Amaç: Boyun ağrısı ve vertigo şikâyetiyle başvuran, ileri evre servikal osteoartrit saptanan ve servikal vertigo olduğu düşünülen (1) olgularda fizik tedavi ve egzersiz tedavisinin etkinliğinin karşılaştırılması. Gereç ve Yöntem: Boyun ağrısı ve vertigo ile başvuran olgulardan, ileri evre servikal osteoartrit saptananlar çalışmaya alındı. Olguların nörolojik ve odyovestibüler muayeneleri, ekstrakranial renkli doppler ultrasonografileri yapıldı. Vertigonun boyun dışı nedenleri dışlandı. Olgular fizik tedavi grubu ve egzersiz grubu olarak 2 gruba ayrıldı. Boyun ağrısının şiddet derecesi Vizüel Analog Skala ile vertigo; şiddet ve sıklık derecesiyle değerlendirildi. İstatistiksel analizler Graph Pad Prisma V.3 paket programı kullanılarak yapıldı. Sonuçlar, anlamlılık p<0.05 düzeyinde ve %95 güven aralığında değerlendirildi. Bulgular: Grupların tedavi öncesi parametrelerinde istatistiksel olarak fark bulunmadı. Boyun ağrısı, vertigonun sıklığı ve şiddeti, eklem hareket açıklığı ve boyun ağrısında, her iki grupta da tedavi sonrasında anlamlı düzelmeler saptandı. Ancak fizik tedavi grubundaki düzelmeler istatistiksel olarak daha anlamlı bulundu. Sonuç: Sonuçlarımız servikal osteoartritle ilişkili vertigonun temel olarak boynun proprioseptif sistemini etkileyebilecek nedenlerden kaynaklandığını ve rehabilitasyon teknikleriyle iyileştirilebileceğini düşündürmektedir. Rehabilitasyonla elde edilen iyileşmenin uzun dönem kalıcılığını değerlendirmek için ileri çalışmalar gereklidir. Çünkü servikosefalik kinestezinin zamanla bozulması mümkündür ve elde edilen düzelmeyi devam ettirmek için ek tedavi programlarına gerek vardır.

Aim: Comparison between the effectiveness of physical therapy and exercise therapy in the cases with advanced stage osteoarthritis who referred with the symptoms of neck pain and vertigo that was attributet to cervical vertigo. Materials and Method: Of the cases referred with neck pain and vertigo, the ones diagnosed as having advanced stage cervical osteoarthritis were accepted for the study. Neurological and audiovestibular examinations and extracranial color doppler ultrasound were performed. Possible vertigo causes other than of neck origine were excluded. The cases were divided into 2 groups as physical therapy and exercise groups. The degree of the neck pain severity was evaluated using Visual Analog Scale, whereas vertigo was evaluated with the degree of severity and frequency. Statistical analysis were performed using Graph Pad Prisma V.3 pack programme. The results were interpreted on the bases of the significance level of p<0.05 and 95% confidence interval. Results: No statistically significant difference was fund for the parameters before therapy between the groups. After therapy, significant improvements on the neck pain, frequency and severity of vertigo, joint motion ability were found in both groups. But the improvements in the physical therapy group were found more significant. Conclusion: Our results suggest that the vertigo related to cervical osteoarthritis mainly originates from the etiologic causes that can affect the proprioceptive system of the neck and can be improved with rehabilitation techniques. Additional studies are required to evaluate the permanence of the achieved improvements. Because, it is likely that deformation of the cervicocephalic kinesthetic would continue and additional therapy programs are required to sustain the achieved improvements.

Amac: Jinekomasti, hipergonadotropik hipogonadizim ve infertilite triadı ile bilinen Klinefelter Sendromu infertil erkeklerde görülen en sık kromozomal anomalidir. Klinefelter Sendromu olan hastalar geleneksel olarak komplet germ hücre aplazisi nedeni ile infertil olarak bilinirler. Ancak son zamanlarda geliştirilen testiküler sperm ekstraksiyonu (TESE) ve intrasitoplazmik sperm enjeksiyonu (ICSI) gibi yöntemlerle bu hastalar da çocuk sahibi olabilmektedir. Yöntem: Sağlık Bakanlığı Zekai Tahir Burak Hastanesi İnfertilite Merkezi Üroloji Polikliniğine infertilite nedeni ile başvuran hastalarda azoospermi tespit edilen ve genetik değerlendirme sonucunda Klinefelter Sendromu teşhisi koyulan 17 hasta değerlendirmeye alındı. Bulgular : 16 Hasta klasik (non-mozaik),1 hasta mozaik paterne sahipti.Fenotipik olarak 4 hastada atrofik testisler dışında normal erkek fenotipi, diğer hastalarda ise Klinefelter Sendromu için klasik olarak kabul edilen fenotipik özellikler görülmekteydi. Mikrodisseksiyon TESE işlemi ile 6 hastada (% 35.29 ) spermatozoa bulundu. Bu 6 hastaya ICSI uygulandı ve 2 hastada gebelik elde edildi. Sonuç: Klinefelter Sendromlu hastalarda nonobstruktif azoospermik hastalara yakın oranlarda testiküler spermatoza elde edilebileceğini, ICSI yöntemi ile gebelik de sağlanabileceğini ve ciddi infertil erkek olguların değerlendirilmesinde genetik testlerin önemini bir kez daha vurgulamak istedik.

: Klinefelter Syndrome which is known as the triad of gynecomasty, hypergonadotrophic hypogonadism and infertility, is the most frequent chromosomal abnormality in infertile man. These patients are usually known as infertile due to complete germ cell aplasia. But these patients are also able to have children after the introduction of testicular sperm extraction (TESE) and intrasytoplasmic sperm injection (ICSI).Our aim was to investigate the possible direct effect of klinifelter syndrome on ICSI outcome Method: 17 patients who have applied to the Infertility Department of Dr. Zekai Tahir Burak Woman Health Education and Research Hospital because of infertility and who have azoospermia and diagnosed Klinefelter Syndrome were evaluated. 16 of them had classic (non-mosaic) and 1 of them has mosaic pattern. 4 of them had normal male phenotype except testicular atrofi, and other patients had classic phenotypical futures for Klinefelter Syndrome. Results: Testicular spermatozoa were retrieved successfully in 6 (35.29 %) of the 17 patients by TESE. ICSI was applied to these 6 patients and in two of them pregnancy was achieved. Conclusion: We want to emphasize once more that sperm retrieval in man with Klinefelter Syndrome are comparable with other man with nonobstruvtive azoospermia, pregnancy could be obtained by ICSI method in these patients, and genetic tests are very important in evaluation of serious infertile male cases.

Amaç: Bizim amacımız servikal yetmezlik tanısında ultrasonun yeterliliği ve yapılan serklaj operasyonlarının erken doğumu önlemedeki etkinliğini tartışmaktır. Gereç ve Yöntem: 2002 - 2007 tarihleri arasında, servikal yetmezlik tanısı konmuş ve McDonald tekniği ile serklaj uygulanmış 14 hasta çalışmaya alınmıştır. Önceden en az 3 ve üzeri sebebi bilinmeyen ve/veya ağrısız servikal yetmezliğe bağlı oluştuğu söylenen, spontan erken doğum ve/veya 2. trimester gebelik kaybı hikayesi olanlara 14-16. gebelik haftalarında profilaktik servikal serklaj uygulanmıştır. Servikal yetmezlik açısından riskli gebeler seri ultrason takibine alınmış, servikal kanal uzunluğu 25 mm’nin altında ise yatak istirahatı önerilmiş, ölçüm 15 mm ve altında ise terapotik serklaj yapılmıştır. Gerektiğinde de 16-26. gebelik haftaları arasında acil serklaj uygulanmıştır. Bulgular: Çalışmaya alınan hastaların 3’ünde profilaktik, 8’inde terapotik ve 3’ünde acil servikal serklaj uygulanmıştır. Hiçbirinin servikal kültür ve idrar kültüründe üreme olmamıştır. Hepsi tekil gebeliktir. Acil serklaj yapılan hastaların hepsi başarısız olmuştur. Diğer 11 hastanın 8’ i 35 hafta ve üzerinde doğum yapmıştır. Sonuç: 3 ve üzerinde gebelik kayıpları olan vakalarda profilaktik serklaj yapmakta fayda vardır. Servikal yetmezlik için risk grubunda olan hastalar 16-24. gebelik haftaları arasında rutin transvaginal ultrasonografi ile takip edilmeli ve gerekirse elektif cerrahi planlanmalıdır.

Aim: The purpose of this study is to discuss the efficacy of cerclage for the prevention of preterm delivery in patients with cervical insufficiency and sufficiency of sonography in the clinical diagnosis of cervical insufficiency. Material and Methods: 14 pregnant women were included in the study. Cervical cerclage was done by the McDonald technique. In patients with a classic history of cervical insufficiency, prophylactic cerclage were performed between 14 and 16 weeks' gestation. Women with high-risk factors were screened by transvaginal ultrasonography of the cervix between 14 and 24 weeks' gestation once every 2 weeks. The patients with cervical length of <25 mm were recommended bed-rest and the patients with cervical length of <15mm or 15 mm were offered therapeutical cerclage. Emergency cerclage were performed between 16 and 26 weeks' gestation. Results: Three prophylactic, eight therapeutical and three emergency cervical cerclage were performed. Bacterial colonization was not detected in cultures. All of the emergency cervical cerclages are failed. Eight of either eleven patients reached term. Conclusion: Prophylactic cervical cerclage may be considered in patients with 3 or more pregnancy loss. Serial transvaginal ultrasonography examination should be considered in patients with risk for cervical insufficiency.

Amaç: Histerektomi sonrasında meydana gelen ölüm oranı, hamilelik ve kanser ile ilişkili olgularda daha yüksektir. Acil peripartum histerektomi, normal vajinal doğumdan sonra, sezaryen sırasında ya da sezaryenden sonra kontrol edilemeyen, hayatı tehdit eden uterin kanamalar nedeniyle uygulanmaktadır. Bu çalışmada, Adli Tıp Kurumu 1. İhtisas Kurulu’na ölüm nedeni sorulan olgulardan histerektomi ameliyatı sonrasında ölenlerin adli tıbbi yönden incelenmesi amaçlandı. Yöntem: Adli Tıp Kurumu 1. İhtisas Kurulu’na ölüm nedeni sorulan, 1998-2006 yıllarında histerektomi ameliyatı sonrasında öldüğü bildirilen toplam 15 olgu çalışmaya dahil edildi. Histerektomi ameliyatı sonrasında öldüğü bildirilen olgulardaki yaş, gebelik sayısı, tıbbi belgelerdeki histerektomi nedeni, histerektomi türü, eğer yapılmış ise otopsi bulguları ve ölüm nedenleri incelendi. Bulgular: Histerektomi ameliyatı sonrasında ölen olgular yaş açısından incelendiğinde, en küçüğünün yaşı 22, en büyüğünün 62 olarak tespit edilmiştir. 15 olgunun 10 tanesinin gebelik ve doğum esnasındaki endikasyonlar nedeniyle histerektomi operasyonu geçirdiği ve 9 canlı bebek doğumu meydana getirdiği, bir tanesinin ise ölü doğum gerçekleştirdiği bildirilmiştir. Diğer 5 olgunun gebelik dışı nedenlerle histerektomi ameliyatı sonrasında öldüğü tespit edilmiştir. Ayrıca 15 olgunun 5 tanesine de otopsi yapıldığı tespit edilmiştir. Sonuç: Uterus atonisi ve kanamaları, mortalitenin önemli nedenlerindendir. Uterin atonide uterotonik ajanlar (oksitosin, meterjin ve prostaglandin), uterin masaj ve efektif kan replasmanı gibi konservatif yöntemlerden sonra eğer gerekirse histerektomi ameliyatı yapılmalıdır. Böylece mortalite oranları da daha düşük olacaktır. Ölümle sonuçlanmış ve ölüm sebebinin tam olarak açıklanamadığı olgularda ise mutlaka otopsi yapılması gerektiği düşüncesindeyiz.

Aim: The ratio of deaths after hysterectomy is higher in pregnancy and cancer related subjects. Urgent peripartum hysterectomy is applied due to uterine hemorrhages that cannot be taken under control and risk the life after normal vaginal birth, during or after the caesarean section. In this study, the purpose is forensically investigating the death of the subjects after hysterectomy operations, whose death reasons were asked to Forensic Medicine Association First Specialism Comittee. Methods: 15 subjects, whose death reasons were asked to Forensic Medicine Association 1. Specialism Comittee and who were declared as dead after hysterectomy operation between 1998 and 2006, were incorporated into the study. The ages, pregnancy quantities, hysterectomy reasons in medical documents, hysterectomy type, autopsy findings (if applied) and death reasons of the subjects declared as dead after hysterectomy operation, were investigated. Results: When the age of the subjects who dead after hysterectomy operation were checked, the youngest was found out to be 22 and the oldest was found out to be 62. It was stated that 10 out of 15 subjects had hysterectomy operation due to indications during pregnancy and birth, 9 of them give birth to alive babies while one of them gave birth to a death baby. It was ascertained that the other 5 subjects were dead after hysterectomy operation made due to non-pregnancy reasons. It was also ascertained that autopsy was applied to 5 subjects out of 15. Conclusion: Uterus atonia and hemorrhages are important reasons of mortality. In uterine atonia, the uterotonic agents (oxytoxin, metergine and prostaglandin) and after the application of the conservative methods such as uterine massage and effective blood replacement, hysterectomy operation should be made if necessary. The suitable curing method should be selected due to results of researches applied before the operation. This way, the mortality will be lower. We also think that autopsy should be applied to subjects in case of death and especially if death reason cannot be specified.

Castleman Hastalığı nadir görülen benign bir hastalıktır. Castleman Hastalığı, etyolojisi tam olarak aydınlatılamayan, tüm vücutta bulunabilmekle beraber sıklıkla toraksta yerleşen reaktif aktif lenf nodu hiperplazisidir. Sıklıkla ön ve orta mediastende lokalizedir. Hiyalen vasküler ve plazmasellüler olmak üzere iki histolojik tipi tanımlanmıştır. PA akciğer grafisinde rastlantısal olarak farkedilen ve tanısı torakotomi ile alınan dokunun histopatolojik incelemesi ile konulmuş bir olguyu literatür bilgileri ışığında sunduk.

Castleman Disease is a rare benign disease. The Castleman Disease, which is etiologically unknown, this hyperplasia of reactive lymph node is frequently placed in the thorax, however it may also be found at the whole lymphoid tissue. It is usually located to anterior and middle mediastinum.It is seen rarely with two histologic types as hyalen vascular and plasmacellüler. A case of Castleman‘s disease determined by a plain chest radiography and diagnosed by hystologic examination of specimen after toracotomy in the view of the literatüre.

Ülkemizde halen önemini koruyan ve endemik görülen hidatik kist parazitik bir enfeksiyondur. İnsanlarda Echinococcus granulosus ve Echinococcus multilocularis olarak iki türü görülür. En sık karaciğer ve akciğer lokalizasyonu göstermektedir. Olgumuzda olduğu gibi diğer organları tutmadan sakral ve kardiyak yerleşim birlikteliği ise oldukça nadirdir. Bel ağrısı şikayeti ile başvuran ve iki kez sakral hidatik kist nedeniyle operasyon öyküsü olan 34 yaşında erkek hasta Tüm Batın Bilgisayarlı Tomografi (BT) incelemesinde nüks-rezidü sakral kist hidatik düşünülmesi üzerine Pelvik Magnetik Rezonans Görüntüleme yapıldı. Sakral bölgede kistik karekterde kitle izlendi. Bu arada tüm batın BT’ de toraks bazalinden geçen kesitlerde sol ventrikül içinde cidarı kalsifiye kistik karekterde kitle izlendi. Bu kitleye yönelik Kardiak Ultrasonografi ve Transözefagial Ekokardiografi yapıldı. Göğüs kalp damar cerrahisine acilen yönlendirilen hastanın operasyon sonrası patoloji raporunda hidatik kist olduğu saptandı. Hastanın sakral bölgesinde saptanan hidatik kist için de operasyon uygulanacaktır.

Hydatid cyst, which remains to be an important and endemic condition in our country, is a parasitic infection. It can be seen intwo species: Echinococcus granulosus and Echinococcus multilocularis. It is most commonly localized in liver and lung. As our case, combination of sacral and cardiac localization without involvement of other organs is uncommon. Because recurrent-residual sacral cyst was suspected on Abdominal Computed Tomography (CT) scan results, the 34-year-old male patient who had a history of two operations due to hydatid cyst and presented with lower back pain, was subjected to Pelvic Magnetic Imaging. A mass showing cystic characteristics was observed on the sacral region. Moreover, the slices involving basal thorax in Abdominal CT scan showed a mass with cystic properties and a calcified wall in the left ventricle. Cardiac Ultrasonography and Transesophageal Echocardiography was applied to that mass. The patient was immediately referred to the Cardiovascular Surgery and the postoperative pathology results revealed a hydatid cyst. Our patient is awaiting operation for the hydatid cyst in the sacral region.

Amaç: Subakut sklerozan panensefalit genellikle myoklonik nöbetlerle ortaya çıkar. Çalışmamızda başlangıçta parsiyel epilepsi olarak takip edilen ve kognitif yıkım gelişmesi ile myoklonik nöbetlerin görülmesi üzerine subakut sklerozan panensefalit tanısı alan hastayı sunmayı amaçladık. Yöntem ve Bulgular: Onyedi yaşında erkek hasta kliniğimize sağ kolunda kasılma, sağ ağız köşesinde çekilme şikayeti ile başvurdu. Nörolojik muayenesi normaldi, çekilen elektroensefalografisinde sol temporal bölgede teta yavaş dalga paroksizmleri saptandı ve beyin magnetik rezonansı normal olan hastada klinik olarak parsiyel epilepsi düşünüldü. Karbamazepin tedavisi başlandı. Üç ay sonra unutkanlık, konuşamama, yürüyememe, el ve ayaklarda sıçramaların olması üzerine tekrar servise yatırılan hastada klinik, laboratuar, elektrofizyolojik incelemeler ve radyolojik incelemeler ile subakut sklerozan panensefalit tanısı düşünüldü. Sonuç: Subakut sklerozan panensefalit bazı hastalarda parsiyel nöbetlerle prezente olması nedeniyle tanı güçlüğüne yol açabilir. Olgumuzda olduğu gibi öncesinde parsiyel nöbetlerin baskın olduğu daha sonradan kognitif yıkım ve miyoklonilerin eklendiği bir tablo ile getirilen ve hızlı progresyon gösteren atipik olgularda da subakut sklerozan panensefalit olasılığı düşünülerek inceleme yapılmalıdır.

Aim: Subacute sclerosing panencephalitis is usually diagnosed with myoclonic seizures. We aimed to present a subacute sclerosing panencephalitis case who was initially diagnosed as partial epilepsy and later developed cognitive dysfunction and myoclonic seizures. Method and Finding: A17 years old male patient referred to our clinic due to facilitations in his right arm and tractions at the corner of his right mouth. Neurological examination and cranial magnetic resonance were normal. The theta slow waves were determined in the left temporal area in the electroencephalography and diagnosed as partial epilepsy. Carbamezapine therapy was started. Three months later the patient referred to ourclinic again due to complaints such as forgetfulness, inability to speak, inability to walk and startled movements in hands and feet. According to these findings and electrophysiological and radiological imaging results subacute sclerosing panencephalitis was diagnosed. Conclusion: It may be difficult to diagnose subacute sclerosing panencephalitis in some patients having partial seizures. Subacute sclerosing panencephalitis should be considered in atypical patients with partial seizures who rapidly develop cognitive dysfunction and myoclonic seizures.

Mannitol kafa içi basıncının artmış olduğu klinik durumların yanı sıra, beyin cerrahi operasyonlarında osmotik diüretik olarak yaygın bir şekilde kullanılmaktadır. Nöroanestezi uygulamalarında proflaktik olarak da kullanılabilen mannitolün bir çok yan etkisinin olduğu da unutulmamalıdır. Bu nedenle bu derlemede nöroanestezide mannitolün kullanımı, etki mekanizması ve yan etkilerinin literatür eşliğinde gözden geçirilmesi amaçlandı.

Mannitol is widely used either in patients with elevated ICP or patients undergoing neurosurgical procedures as an osmotic diuretic agent. Various side effects of mannitol, which is also used as a proflactic agent during neuroanesthesia practice, should be kept in mind. Therefore, the aim of this reviev is investigation of the mechanism of mannitol action and side effects of mannitol administration, in the neuroanesthesia with the support of the literature.