Amaç: İndol-3-asetik asit (IAA)’in, reaktif oksijen türlerini (ROT) oluşturduğu bilinmektedir. IAA böbrek yetmezliği, hipoglisemi, myotoniye sebep olmaktadır. Bu çalışmada, IAA’in F2 nesil farelerde böbrek katalaz (CAT), süperoksit dismutaz (SOD) ve glutatyon peroksidaz (GSH-Px) enzim aktivitelerine etkisi araştırıldı. Metod: Dişi fareler (Mus musculus) üç gruba ayrıldı. İki dişi bir erkekle çiftleştirildi. Birinci gruptaki dişilere, IAA’in 300mg/kg vücut ağırlığı dozu etanolde 1/40 seyreltilerek üç günde bir deri altına verildi. İkinci gruptaki dişilere, kontrol grubu olarak etanol aynı yolla verildi. Üçüncü gruptakilere de, kontrol etanolün miktarı kadar serum fizyolojik verildi. Bu işlemler iki nesil boyunca yapıldı. Böbrek dokusunda enzim aktiviteleri spekrofotometrik olarak tayin edildi. Bulgular: IAA verilen gruptaki F2 nesilde, CAT aktivitesi kontrol etanol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde azaldı (p<0.002). Gruplar birbirleriyle karşılaştırıldığında SOD ve GSH-Px aktivitelerinde anlamlı bir fark gözlenmedi. Sonuç: IAA’in F2 nesil farelerde böbrek CAT aktivitesini olumsuz yönde etkilediği söylenebilir.

Aim: Indole-3-acetic acid (IAA) has been known to generate reactive oxygen species (ROS). IAA causes renal dysfunction, hypoglycemia, and myotonia. In this study, the effect of ındule-3-acelic acid on mice catalase (CAT), superoxide dismutase (SOD), and glutathione peroxidase (GSH-Px) activities in the kidneys the second generation were investigated. Methods: Female mice (Mus musculus) were divided into 3 groups. For mating, two females and one male were held in a steinless steel cage. IAA was intraperitoneally administrated to maternal mice as 1/40 dilution of 300 mg/kg body weight in 3 day intervals. As controls, ethanol and serum physiologic were administrated. This experimental treatment was carried out for over 2 generations. Spectrophotometric methods were used to determine the activities of above-mentioned enzymes in the kidney tissue. Results: In the second generation of IAA administrated mice, CAT activity was found to be lower than control ethanol group (p<0.002). There was no significant difference in the SOD and GSH-Px activities among IAA, control ethanol, and control serum physiologic groups. Conclusion: As a result, we can say that the CAT was affected negatively from IAA toxicity.

Ratlarda karbon tetraklorür (CCl4) ile oluşturulan akut karaciğer hasarı modelinde anason (Pimpinella anisum) uçucu yağı ekstresi ve antioksidan ajanlardan Vitamin C ve E’nin hepatoprotektif aktiviteleri plasebo ile karşılaştırılmalı olarak araştırıldı. Deney süreci sonrasında saptanan postmortem histopatolojik bulgular, Vitamin C ve E’nin karaciğer hasarını önleyici etkilerinin kuvvetli olduğunu anason (Pimpinella anisum)’un ise hepatoprotektif bir özelliğinin olmadığı, hatta karaciğer fonksiyonlarının kısmen daha da olumsuz etkilendiğini gösterdi. Vitamin C ve E gruplarında olumlu, anason (Pimpinella anisum) grubunda ise olumsuz yönde değişim gösteren serum aspartate aminotransferase (AST), alanine aminotransferase (ALT), alkaline phosphatase (ALP), Lactate dehydrogenase (LDH) ve indirekt bilirubin seviyelerinde kontrol ve CCl4 gruplarına göre istatistiksel olarak anlamlı fark vardı. Ratların vücut ağırlıklarında meydana gelen değişiklikler de biyokimyasal sonuçları destekleyen niteliklerde idi. Sonuç olarak akut karaciğer hasarında anasonun karaciğeri koruyucu bir etkisinin olmadığı sonucuna varıldı.

Hepatoprotective activity of anise (Pimpinella anisum) and anti-oxydant agent Vitamin C, E was studied in carbon tetrachloride (CCl4) induced acute liver injury model in rats. The findings were suggested that Vitamin C and E have strongly hepatoprotective effects of anise oil has a negative effect in liver functions. Whereas the changes in body weights of the rats in each study group were in accord with the biochemical and post-mortem histopathological findings. Vitamin C and E resulted in decreased levels of serum aspartate aminotransferase (AST) and alanine aminotransferase (ALT). AST, ALT, alkaline phosphatase (ALP), lactate dehydrogenase (LDH), and indirect bilirubin levels were changed positively in Vitamin C and E group and negatively in anise group and there are statistical differences between study and both placebo and CCl4 groups. The results of the study clearly indicate that anise, has not a potent hepatopropective effect against carbon tetrachloride (CCl4) induced hepatic damage in rats.

Amaç: Bu çalışmada erişkin hastalarda damar yolu açılması sırasında topikal olarak tek doz uygulanan EMLA (eutectic mixture of local anesthetic) ile benzidamin hidroklorürün analjezik etkinlik, maliyet, hemodinamik ve yan etkileri açısından karşılaştırılması amaçlandı. Yöntem: ASA I-III grubundan yaşları 18-60 arasında değişen 100 hasta randomize çift kör olarak 2 gruba ayrıldılar. IV kanülasyondan 1 saat önce birinci gruba EMLA, ikinci gruba ise benzidamin hidroklorür uygulandı. Kanül yerleştirilirken, olguların ağrıları VAS ile değerlendirildi. İşlem sırasında hemodinamik değişiklikler ve yan etkiler kaydedildi. Bulgular: VAS skorları EMLA grubunda benzidamin grubuna göre anlamlı derecede daha düşüktü (p<0.01). Kan basıncı açısından gruplar karşılaştırıldığında kanülasyon sonrası 1., 3., 4. ve 6. dakika sistolik kan basınçları ve kanülasyondan sonra 6. dakika ortalama kan basınçları benzidamin grubunda anlamlı olarak daha yüksek idi (p<0.05). Gruplar kendi içerisinde kan basıncı ve kalp atım hızı yönünden kanülasyon öncesine göre kanülasyon sonrası karşılaştırıldığında anlamlı fark saptanmadı. EMLA grubunda ciltte solukluk ve uyuşma anlamlı olarak daha fazla idi (p<0.05). Diğer yan etkiler açısından anlamlı fark saptanmadı. Sonuç: Benzidamin hidroklorür jelin, EMLA kreme göre analjezik etkinliğinin daha az olmasına karşın, olguların büyük çoğunluğunda yeterli analjezi sağlaması yanında maliyetinin de düşük olması nedeni ile damar yolu açılması sırasında EMLA kreme alternatif olabileceği kanısına varıldı.

Aim: The purpose of this study was to compare the effectiveness of a single dose of the EMLA cream with benzydamine hydrochloride for efficiency of analgesia, costs, hemodynamic effects and side effects during intravenous cannulation in adult patients. Method: A hundred ASA I-III adult patients, aged between 18-60 years were randomly, double blind placed in two groups. In the first group, EMLA cream was topically applied for dermal anesthesia, and in the second group, benzydamine hydrochloride gel was topically applied for dermal anesthesia one hour before intravenous cannulation. The pain was evaluated with VAS during cannula insertion. The hemodynamic changes and side effects were recorded. Results: The EMLA group’s VAS scores were significantly lower than benzydamine group (p<0.01). When compared to blood pressures in both groups, the systolic blood pressures were significantly higher at first, third, fourth and sixth minute after cannulation, and mean blood pressures were significantly higher at sixth minute in benzydamine group (p<0.05). In both groups, there were not significant differences the blood pressures and heart rates compared to control values after intravenous cannulation. In EMLA Group, fadeness and numbness were significantly higher (p<0.05). There were not significant differences in view of other side effects. Conclusion: As a reselt although benzydamine hydrochloride gel has got less analgesic efficiency than EMLA cream, it provided analgesia in the greater part of the patients, in addition, its cost is cheaper than EMLA. Therefore, we suggested that, it may be an alternative to EMLA cream for intravenous cannulation.

Zehirlenmeler, sık karşılaşılan ve ölümcül olabilen önemli bir sağlık sorunudur. Akut zehirlenmeler, potansiyel olarak ciddi sonuçlara yol açabilmekte ve olguların %3-5’i yoğun bakım ünitesinde izlenmeye gereksinim duyarlar. Bu çalışmada, 4 yıl içinde Reanimasyon Ünitesine zehirlenme tanısı ile kabul edilen olgular, retrospektif olarak incelenmiştir. Toplam 73 zehirlenme olgusunun 40’ı kadın, 33’ü ise erkekti. Kadınların yaş ortalaması 26, erkek olguların yaş ortalaması ise 28 olarak saptanmıştır. Olgularının 3’ü (%4.1) karbonmonoksit, 3’ü (%4.1) besin ve/veya mantar, 6’sı (%8.2) metil alkol, 24’ü (%32.9) organofosfat zehirlenmesi, 34’ü (%46.6) ilaçlara, ve 3’ü (%4.1) de bilinmeyen maddelere bağlı zehirlenme idi. Karbonmonoksit ve tek çeşit ilaç nedeni ile zehirlenenlerden ölen olmazken, metil alkol ile zehirlenenlerden 3’ü (%50), besin ve/veya mantar ile 2’si (%66.6), organofosfat ile 4’ü (%16.6), kombine ilaç ile 1’i (%16.6) ve bilinmeyen maddeler ile de 2’si (%66.6) eks olmuştur. Sonuç olarak, akut zehirlenme ile Reanimasyon ünitesine kabul edilen olguların çoğunluğunu genç kadınların oluşturduğu, ve ilaç ile zehirlenme de en yaygın zehirlenme türü idi. Besin ve/veya mantar, bilinmeyen maddeler ve metil alkol alan olgularda, mortalitenin daha yüksek oranda görüldüğü tesbit edildi.

Poisoning is an important health problem which is frequently seen. It may be mortal. Acute poisoning has cause of a potentially hazardous outcome, and 3-5% of these patients require intensive care. The aim of this retrospective study was to analyses the demographic properties of poisoned patients, type of poison, and clinical outcome of poisoned patients. In this study, poisoned patients admitted to the reanimation unit were investigated retrospectively in last four years. 73 patients were reviewed. Fourty of them were female and 33 of them were male. The mean age for the females and males were 26 and 28 respectively. Three patients (4.1%) were poisoned by carbon monoxide, 3 patients (4.1%) were poisoned with food and mushrooms, 6 patients (8.2%) have methyl alcohol, 24 patients (32.9%) were poisoned with organophosphates, 34 patients (46.6%) were taken different medicines in toxic doses, and 3 patients (4.1%) were categorised as others. There was not any patient died with corbon monoxide and single drug overdose poisoning, but, 3 patients with methyl alcohol (50%), 2 patients with food or mushroom (66.6%), 4 patients with organophosphate (16.6%), one patient with combined drug overdose (16.6%), and 2 patients with unknown poisoning (66.6%) were died. In conclusion, patients admitted to reanimation unit with acute poisoning have especially young and female population. Majority of them were over drug users. Unknown poisoning, combined drug overdose, and methyl alcohol were mostly associated with mortality.

Bu çalışmada; 2002 yılı içerisinde Klinik Mikrobiyoloji Laboratuvarına gelen örneklerden izole edilen anaerob bakterilerin türlerine, izole edildikleri bölgelere ve antibiyotik duyarlılıklarına göre değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Bu süre içerisinde laboratuvarımıza anaerob kültür amacıyla toplam 238 örnek kabul edilmiş ve bu örneklerden 67 (%28.2)’sinden anaerob bakteriler izole edilmiştir. İzole edilen 67 anaerob bakterinin 28 (%41.8)’i Ruminococcus productus olarak identifiye edilmiş ve flora elemanı olarak kabul edilmiştir. Kalan 39 (%58.2) suş ise patojen olarak kabul edilmiş olup bu anaerob bakteriler; kan (11), abse (10), vajen (6), periton sıvısı (4), orta kulak (3), plevral sıvı (2), endometrium (2), akciğer absesi (1) örneklerinden izole edilmişlerdir. İzole edilen 39 patojen anaerob bakterilerin tür dağılımında; Actinomyces israelii (14), Propionibacterium acnes (9), Propionibacterium granulosum (1), Bacteroides ovatus (2), Bacteroides distasonis (2), Eubacterium rectale (1), Porphyromonas asaccharolyticus (1), Lactobacillus fermentans (2), Fusobacterium varium (1), Prevotella intermedia (2), Prevotella oralis (1), Prevotella ruminicola (1), Peptostreptococcus spp (2) saptandı. Anaerob bakterilerin kloramfenikole %12.8, sefoksitine %33.3, tetrasikline %35.9, sefotaksime %38.4, karbenisiline %48.7, klindamisine %56.4 ve metronidazole %94.9 oranlarında direnç gösterdikleri saptandı. Bu sonuçlara göre anaerob bakteriler arasında en sık Actinomyces israelii (% 35.9) ve Propionibacterium acnes (%23.1), en duyarlı antimikrobiyaller olarak da kloramfenikol (%87.12) ve sefoksitin (%33.3) olduğu tespit edilmiştir.

In this study, anaerobic bacteria recovered from the samples which were sent to our Clinical Microbiology Laboratory between January, 2002 and December, 2002 were evaluated according to their strains, where they were isolated from and antibiotic susceptibilities. Results: A total of 238 samples were obtained from various clinics during the study period and anaerobic bacteria were recovered from 67 of the samples. 28 (41.8 %) of the isolated 67 anaerobic bacteria were identified as Ruminococcus productus and accepted as members of the normal flora. The other 39 anaerobic bacteria were accepted as pathogens. These pathogen bacteria were isolated from samples of blood (11), abscess (10), vagina (6), peritoneal fluid (4), ear (3), pleural fluid (2), endometrium (2) and lung abscess. The isolated anaerobic bacteria were Actinomyces israelii (14), Propionibacterium acnes (9), Propionibacterium granulosum (1), Bacteroides ovatus (2), Bacteroides distasonis (2), Eubacterium rectale (1), Porphyromonas asaccharolyticus (1), Lactobacillus fermentans (2), Fusobacterium varium (1), Prevotella intermedia (2), Prevotella oralis (1), Prevotella ruminicola (2), Peptostreptococcus spp.(2). As a result of the antimicrobial susceptibility tests performed on the isolated anaerobic bacteria the resistance rates were as follows; chloramphenicol 12.8 %, cefoxitin 33.3 %, tetracycline 35.9 %, cefotaxime 38.4 %, carbenicillin 48.7 %, clindamycin 56.4 % and metronidazole 94.9 %. The most frequent anaerobic bacteria isolated from various samples were detected as Actinomyces israelii (35.9 %) and Propionibacterium acnes (23.1 %) and the most effective antimicrobials were chloramphenicol (87.2 %) and cefoxitin (66.7 %).

Amaç: Bu klinik çalışmamızın amacı tek veya iki damar lezyonu bulunan düşük riskli hastalarda çalışan kalpte ve kardiyopulmoner bypass (CPB) ile yapılan koroner bypass ameliyatlarını perioperatif morbidite ve prognozları bakımından karşılaştırmaktır. Yöntem: Hastalar çalışan kalpte ve kardiyopulmoner bypass ile opere edilenler olarak iki ayrı gruba ayrıldı. CPB ile koroner bypass yapılan hastaların 24’ü erkek, 6’sı kadın olup yaşları 40-70 arasında değişmekte ve ortalama yaşta 56,2±5,1 idi. Çalışan kalpte koroner bypass yapılan hastaların 27’i erkek, 5’i kadın olup yaşları 42-67 arasında değişmekte ve ortalama yaşta 57,2±2,1 yıl idi. İki olguda operasyona çalışan kalpte başlandığı halde, hemodinamik stabilitenin bozulması ve sol anterior desandan arterin (LAD) intramyokardiyal seyirli olması nedeniyle CPB’a geçildi. Bu iki olgu çalışma kapsamından çıkarıldı. Her iki grupta da preoperatif klinik özellikler benzer idi. Bulgular: Postoperatif drenaj, kan transfüzyonu gereksinimi ve mekanik ventilasyon süresi çalışan kalpte opere edilen grupta anlamlı olarak azalmıştı. Ayrıca kreatin fosfokinaz (CPK-MB) seviyesi atan kalpte bypass yapılan grupta CPB ile opere edilen gruba göre anlamlı olarak düşüktü. Postoperatif atriyal fibrilasyon insidensi her iki grupta da benzer idi. Sonuç: Çalışan kalpte myokardiyal revaskülarizasyon, CPB ile yapılanlar gibi emniyetle ve başarıyla yapılabilir.

Aim: The main aim of this clinical study was to carry out a comparison of off-pump and on-pump coronary artery bypass grafting with regard to perioperative morbidity and prognosis in low risk patients with lesions in the left anterior descending coronary artery, alone or associated with the right coronary artery. Method: The study patients were grouped into those who underwent off-pump and those who underwent on-pump coronary artery bypass grafting. In the on-pump group, there were 24 male and 6 female patients ranging in age between 40 and 70 with a mean age of 56,2?5,1 years. In the off-pump group, there were 27 male and 5 female patients ranging in age between 42 and 67 with a mean age of 57,2?2.1 years. In two patients, the operation started as off-pump procedure but because of hemodynamic instability or lack of adequate exposure due to intramyocardial and thin LAD it was converted to an on-pump procedure; these two patients were excluded from the study. Preoperative clinical characteristics were similar in both groups. Results: Postoperative drainage, duration of mechanical ventilation and blood transfusion requirements were significantly less in the off-pump group. Additionally, there was a significant reduction in creatine phosphocinase of myocardial bandle (CK-MB) release in patients undergoing off-pump procedure when compared to that performed on on-pump. The incidence of postoperative atrial fibrillation was similar in both groups. Conclusion: The off-pump myocardial revascularization procedure revealed the same safety and efficiency of the on-pump procedure.

Amaç: Çalışmamızın amacı perimembranöz ventriküler septal defekt tanısıyla opera ettiğimiz hastaların sonuçlarını değerlendirmektir. Gereç ve Yöntem: Ocak 2000 ile Mart 2004 tarihleri arasında hastanemizde perimembranöz ventriküler septal defekt tanısı konulan 20 hastaya sağ atriyotomi ve triküspid kapağın septal leafletinin annulusdan geçici olarak ayrılmasıyla ameliyat edilmiştir. Hastalarımızdan 7’si kız, 13’ü erkek olup, yaşları 2 ile 27 arasında değişmekte ve ortalama yaşta 10.05±7.11 yıldı. Bulgular: Erken veya geç dönemde kaybettiğimiz hastamız olmadı. Tüm hastalarda ventriküler septal defekt dakron greft ile onarıldı. Ayrıca 3 hastaya ventriküler septal defekt onarımının yanında ek girişimler de yapıldı. Bir hastada patent foramen ovale kapatıldı. Birisinde aort kapak replasmanı yapıldı. Diğerinde ise patent ovale kapatıldı ve sağ ventrikül çıkım yolu genişletildi. Sonuç: Triküspid kapağın septal leafletinin ventriküler septal defekt’i ekspoze etmek için geçici olarak annulusdan ayrılması etkin ve emniyetli bir teknik olup operasyonun süresini azaltmaktadır.

Aim: The purpose of our study was to assess outcome of patients with perimembranous ventricular septal defect after surgical closure. Methods: Between January 2000 and March 2004, 20 patients with perimembranous ventricular septal defect underwent surgical repair via right atriotomy and septal tricuspid leaflet temporary detachment in our hospital. There were 7 female and 13 male patients, ranging in age from 2 to 27 years with a mean age of 10.05±7.11 years. Results: There were no early or late deaths. The ventricular septal defect was repaired with a Dacron patch graft in all patients. Additional procedures were performed in 3 patients, including closure of patent foramen ovale in 1 patient, mitral valve replacement in 1, and closure of patent foramen ovale and enlargement of right ventricular outflow tract in 1. Conclusion: Detachment of the septal leaflet of the tricuspid valve to expose the ventricular septal defect is an effective and safe technique that allows rapid closure of the defect.

Toraks travması sonucu gelişen hemotoraksda, acil cerrahi uygulanan olgular olmasına karşın eşzamanlı bilateral torakotomi uygulanan olgular son derece azdır. Bu çalışmada; biri kesici-delici aletle, diğeri de ateşli silahla yaralanma sonucu oluşan bilateral hemotoraks nedeniyle opere edilen iki olgu sunulmuştur.

Although there is urgent thoracotomy applied cases because of hemothorax developed after trauma to thorax, simultaneously bilateral thoracotomy applied cases are very rare. In this case report, we reported a bilateral thoracotomy applied two cases with hemothorax resulted by cutting and penetrating apparatus and gunshot.