%73) hem de respiratuvar distres sendromlu (%68) bebeklerin sensitivite oranlarından anlamlı olarak düşük bulundu (p<0.05). Sonuç olarak, rutin göğüs radyografisinin yenidoğan döneminde solunum sıkıntısını değerlendirmede tek başına değeri sınırlı bulundu. Fakat anamnez ve klinik bulgular ile birlikte değerlendirildiğinde tanı değeri daha yüksek olmaktadır. Bu yüzden rutin göğüs radyografisini hem radyolog hem de klinisyenin değerlendirmesi gerektiğini önermekteyiz.

In this study, we have aimed to determine the clinical value of routine chest radiograph in the detection of respiratory distress in the neonatal period. Routine chest radiographs of 278 neonates who hospitalized to Neonatal Intensive Care Unit between June 1996 and March 2000, with respiratory distress complaints were examined retrospectively. The patients who had only hyperbilirubinemia complaint and were took routine chest radiograph, were accepted as control group. Chest x-rays were examined by same radiologist who hasn’t any knowledge about diagnoses of patients. The clinical diagnoses of neonates in the study group were neonatal pneumonia (116 of them, 41.7%), respiratory distress syndrome (78 of them, 28%), transient tachypnea of neonatorum (62 of them, 22.3%), meconium aspiration syndrome (19 of them, 6.8%) and congenital diaphragmatic hernia (3 of them, 1%). The sensitivity and spesifity values of routine chest radiograph to estimate the respiratory distress in the neonatal period were 62% and 88%, respectively. The sensitivity rate of neonates diagnosed as transient tachypnea of neonatorum was significantly lower than infants’ sensitivity rates with neonatal pneumonia (73%) and respiratory distress syndrome (68%) (p<0.05). In conclusion, alone routine chest radiograph was found to has a limited diagnostic value in the detection of respiratory distress in the neonatal period. But it can be more valuable together with other anamnestic and clinical findings of neonates. Therefore, we suggest that routine chest radiograph should be examined by both radyologist and clinician.

Frozen kesit (FK), intraoperatif tanıda oldukça faydalı bir metottur. Bu makalede genel olarak FK sonuçlarının doğruluk oranını saptamayı ve literatür bilgileri ışığında organ ve sistemlere göre FK sonuçlarımızı değerlendirmeyi amaçladık.1997-2002 yılları arasında FK ile değerlendirilen 302 cerrahi spesmen çalışıldı. Tanısal doğruluk %92,7 idi. 20 olguda (%6,6) tanı parafin kesitlere bırakılmıştı.Yanlış pozitif bir(%0,33) ve yanlış negatif bir tanı (0,33) verilmişti. FK metodu, kesin tanıdan çok, bilinmeyen bir patolojik sürecin genel tanısı için kullanıldığı zaman, daha yararlı olacaktır.

Frozen section diagnosis is a highly useful method in intraoperative diagnosis. In this manuscript we aimed to investigate the accuracy rates of the frozen section study in general, and for individual frozen section study of difficult organs and systems and compared our results with the literature data. Three hundred and two surgical specimen that underwent frozen section evaluation between 1997 and 2002 were studied. The diagnostic accuracy was 92.7%. The diagnosis was deferred in 20 cases (6.6%). False positive diagnosis was made in one case (0.33%) and false negative diagnosis in one case (0.33%). Frozen section has greater benefit when used for the general diagnosis of an unknown pathologic process rather than for an exact diagnosis.

Akut solunum sıkıntısı sendromu (ARDS) çeşitli etmenlere bağlı akut gelişen alveolokapiller permeabilitede artmaya sekonder oluşan pulmoner ödem ve ağır hipoksemi tablosunun görüldüğü akciğer hasarıdır. Kliniğinde taşipne, dispne ve siyanoz olup ventilasyon/perfüzyon dengesizliğinin de ARDS’nin patofizyolojisinin ayrılmaz parçası olduğu gösterilmiştir. ARDS mortalitesi halen oldukça yüksektir ve genellikle %50’nin üzerindedir. Bu yüksek mortalite oranı, primer olarak ARDS’ye neden olan faktörlerin oluşturduğu birden fazla organ yetersizliğinin komplikasyonlarından kaynaklanmaktadır. ARDS tedavisinin, altta yatan sebebin bulunmasını ve tehlike altındaki organizmanın desteklenmesini içerdiğinden dolayı semptomatik özelliği ağır basar. Son on yıl içindeki klinik çalışmalarda, anlamlı ilerlemeler kaydedilmiş farmakolojik ve non-farmakolojik tedavi ümit verici görünmektedir.

Acute respiratory distress syndrome (ARDS) is a pulmonar injury with pulmonary edema and severe hypoxemia secondary to alveolocapillary permeability increase due to various factors. It has a clinical triad consist of tachypnea, dyspnea and cyanosis. Ventilation / perfusion imbalance is a consistent part in ARDS pathophysiology. ARDS mortality is still high and commonly over 50%. This high mortality rate is result of multisystem organ failure complications due to ARDS causative factors. ARDS treatment needs to determine the underlying factor and support the organism so, its symptomatic feature is dominant. In the last decade parallel with basic science studies clinical studies showed improvement and various pharmacological and non-pharmacological therapy modalities caused a hopefull success rate increase.