Amaç: Hepatosellüler kanser (HSK) karaciğerin en sık görülen primer malign tümörüdür. Hepatit B’nin yöremizdeki yüksek prevalansı nedeniyle HSK da oldukça sıktır. Bu çalışmada HSK’nın ve dekompanse karaciğer sirozunun özelliklerini araştırmayı ve karşılaştırmayı amaçladık. Yöntem: Çalışmada 2002- 2005 yılları arasında Gastroenteroloji kliniğimizde izlenen HSK’lı ve kronik viral hepatitlere bağlı dekompanse karaciğer sirozlu hastalar prospektif olarak incelendi. Hasta sayısı 75 olup yaş ortalaması 53’dü. Bunların 39’u HSK’li ve 36’sı ise dekompanse karaciğer sirozluydu. İki grubun demografik verileri kaydedilerek; hematolojik, biyokimyasal, serolojik ve radyolojik incelenmeler yapıldı. Verilere Anova analizi ve ki kare testi uygulandı. Bulgular: HSK’ lileri Grup1, dekompanse sirozluları grup 2 olarak sınıflandırdık. Grup 1’de erkek/kadın oranı 4.5; grup 2’de 3 idi. Her iki grubun büyük kısmı kırsal kesimde yaşıyordu. Grup 1’in %82’sinde grup 2’nin %92’ sinde etyolojik ajan HBV idi. Grup 1’de trombosit sayısı, sedimentasyon, alfa fetoprotein, alkalen fosfataz oranları grup 2’ye göre istatistiksel olarak anlamlı oranda yüksekti (p<0,001; p<0,005; p<0,001; p<0,05). HSK’lı olgularda serum demir ve protrombin zamanı grup 2’ye göre anlamlı derecede düşüktü (<0.05). HSK’li olguların %51.2’sinde tümör sağ lobda yerleşimliydi; tümör çapı olguların %61.5’inde 5 cm’nin üzerinde idi. Sonuç: Çalışmamız özellikle dekompanse sirozlu hastalarda HSK taraması için trombosit sayısı, eritrosit sedimentasyon hızı, alfa fetoprotein, alkalen fosfataz ile serum demir düzeylerinin ve protrombin zamanının önemini ortaya koymaktadır.

Aim: Hepatocellular carcinoma(HCC) is the most common primary malignant tumor of the liver. The incidence of HCC has increased in Van region due to high prevalance of hepatitis B. This study has aimed to analyse and compare the features of hepatocellular carcinoma and decompansated liver cirrhosis. Methods: This study was performed by prospectively analysis of 39 patients with HCC and 36 patients with decompansated cirrhosis who had attended the gastroenterology clinic of Yuzuncu Yıl University Hospital between 2002 and 2005. The mean age of total cases was 53. Charactheristics of demographic features were recorded and diagnostic tests were performed . The data was analysed using the Anova analyse and chi square test. Results: We classified the patients with HCC as group 1 and the patients with decompansated cirrhosis as group 2. In both groups, male predominance was observed . 82 percent of the HCC cases and 92 percent of the cirrhotic cases had hepatitis B . Platelet counts, sedimentation rate,alpha fetoprotein and alkalen phosphatase levels were elevated in group 1 than those in group 2 and a statistically significant difference was observed between two groups.(p<0,001; p<0,005; p<0,001; p<0,05). Serum ıron levels and prothrombin time were found to be lower among the cases with HCC ( p<0.05 ). Approximately half of hepatocellular carcinomas were limited to the right lobe of the liver and 61% of HCC lesions were larger than 5 cm. Conclusion: This study points the role of platelet counts, sedimentation rate, alpha fetoprotein, alkalen phosphatase and serum iron levels and prothrombin time for HCC screening especially in patients with decompansated cirrhosis.

Fulminant viral hepatitlerin en önemli nedeni HBV enfeksiyonunun HDV ile ko veya süperenfeksiyonudur. HBS ag pozitif 184 erkek bu çalışmaya alınmıştır. HBV ve HDV’nin serum değerleri ELISA yöntemi ile değerlendirilmiştir. Buna göre 184 HBsAg pozitif hasta serumunun 36’sında (% 19.5) anti-HDV pozitifliği saptanmıştır. Akut HBV enfeksiyonuna (39 hastada anti-HBc IgM pozitif) ilave olan HDV koenfeksiyonu (3 hastada anti-HDV IgM pozitif) sıklığı %7.69 dur. Kronik HBV enfeksiyonuna (145 hastada anti-HBc total ‘IgM+IgG’ pozitif) ilave olan HDV süperenfeksiyonu (36 hastada anti-HDV total ‘IgM+IgG’ pozitif) sıklığı % 24.8 dir.

The most important causes of fulminant hepatitis are HDV-HBV coinfection or superinfection. HBsAg positive 184 males were involved in this study. Sera values of HBV and HDV were evaluated by ELISA. According to the results 36 (19.5%) of the 184 HBsAg positive sera were evaluated as anti-HDV positive. The rate of coinfection of acute HBV and HDV was detected as 7.69% ( 39 of the sera were detected as anti-HBc IgM positive, 3 of them are detected as anti-HDV IgM positive). The rate of HDV superinfection added to chronic HBV infection was detected as 24.8% (36 anti-HDV total IgM+IgG positivity/ 145 anti-HBC total IgM+IgG positivity).

Amaç: Günümüze kadar spinal anestezi sonrası işitme kayıpları subjektif bir test olan saf ses odiyometrisi ile değerlendirilmiştir. Bu çalışmada işitme kaybı saf ses odiyometrisi yanısıra objektif otoakustik emisyon ölçümü ile incelenmiştir. Gereç ve Yöntem: Spinal anestezi altında alt ekstremiteye yönelik operasyon planlanan 30 erkek hasta çalışmaya alındı. Spinal blok 25G Quincke iğne ile L3-4 aralığından 3 mL hiperbarik bupivakain ile uygulandı. İşitme testleri saf ses odiyometrisi ve otoakustik emisyon ölçümü ile her hastaya peroperatif ve postoperatif olmak üzere iki kez yapıldı. Bulgular: Saf ses odiyometrisi sonuçlarına göre bir hastada klinik olarak anlamlı (30 dB), %20 hastada subklinik işitme kaybı (10-25 dB) gözlendi. Ancak otoakustik emisyon ölçümü sonuçları 30 hastanın 11 kulağında en az 30 dB’lik klinik olarak anlamlı işitme kaybı olduğunu gösterdi. Sonuç: Spinal anestezi sonrası işitme kaybı otoakustik emisyon ölçümü ile saf ses odiyometrisinden daha hassas ve objektif olarak belirlenebilir.

Aim: To date hearing loss after spinal anesthesia has been examined subjectively by pure tone audiometry. In this paper the evaluation of hearing loss was objectively investigated with otoacoustic emissions also. Methods: In a prospective and randomised study at a teaching hospital, 30 male patients admitted for lower extremity operations were enrolled. Spinal block was achieved with 25 G Quincke needle at the L3-4 interspace and 3 mL of 0.5% hyperbaric bupivacaine. Hearing tests pure tone audiometry and otoacoustic emissions were performed twice for every patient: preoperatively and postoperatively. p<0.05 was considered statistically significant. Results: Only one patient experienced clinically significant (30 dB) hearing loss and subclinic hearing loss (10-25 dB) was recorded as 20%, according to the results of pure tone audiometry. However, otoacoustic emissions revealed that at least 30 dB hearing loss occurred in totally 11 ears of the 30 patients. Conclusion: Hearing loss may be detected objectively and earlier with otoacoustic emissions compared with pure tone audiometry.

Amaç: Bu çalışmada Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi Tıp Fakültesi Plastik ve Rekonstrüktif Cerrahi Kliniği’ne başvuran melanoma dışı deri kanserli hastalarda tümörlerin sıklığını ve klinik özelliklerini değerlendirmeyi amaçladık. Yöntem: Kliniğimizde 2003-2006 yılları arasında melanoma dışı deri kanseri tanısı ile ameliyat edilen hastaların arşiv dosyaları retrospektif olarak incelendi ve tümörlerin tipi, yerleşim yeri, yaş aralığı araştırıldı. Bulgular: Melanoma dışı deri kanseri tanısı konulan toplam 115 hastadan 86’sı (%74) Bazal Hücreli Kanser (BHK), 27’si (% 23,5) Yassı Hücreli Kanser(YHK) idi. Bir hastada tanı Mikozis Fungoides, bir hastada ise Dermatofibrosarkoma Protuberans idi. Hastaların 76’sı erkek(%66), 39’u kadın(%34) idi. Yaş aralığı 13-106 yıl olup ortalama yaş 60’tı. BHK hastalarında tümör yerleşimi en sık (%98) baş boyun bölgesindeydi. YHK hastalarının da %89’unda tümör baş-boyun bölgesindeydi. Sonuç: Van ilindeki Yüzüncü Yıl Üniversitesi Tıp Fakültesi Plastik ve Rekonstrüktif Cerrahi Kliniği’nde melanoma dışı deri kanseri tanısı ile ameliyat edilen hastaların çoğu BHK tanısı almıştı. Türkiye’nin Antalya’dan sonra en çok güneş alan bölgesi olan Van’da deri tümörlerinden korunmak için gerekli önlemler alınmalıdır.

Aim: We aimed to evaluate the rates and clinical properties of tumors in the patients with non-melanotic skin cancer who were admitted to Van Yüzüncü Yil University, Department of Plastic and Reconstructive Surgery. Materials and Methods: Between 2003 to 2006, files of the patients who were managed for non-melanotic skin cancer in our clinics were retrospectively reviewed and types and locations of the tumors, and ranges of age were recorded. Results: Of 115 patients who were diagnosed as non-melanotic skin cancer, 86 (74%) had Basal Cell Cancer (BCC), and 27 (23,5 %) had Squamous Cell Cancer (SCC). There were Mycosis Fungoides and Dermatofibrosarcoma Protuberans in one each patients. Of our series, 76 (66 %) were male and 39 (34 %) were female. Age of the patient ranged from 13 to 106 years (average, 60). The head and neck was most frequently involved region in the groups of BCC and SCC with the rates of 98 % and 89 %, respectively. Conclusion: Most of the patients who were managed for skin cancer in Van Yüzüncü Yil University, Department of Plastic and Reconstructive Surgery, were diagnosed as BCC. Required precautions should be taken to avoid the skin cancers in Van where is the most sunny region following Antalya in Turkey.

Herpetik ensefalit, dünyada tüm ensefalitlerin en sık görüleni ve mortalitesi en fazla olanıdır. Tedavi edilmediği takdirde %70 oranında mortal seyretmektedir. Ancak henüz bilinç açık iken tedaviye başlanırsa başarı oranı %92 dir. Bu yazıda, bilinci kapandıktan sonra kliniğimize başvuran ve beyin omurilik sıvısında PCR ile herpes simplex virüs DNA’sı tespit edilerek ensefalit tanısı konulan bir vaka sunuldu. 21 gün süreyle asiklovir ile tedavi edilen hastada, ileri derecede motor mental sekel kaldı.

Herpes encephalitis is the most frequent one of all encephalitides with the highest mortality. It has a mortality rate of 70% if not treated. However if the treatment is started before the patient does not lose his consciousness, the success rate is 92%. In this paper, a case admitted to our clinic after becoming unconscious and diagnosed with encephalitis by establishing herpes simplex virus DNA in his cerebrospinal fluid by PCR is presented. Severe motor mental sequel remained in the patient who was treated with acyclovir for 21 days.

Altmış bir yaşında bir bayan hasta sol kol ve bacakta hareketsizlik yakınmalarıyla hastanemizin Nöroloji bölümüne kabul edildi. Hastanın fizik muayenesinde nabız aritmik taşikardik (107/dak) tansiyon arteriyel 130/80 mmHg idi. Dinlemekle apekste diastolik üfürüm duyuluyordu. Hastaya emboli kaynağının araştırılması için Transtorasik ekokardiyografi yapıldı. Transtorasik ekokardiografide ciddi mitral darlığı (0,9 cm2), mitral kapak üzerinde maksimumu 15 mmHg ortalama 7 mmHg gradient, TEE da sol atriyal apendajı dolduran 2.3x3,8 cm boyutlarında trombüs saptandı. Hastaya mitral kapak cerrahisi önerildi. Operasyon esnasında, önce atriyal trombektomi yapılarak, radyofrekans ablasyon uygulandı. Daha sonra kalsifiye kapak leafletleri rezeke edilerek 29 mm bileaflet mekanik kapakla mitral kapak replasmanı yapıldı. Postoperatif dönem olaysız geçti ve salah ile taburcu edildi. Sonuç olarak üzere nörolojik defisiti ve atriyal fibrilasyonu olan olgularda romatizmal kapak hastalığına bağlı trombüs olabileceği akılda tutulmalıdır.

A 61-year-old woman was admitted to the department of neurology in our hospital. She had a stroke (left hemiparesis) without any sequela. The blood pressure was 130/80 mmHg with irregular pulse rate of 107/min. A diastolic rumbling was audible over the apex. She had Transtorasic Echocardiography for search source of emboli. TTE revealed mitral valve stenosis (0,9 cm2) with a peak gradient of 15 mmHg and a mean gradient of 7 mmHg across the valve. TEE disclosed the presence a giant thrombus in the left atrial appendage. Mitral valve surgery was suggested to the patient. At operation, atrial thrombectomy and radiofrequency ablation commenced prior to valvular procedure. Then the calcified valve leaflets were excised and replaced with 29 mm bileaflet mechanical mitral valve prosthesis. Postoperative recovery was uneventful and discharged to home. In conclusion, left atrial thrombosis due to rheumatismal mitral valve disease should be kept in mind in patients with neurological deficit and atrial fibrillation.

Obezite, genetik ve çevresel etkileşimleri olan; ciddi ve kronik bir hastalıktır. Vücutta normalden fazla miktarda yağ dokusunun olması sebebiyle gelişir, çok sayıda faktöre bağlıdır ve tıbbi tedavi gerektirir. Obezitenin en önemli risk faktörlerini; fiziksel aktivitede azalma, beslenme alışkanlıkları, yaş, cinsiyet, eğitim düzeyi, evlilik, doğum sayısı ve genetik oluşturmaktadır. Kalıtsal olarak da geçebilen obezite özellikle gelişmiş ve gelişmekte olan ülkelerde hızla yayılmaktadır. Ülkemizde toplumun %30’undan fazlası obezdir (erkeklerin % 7.9’u, kadınların %23.4’ü). Birçok kronik hastalığın obeziteyle yakından ilişkili olduğu bilinmektedir. Bu nedenle obezitenin etkenlerinin ve tedavi seçeneklerinin iyi bilinmesi, obezite ve komplikasyonlarının ideal tedavisinin tespit edilebilmesi açısından önemlidir.

Obesity is an important and chronic disease. It occurs due to more body fat accumulation than normal levels. It associates with many factors and it needs to medical treatment. Important risk factors of obesity are feeding habits, sexuality (female), age, education, marriage, labor number and hereditary. Obesity, may be originated from hereditary factors and it progresses very fastly in developed and developing countries. More than 30 % percent of population is obese in Turkey (male %7,9 female %23,4). It is known that obesity is closely related with many chronic disorders. Thus, well knowledge about effects of obesity and its alternative treatments is important for determining ideal treatment of obesity and its complications. Aim of this review is to represent effects causing obesity and its treatment options together.