The Relationship Between Loneliness and Perceived Social Support Levels in Oncology Patients

INTRODUCTION: This research is performed to determine the relationship between loneliness and social support levels in patients treated in oncology clinics.
METHODS: It was conducted by face-to-face interviews with 121 patients aged between 18-65 who were treated with cancer diagnosis in oncology clinics between 2014 and 2015. A questionnaire including sociodemographic characteristics, Multidimensional Perceived Social Support Scale and UCLA Loneliness Scale were used to collect the data. In the evaluation of the data, Independent Sample t-Test, Directional Variance Analysis, and Pearson Correlation Analysis were used together with descriptive analyzes.
RESULTS: In the study, it was observed that individuals with extended families had higher loneliness scores and decreased loneliness as the number of children increased. It was determined that loneliness decreased as the level of education increased. There is a moderate and significant negative correlation with "Perceived Friend Support" (r = -0.639; p = 0.000) and a negative moderate and significant relationship with the total score of "Perceived Total Support" (r = -0.585; p = 0.000) ) was determined to be.
DISCUSSION AND CONCLUSION: It is observed that the perceived social support decreases as the level of loneliness increases. It was observed that the special human support and total social support perceived by the patients between the ages of 18-29 were higher than the patients in other age groups. The socio-demographic characteristics of cancer patients such as age, gender, economic status, cultural characteristics and the way they perceive the disease, their state of being alone should be determined, and social support should be provided accordingly.

Onkoloji Hastalarında Yalnızlık ve Algılanan Sosyal Destek Düzeyleri Arasındaki İlişki

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu araştırma; Onkoloji servislerinde tedavi gören hastalarda yalnızlık ile algılanan sosyal destek düzeyleri arasındaki ilişkiyi belirlemek amacıyla yapıldı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışma, kanser tanısı ile onkoloji kliniklerinde 2014-2015 yılları arasında tedavi gören, yaşları 18-65 aralığında olan 121 hasta ile yüzyüze görüşülerek yapıldı. Verilerin toplanmasında sosyodemografik özelliklerin yer aldığı anket formu, Çok Boyutlu Algılanan Sosyal Destek Ölçeği ve UCLA Yalnızlık Ölçeği kullanıldı. Veriler, tanımlayıcı analizlerle birlikte, Varyans Analizi, Bağımsız Örneklem t-Testi, Pearson Korelasyon Analizleri ile değerlendirildi.
BULGULAR: Çalışmada, geniş aile olan bireylerin yalnızlık puanlarının daha yüksek olduğu, çocuk sayısının artmasıyla yalnızlığın azaldığı görüldü. Eğitim düzeyinin artmasıyla yalnızlığın azaldığı belirlendi. UCLA Yalnızlık Ölçeği ile Algılanan Sosyal Destek Ölçeği’nin “Algılanan Özel İnsan Desteği” alt boyutu arasında negatif, orta güçte ve anlamlı ilişki (r=-0,406; p=0,00); “Algılanan Aile Desteği” alt boyutu ile negatif, orta güçte ve anlamlı ilişki (r=-0,441; p=0,00); “Algılanan Arkadaş Desteği” ile negatif, orta güçte ve anlamlı bir ilişki (r=-0,639; p=0,00) ve “Algılanan Toplam Destek” toplam puanı ile negatif, orta güçte ve anlamlı ilişki (r=-0,585; p=0,00) bulunduğu saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Algılanan sosyal destek düzeyi arttıkça, yalnızlık düzeyinin azaldığı görülmektedir. 18-29 yaş arasında olan hastaların algıladığı özel insan desteği ve toplam sosyal desteğin, diğer yaş gruplarındaki hastalara göre daha fazla olduğu görüldü. Kanser hastalarının yaş, cinsiyet, ekonomik durum, kültürel özellikler gibi sosyodemografik özellikleri ve hastalığı algılama biçimi, yalnız olma durumu, göz önünde bulundurularak ihtiyaç duyulan gereksinimleri belirlenmeli ve bu doğrultuda sosyal destek sağlanmalıdır.