Amaç: Aortanın geçici olarak kros klemplenmesini gerektiren cerrahi girişimlerden sonra alt ekstremitelerde iskemi/reperfüzyon (I/R) hasarı ve akciğerlerde hasar oluşabilir. I/R hasarında nötrofillerin aktivasyonunun önemli bir rol oynadığı bilinmektedir. Amacımız rat modelinde abdominal aortanın kros klemplenmesinin akciğer hasarında önemli bir rol oynadığını göstermek ve heparinin bu hasarı önlemede etkisi araştırmaktır. Metot: Sprague-Dawley tipi 30 rat randomize olarak üç ayrı gruba ayrıldı. A grubundaki 10 ratta laparatomi yapılarak, abdominal aorta diseke edildi ve kros klemp konmadan batın kapatıldı. B grubundaki 10 ratta ise yine laparatomi yapılarak abdominal aorta diseke edildi ve kros klemp konarak batın kapatıldı. C grubundaki 10 ratta ise işlemden bir saat önce 500ü/kg deltaparin sodyum subkutan uygulandı ve aortaya kros klemp koymak için aynı işlemler yapıldı. Üç saat sonra B ve C gruplarında tekrar batın açılarak kros klemp kaldırıldı ve iki saat süreyle reperfüzyon sağlandı. Ratların hepsi çalışmanın bitiminde sakrifiye edildi. Histolojik inceleme ve biyokimyasal analizler için akciğerleri rezeke edildi. Bulgular: Histopatolojik incelemede B grubundaki ratların akciğerlerinde nötrofil sayısı ve MDA seviyesi belirgin olarak artmıştı ve pulmoner hasar fazla idi. C grubunda B grubuna göre nötrofil sayılarında ve MDA seviyesinde azalma olmakla birlikte anlamlı farklar yoktu. Sonuç: Abdominal aortaya belirli bir sürenin üstünde klemp uygulanması akciğerlerde nötrofil sekestrasyonuna neden olur ve pulmoner hasarı artırır. Heparinin hasarı azaltmada etkisi anlamlı değildir.

Aim: Lung injury may occur after the surgery involving the temporary aortic cross clamping with subsequent ischemia/reperfusion of the lower extremities. Activation of the neutrophils is known to play an important role in the ischemia/reperfusion injury .The aim of this study was to determine whether ischemia/reperfusion could have an important role on lung injury and to determine whether heparin could have a preventive effect on this injury in the rat model of abdominal aorta cross clamping. Methods: Thirty Sprague-Dawley type rats were randomized into three groups. Rats in the group A (n:10) were undertaken laparotomy and closed after dissection of the abdominal aorta without cross clamping. Rats in the group B (n:10), were also undertaken laparotomy and abdominal aorta was dissected and clamped for 3 hours, then removed for reperfusion and abdomen was closed. In the group C rats (n:10), 500 u/kg deltaparin sodium was injected subcutaneously one hour before operation and subjected to the same surgical procedures as for group B rats. All rats were sacrificed and their lungs were removed for MDA analysis and histological examination. Results: Rats in the group B have significantly higher neutrophil sequestration and lipid peroxidation product (MDA) in the lungs. The rats of group C exhibited lesser neutrophil sequestration and MDA levesl than group B. But the differencse were not statistically significant. Conclusion: It is concluded that cross clamping of the abdominal aorta increases the neutrophil sequestration and augments the lung injury process. Heparin exhibited not significantly lesser neutrophil sequestration and MDA level.

Kronik böbrek yetersizliği olan hastalarda antikardiyolipin antikor (AKA) pozitifliği daha sık olarak bulunmaktadır. Hepatit C hastalarında da AKA pozitifliği sık olarak bulunmaktadır. Bu çalışmada hemodiyaliz hastalarında AKA ( Ig G ve Ig M) düzeylerinin anti-HCV pozitifliği ile ilişkisi olup olmadığını araştırıldı. Çalışmaya alınan 30 hemodiyaliz hastasının (17 erkek, 13 kadın) yaş ortalaması 43.4±12.4 yıl ve ortalama hemodiyalize giriş süreleri 17.4 ± 8.1 aydı. Anti HCV antikorları 18 hastada pozitif 12 hastada ise negatif bulundu. Anti-HCV Makro ELİSA tekniği ile ve antikardiyolipin düzeyleri immünometrik enzim yöntemiyle çalışıldı. Sonuçlar ortalama ± SD hesaplandı. AKA pozitif ve negatif gruplar student’s t test ve Ki kare testi ile karşılaştırıldı. Anti-HCV pozitif olan 18 hastanın ortalama AKA Ig G ve IgM düzeyleri sırasıyla 4.9 ± 2.6 GPL U/mL ve 5.9 ± 6.5 MPL U/mL bulunurken anti-HCV negatif olan 12 hastanın ise AKA Ig G ve IgM düzeyleri sırasıyla 4.4 ±2.8 GPL U/mL ve 9.4 ±6.4 MPL/mL olarak bulundu (P > 0.05). Her iki grupta AKA pozitifliği bakımından anlamlı bir fark yoktu. Sonuç olarak anti-HCV AKA pozitifliği oranlarını etkilemediği kanaatine varıldı.

End-stage renal disease patients are known to have a higher frequency of elevated anticardiolipin antibodies (aCL) compared with the general population. The aims of this study were to assess the prevalence of IgG and IgM aCL positivity in HD to identify any existing correlation between aCL level and HCV infection. Thirty HD patients (17 men, 13 women) were included in the study. The HD patients’ mean age and mean duration of dialysis were 43.4± 12.4 years and 17.4±8.1 months, respectively. The patients were tested for prevalence of anti hepatitis C virus antibodies and also the quantitative determination of anticardiolipin antibodies of IgG and IgM classes were made using an immunometric enzyme immunoassay. Results are expressed as mean ± SD. The aCL-positive and -negative groups were compared using the Chi-square test, and Student’s t test was used to compare differences between aCL levels. The mean IgG aCL and IgM aCL levels and percentage of aCL positivity did not differ significantly between anti HCV positive and negative patients. The respective mean IgG aCL and IgM aCL results in anti HCV positive patients were 4.9 ± 2.6 GPL U/mL and 5.9 ± 6.5 MPLU/mL, whereas corresponding values for anti-HCV negative patients were 4.4 ±2.8 GPLU/mL and 9.4 ±6.4 MPL/mL (P > .05). There were also no significant aCL differences between anti–HCV-positive and anti–HCV-negative dialysis patients.

Amaç: Çalışmada, hastanemizin çeşitli klinik ve polikliniklerinden gönderilen örneklerden izole edilen Serratia cinsi bakterilerin tür dağılımı, kliniklere ve izole edildikleri bölgelere göre dağılımı ile bu bakterilerin antimikrobiyallere duyarlılıklarının araştırılması amaçlandı. Yöntem: Suşların izolasyonunda klasik kültür yöntemleri uygulanmış, identifikasyon ve antimikrobiyal ajanlara duyarlılığın ortaya konulmasında ise Sceptor Gram negatif ID paneller (Becton Dickinson-USA) kullanılmıştır. Bulgular: Üretilen 116 adet Serratia cinsi bakterinin; %43.97(51)’sinin Serratia odorifera, %.39.65(46)’inin Serratia marcescens, %12.07(14)’sinin Serratia liquefaciens ve %4.31(5)’inin Serratia plymutica olduğu saptandı. En yüksek oranlarda olmak üzere; S. odorifera’ların %62.75’sinin, S. marcescens’lerin %41.30’unun, S. liquefaciens’lerin %57.14’ünün ve S. plymutica’ların %40’ının pediatri bölümünden gönderilen örneklerden üredikleri saptandı. Etken oldukları infeksiyonlar açısından ise S. odorifera’ların %74.52’sinin, S. marcescens’lerin %34.79’unun ve S. liquefaciens’lerin %42.86’sının idrar kültürlerinden, S. plymutica’ların ise %60’ının yara kültürlerinde üredikleri saptandı. Yapılan antimikrobiyal duyarlılık testleri sonucunda; S. odorifera’ların amikasine %96.15, norfloksasine %94.59, imipeneme %88.89 ve siprofloksasin ile gentamisine %87.27 oranlarında hassas; S. marcescens’lerin amikasine %95.74, siprofloksasine 91.49, imipeneme %88.89 ve gentamisine %82.22 oranlarında hassas, S. liquefaciens’lerin amikasin, siprofloksasin, gentamisine ve tetrasikline %100, seftriaksona %92.86 oranlarında hassas; S. plymutica’ların ise; tikarsillin ile ampisillin/sulbaktama %80, tikarsillin/klavulanat ile siprofloksasine %60 oranlarında hassas oldukları saptandı. Sonuç: Serratia’ların özellikle çocuk yaş grubunda infeksiyonlara yol açtıkları, en sık idrar yolu infeksiyonları, yara infeksiyonları ve sepsise neden oldukları, antimikrobiyal duyarlılıklarının incelenmesinde ise; genelde amikacin, imipenem, siprofloxacin ve gentamycin’e duyarlı oldukları oldukları saptanmıştır.

Aim: In this study Serratia spp which were received from different clinics and policlinics of our hospital were investigated according to their species, clinics and regions where they were isolated and their antibiotic susceptibilities. Method: In order to isolate the strains we used conventional culture methods. Sceptor Gram negative ID Panells (Becton Dickinson-USA) were used to make identification and antimicrobial susceptibility tests. Results: 116 Serratia spp. were isolated consisting of 43.97% (51) Serratia odorifera, 39.65% (46) S. marcescens, 12.07% (14) S. liquefaciens and 4.31% (5) S. plymutica. The Serratia species isolated at the highest ratios from the specimens of the clinics of pediatrics were 62.75% S. odorifera, 41.3% of S. marcescens, 57.14% of S. liquefaciens, 40% of S. plymutica. According to the infections they caused; 74.52% of S. odorifera, 34.79% of S. marcescens, 42.86% of S. liquefaciens were isolated from urine samples and 60% of S. plymutica were isolated from wound samples. S. odorifera spp. were sensitive to amikacin, norfloxacin, imipenem, ciprofloxacin and gentamicin, 96.15%, 94.59%, 88.89%, 87.27% respectively. S. marcescens spp. were sensitive to amikacin, norfloxacin, imipenem, ciprofloxacin and gentamicin 95.74%, 91.49%, 88.89%, 82.22% respectively. S. liquefaciens spp. were sensitive to amicasin, ciprofloxacin, gentamicin and tetracycline 100% and ceftriaxone 92.86%. S. plymutica spp. were sensitive to ticarcilin and ampicilin sulbactam 80%, ticarcilline-clavulanic acid and ciprofloxacin 60%. Conclusion: Serratia species especially play a role at the infections of pediatric age group. They cause mainly urinary tract and wound infection and sepsis. According to the antimicrobial susceptibility tests we performed; Serratia spp. were found generally susceptible to amikacin, imipenem, ciprofloxacin ve gentamyicin.

Amaç: Küçük pulmoner anulusu olan Fallot tetralojisinde (TOF) transanüler yama gerekir. Bu da pulmoner rejürjitasyona yol açabilir. Amacımız transanüler yama gerektiren TOF’lu hastalarda tam onarımı ile ilgili tecrübelerimizi gözden geçirmektir. Metod: Mayıs 2000 ile Mart 2005 tarihleri arasında Van Yüksek İhtisas Hastanesi ile Yüzüncü Yıl Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesinde 20 hastaya TOF tanısıyla tam onarım operasyonu yapılarak perikardiyal yama ile sağ ventrikül çıkımı ve anülüsü genişletilmiştir. Hastaların yaşları 3 ile 24 arasında değişmekte olup, 11’i kız ve 9’u erkek idi. Bulgular: Tanı tüm hastalarda operasyon öncesi uygulanan ekokardiyografi ve kardiyak kataterizasyonla kondu. Transannuler yama kullanılarak yapılan tam onarım sonrası hastaların fonksiyonel kapasitelerinde anlamlı düzelme oldu. Ölen hastamız olmadı. Sonuç: TOF tanısı konunca yaşına bakılmadan kontrendikasyon olmadıkça tüm hastalar opere edilmelidir. Anulusu dar olan hastalarda transanuler yama kullanılması kısa ve orta dönemde iyi tolere edilir ve hastaların fonksiyonel kapasiteleri düzelir.

Aim: Complete repair of Tetralogy of Fallot (TOF) with small pulmoner valve annulus needs transannular patch. The resultant pulmonary regurgitation may lead to ventricular dysfunction. The aim of our study is to review our experience with complete repair of TOF requiring transannular patching. Methods: Between May 2000 and March 2005, 20 patients with TOF underwent complete repair vsing transannular patch at the Yuzuncu Yıl University and Van Yüksek Ihtisas Hospitals. There were 11 female and 9 male patients aging between 3-24 years. Results: All patients were diagnosed preoperatively by echocardiography and cardiac catheterization. After complete repair using transannular patch graft, there was a significant improvement in the functional class. There were no deaths. Conclusion: We recommend that, when there is no contraindication; all patients with TOF should have total correction regardless of the age. Transannular patching can yield excellent results in short and mid-term.

Amaç: Antifungallerin yaygın kullanımı sonucu antifungallere dirençli Kandida türleri ortaya çıkmaktadır. Bu çalışmada, klinik örneklerden izole edilen kandida türlerinin araştırılması ve antifungal duyarlılıklarının belirlenmesi amaçlanmıştır. Metod: Ocak 2004- Aralık 2004 tarihleri arasında Gaziantep Üniversitesi Tıp Fakültesi Mikrobiyoloji laboratuvarına gönderilen klinik örneklerden izole edilen kandida türleri ve antifungal duyarlılıkları araştırıldı. Bulgular: Kandida izole edilen toplam 102 örneğin 26’sı (%25.6) kan, 33’ü (%32.4) idrar, 4’ü (%3.9) yara sürüntüsü, 9’u (%8.8) balgam, 2’si (%1.9) dışkı, 6’sı (%5.9) açlık mide sıvısı, 18’i (%17.6) vajen salgısı, 4’ü (%3.9) dren sıvısı idi. En sık Candida albicans (%56.8), ikinci sıklıkla (% 7.7) C. tropicalis, üçüncü sıklıkla da (%6.8) C. sake izole edildi. Kanda ikinci sıklıkla (%19) C. parapsilosis izole edildi. Antifungal duyarlılık testi sonucunda, C. albicans’ın flusitozine duyarlılık oranı %100 olarak bulundu. Bütün türler ele alındığında kandida türlerinin en duyarlı olduğu antifungal Amfoterisin B idi (%97,6). Bütün türlerin en fazla direnç gösterdiği (%8.4) antifungal mikonazol idi. Vajen sıvısı örneklerinde izole edilen C. albicans türlerinin en fazla nistatine duyarlı oldukları (%60) saptandı. Sonuç: Çalışmamız sonucunda, candida infeksiyonlarında non-albicans türlerin artış gösterdiği ve bu türlerin antifungal ilaçlara direncinin yüksek olduğu, bu nedenle kandida infeksiyonlarında etkenin tür düzeyinde saptanıp antifungal duyarlılığının araştırılmasının tedavinin etkinliği ve direnç gelişiminin önlenmesi açısından yararlı olacağı kanısına varıldı.

Aim: Candida species that are resistant to antifungal drugs grow up due to the widespread use of antifungal agents. In this study, it was aimed to determine the types of candida species isolated from various clinical samples, and to investigate the antifungal susceptibility of these isolates. Methods: Distribution of candida species, isolated from clinical samples that have been received between January 2004 and December 2004 in the Laboratory of the Microbiology Department of Gaziantep University Medical School were investigated together with antifungal susceptibility of these isolates. Results: Candida species were isolated from 102 clinical samples that included 26 (25.6%) blood, 33 (32.4%) urine, 4 (3.9%) wound swab, 9 (8.8%) sputum, 2 (1.9%) feces, 6 (5.9%) stomach fluid, 18 (17.6%) vaginal secretion, and 4 (3.9%) drain fluid. Candida albicans was the most commonly isolated species (56.8%), followed by C. tropicalis (7.7%) and C. sake (6.8%). C. parapsilosis was the second most common isolate (19%) in blood. C. albicans was found to be 100% sensitive to flucytosine. Amphotericin B was the antifungal agent that all species were most sensitive (97,6%). Isolates had the highest resistance rate to miconazole (8.4%) than those of others. C. albicans isolated from vaginal samples were most sensitive to nystatine (60%). Conclusion: We found an increased rate of non-albicans isolates in candida infections, and a relatively higher resistance in these species. We conclude that the isolation of candida species in candida infections may be helpful for the efficacy of the antifungal treatment and for prevention of the development of antifungal resistance.

Amaç: Bu çalışmada enterokok ve A grubu beta hemolitik streptokok (Streptococcus pyogenes) izolatlarının fusidik asit ve bazı antibakteriyel ajanlara karşı duyarlılıklarının Kirby Bauer disk diffüzyon yöntemiyle değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Metod: Çalışmada, Abant İzzet Baysal Üniversitesi Düzce ve İzzet Baysal Tıp Fakültelerinin mikrobiyoloji laboratuvarlarında, 2003-2005 yılları arasında çeşitli klinik örneklerden klasik yöntemlerle izole edilen 85 Enterococcus faecalis, 7 Enterococcus faecium ve 25 Streptococcus pyogenes izolatının fusidik asit ve antibiyotik duyarlılıkları Kirby Bauer disk diffüzyon yöntemi kullanılarak araştırıldı. Bulgular: Çalışmaya alınan enterokok suşlarından altısı (% 7) fusidik asite duyarlı, 38’i (%41) orta derecede duyarlı, 48’i (%52) dirençli bulundu. Streptococcus pyogenes suşlarının altısının (%64) fusidik asite duyarlı olduğu, yedisinin (%28) orta derecede duyarlı ve ikisinin (%8) de fusidik asite dirençli olduğu saptandı. Sonuç: Enterokok suşlarının fusidik asit direncinin yüksek olduğu, bu nedenle fusidik asitin enterokok infeksiyonlarında alternatif bir tedavi seçeneği olamayacağı, Streptococcus pyogenes infeksiyonlarında fusidik asitin etkinliğinin daha geniş seriler ile araştırılmasının uygun olacağı kanısındayız.

Aim: This study was aimed to evaluate the susceptibility of Enterococcus species and Streptococcus pyogenes to fusidic acid and some other antimicrobial agents using Kirby Bauer disc diffusion method. Method: In this study, 85 Enterococcus faecalis, 7 Enterococcus faecium ve 25 Streptococcus pyogenes isolates that were identified in microbiological laboratory of Duzce Medical Faculty and Izzet Baysal Medical Faculty of Abant Izzet Baysal University between the years of 2003 and 2005, were studied. The susceptibility of isolates to fusidic acid and to some other antibiotics was investigated by using Kirby Bauer disc diffusion method. Results: Six (7%) Enterococcus species that were assessed in this study were found to be susceptible to fusidic acid, 38 (41%) strains showed intermediate susceptibility. Forty eight (%52) enterococcus isolates were resistant to fusidic acid. Of the Streptococcus pyogenes species, 6 isolates (%64) were susceptible to fusidic acid, 7 (%28) showed intermediate susceptibility, and 2 (%8) isolates were resistant to fusidic acid. Conclusion: Our results indicate that fusidic acid may not be an alternative treatment modality in enterococcal infections since the susceptibility was found to be low in these species. Further studies with larger series may be helpful to investigate the effectiveness of fusidic as an alternative therapy in Streptococcus pyogenes infections.

Amaç: Penil fraktür cinsel ilişki, mastürbasyon esnasında veya ereksiyonda olan penise darbe veya üzerine düşülmesi sonucu gelişebilen, tunika albugineanın yırtılmasıdır. Bu yaralanmanın tedavisi cerrahidir. Penil fraktürlü hastaların etiyolojisi ve cerrahi sonrası muhtemel komplikasyonları tartışıldı. Metod: 1995 – 2004 yılları arasında peniste ani gelişen şiddetli ağrı, şişlik, renk değişikliği şikayeti ile baş vuran ve penil fraktür tanısı alan 10 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Bulgular: Tüm hastalarda biri hariç sebep künt travma idi. 4 olgu cinsel ilişki sırasında, 2 olgu mastürbasyon esnasında, 2 olgu sabah ereksiyonuda iken, bir olguda eşya çarpması (Kepenk düşmesi) ve bir olguda ise kurşun ile yaralanma idi. Son iki vaka üretral yaralanma ve hematüri ile beraberdi. Olguların hepsinde yırtık cerrahi olarak düzeltildi. Ortalama 24 aylık ( 8 ay–32 ay) takiplerinde cinsel aktiviteyi engelleyen kurvatur ve (erektil disfonksiyon) ED görülmedi. Sonuç: Penil fraktürün tedavisinde, cerrahi düşük komplikasyonlu, güvenli ve başarılı bir seçenektir.

Aim: Penile fracture, tears of tunica albuginea, can occur during sexual intercourse or apparentl self inflicted during masturbation, striking on the erected penis, or falling on the penis. This injury should be surgically corrected. The etiology and possible posoperatuar complications of penile fracture surgery was discussed. Methods:Ten patients with the complaints of acute and severe penile pain, swelling, colour change and having the diagnosis of penile fracture between 1995 and 2004, were retrospectively evaluated. Results: Blunt trauma was the causative effect in all patients except one. Four cases were during sexual activity, two cases were during masturbation, two cases due to the rolling onto penis, and one case was due to the hit of an object (trapdoor) The last two cases had urethral injury and were presented with haematuria. All of the patients were undergone surgery for tunica albuginea tear. During the follow up period (mean 24 months, range 8 –32) no erectile dysfunction and/or penile curvature preventing sexual intercourse were not seen. Conclusion: In the manegement of the penile fracture, surgery is succesful and safe option with low complications rates.

Pneumatosis cystoides intestinalis (PCI) nadir görülür. Genellikle diğer hastalıklar ile birliktedir. Bu çalışmada PCI li bir olgu tanımlandı; yaklaşık on yıldır karın ağrısı ve bulantısı olan hasta bize yaklaşık 5 cm çapında umblikal herni nedeniyle başvurdu. CT de chiliaditi bulgusu mevcut olup, umblikal herni nedeniyle ameliyat edildi.

Pneumatosis cystoides intestinalis (PCI) is a rare condition. it is Generally associated with other diseases. In this report, we presented a 50 year-old-women with PCI. She has suffered from epigastric discomfort and neause lasting for the 10 years. In the physical examination there was about 5 cm diamater umblical hernia. There was free gas in the subdiafragmatic space on CT. She was operated on as a patient with umblical hernia.

Nazal polipozis, burun tıkanıklığı durumunda ayırıcı tanısı yapılması gereken önemli bir antitedir. Hastalarda burun tıkanıklığı yanında, postnazal akıntı, burun akıntısı, koku/tad hissinde kayıp ve yüz ağrısı gibi şikayetler de bulunabilir. Nazal polipler özellikle endoskopik muayene ile kolaylıkla tanınabilir. Poliplerin oluşumu ile ilgili çok sayıda teori ileri sürülmüştür. Polip patogenezinde tüm teoriler mukoza ödemi üzerine kurulmuştur. Alerji, burun inflamasyonu, mukozal yüzeylerin teması, kronik enfeksiyonlar, burun mukozasının vazomotor bozukluğu gibi patolojilere sekonder olarak ödem gelişir ve bu ödemli mukoza yerçekiminin etkisiyle nazal kaviteye doğru bombeleşir. Özellikle paradoksal orta konka, aşırı pnömatize etmoid bulla gibi ostiomeatal bölgeyi daraltan anatomik varyasyonlar da nazal polip gelişimine neden olmaktadır. Nazal polip patogenezini anlamaya yönelik çok sayıda çalışma yapılmıştır. Eozinofilik infiltrasyon ve mast hücrelerin degranülasyonu polip histopatolojisinin en yaygın bulgularıdır. Bunun dışında lenfositler, bazofiller ve makrofajlar gibi inflamatuar hücrelerden oluşan infiltrasyon mevcuttur. Bu hücrelerden salgılanan kimyasal mediatörlerin de etkisiyle polip dokularında, skuamöz metaplazi, sekretuar hiperplazi ve epitelyal hücre proliferasyonunu içeren mukozal değişiklikler görülmektedir. Nazal polipozis tedavisi medikal ve/veya cerrahi olarak yapılır. Medikal tedavide antiinflamatuar etkilerinden dolayı yaygın olarak kullanılan ilaçlar kortikosteroidlerdir. Steroidler topikal ve/veya sistemik olarak kullanılarak poliplerin küçülmesi, ödemin azalması, semptomların hafiflemesi ve postoperatif rekürrenslerin azalması gibi olumlu etkiler gösterirler. Konvansiyonel medikal tedavi başarısız olduğunda, cerrahi tedavi planlanır. Endoskopik sinüs cerrahisi günümüzde en etkili ve sık uygulanan tekniktir. Bu yöntemle hastalıklı sinüsler açılarak polip dokularıyla birlikte tüm patolojik mukozalar çıkarılmaktadır. Nazal polipoziste rekürrens sıktır. Bu nedenle postoperatif medikal tedaviye yeterli süre devam edilmelidir.

Nasal polyposis is an important entity that differencial diagnosis must be done in case of nasal blockage. Beside nasal blockage complains like post nasal drip, rhinorrhea, loss of sense of smell and taste and fascial pain can be found at the patients. Polyps can easily be diagnosed with endoscopic examination. There have been many number of theories put forward for the pathogenesis of polyp formation. All theories about nasal polyp pathogenesis are depend on mucosal eudema. Mucosal eudema occurs seconderaly to the pathologies like allergy, inflammation of nose, contact of mucosal surfaces, chronic infections, vasomotor imbalance of nasal mucosa and this eudematous mucosa prolapse to the nasal cavity by the effect of gravity. Especially anatomical variations like paradoxical middle turbinate, over-pneumatized ethmoid bulla that obstruct ostiomeatal region cause nasal polyps. Many studies on nasal polyp pathogenesis have been described. The common findings of polyp histopathology are infiltration of eosinophils and mast cells degranulation. However there is an infiltration of lymphocytes, basophils and macrophages. Mucosal changes like squamous methaplasia, secretuar hyperplasia and epithelial cell proliferation can be seen by the effect of chemical mediators released from inflammatory cells. Treatment of nasal polyposis is medical and/or surgical management. The common drugs are corticosteroids by their antiinflammatory effects. Systemic and topical corticosteroids have positive effects like decreasing size of polyps, decreasing eudema, relieving the symptoms and decreasing postoperative recurrences. When conventional medical therapy fails, surgical treatment of nasal polyposis can be envisioned. Endoscopic sinus surgery is most common and effective technique in recent years. In this technique all diseased sinuses are opened and all pathologic mucosas with polyp tissues are removed. Recurrences of nasal polyps are common. For this reason, postoperative medical treatment must be continued adequate time.