Amaç: Abdominal aort cerrahisinde, genel anestezi ve kombine genel+epidural anestezi uygulamalarında intravenöz aminoasit infüzyonunun cerrahi stres yanıta, ısı regülasyonuna ve gastrointestinal sistem fonksiyonlarına etkileri incelendi. Gereç ve Yöntem: Ardışık 40 hasta genel anestezi sırasında amino asit infüzyonu uygulanan ve uygulanmayan (Grup 1 ve 2, n=10), kombine genel+epidural anestezi sırasında amino asit infüzyonu uygulanan ve uygulanmayan (Grup 3 ve 4, n=10) olarak dört gruba rastgele ayrıldı. Genel anestezide intravenöz remifentanil, rokuronyum ve sevofluran uygulandı. Kombine genel/epidural anestezide, indüksiyon öncesi lomber epidural kateterden 10 mL % 0,25 bupivakainin enjeksiyonu sonrası infüzyon halinde % 0,25 bupivakain 4 mL saat -1 olarak 24 saat uygulandı. İntravenöz aminoasit 80 g.L-1 solüsyonundan 2,5 ml.kg-1.saat-1 olarak operasyondan 2 saat öncesinde başlandı, toplam 8 saat uygulandı. İntraoperatif 10 dakikada bir, postoperatif 1. ve 24. saatlerde kan basıncı değerleri ile kalp atım hızı değerlendirildi. Cerrahi stres yanıtı değerlendirmek için kan şekeri, kortizol seviyeleri preoperatif, postoperatif 1. ve 24. saatte ölçüldü. Gaz-gaita çıkış zamanları ile yan etkiler kaydedildi. Bulgular: Grup 3 ve 4’ de entübasyondan sonra 5. ve 15. dakikalardaki ortalama arteryel kan basıncı değerleri Grup 1 ve 2’ deki değerlerden yüksek iken, entübasyondan sonra 5. dakikadaki ortalama kalp atım hızı Grup 3 ve 4’de Grup 1 ve 2’den düşüktü (p<0,05). Gruplar karşılaştırıldığında, kan glukoz, kortizol değerlerinde istatistiksel anlamlı bir fark gözlenmedi. Gastrointestinal fonksiyonların geri dönüşü benzerdi. Isı takibinde ve komplikasyonların görülme sıklığında bir fark bulunmadı (p>0,05). Sonuç: Abdominal aort cerrahisinde genel anestezi veya kombine genel+epidural anestezi sırasında intravenöz aminoasit uygulamasının cerrahi strese karşı yanıtta ve gastrointestinal sistem fonksiyonlarının geri dönüşü ile ısı regülasyonuna etkisi görülmedi.

Aim: The effects of intravenous aminoacid infusion on surgical stress response, thermoregulation and gastrointestinal functions in abdominal aortic surgery in patients during general or combined general/epidural anaesthesia are investigated. Method: Forty patients were randomly divided into four groups as; general anesthesia with or without aminoacid infusion (Group 1 and 2, n=10), combined general/epidural with or without aminoacid infusion (Group 3 and 4, n=10). Intravenous aminoacid solution of 80 g.L-1 was infused at 2.5 mL.kg-1.h-1 for a total of 8 h commencing 2 h prior to the surgery. General anesthesia included intravenous remifentanil, rocuronium and sevoflurane. The lumbar epidural was introduced prior to induction. After 10 mL of 0.25 % bupivacaine bolus dose, an infusion of 0.25 % bupivacaine at 4 mL.h-1 was continued for 24 hours. Heart rate and arterial blood pressures were recorded intraoperatively every 10 minutes, 1 and 24 hour postoperatively. The surgical stress response was evaluated by recording plasma glucose and cortisol levels preoperatively, 1 and 24 h postoperatively. Time to first flatus and defecation were recorded. Results: Five and fifteen minutes after intubation, the mean arterial blood pressures were higher in group 3 and 4, in comparison to group 1 and 2 however, mean heart rate was lower at five minutes after intubation in group 3 and 4, in comparison to group 1 and 2 (p<0.05). Comparing plasma glucose and cortisol levels, there were no significant difference between groups. No differences were observed regarding gastrointestinal functions, temperature changes and complications (p>0.05). Discussion: Amino acid infusion during surgery did not have significant effects on surgical stress response, gastrointestinal or thermoregulatory functions during abdominal aortic surgeries.

Gereç ve Yöntem: Ventilatör ilişkili pnömoni (VİP), invaziv Mekanik Ventilasyon (MV) uygulanan hastalarda gelişen ve yoğun bakım ünitelerinde sık karşılaşılan, mortalite hızı yüksek bir hastane enfeksiyonudur. Bu çalışmada Yüzüncü Yıl Üniversitesi Tıp Fakültesi Anesteziyoloji ve Reanimasyon Yoğun Bakım Ünitesinde Eylül 2008-Aralık 2009 tarihleri arasında VİP sıklığı, risk faktörleri, etkenleri ve antibiyotiklere duyarlılıkları araştırılmıştır. Bulgular: Hasta günü ile ilişkili ventilatör kullanımı ve 1000 ventilatör gününde gerçekleşen VİP oranı sırasıyla 0.77 ile 31.6 atak/1000 ventilatör günü olarak bulunmuştur. VİP olgularında sıklık sırasına göre; Acinetobacter baumannii % 31, Pseudomonas spp. % 20.6, Klebsiella spp. % 17.2, S. aureus % 15, E. coli % 9.2, S. epidermidis % 3.5, E. faecium % 1.1, E. cloacae % 1.1 ve M. morganii % 1.1 oranında izole edilmiştir. Klinik uygulamada sorun oluşturabilecek bazı antibiyotik direnç profilleri elde edilmiştir. P. aeruginosa suşlarında imipenem direnci % 61.1, siprofloksasin direnci % 55.5, seftazidim direnci % 55.5, amikasin direnci % 44.5, S. aureus suşlarında metisilin direnci % 84.6, A. baumannii suşlarında imipenem direnci % 59.3 olarak saptanmıştır. Sonuç: Ampirik tedavide kullanılacak antibiyotiklerin ünitenin mikrobiyolojik flora ve antibiyotik direncine göre yönlendirilmesi, etken izolasyonu sonrasında ise; tedavinin antibiyotik duyarlılık sonucuna göre dar spektrumlu antibiyotik ile modifiye edilmesi hedeflenmelidir.

Materials and methods: VIP is a hospital infection which has a high mortality ratio, often seen in intensive care units and occurs in patients with invasive mechanic ventilation. In this study, VIP density, risk factors, agents and their sensitivity to antibiotics were researched at Anesthesia and Reanimation İntensive Care Unit of Yuzuncu Yil University Medical School Hospital, between September 2008 and December 2009, the ratio of ventilator use related with patient day and the ratio of VIP that occured in 1000 ventilator days were found as 0.77 and 31.6 case/1000 ventilator days, respectively. Results: In VIP cases, respectively; 31% Acinetobacter baumannii, 20.6% Pseudomonas spp., 17.2% Klebsiella spp., 15% S. aureus, 9.2% E. coli, 3.5% S. epidermidis, 1.1% E. faecium, 1.1% E. cloacae and 1.1% M. Morganii were isolated. Some antibiotic resistance profiles that can matter at clinical applications were obtained. For P. aeruginosa; Imipenem resistance was 61.1%, Ciprofloxacin resistance was 55.5%, Ceftazidime resistance was 55.5% and Amikacin resistance was 44.5%, for S. aureus; Methicillin resistance was 84.6% and for A. baumannii; Imipenem resistance was 59.3%. Conclusion: According to the microbiological flora and antibiotic resistance of the unit, the guidance of the antibiotics which will be used for empiric therapy after the active isolation should be aimed to be modified with a narrow-spectrum antibiotic according to the antibiotic susceptibility result of the treatment.

Amaç: Bu çalışmada, çeşitli klinik örneklerden izole edilen 38 maya suşunun tür tanımlaması ve antifungal duyarlılıklarının belirlenmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Mayalar API ID 32 C kiti ile tiplendirilmiş, API ATB Fungus kiti ile de flusitozin, amfoterisin B, flucanazol, ıtrakanazol’e ve vorikonazol karşı in vitro antifungal duyarlılıkları saptanmıştır. Bulgular: Toplam 153 örnek maya mantarı açısından incelendiğinde; 112 örnekte albicans ve non-albicans olmak üzere candida türleri izole edilmiştir. Suşların 31(%28)’i idrar, 45(%40)’i kan, 11(%9)’i yara, 5(%5)’i apse, 8(%7)’i solunum materyali, 4(%4)ü balgam, 3(%3)’ü parasentez, 4(%3)’ü vagen, 1(%1)’i BOS materyalinden izole edilmiştir. Toplam üretilen 112 candida türlerinin 56(% 50)’si C. albicans, 7(%6)’i C. glabrata, 27(%24 )’si C.parapsilosis, 7(%6)’si C.tropicalis, 3(%2)’ü C.guillermondii, 12(%11)’u C.kefyr’den oluşmaktadır. ATB Fungus 3 kitiyle yapılan incelemede direnç oranları şu şekilde saptanmıştır; flusitozin’e 5(%4), amfoterisin B’ye 3(%3), flukonazol’e 43(%38), ıtrakonazol’e 55(%49) ve varikonazol’e 48(%43) oranında direnç saptanmıştır. Sonuç: Candida infeksiyonlarının tedavisinde etkenlerin tür tanımlaması ve antifungal duyarlılıklarının saptanması gerektiği anlaşılmıştır.

Objective: The aims of this study were to identify the species of 38 yeast strain isolated from various clinical specimens and determine their antifungal susceptibility patterns. Methods: We identified the species of the yeast with API ID 32 C kit, and determined the in vitro antifungal susceptibility to flucytosine, amphotericin B, fluconasole, itraconazole and voriconasole with API ATB Fungus kit. Results: A total of 153 yeast sample is examined. Candida albicans and non-albicans species were isolated in 112 examples. The isolated 31 strains (28%) were from urine, 45 strains (40%) were from blood, 11 strains (9%) were from wounds, 5 strains (5%) were from abscesses, 8 strains (7%) were from respiratory tract samples, 4 strains (% 4) were from sputum, 3 strains (3%) were from ascites fluid, 4 strains (3%) were from vagina, 1 strain (1%) was isolated from cerebrospinal fluid material. A total of 112 Candida species were isolated and these consisted of 56(50%) C. albicans, 7(6%) C.glabrata, 27(24%) C. parapsilosis, 7(6%) C. tropicalis, 3(2%) C.guillermondii, 12(11%) C. Kefyr species. The resistance rates determined by exam with ATB Fungus 3 kit for flucytosine, amphotericin, fluconasole, itraconasole and voriconasole were as follows; 5 (4%), 3 (3%), 43 (38%), 55 (49%) and 48 (43%) respectively. Conclusion: This study examined the presence of variety of yeast species and their in vitro susceptibility patterns to antifungal agents in different clinical specimens.

Amaç: Hipokalsemi nedeniyle nöbet geçiren hastaları değerlendirmektir. Gereç ve Yöntem: Konvülziyon nedeniyle acil servise başvuran ya da başka bir nedenle yatışı sırasında konvülziyon geçiren ve yapılan tetkiklerinde hipokalsemi saptanan hastalar incelendi. Hastaların yaş, cinsiyet, nöbet tipi, varsa EEG bulguları ve antiepileptik tedavi başlanma oranı değerlendirildi. Bulgular: Hipokalsemi nedeniyle nöbet geçiren 14 hasta incelendi. Hastalarda en sık jeneralize tonik klonik nöbet görüldü. Hiçbir hastada epilepsi gelişmedi. Sonuç: Hipokalsemi nedeniyle geçirilen akut semptomatik nöbetlerde başlanan antiepileptik tedavi akut dönemden sonra kesilmelidir.

Aim: To evaluate patients who had seizures due to hypocalcamia. Materials and Methods: We included patients in whom hypocalcemia was diagnosed after an admission to the emergency department because of convulsions and patients who developed convulsions during their hospital stay for another reason. We examined age, gender, seizure type, available EEG findings and the frequency of anti- epileptic drug treatment. Results: A total of 14 patients were included. The most frequent seizure type was generalised tonic clonic seizures. None of the patients developed epilepsy. Conclusion: When anti-epileptic drug treatment has been started in patients with acute symptomatic seizures because of hypocalcemia, the treatment should be stopped after the acute period.

Epstein-Barr virus’e bağlı gelişen enfeksiyöz mononukleoz; ateş, lenfadenopati, eksüdatif farenjit, hepatosplenomegali ve atipik lenfositoz ile ortaya çıkar. İki buçuk yaşındaki kız hasta düşmeyen ateş ve döküntü şikayetleriyle getirildi. Fizik muayenesinde, aksiller, inguinal ve servikal bölgelerde çok sayıda lenfadenopati saptandı. Kot altından karaciğer yumuşak ve yüzeyi düz 6 cm, dalak 5 cm ele geliyordu. Bisitopenisi ve periferik yaymasında atipik lenfositlerinin artmış olarak izlenmesi üzerine bakılan kemik iliğinde normoblast sayısında artış ve yer yer nekroze hücreler izlendi. Olgumuzda düşmeyen ateş (>38.5 ºC), splenomegali, bisitopeni (hemoglobin 7,3 gr/dL, trombosit sayısı 86000/mm3), hipertrigliseridemi (590 mg/dL), hipofibrinojenemi (60 mg/dL), ferritin yüksekliği (1183 ng/mL) saptanarak Hemofagositik lenfohistiyositoz tanısı kondu. Etiyolojide Epstein-Barr virus EBNA IgM pozitifliği, serolojik olarak Epstein-Barr virus viral kapsid antijene karşı IgM antikorların pozitifliği gösterilmesi üzerine Epstein-Barr virus enfeksiyonuna sekonder Hemofagositik lenfohistiyositoz tanısı kondu ve Hemofagositik lenfohistiyositoz-2004 tedavi protokolü başlandı. Olgu halen tedavisinin on üçüncü haftasında olup semptomsuz izlenmektedir. Sonuç olarak düşmeyen ateş, döküntü, sitopeni ve hepatosplenomegali saptanan hastalarda Hemofagositik lenfohistiyositoz olabileceği de düşünülmelidir.

Infectious mononucleosis linked to Epstein-Barr virus arises with fever, lymphadenopathy, exudative pharyngitis, hepatosplenomegaly and atypical lymphocytosis. Two and half years old female patient was presented with high fever and exanthema complaints. On physical examination, many lymphadenopathies were seen. Liver was 6 cm palpable from under rib with soft and smooth surface, and spleen was 5 cm palpable. Bone marrow examination was done due to bicytopenia and increment at atypical lymphocytes at peripheric smear, and increment at normoblasts and necrotic cells in patches were observed. Hemophagocytic lymphohistiocytosis was diagnosed with detection of high fever (>38.5 ºC), splenomegaly, bicytopenia (hemoglobin: 7.3 gr/dl, thrombocyte count: 86.000/mm3), hypertriglyceridemia (590 mg/dL), hypofibrinogenemia (60 mg/dL), hyperferritinemia (1183 ng/mL) in our case. Hemophagocytic lymphohistiocytosis was found to be secondary to Epstein-Barr virus infection since Epstein-Barr virus EBNA IgM and IgM antibody against Epstein-Barr virus viral capsid antigen were positive. Therefore, hemophagocytic lymphohistiocytosis-2004 treatment protocol was started. The patient is now at 13th week of treatment and being followed-up with no symptoms. Finally; hemophagocytic lymphohistiocytosis should be thought in patients with high fever, exanthema, cytopenia and hepatosplenomegaly.

Sitomegalovirüs (CMV) konjenital viral infeksiyonların önemli bir nedenidir. Konjenital CMV infeksiyonlu olguların %90’ı asemptomatik iken %10’u semptomatiktir. Asemptomatik olgularda en yaygın sekel sensorinöral işitme kaybıdır. Konjenital asemptomatik CMV infeksiyonunda antiviral tedavi rutin olarak önerilmemekte, ancak olguların işitme kaybı gelişimi açısından dikkatli takibi gerekmektedir. Biz burada, prematüre doğan, klinik ve hematolojik olarak mikrosefali dışında herhangi bir bulgusu olmayan asemptomatik konjenital CMV infeksiyonlu bir yenidoğanı sunduk. Olgumuzda olduğu gibi prematüre doğan ve mikrosefali saptanan yenidoğanlar, konjenital CMV infeksiyonu açısından araştırılmalı, antiviral tedavi için değerlendirilmeli ve sekel açısından dikkatli takip edilmelidir.

Cytomegalovirus (CMV) is a common cause of congenital viral infections. While 90% of all infants with congenital CMV are asymptomatic, 10% of them are symptomatic. The most important sequelae is sensorineural hearing loss in asymptomatic congenital CMV. Anti-viral agents are not routinely recommended. However, the patients should be followed-up with brainstem auditory evoked response concerning the risk of hearing loss. Here, we presented a premature newborn with congenital asymptomatic CMV infection, and had no clinical or hematological finding except microcephaly. As the presented patient, premature and microcephalic newborns should be investigated for congenital CMV, and evaluated for anti-viral treatment and followed-up for sequelas.

Amaç: Hidatik kist, Echinococcus granulosis tarafından oluşturulan ve mediastinumda oldukça nadir yerleşen paraziter bir enfeksiyondur. Bu çalışmada posterior mediastinumda kist hidatik saptanan bir olguyu sunmayı amaçladık. Olgu: Sırt ağrısı şikayeti ile başvuran 22 yaşındaki erkek hastanın preoperative radyolojik görüntülerinde sağ akciğer orta lobda (2x2cm), ve posterior mediastinumda (5x5cm) yerleşmiş iki adet kistik lezyon tespit edilmiştir. Hastaya sağ posterolateral torakotomi uygulanmıştır orta lobtakine olana “kistotomi+kapitonaj”, posterior mediastende yerleşmiş olana ise “kistotomi” yapıldı. Postoperatif patolojik inceleme sonucu “kist hidatik” olarak rapor edilmiştir. Sonuç: Mediastinal kistik lezyonların ayırıcı tanısında, özellikle endemik olduğu bölgelerde hidatik kist akılda bulundurulmalıdır.

Aim: Hydatid cyst disease is a parasitosis, which is created by Tenia Echinococcus and rarely seen in the mediastinum. In this study, we presented a case with posterior mediastinal hydatid cyst. Case: A 22 years old male patient, who admitted with back pain had two cystic lesions (one in right middle lobe 2x2 cm and one in posterior mediastinum 5x5 cm) in his preoperative chest images. Right posterolateral thoracotomy was performed and two cysts were observed. 'Cystotomy + capitonage' was performed to the middle lobe cyst and cystotomy was performed to the posterior mediastinal cyst. Postoperative pathological result was reported as hydatid cyst. Result: Hydatid disease should be considered for the differential diagnosis of mediastinal cystic lesions, especially in areas with endemic hydatid cyst.

Tümöral kalsinozis (TK), sağlıklı çocuk ve genç erişkinlerde, büyük eklemlerin etrafında geniş, kalsifiye, ağrılı yumuşak doku kitlesi ile karakterize nadir görülen bir hastalıktır. Özellikle kalça, omuz ve dirsek arkasında lokalizedir. Bu hastalık soliterden çok multipl görülür. Etiyolojisi bilinmeyen ailesel metabolik bir hastalıktır. Olgumuz; dirsek posteriorunda 4 aydır subkutanöz 6x3.8x2.5cm boyutlarda kitlesi olan 9 yaşında kız idi. Histopatolojik, klinik ve laboratuar bulgular ile tümöral kalsinozis tanısı konuldu.

Tumoral calcinosis (TC) is an uncommon disease, characterized by deposits of large, calcified painless soft-tissue masses around major joints in otherwise healthy children and young adults. It is usually located in the vicinity of a large joint, especially hip, shoulder, and the posterior elbow. The disorder is more often multiple than solitary. This condition is a rare inherited metabolic disorder of unknown etiology. Our case is a 9-year-old girl presented with a subcutaneous mass for four months on the posterior elbow, 6x3.8x2.5cm in diameter. Histopathological, clinical and laboratory findings revealed tumoral calcinosis.