Gelişmekte olan ülkelerde alınan tüm önlemlere rağmen obstetrik kaynaklı akut böbrek yetersizliği (ABY) halen önemli bir problemdir. Bu çalışmada 2000-2004 yılları arasında ABY tanısı ile izlenen 402 hastadan obstetrik nedenli olan 37 olgu değerlendirildi. Bu hastalarda ABY; %40.5 (n=15) doğum sonu kanamaya, %24.2 (n=9) eklampsi ve HELLP sendromuna, %13.5 (n=5) sepsise, %13.5 (n=5) yeni tanı kronik böbrek yetersizliğine bağlandı. Birinde kronik hipertansiyon zemininde gelişen preeklampsi mevcuttu. İki vakada ise ABY düzelmeyince biyopsi yapılarak akut kortikal nekroz tanısı kondu. Olgulardan biri ise sepsise bağlı solunum yetersizliği nedeniyle kaybedildi. Kortikal nekrozu olan 2 vaka kronik hemodiyaliz programına alındı. Gebelik öncesinde saptanmamış, doğum sonu böbrek yetersizliği olarak kliniğimize başvurup tetkik edildikten sonra bilateral atrofik böbrek tespit edilip, kronik böbrek yetmezliği olduğu anlaşılan 5 vaka saptandı. Hastaların 17 sinde diyaliz ihtiyacı gelişti. Diğer hastaların tamamı tanıdan itibaren en geç 6 ay içinde tamamen iyileşti. Obstetrik kaynaklı ABY’de mortalite ve morbidite halen oldukça yüksektir. Obstetrik kaynaklı ABY’yi önlemek için önlemler enerjik olarak uygulanmalıdır.

Although preventable, acute renal failure (ARF) of obstetrical origin continues to be a common problem in developing countries despite many measures. In this study among 402 acute renal failure cases, 37 with obstetrical origin were evaluated. Acute renal failure occurred in association with postpartum hemorrhage in 15 (40.5%), eklampsia or HELLP syndrome in 9 (24.2%), sepsis in 5 (13.5%), newly diagnosed ESRD in 5 (13,5%) of the cases. ARF developed in one chronic hypertensive patient. Acute cortical necrosis was revealed in 2 patients by kidney biopsy performed due to persistence of kidney failure. In five cases, kidney failure was unknown before the delivery, after birth with the demonstration of atrophic kidneys, chronic renal failure was diagnosed. In reversible cases ARF was healed completely at last, six months after the diagnosis. In 17 cases, hemodialysis was needed. In conclusion, mortality and morbidity is still quite high in obstetrical ARF in this region. Measures for the prevention of obstetrical ARF should be done proactively.

Amaç: Bu çalışmada, 1996-Ocak ile 2000-Şubat ayı arasındaki 50 aylık sürede Ankara Numune Hastanesi Beyin ve Sinir Cerrahi Kliniğinde opere edilen 95 posterior fossa tümörü vakasını retrospektif incelemeyi amçladık. Yöntem: Hastaların tanısı kranyal Bilgisayarlı Tomografi (BT) ile konuldu. Posterior fossa tümör tanısı alan hastaların hepsine cerrahi tedavi uygulanarak tümör eksizyonu yapıldı ve ayrıca cerrahi eksizyon materyalleri histopatolojik olarak değerlendirildi. Bulgular: Hastaların 42 (%44)'si pediatrik yaş grubunda (18 yaş ve altı), 53 (%56) ‘ü ise erişkin yaş grubunda idi ( 18 yaş ve yukarısı). Hastalarımızdan gözlemlediğimiz en sık şikayet %90 gibi yüksek oranlarda başağrısı olup bunu %70’lerle kusma ve %60’larla bulantı izlemektedir. Hastaların nörolojik muayenesinde papil staz %80 ile en çok karşılaşılan muayene bulgusuydu. Çocukluk yaşında histopatolojik tanı olarak medulloblastomun en sık olduğu görüldü. Ancak tüm yaş grublarında astrositom en sık görülen tümör olarak değerlendirildi. Sonuç: Posterior fossa tümörlerinin tedavisinde erken cerrahi girişim hayat kurtarıcıdır. Ancak mortalite ve morbiditeyi azaltmak için postoperatif yakın takip gereklidir. Ayrıca radyoterapi ve kemoterapinin hastaların yaşam sürelerini uzatmada önemli katkısı olmaktadır.

Aim: In this study, we evaluated retrospectively 95 cases of posterior fossa tumors operated within 50 months between January 1996 and February 2000 in Neurosurgery Clinic of Ankara Numune Education and Research Hospital. Methods: Patients were diagnosed with cranial Computed Tomography (CT). All of the patients diagnosed with posterior fossa tumors underwent surgery of tumor excision and materials were histopathologicaly evaluated. Results: Forty-two (44%) of the patients were in pediatric ages (under 18 years) and 51 (56%) were adults. The most frequent complaint was headache in 90% of patients followed by vomiting (70%) and nausea (60%). The most frequent neurological manifestation was papilla stasis (80%). Medulloblastoma was the most common histopathologic diagnosis in childhood patients and was the most common in all ages. Conclusion: Early surgery is life-saving in treatment of posterior fossa tumors. Postoperative close followup is required in order to decrerase mortality and morbidity. Moreover, radiotherapy and chemotherapy contribute to lenghtening of survival of the patients.

Amaç: Fleksibl fiberoptik bronkoskopi (FOB) uygulamalarında propofol -alfentanil kombinasyonu ile diazepamın sedatif ve olası yan etkilerinin karşılaştırılması amaçlandı. Yöntem: ASA I-II grubundan 30 olgu çalışmaya alındı. Tüm olgulara atropin, topikal lidokain ve lidokain gargara ile premedikasyon uygulandı. I. gruba intranenöz 1 mg.kg-1 propofol ve 10 µg.kg-1 alfentanil, II. gruba 10 mg İM diazepam verildi. Birinci grupta ilaç uygulamasını takiben, ikinci grupta uygulamadan yarım saat sonra işleme başlandı. Bulgular: Demografik veriler açısından gruplar arasında anlamlı fark yoktu. İşlem öncesi kalp atım hızı, kan basıncı, SpO2 değerleri arasında da anlamlı fark tespit edilmedi. Kan basıncı işleme başlandıktan sonra 2.ve 5. dakikalarda, kalp atım hızı ise 5. dakikada birinci grupta anlamlı olarak düşük bulundu. SpO2 değerleri ikinci grupta 2. dakikada, sedasyon skoru ise birinci grupta anlamlı derecede yüksek saptandı. Birinci grupta öksürük ikinci gruba göre anlamlı olarak daha azdı. Hasta memnuniyeti değerlendirildiğinde birinci gruptakilerin tamamı aynı yöntemi tercih edebileceklerini söylerken, ikinci gruptakilerin %80’i tercih etmeyeceklerini belirtmişlerdir. Sonuç olarak propofol ve alfentanil kombinasyonunun hemodinamik parametreleri daha az etkilemesi, hasta memnuniyetinin daha fazla olması, daha az öksürüğe yol açması nedeniyle fiberoptik bronkoskopi girişimlerinde diazepam gibi klasik yöntemlere alternatif bir yöntem olabileceği kanısına varıldı.

Aim: In this study, we aimed to compare the sedative and possible side effects of the combination of propofol and alfentanil with diazepam in fiberoptic bronchoscopy (FOB) Method: Study included 30 ASA I-II patients. In all patients, premedication was applied with atropine, topical lidocaine, and lidocaine gargle. Propofol 1 mg. kg-1 and alfentanil 10 µg. kg-1 were administered intranenously to Group I, and diazepam 10 mg im for Group II. FOB was performed just after giving drug in Group I, and half an hour later in Group II. Results: Demographic data were similar in both groups. Prebronchoscopic values of heart rate, blood pressure, SpO2 were also similar in two groups. Blood pressure was found to be significantly lower in Group I 2nd and 5th minutes after starting procedure. Heart rate was significantly lower in Group I at 5th minute. SpO2 values were found to be significantly higher at 2nd minute in Group II. Sedation score values were found to be significantly higher in Group I. The frequency of cough was significantly lower in Group I. According to patient comfort, all patients in Group I declared that they might prefer the same method, but 80% of Group II patients explained that did not prefer the same method. As a result, It is concluded that propofol and alfentanil combination may be an alternative method to conventional methods such as iv diazepam in FOB, as it minimally affects the haemodynamic paremeters, has high level of patient satisfaction, and prevents coughing to some extend.

Amaç: Üreterin doğumsal en sık doğumsal anomalisi üreteropelvik bileşke obstrüksiyonudur. Erkek olgular kız olgulardan daha fazladır (5/2). Tanı konulduğunda hastanın yaşına göre hidronefroz derecesi ve kliniği değişkenlik gösterir. Erken tedavi enfeksiyon, taş oluşumu ve nefron kaybını önleyebilir. Bu çalışmada biz erken tedavinin önemini vurguladık. Metod: 1995–2004 tarihleri arasında kliniğimizde uretero-pelvik darlık tanısı konup, cerrahi olarak tedavi edilen ve izlenen 52 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Bulgular: Otuzaltı erkek ve 16 kadın hastanın yaş ortalamaları 17+8,9 (2–42) idi. Hastalardan 37’sinin postoperatif IVP bulgularına ulaşıldı. Ondört olguda beraberinde taş vardı ve taş sıklığı erişkin hastalarda daha fazla idi. Pediatrik yaş grubunda postoperatif hidronefrozda gerileme erişkin hastalara göre istatistiksel olarak daha iyiydi (p<0.001). İki olguda postoperatif darlık nedeniyle balon dilatasyonu, üç olguda ileri derecede hidronefroz ve uzun darlık nedeni ile üreterokalikostomi yapıldı, iki olguda hidronefrozun hiç düzelmediği ancak preoperatif mevcut olan renal yetmezliğin stabil seyrettiği saptandı. Sonuç: Ureteropelvik bileşke obstrüsiyonu olan olgularda yakın izlem önerilebilir fakat nefron kaybı, taş, enfeksiyon ve takip güçlüğü olan olgularda erken cerrahi gereklidir.

Aim: The most common congenital abnormality of ureter is the ureteropelvic junction obstruction (UPJO). Male to female ratio is 5/2 with male predominance. Clinical picture and the degree of hydronephrosis is related to the age of the patient at the time of diagnosis. Early treatment may prevent infection, nephron loss and the development of stone. In this report we emphasized the importance of early diagnosis. Methods: Fifty two cases with UPJO followed up by our clinic between 1995 and 2004 were retrospectively evaluated. Results: The mean age of the 36 male and 16 female patients was 17+8,9 (2-42). The IVP’s of 37 cases could be available. For 14 of the cases a concurrent stone was present, and more prevalent in adult compared to children. The recovery of hydronephrosis was better for pediatric age group patients (p<0.001). For two cases balloon dilatation was done for post operative narrowing. For three cases ureterocalycoctomy was performed for high grade hydronephrosis and in 14 cases, stone was present; the stone was more frequent in adult patients. Conclusions: Close inspection may be offered in patients with UPJO but early surgical intervention is necessary in case with renal calculi, nephrone loss, and infection.

Ekstrofi vezikal seyrek bir konjenital anomalidir. En erken dönemde düzeltilmelidir. Ekstrofi epispadias kompleksi olan 5 olgudan komplikasyon gelişen 2 olguyu sunuyoruz. Olgu 1: 3 günlük iken iliak osteotomi ve primer mesane kapatması uygulanan hastada 4 yıl sonra simfiz pubis yaklaştırılmasında kullanılan serklaj telinin enkrustasyonuna bağlı 4x3x1.5 cm çaplı taş oluşumu. Olgu 2: 18 yaşına kadar tedavi edilmemiş ekstrofi-epispadias kompleksi olan bir hasta; total sistektomi ve Indiana Pauch uygulanması sonrasında 6. yılda poş içinde 5-6 adet dev taş oluşumu ile geldi. Sonuç: Literatüre katkı olması amacıyla sunuldu

Extrophy vesicale is a very uncommon congenital anomaly. The urinary bladder must be closed at the very early period. In 2 of 5 cases operated due to extrophy-epispadias complex developed multiple giant stones. We present these cases to contribute to the literature. Case-1: The 3 days old case had iliac osteotomy, symphysispubis approximation and primary closure of the bladder. At the end of the 4 years waiting period for the development of bladder capacity a 4x3x1.5 cm sized stone was detected in the bladder neck. The stone was formed on the curl of the steel wire which is used to obtain proximity of the symphysis pubis, due to the contact and incrustment of urine leaked from the epispadic urethra. The wire and accompanying stone were withdrawn together. Case-2: The 18-years old patient that holds in the animal shelter by his family had total cystectomy and Indiana Pauch operation. Cosmetically good result was obtained by connection of tip of ileal conduit to the prostatic urethra. Due to the lack of follow up for six years duration, the patient was reoperated for multiple stones including one 8x6x4 cm and one 6x5x3 cm sized. Discussion and conclusion: The stone development should be expected in the reservoirs in which urine can not be emptied adequately. Thus, early diagnosis of stone development proves early treatment chance by any lithotripsy procedure. The risk of incrustation can be obviated by to not contact with the urine of foreign materials used in the reconstructive surgery.

Pediatrik havayolu tıkanıklıklarının en sık sebebi tonsillerin ve adenoidin büyümüş olmasıdır. Üst solunum yollarındaki tıkanıklık giderilmez ise çocukta obstrüktif uyku apnesi (OUA) ve buna bağlı komplikasyonlar gelişebilir. Kor pulmonale ve sağ kalp yetmezliği OUA’nın yaşamı tehdit edebilecek kardiyovasküler komplikasyonlardır. Bu olgu sunumunda adenotonsiller hipertrofiye bağlı olarak gelişen ve cerrahi eksizyon ile tedavi edilen bir pediyatrik kor pulmonale vakasını sunmak istiyoruz.

The most common cause of pediatric airway obstruction is the hypertrophy of tonsils and adenoids. If the obstruction to upper airways is not relieved, the child can develop obstructive sleep apnea (OSA) and its complications. Cardiovascular impairment including cor pulmonale and right heart failure are the possible life-threating complications in OSA. In this case report we want to present a child with cor pulmonale secondary to adenotonsillar hypertrophy which was successfully treated with surgial removal.

Böbreğin en sık görülen tümörü olan renal hücreli karsinom, baş boyuna metastaz yapan infraklaviküler tümörler içinde üçüncü sıklıkta yer alır. Bu tümör, baş boyun bölgesinde en sık olarak tiroide metastaz yaparken alt dudak metastazı oldukça nadirdir. Bu çalışmada alt dudağa metastaz yapan berrak hücreli renal hücreli karsinomlu 72 yaşındaki bir olgu sunulacak, ayırıcı tanı ve tedavi tartışılacaktır. Sonuç olarak renal hücreli karsinom baş boyun bölgesindeki berrak hücre içeren tümörlerin ayırıcı tanısında akılda tutulmalıdır.

Renal Cell Carcinoma, the most common malignant tumor of the kidney, is the third most common infraclavicular neoplasm which metastase to head and neck. While the tyroid gland is the most common site for Renal Cell Carcinoma metastasis in this region, metastasis to the lower lip is extremely rare. In this study a case of lower lip metastasis from clear cell renal cell carcinoma in a 72 year old woman will be presented, and the differential diagnosis and treatment modalities will be discussed. As a result renal cell carcinoma must always be kept in mind in the differential diagnosis of any clear cell neoplasm of the head and neck region.

Kan-beyin bariyeri, suda çözülen maddelerin kandan santral sinir sistemine geçişini sınırlayan, ve serebral parankima ve ayrıca koroid pleksus epitelyumyal hücreleri arasında penetrasyonu kısıtlayan serebral kapiller endotelyal hücreler arasında bulunan bulunan birleşme yerleridir. Bir dizi özelleşmiş aracı transport sistemleri diğer şeyler arasından glukoz ve belirli amino asitlerin geçişine izin verirler. Bu çalışmada, kan-beyin bariyerinin anatomisini, fizyolojisini ve fizopatolojisini son literatürü gözden geçirerek inceledik.

Blood-brain barrier, the passage of water-soluble substances from the blood to the CNS is limited by tight junctions which are found between cerebral capillary endothelial cells, limiting penetration of the cerebral parenchyma, as well as between choroid plexus epithelial cells. A number of specialized mediated transport systems allow transmission of, among other things, glucose and certain amino acids. In this study, we examined the anatomy, physiology, and physiopathology of the blood-brain barrier in the light of current literature.