Amaç: Konjenital kardiyak defekti olup erişkin yaşa ulaşmış hastalarda hem tıbbi hem de cerrahi yaklaşım özellik ve önem arzetmektedir. Perioperatif risk faktörleri ve cerrahi sonrası erken ve orta dönem sonuçlarının değerlendirilmesi amacıyla konjenital intrakardiyak defekt onarımı yapılan erişkin ve pediyatrik yaş grupları karşılaştırılmıştır. Yöntem: Aralık 1999 ile Ocak 2004 tarihleri arasında toplam 77 olgu konjenital intrakardiyak defekt nedeniyle opere edilmiş olup erişkin ve pediyatrik yaş grubu olmak üzere iki gruba ayrılmıştır. Grup 1, 18 yaş üzeri 33 olgu (28 ± 6 yıl, 18-49), Grup 2 ise 16 yaş altı 44 olgu (6.7 ± 3.2 yıl, 2-15) içermektedir. Her iki grupta 15 TOF (2, 13, sırasıyla), 26 VSD (5, 21), 22 sekundum ASD (17, 5), 3 parsiyel pulmoner venöz dönüş anomalisi (PPVA, 3, 0), 3 primum ASD (1, 2), 6 pulmoner stenoz (PS, 4, 2), 1 subvalvuler aortik diskret membran (0, 1) ve 1 Ebstein anomalisi (1, 0) bulunmaktaydı. Bulgular: Toplam hastane mortalitesi 1 olgu (Grup 1; Ebstein anomalisi) ile %1.3 dür. Ortalama takip süresi Grup 1 için 23 ay, Grup 2 için 19 ay olup, atriyoventriküler ritm problemi her iki grupta en sık görülen postoperatif erken dönem komplikasyondur. Atriyoventriküler tam blok, TOF onarımı yapılan 3 olguda (%20, 1 ve 2, sırasıyla) ve VSD onarımı yapılan 3 olguda (%11, 1 ve 2 sırasıyla) görülmüştür. Ekokardiyografi kontrollerinde, TOF onarımı yapılan 2 olguda (%13, 0 ve 2) ve VSD onarımı yapılan 3 olguda (%11, 1 ve 2) reoperasyon ihtiyacı gerektirmeyen rezidü defekt, yine TOF onarımı yapılan 3 olguda (%20, 1 ve 2) hafif-orta şiddette pulmoner yetersizlik tespit edilmiştir. Her iki gruptaki diğer hastaların hiçbirinde ek morbidite görülmemiş olup, en son takiplerinde fonksiyonel kapasiteleri Grup 1 hastalarının %87’si, Grup 2 hastalarının %83’ü newyorle Heart Association (NYHA) Klas I olarak tespit edilmiştir. Sonuç: Sınırlı sayıdaki bu çalışmamızda görüleceği üzere, ventriküler septal defektin eşlik etmediği intrakardiyak defektler, verdikleri semptomların şiddeti ile korele olarak erişkin yaşa kadar ihmal edilmektedir ancak cerrahi sonuçları, gerek morbidite ve mortalite düşüklüğü yönünden gerekse fonksiyonel kapasite ve yaşam kalitesini yükseltmesi bakımından pediyatrik yaş grubundan farklı değildir.

Aim: Increasing number of patients with congenital cardiac disease reaching adulthood face both medical and surgical difficulties. In order to identify perioperative risk factors and benefit from surgey, we have retrospectively analysed and compared the early and midterm results of surgical correction of congenital intracardiac defects in adult and pediatric age patients. Methods: Seventy-seven patients which had been operated for congenital intracardiac defects in our clinic between December 1999 and January 2004 were divided into two groups on the basis of ages. Group 1 contains 33 pts over 18 years of age (mean, 28 ± 6 years, range 18-49) and Group 2 contains 44 pts under 16 years of age (mean, 6.7 ± 3.2 years, range 2-15). Group 1 and 2 include complete surgical corrections of 15 pts (2 and13, respectively) with TOF, 26 pts (5 and 21) with VSD, 22 patients (17 and 5) with secundum ASD, 3 pts (3 and 0) with PPVR, 3 pts (1 and 2) with primum ASD, 6 pts (4 and 2) with PS, 1 pt with subvalvular aortic dyscrete membran (0 and 1) and 1 pt (1 and 0) with Ebstein’s anomaly. Results: There were only one hospital deaths (1.3%) in group 1, in patient with Ebstein’s anomaly. The mean follow-up period were 23 months for group 1 and 19 months for group 2. Atrioventricular rhythm disturbances are the most seen complication which were seen at early postoperative period in both of groups. AV complete block was seen in 3 pts with TOF (20%, 1 and 2) and 3 patients with VSD (11%, 1 and 2) in group 1 and 2, respectively. Echocardiography has shown mild/moderate pulmonary insufficiency in 3 pts with TOF (20%, 1 and 2), mild residual septal defect in 3 pts with VSD (11%, 1 and 2) and 2 pts with TOF (13%, 0 and 2 )in which reoperation has not been reguired.. Complete surgical cure without any complications was achieved in all of patients of both groups with all types of ASD and PS. In the latest follow-up, 28 pts (87%) and 36 pts (83%) were in NYHA functional class I in group 1 and 2, respectively. Conclusions: The early and midterm results of our limited series showed that the overall survival and benefit of the complete surgical repair such as significant functional improvement at this age are quite acceptable as well as pediatric population.

Amaç: Hodgkin hastalarında (HH) Beta-2 mikroglobülinin (ß2µ) diğer prognostik belirleyiler olan laktat dehidrogenaz (LDH), serum albümini, eritrosit sedimantasyon hızı (ESR) ile karşılaştırılması. Yöntem: Çalışmaya 34 HH (20E, 14K) ve kontrol grubu 19 (10E, 9K) sağlıklı birey alındı. Hasta grubunda tedavi öncesi ve sonrası iki kez ve kontrol grubunda bir kez LDH, ESR, serum albümini ve ß2µ ölçümü yapıldı. Ölçülen bu parametreler aralarında istatistiksel olarak karşılaştırıldı. Bulgular: Hasta ve kontrol grubunun yaş ortalamaları sırasıyla 35.0 ± 14.7 ve 36.6 ± 10.0 idi. Hastalarımızın 15’i (%44.2) erken evrede (Evre I-II), 19’u (%55.8) ileri evredeydi (Evre III-IV). Hastalarımızın tedavi öncesi ölçülen LDH seviyesi (U/L) (500.6 ± 235.3) tedavi sonrası (262.0 ± 92.7 ) ve kontrol grubuna (299.3 ± 93.2 ) göre anlamlı yüksek bulundu (sırasıyla, p<0.001, p=0.001). Olgularımızın tedavi öncesindeki ß2µ değeri (mg/L) (9.3 ± 9.9 ) tedavi sonrası (2.2 ± 1.5 ) ve kontrol grubuna (1.3 ± 0.2 ) göre anlamlı yüksek bulundu (sırasıyla, p<0.001, p=0.001). Tedavi öncesi serum albümin değeri (g/dl) (3.3 ± 0.7), tedavi sonrası (3.9 ± 0.3 ) ve kontrol grubuna (4.2 ± 0.3 ) göre istatistiksel olarak anlamlı düşük bulundu (sırasıyla, p<0.001, p<0.001). Tedavi öncesi ESR değeri (mm/sa) (51.6 ± 19.7), tedavi sonrası (24.2 ± 11.8) ve kontrol grubuna (6.3 ± 3.6) göre anlamlı yüksek bulundu (sırasıyla, p<0.001, p<0.001). Sonuç: Bu hasta grubunda az çalışılmış olan ß2µ’in en az serum LDH, serum albümini ve ESR kadar tümör yükünü belirlemede etkin olduğu sonucuna varıldı.

In this study beta–2 microglobulin (ß2µ) compared was with lactat dehydrogenase (LDH), serum albumin, erythrocyte sedimentation rate (ESR) in Hodgkin’s disease. Thirty four patients (20 M, 14 F) and 19 (10 M, 9 F) healthy controls were enrolled in this study. In the group of Hodgkin’s disease (HD) before and after treatment (two times) and in the control group one time ß2µ , LDH, ESR, serum albumin were assayed and compared. Mean age of the HD group was 35.0 ± 14.7 and mean age of the control group was 36.6 ± 10.0. Fifteen cases (%44.2) of the HD group were in early stage (stage I-II) and 19 cases (%55.8) were in advanced stage (stage III-IV ). In the HD group, mean serum LDH level before treatment (500.6 ± 235.3) was significantly higher compared to post treatment (262.0 ± 92.7 ) and control groups (299.3 ± 93.2 ) (p<0.001, p=0.001 respectively). In the HD group mean serum ß2µ level before treatment (9.3 ± 9.9 ) was significantly higher compared to the post treatment (2.2 ± 1.5 ) and the control groups (1.3 ± 0.2 ) (p<0.001, p=0.001 respectively). Mean serum albumin level before treatment (3.3 ± 0.7) was significantly lower than the post treatment (3.9 ± 0.3 ) and the control groups (4.2 ± 0.3 ) (p<0.001, p<0.001respectively). Mean serum ESR level before treatment (51.6 ± 19.7) was significantly elvated compared to the post treatment (24.2 ± 11.8) and control groups (6.3 ± 3.6), (p<0.001, p=0.001 respectively). It is shown that serum ß2µ level may be take place among these parameters as at least effective as others factors for reflecting tumor activity.

Amaç: Kardiyovasküler cerrahi sonrası gelişen yara enfeksiyonları ciddi komplikasyonlara neden olabilir. Postoperatif yara enfeksiyonlarında risk faktörlerinin analizi enfeksiyondan etkin bir korunmanın nasıl yapılacağını da belirler. Bu çalışmamızda amacımız kardiyovasküler cerrahi sonrası postoperatif yara enfeksiyonlarının gelişmesinde rol oynayan faktörleri incelemektir. Yöntem: Hastanemizde Ocak 2000 ile Nisan 2004 tarihleri arasında kardiyovasküler cerrahi girişim uygulanan 649 hasta retrospektif olarak incelenmiştir. Bulgular: Postoperatif yara enfeksiyonu sadece 6 (%0,9) hastamızda görüldü. Bunlardan 4’ü yüzeyel yara enfeksiyonu ve 2’si de mediastinit idi. Sonuç: Aseptik tekniklere uyma, dikkatli hemostaz ve itinalı bir cerrahi teknik uygulanması, aşırı koterizasyon ve bone-wax kullanımından kaçınma yara enfeksiyonlarının azalmasında önemlidir.

Aim: Wound infections are serious complications of cardiovascular surgery. An analysis of risk factors for postoperative wound infection can lead to more effective preventive measures. The aim of our study was to report postoperative wound infections in cardiovascular surgery patients. Methods: Between January 2000 and April 2004, 649 consecutive patients underwent cardiovascular surgery in our hospital. The patients were evaluated retrospectively Results: Postoperative wound infection developed in 6 patients (0,9%). Four of them had superficial wound infections and the remaining two patients had mediastinitis. Conclusion: We believe that with strict adherence to perioperative aseptic technique, careful attention to hemostasis, meticulous surgical technique, and avoidance of bone-wax and excessive electro cotery use is, a very low incidence of wound infection important in achieving.

Amaç: Bu çalışmada phalloidin uygulanmış sıçanlarda E vitamini, N-asetil-sistein, penisilin-G ve Urtica dioica eterik yağının sıçan sindirim sistemi ve karaciğeri üzerine olan etkilerinin araştırılması amaçlandı. Yöntem: Sprague-Dawley ırkı erkek sıçanlardan altı ayrı çalışma grubu oluşturuldu (n=10). I. grup (kontrol grubu) hariç diğer gruplara çalışmanın başında bir kez phalloidin (0.9 mg/kg) periton içi yolla (ip) uygulandı. Bundan sonra çalışma süresince I. gruba (kontrol grubu) ve II. gruba (phalloidin grubu) 0.2 mL serum fizyolojik, 40 mg/kg E vitamini (III. grup), 100 mg/kg N-asetil sistein (IV. grup), 400.000 U Penisilin-G (V. grup) ve 0.5 mL/kg Urtica dioica L. tohumu eterik yağ ekstresi (VI. grup) uygulandı. Çalışmanın 4. ve 7. günleri çalışma gruplarından kan ve doku örnekleri alınarak biyokimyasal ve histopatolojik yönden incelendi. Bulgular: Histopatolojik yönden herhangi bir patolojiye rastlanmadı. Biyokimyasal parametreler yönünden çalışmanın 4. gününde serum ALT değerinin phalloidin grubunda anlamlı seviyede yükseldiği, N-asetil sistein grubunda AST değerinin anlamlı seviyede düştüğü, phalloidin, E vitamini ve N-asetil sistein gruplarında ALP seviyesinin anlamlı seviyede yükseldiği, Urtica dioica grubunda ise total bilirubin değerinin anlamlı seviyede yükseldiği tespit edilmiştir. Çalışmanın 7. gününde serum ALT ve total bilirubin değerlerinin gruplar arasında anlamlı bir farklılık göstermediği, serum AST değerinin tüm çalışma gruplarında anlamlı seviyede düştüğü, serum ALP değerinin ise yine tüm çalışma gruplarında anlamlı seviyede yüksek bulunduğu saptanmıştır Sonuç: Parenteral yolla verilen phalloidin’in hafif derecede hepatotoksisiteye neden olduğu; E vitamini, N-asetil sistein, penisilin-G ve Urtica dioica tohumu eterik yağının bu toksisiteyi zehirlenmenin erken dönemlerinden itibaren önleyebileceği sonucuna varılmıştır.

Aim: In this study we aimed to investigate the effects of vitamin E, N-acetyl cystein, penicillin-G and etheric oil extract of Urtica dioica L. fruits on the gastrointestinal system and liver of the phalloidin administered rats. Method: Male Sprague-Dawley rats were divided into six groups (n=10). All the groups (except group I) received a single dose of phalloidin (0.9 mg/kg) at the begining of the study. Group I (control group) and group II (phalloidin group) received isotonic saline solution (0.2 mL), group III vitamin E (40 mg/kg), group IV N-acetyl cystein (100 mg/kg), group V penicillin-G (400.000 U) and group VI etheric oil extract of Urtica dioica L. fruits (0.5 mL/kg) during the study. The blood and tissue samples were collected from all the study groups at the 4th and the 7th days of the study. The samples were examined biochemically and histopathologically. Results: There was no histopathological findings. On the 4th day of the study, group II had significantly higher levels of serum alanine aminotransferase (ALT), group IV had significantly lower levels of serum aspartate aminotransferase (AST), groups II, III and IV had significantly higher levels of serum alkaline phosphatase (ALP) levels, while group VI had significantly higher levels of serum total bilirubin when compared to the control group. On the 7th day of the study no significant difference were evident in the serum ALT and total bilirubin levels. In addition, serum AST levels were lower in all groups while ALP levels were significantly higher when compared to the control group. Conclusion: The results of this study indicated that parenterally administered phalloidin led to a mild degree of hepatotoxicity. It was shown that vitamin E, N-acetyl cystein, penicillin-G and etheric oil extract of Urtica dioica L. fruits may prevent the hepatotoxicity in the early stage of the phalloidin administration.

Yılan ısırılmaları çoğunlukla iyi seyretmekle birlikte, nadiren hayatı tehlike oluşturucu komplikasyonlara neden olabilir. Burada dissemine intravasküler koagülasyon (DİC) ile birlikte sistemik komplikasyonlar gelişen iki olgu sunuldu. Yılan ısırmasına bağlı otuz ve yirmi iki yaşlarında erkek hastalar genel durum bozukluğu ile kabul edildiler. Her iki hastada da ısırma bölgesinde siyah nekrotik doku ile birlikte, ısırılan ekstremitenin tümünde masif endürasyon, ödem ve hematom gelişmişti. Anemi ve trombositopeni gelişen olgularda protrombin zamanı (PT), aktive parsiyel tromboplastin zamanı (aPTT) uzamış, fibrinojen değerleri azalmıştı. Olguların her ikisinde de kan üre azotu (BUN) yüksek bulunurken, kreatinin değeri olguların sadece birinde yükselmişti. Her iki olguda alanin aminotransferaz (ALT) değerleri normal bulunurken, aspartat aminotransferaz (AST) ve kreatin fosfokinaz (CPK) düzeyleri yüksek bulundu. Ayrıca olgulardan birinde amilaz ve lipaz düzeyleri yüksekti. Her iki olgudaki hematolojik bozukluk DİC olarak değerlendirildi. İlave olarak olguların birinde akut pankreatit ve böbrek yetmezliği, diğerinde ise akut respiratuar distres sendromu (ARDS) tablosu tespit edildi. Her iki olguda da ısırılan ekstremitede kompartman sendromu ve doku nekrozu gelişti. Bir hastamızda erken debritman ve fasiyotomi uygulanırken diğerine yalnızca debritman ve lokal bakım uygulandı. Her iki olgu da şifa ile taburcu edildi. Sonuç olarak, zehirli yılan ısırması vakalarında lokal komplikasyonlar yanında hayatı risk oluşturabilen sistemik komplikasyonların da gelişebileceği dikkate alınmalıdır.

Although the snake bites have mostly good prognosis, the life-threatening complications may occur rarely. Hereby we present two different cases of the snake bite who underwent Dissieminated Intravascular Coagulation (DIC) associated with other systemic complications such as acute pancreatitis, acute renal failure and acute respiratory distress syndrome. Massive enduration, edema and hematoma resulted in compartment syndrome and local tissue necrosis in the involved limbs. Local treatments such as early debridment, wound care and fasciotomy associated with specific treatments for the systemic complications were applied. Both cases recovered unevenfully. In conclusion, life-threatening systemic complications should be considered, although they occur rarely in the cases of snake bite.

Akut epidural hematom genellikle kafa travması sonucunda arteria meningea media yada dallarının kanaması sonucu epidural mesafede kanın toplanması sonucu oluşur. Özellikle venöz sinüs kanamalarında olduğu gibi nadiren venöz orijinli olabilir. Bu çalışmada sol MCA (ortaserebral arter) anevrizması nedeni ile opere edilen hastada cerrahi sonrası 2. günde akut epidural hematom gelişti. Hastanın kanama ve pıhtılaşma faktörleri normal olarak değerlendirildi. Akut epidural hematom nedeniyle tekrar opere edilen hastada, epidural hematomun nedeninin cilt altı dokulardaki kanamalar olduğu görüldü. Sonuç olarak; kraniyotomilerde eğer skalp hemostazı için kullanılan hemostatik klipler çıkartıldıktan sonra hemostaz yetersiz yapılmışsa ve cerrahi sonrası hasta hipertansif seyrediyorsa, cilt altı dokulardaki kanamalara bağlı olarak epidural hematom riskinin olabileceği düşünülmelidir.

Acute epidural hematoma usually performes at epidural area as bleeding a. menengia media or its branches, result of a cranium trauma . Its origin is rarely venosus, like especially venosus sinüs hemorrhage. Acute epidural hematoma was occured in postoperative at the second day in the patient who is operated because of a left middle cerebral arterie aneurysm, mentioned in this study. The patients bleeding and coagulation factors were normally evoluated. Because of the acute epidural hematoma, the patient was operated again and seen that the reason of the acute epidural hematoma was the hemorrhage of the underskin tissue. As the result of this, epidural hematoma can become under skin tissue if the hemostase is made insufficiently after the hemostatic clips for the scalp hemostase are taken out, or after the operation, if the patient is found hipertansive.

Trizomi 13’ ün görülme sıklığı 10.000 canlı doğumda birdir. Etkilenen bebeklerin yaşam süresi bu kromozom anormalliği nedeniyle kısadır. Eşlik eden semptom ve bulguların oranı ve şiddeti vakadan vakaya değişebilir. Bununla beraber etkilenen yenidoğanın çoğu kafatası ve yüz bölgesi anormalliklerine; kalp, böbrek, mide malformasyonlarına; ve/veya diğer fiziksel anormalliklere sahiptir. Trizomi 13’teki çok sayıda malformasyonların birarada izlendiği nadir bir yenidoğan otopsi olgusunu sunduk.

Trisomy 13 occurs with a frequency of about 1 in 10,000 livebirth. The lifespan of babies affected by this chromosome abnormality is shortened. Associated symptoms and findings may vary in range and severity from case to case. However, many affected newborns have abnormalities of skull and facial region; cardiac, renal, gastric malformations; and/or other physical abnormalities. A rare case report of newborn with multiple malformations associated at trisomy 13 is presented.

Listeria monocytogenes toplumumuzda sık görülmeyen bir infeksiyon hastalığı etkenidir. Bununla birlikte bazı özel hasta gruplarında hayatı tehdit eden infeksiyonlara neden olabilmektedir. Bunlar genellikle neonataller, hamileler, yaşlılar, immünsuprese transplant alıcıları ve hücresel immün yanıtın bozulduğu hastalardır. Menenjit ve neonatal infeksiyon gibi çeşitli klinik tablolara neden olabilir. Tedavide ampisilin, penisilin G ve gentamisin genellikle tek başına veya kombine edilerek verilebilir. Yaşlı veya immünsuprese hastalarda oldukça mortal seyredebilmektedir. Predispozan faktörleri olmayanlarda genellikle iyi seyirlidir. Bu makalede literatür bilgileri eşliğinde Listeria monocytogenes’in sebep olduğu klinik hastalık tabloları, tanı ve tedavi özellikleri irdelenmiştir.

Listeria monocytogenes is an uncommon infection agent in our country. However, in some groups, including neonates, pregnant women, elderly persons, immunosupressed transplant recipients, and others with impaired cell-mediated immunity, it is an important cause of life-threatening infections. It can lead to various clinical pictures such as meningitis and neonatal infection. Ampicillin, Penicillin G, and Gentamicin may be given lonely or in combination . Its course may be fatal in elderly persons or immunosupressed patients, whereas prognosis is generally benign in patients not having predisposing factors. In this article, it was reviewed clinical pictures caused by Listeria monocytogenes, its diagnosis, and treatment features in the light of literature.