Amaç: Değişik coğrafi bölgelerde yaşayan insanlarda malign tümörlerin sıklığında farklılıklar görülmektedir. Bu farklılıkta çevre şartları, ülkenin endüstrileşme derecesi, halkın sosyoekonomik seviyesi, beslenme alışkanlığı ve heredite gibi pek çok faktör etkili olabilmektedir. Bu çalışmada, Van ili çevresinde yaşayan popülâsyonda, iki yıllık süre içinde malign tümör tanısı almış olguların verilerini çıkararak cinsiyete ve organlara göre malign tümörlerin dağılım sıkılığını ortaya koymaya çalıştık. Materyal metod: 2006 ve 2007 yılarına ait iki yıllık süre içinde 847 'si kadın ve 1040 'ı erkek olmak üzere toplam 1887 olgunun malign tümör tanısı aldığı belirlendi. Bulgular: Olguların toplamına bakıldığında erkek cinsiyet daha çoktu. Erkeklerde her iki yılda da ilk üç sırayı mide, özefagus ve akciğer kanserlerinin; kadınlarda ise özefagus, meme ve mide kanserlerinin ilk üç sırada olduğu görüldü. Sonuç: Dünyada ölümcül hastalıların en sık ikinci nedeninin kanserler olduğu aşikardır. Yine bazı kanser türlerinin bazı yörelerde daha sık olduğu da bilinmektedir. Yöresel kanser risk faktörlerinin belirlenmesi kanserden korunmada geliştirilecek yöntemler için temel teşkil edebilir. Böyle bakıldığında yöresel kanser verilerinin sağlıklı olarak tespiti için geniş kapsamlı ve planlı çalışmalar zaruri gözükmektedir.

Objective: Among the people living in the different geographical regions, there are discrepancies in the frequency of the “malignant tumor”. Several factors such as the environmental conditions, industrialization degree of the country, socio-economical level of the population, nutritional habits and heredity are the effective factors for this discrepancy. In this paper, we tried to introduce the distribution frequency of the malignant tumors according to sex and organs, by collecting data of phenomenon diagnosed as “malignant tumor” during the period of two years inside the population living around “Van” province. Material and methods: We have determined that 1887 cases (847 of them are female and 1040 are male) have been diagnosed as “malignant tumor” during the period from 2006 to 2007. Results: When we viewed the sum of the cases, we observed that male people constituted a majority in number compared to female. In two years, we determined that esophagus cancer (firstly), stomach cancer (secondly), and lung cancer (thirdly) had been seen mostly among the males. Inside female phenomenon, this disease frequency was observed as esophagus cancer, breast cancer and stomach cancer. Conclusion: It’s so clear that second cause of the mortal illnesses is cancer. Similarly, certain cancer descriptions arise mostly in certain regions. The determination of the regional risk factors could serve as a basis for the new methods to guard against the cancer. Therefore, comprehensive and planned researches are vital to determine appropriately the data of the regional cancer.

Amaç: Kronik böbrek yetmezliği olan hastalar hemodiyaliz işlemi için düşük komplikasyon oranına sahip ve uzun süre açık kalabilen kalıcı arteriyovenöz (AV) fistüllere ihtiyaç duyarlar. Bu çalışmada amacımız AV fistül operasyonları sonrası erken ve geç dönemde cerrahi revizyon gerektiren komplikasyonları ve bunlara fistül açım yerlerinin etkileri araştırıldı. Gereç yöntemler: Çalışmaya toplam 1043 fistül operasyonunda komplikasyon gelişen 333 hasta alındı. Hastanemizde 2003–2009 yılları arasında aynı cerrah tarafından AV fistül operasyonu uygulanan proksimale fistül açılan hastalar grup1 ve distale fistül açılan hastalar grup2 diye ikiye ayrıldı. Bu gelişen erken ve geç komplikasyonlara fistül açım yerinin etkileri karşılaştırıldı. Bulgular: Grup1; 169 hastadan oluşuyordu. 20 hastada tromboz, 10 hastada kanama, 3 hastada hematom sebebi ile revizyon operasyonu uygulandı. Grup2 hastalar 874 hastadan oluşmakta idi. Grup 2 hastalarda erken dönem komplikasyon olarak 7 hastada hematom, 105 hastada tromboz, 50 hastada kanama gelişti. Geç dönem komplikasyonu olarak Grup1 hastalarda; anevrizma 7, stenoz-tromboz 4, yüksek debi 9, periferik iskemi 11, enfeksiyon ve kanama 6 hastada gelişirken Grup2 hastalarda; 38 anevrizma, 53 stenoz tromboz, 3 yüksek debi, 3 periferik iskemi, 4 hastada enfeksiyon-kanama sebebiyle müdahale yapılmıştır. Sonuç: Kronik böbrek yemezlikli hastalarda, fistül açıklığını artıracak stratejiler geliştirilmesi, AV fistülden diyalize giriş süresini uzatabilir. Erken dönem komplikasyonlar daha çok distal fistüllerde gelişirken, geç dönem komplikasyonlar proksimal fistüllerde gelişmiştir. Erken dönem komplikasyonlar distal fistüllerde yüksek görülse de uzun dönemde gelişecek komplikasyon azlığı nedeni ile distal bölge ilk tercih sebebi olmalıdır.

Aim: Arteriovenous (AV) fistulas with long patency and low complication rates are required for hemodialysis of chronic renal insufficiency patients. In this study AV fistula localizations and their effects to the complications, requiring surgical revision in long and short terms were analyzed. Materials and Methods: From 2003 to 2009, 1043 patients underwent AV fistula operation in our Hospital and 333 patients of this series with various complications were included into this study. Patients with AV fistula operation performed to the proximal segment was classified as Group I and operation performed to the distal segment was classified as Group II. The effects of fistula localization on the complication rates and features were evaluated. Results: Group I consisted of 169 patients. Surgical revision was performed for thrombosis (n:20), bleeding (n:10) and hematoma (n:3). Group II consisted of 874 patients. In group II short term complications were hematoma (n:7), thrombosis (n:105) and bleeding (n:50). Long term complications were aneurysm (n:7), stenosis-thrombosis (n:4), overflow (n:9), peripheric arterial ischemia (n:11) infection related bleeding (n:6) in Group I and aneurysm (n:38), stenosis-thrombosis (n:53), overflow (n:3), pheripheric arterial ischemia (n:3), infection related bleeding (n:4) in Group II. The patients with these complications underwent re-operation. Conclusion: Creating strategies for increasing AV fistula patency would increase the time for hemodialysis with vascular access. Short term complications frequently occured at the distal fistulas however long term complications occured at the proximal fistulas. Although short term ccomplications would be frequent at distal fistulas, the low rate of long term complications make it first choice for AV fistula creating operations.

Amaç: Tip 2 diabetes mellitus kronik komplikasyonları ile yaygın bir hastalıktır. Tanı konulmamış diabet, bening bir olay değildir. Bu çalışmada yeni tanı konulan 50 tip 2 diabetes mellitus hastasında, tanı anında mikrovasküler komplikasyonlar olan retinopati, nefropati ve nöropatinin varlığını araştırmayı amaçladık. Gereç ve yöntemler: Diabetik retinopati belirlenmesi; göz hastalıkları uzmanı tarafından biyomikroskopla fundus muayenesi ile diabetik nöropatinin belirlenmesi; nöroloji uzmanı tarafından elektromiyografi (EMG) ile diabetik nefropatinin belirlenmesi ise 24 saatlik idrarda mikroalbümin, glomerüler filtrasyon hızı (GFR) ve serum kreatinin düzeyine bakılarak yapıldı. İstatistiki yöntem olarak, yüzdelik sayılar, bağımsız değişkenler t-testi ve Pearson korelasyon analizi kullanıldı. Bulgular: Hastaların 10’unda (%20) 30-300 mg/gün arasında mikroalbüminüri ve 23’ünde (%46) anormal EMG bulgusu vardı. Olguların 1’inde (%2) diabetik retinopati saptandı. EMG’ye göre nöropatisi olan hastalardan 3’ünde (%6) duyusal tip, 1’inde (%2) motor tip, 6’sında (%12) miks tip nöropati, 13’ünde (%26) karpal tünel sendromu saptandı. Sonuç: Yeni tanı almış tip 2 diabetes mellitus olgularında önemli ölçüde (%58) mikrovasküler komplikasyonlardan en az biri tespit edildi. Bu komplikasyonlardan özellikle nefropati ve nöropatinin, progresyonlarının önlenebilmesi ve erken tedavisi için tanı anında taranmasının gerekli ve faydalı olacağı kanaatine varıldı.

Objective: Type 2 diabetes mellitus is a pandemic chronic disease with a heavy burden of complications. Undiagnosed diabetes is not a benign event. In this study, we aimed to investigate the presence of microvascular complications at diagnosis as retinopathy, nephropathy and neuropathy in newly diagnosed 50 type 2 diabetes mellitus patients. Material and methods: Diabetic retinopathy was detected with a biomicroscope examination of fundus by opthalmologist. The neuropathy was scanned with electromyography (EMG) by an experienced neurologist. Diabetic nephropathy was searched by measuring urinary microalbumin and glomerular filtration rate (GFR). Pearson’s correlation analysis and unpaired t-test were used for statistical analysis Results: Microalbumin, urid ranging between 30-300mg/day, was detected in 10 (20%) patients and 23 (46%) patients had abnormal EMG signs. Diabetic retinopathy was detected in only 1 (2%) patient. Of the total patients with neuropathy, sensorial type neuropathy was detected in 3 (6%) patients, motor type neuropathy in 1 (2%) patient, mixed type neuropathy in 6 (12%) patients and carpal tunnel syndrome in 13 (26%) patients. Conclusion: One of the microvascular complications was detected in 58% of newly diagnosed type 2 diabetes mellitus patients. It seems necessary for the newly diagnozed type 2 diabetics to be screened for microvascular complications especially for neuropathy and nepropathy to make timely interventions to prevent further progression.

Amaç: Brusella epididimo-orşitli olgularımız klinik ve laboratuar bulguları, tedavi ve prognozları yönünden tartışıldı. Yöntem: Tanı kriterlerimiz epididimo-orşit klinik bulguları olan hastalarda serum örneklerinin Standart Tüp Aglütinasyon (STA) veya Coombslu STA testinde ?1/160 bulunması veya STA titrelerin iki hafta içinde dört kat veya daha fazla artmasıydı. Bulgular: Vakalarımızın 10’unda (%66) otlu peynir yeme öyküsü, beşinde hayvancılık öyküsü mevcuttu. Olgularda görülen en sık semptom testiküler ağrı, en sık görülen klinik ve laboratuar bulgu ise skrotal şişlik ve C-reaktif protein (CRP) artışı idi. Tanı 14 hastada STA test ile (%93), bir hastada Coombs’lu STA ile kondu (%7). Fizik muayenede epididimo-orşit dokuz hastada sağda, beş hastada solda, bir hastada bilateral tespit edildi. Hastalar rifampisin + doksisiklin ile tedavi edildi. Geç başvuran bir olguda orkiektomi uygulandı. Sonuç: Brusella’nın endemik olduğu bölgelerde orşitli hastalarda brusellar epididimo-orşit ilk olarak akla gelmelidir ve brusella’nın endemik olmadığı bölgelerde de ihmal edilmemelidir. Erken ve uygun medikal tedavi ile vakaların cerrahiye ihtiyaç duymadan iyileşebileceği gösterilmiştir.

Aim: To discuss brucellar epididymo-orchitis cases in our clinic in terms of clinical and laboratory findings, treatment, and prognosis. Materials and methods: Our diagnostic criteria for the patients having epididymo-orchitis clinical findings are Standard Tube Agglutination (STA) or STA with Coombs test ?1/160 titer or increase of STA titers four times and more in their serum samples in two weeks. Results: Ten of our cases (66%) had herb cheese eating history and five of them (33%) were dealing with animal husbandry. The most frequently observed symptom in our cases was testicular pain, and the most frequent clinical and laboratory finding was scrotal swelling and the alteration of the C-reactive protein (CRP). The diagnosis was made with STA test in 14 cases (93%), STA with Coombs test in one case (7%). Epididymo-orchitis was diagnosed on the right side in nine cases, on the left in five cases and bilateral in one case on physical examination. The patients were treated with rifampicin+doxycycline. Orchiectomy was done in one case who applied late to our clinic. Conclusion: Brucellar epididymo-orchitis should be thought first in patients applied with orchitis in brucellosis endemic regions, and should not be ignored in nonendemic regions also. It was shown that with early and appropriate medical treatment cases could be cured without surgery.

Amaç: Bruselloz, Brucella spp.’nin neden olduğu, enfeksiyöz ve enfeksiyon dışı pek çok hastalığı taklit edebilen bir zoonozdur. Başta kas-iskelet sistemi olmak üzere vücudun birçok sistemini etkileyebilmektedir. Genitoüriner sistem ise ikinci sıklıkta tutulmakla birlikte hastaların bir kısmı yalnız genitoüriner sistem tutulumu ile üroloji polikliniklerine başvurabilmektedir. Bu nedenle çalışmamızda epididimoorşit nedeni ile kliniğimizde takip edilen tüm olgulara serum brusella agglütinasyon testi çalışılmış böylece bruselloz açısından endemik olan bölgemizde bu hastalığa bağlı epididimoorşit olgularının tanı ve tedavisi amaçlanmıştır. Yöntem: Çalışmamızda, hastanemize epididimit veya epididimoorşit tanısıyla kabul edilmiş 152 hastanın dosyaları incelendi. Bruselloz ile uyumlu klinik bulguları (yüksek ateş, halsizlik, eklem ağrısı vb.) olan, brusella aglütinasyon testi ? 1/160 saptanan ve/veya kan kültüründe brusella türleri üretilen epididimoorşitli hastalar brusella epididimoorşiti olarak kabul edildi. Bulgular: Epididimoorşit yakınması ile gelen olguların %8.6’sında (n=13) brusella epididimoorşiti saptandı. Tüm hastalarda skrotal ağrı ve şişlik ortak bulgulardı. Dört hastanın kan kültüründe Brucella melitensis üredi. Tüm hastalara 6-8 hafta boyunca doksisiklin (200mg/gün) ve rifampisin (600mg/gün) kombine tedavisi verildi. Takip süresince hiçbir hastada relaps saptanmadı. Sonuç: Brusellozun endemik olduğu bölgelerde, klinisyenler epididimoorşit saptadıkları hastalarda brusella epididimoorşiti olasılığını göz önünde bulundurmalıdırlar. Detaylı bir öykü, iyi bir fizik muayene ve hızlı laboratuar testleri tanı için yardımcıdır. Brusella epididimoorşiti tedavisinde konservatif kombine antibiyotik tedavisi yeterlidir.

Purpose: Brucellosis, caused by Brucella spp, is a zoonotic disease that can effect many parts of the body, especially the musculoskeletal system. In this retrospective study, we evaluated the brucella epididymoorchitis cases. Patients and methods: Records of 152 patients who were accepted to our hospital with a diagnosis of epididymitis or epididymoorrchitis were examined. The patients with clinical symptoms (fever, weakness, articular pain, etc), brucella agglutination test ? 1/160 and/or positive blood culture for Brucella spp were accepted as brucella epididymoorchitis. Results: Brucella epididymoorchitis were detected in 8.6% (n=13) of the patients with epididymoorchitis. Scrotal pain and swelling were the most common findings in all of the cases. Brucella melitensis was obtained in blood culture of four patients. All of the patients were treated with doxycycline (200 mg/day) and rifampicin (600mg/day) as combined antibiotherapy for 6-8 weeeks. No relaps was seen in any of the patients during follow up. Conclusion: In brucellosis-endemic areas, clinicians encountering epididymoorchitis should consider the likelihood of brucellosis. A detailed history, a meticulous physical examination and rapid laboratory evaluation are helpful for diagnosis. Conservative combined antibiotherapy is adequate for management of brucella epididymoorchitis.

Amaç: Bu çalışmada malnütrisyon, rikets ve pnömoni tanısı belirlenmiş, ishalli 42 süt çocuğunda (retrospektif olarak) klinik ve laboratuvar değerlendirmelerle beraber spesifik ve non spesifik immun cevap araştırılmıştır. Yöntem: Olguların rutin kan, gaita, idrar analizler ile birlikte bakteriyolojik ve serolojik tetkikleri yapılarak ishalın etyolojisi aydınlatıldı. Lizozim, fagositer aktivite ve fagositer indeksi ile non spesifik ve IgA, IgM ve IgG sonuçlarına göre de humoral immunitenin durumu değerlendirildi. Sonuç: Alınan gaita örneklerinde multipl bakteri üremesi görüldü. Bu durum malnutrisyon hastalarında yaygın bağırsak flora bozukluğuna işaret etmektedir. İmmunolojik araştırmalar ise hem spesifik hem de non spesifik immun durumun yeterli olmadığını gösterdi. Genel olarak bu grup hastaların tedavisinde özel besin maddeleri ( asit karışımlar ), anne sütü, probiyotikler ve vitaminlerin verilmesi ile uygun antibiyotik seçimi ön görülmektedir.

Aim: In this study 42 infants with diarrhea who were diagnosed with malnutrition, pneumonia and rickets, underwent routine clinical and laboratory examinations, and immune standards were researched retrospectively. Materials and Methods: Blood, urine and stool analized with bacteriologic and serologic examinations performed for clarified etiological structure of diarrhea. Results of nonspesific lysosime, fagocyte activity, fagocyte index and also level of Ig A,M,G examinations were evaluated for the status of humoral immunity in patients. Results: Laboratory data from stool culture examples showed grow up of multiple bacterial types which demonstrated development of generalized disbacteriosis resulting from inappropriate antibacterial treatment. Immunological investigations confirmed the deficiency of special and nonspecial immune factors. Conclusion: In the treatment of infants with diarrhea and unsatisfactory premorbid status, special feeding, numerous different supporting drugs including probiotic and prebiotic preparations, and excluding inappropriate antibacterial prescription are mandatory.

Femur kırığı sonrası yapılan antegrad intramedüller çivileme ameliyatları esnasında femur boyun kırığı, trokanter major kırığı, mevcut kırığın daha komplike hale gelmesi, yağ embolisi ve periferik sinir yaralanmaları gibi akut komplikasyonlar gelişebilmektedir. Burada biz, sağ femur şaft kırığı sonrası yapılan antegrad çivileme ameliyatı esnasında iatrojenik olarak ipsilateral patella kırığı gelişen bir hastayı sunmaktayız. Hastanın cerrahi girişimden sonra sağ diz ağrısı tariflemesi üzerine direkt grafi ve bilgisayarlı tomografi ile incelememizde sağ patella kırığı saptandı. Ulaşılabilen literatürde femur antegrad çivileme esnasında patella kırığı komplikasyonu gelişen olguya rastlanmadı. Bu olgumuzu literatür tartışması eşliğinde sunmayı amaçladık.

During antegrade intramedullary nailing operations in femoral fractures, acute complications could develop as follows; femoral neck fracture, trochanter major fracture, extra complications related with present fracture such as fat embolism syndrome and peripheral nerve injuries. Here we present a patient who developed iatrogenic patella fracture on the ipsilateral patella during antegrade intramedullar nailing operation because of right femoral shaft fracture. The patient complained of right knee pain after the surgical procedure and we examined the X- ray and CT scans and established fracture on the right patella. In the accessible literature we found no data about patella fracture during antegrade nailing of the femur. Therefore we aimed to present and discuss this case with a review the literature.

İntrakranial lipomlar oldukça nadir görülen mezenkimal tümörlerdir ve orta hatta veya orta hatta yakın yerleşim gösterirler. Genellikle asemptomatik olmalarına rağmen bazen epileptik nöbetler, nörolojik ya da psikiyatrik semptomlara da yol açabilmektedirler. Bu çalışmada; tesadüfen otopsisinde corpus callosum yerleşimli bir lipom tespit edilen ve hikâyesinde nöbetleri ve psikiyatrik şikâyetleri bulunan 28 yaşında bir kadın olgu sunulmuştur. Çoğunlukla kafa içi kitlesi olan hastaların hastaneye geliş şikâyetleri; baş ağrıları, nöbetler veya psikiyatrik belirtilerdir. CT ve MR genellikle tanı koydurucudur.

Intracranial lipomas are uncommon benign mesenchymal tumors, found usually near or at the midline. Although usually asymptomatic, they can sometimes present with epileptic seizures, as well as neurological or psychiatric symptoms. We describe the incidental finding of a lipoma of the corpus callosum at autopsy in a 28 year-old woman with a history of seizures and psychiatric disorder. The most frequent reasons for admission of patients with intracranial lipomas were: headache, epileptic seizures or psychiatric symptoms. CT and MR examination usually lead to the diagnosis.

Akut perikardial tamponad acil tedavi gerektiren potansiyel olarak hayatı tehdit edici bir durumdur. Derin ven trombozu nedeniyle beş aydır warfarin kullanan 27 yaşında kadın hasta, ani başlayan göğüs ve karın ağrısı şikayeti ile hastanemiz acil servisine başvurdu. Çekilen toraks bilgisayarlı tomografi (BT)’de kardiyak tamponada neden olan yaygın perikardiyal hemorajik mayii saptandı. Transtorasik ekokardiografi eşliğinde perikardiyosentez yapılarak hemorajik mayi boşaltıldı. Hasta iki gün sonra yoğun bakımda ex oldu. Derin ven trombozu nedeniyle warfarin kullanımına bağlı gelişen ölümcül kardiyak tamponad olgusunu BT bulguları eşliğinde sunuyoruz.

Acute pericardial tamponade is a potentially life-threatening condition that requires immediate treatment. A 27-year-old woman on warfarin treatment due to deep venous thrombosis applied to emergency room of our hospital with sudden onset of chest and abdomen pain. On chest computed tomography (CT), diffuse hemorrhagic pericardial fluid was observed causing cardiac tamponade. The pericardial fluid was drained with pericardiosynthesis under transthoracic echocardiography. The patient died in intensive care unit two days later. We present a case of fatal cardiac tamponade resulting from warfarin use for deep venous thrombosis, with CT findings.

Pansitopeninin en yaygın sebebi aplastik aneminin tedavisinde kullanılan ajanlara bağlı olarak sekonder malignite gelişimi %1-4 oranında bildirilmiştir. Bu sekonder maligniteler sıklıkla lenfoma ve baş boyun skuamöz hücreli kanserlerdir. Sitotoksik tedavi ile ilişkili bu durum sıklıkla geç bir komplikasyondur. Burada aplastik anemi tanısı konulup, immünsüpresif tedavi ile izlediğimiz 75 yaşında bir olgu sunuldu. Olgu aplastik anemi tanısı aldıktan yaklaşık 9 ay sonra yutma güçlüğü ile başvurdu ve özefagus skuamöz hücreli kanser tanısı aldı. Bu olgu bize tedavi altındaki aplastik anemili hastalarda erken dönemde de malignitelerin gelişebileceğini göstermektedir.

Secondary malignancies due to chemotheraphy agents used in the treatment of aplastic anemia has been reported at a rate of 1-4%. These secondary malignancies are often related to lymphomas and head and neck squamous cell carcinomas. Such cases mostly develop as a late complication of these treatment modalities. Herein we report a case of aplastic anemia with esophageal cancer which was developed during immunsupressive theraphy. The present case was a 75-year-old female diagnosed with aplastic anemia. Chemotherapy comprising methylprednisolone and cyclosporine was initiated at the time of diagnosis. At the ninth month of therapy; the patient was readmitted with difficulty in swallowing and esophageal squamous cell cancer was diagnosed. This case demonstrates that; esophageal squamous cell cancers may develop in patients with aplastic anemia even at the early course of the immunsupressive treatment.

Kadmiyum, motor nöron hastalığı için potansiyel bir nörotoksin adaydır. Bu çalışmamızda kadmiyum intoksikasyonu ile ilişkili olarak motor nöron bulgularıyla seyreden 3 hasta sunuyoruz. Kurşun levha sanayisi ile ilgili iş sahasında çalışmaya başladıktan sonra şikayetleri başlayan hastalar kliniğimize başvurdu. Hastaların şikayetleri kol ve bacakta güçsüzlük, bulantı, kilo kaybı ve vücudun değişik bölgelerinde istemsiz kas seğirmeleri şeklindeydi. Hastaların elektromiyografik incelemelerinde spontan denervasyonlarla birlikte aksonal dejenerasyon bulguları dikkati çekmiştir. Bu üç vakanın aynı iş yerinde çalışması ve yapılan metal intoksikasyon araştırılması sonucunda özellikle ilk olgunun plazma kadmiyum seviyesinin yüksek bulunması nörolojik bulguların kadmiyum toksisitesi ile ilişkili olduğunu düşündürdü.

Cadmium is a potential candidate for a neurotoxin in motor neuron disease. In this study, we present three cases manifesting motor neuron findings associated with cadmium intoxication. Patients with a history of working in such industrial sectors as lead plaque coverage refered to our clinic with various complaints after the beginning period of their employment. The complaints of these patients were weakness in limbs, nausea, weight loss and involuntary tissue pulsations. In electromyographic examination of all patients axonal degeneration findings together with spontaneous denervations attracted our attention. The fact that these three cases worked in the same place and the higher level of plasma cadmium especially in the first case after investigation, metal intoxication brought to our mind that neurologic findings were associated with cadmium toxicity.

HER2 pozitif metastatik meme kanserinde trastuzumab içeren kemoterapi sonrasında progresyon geliştiğinde ikinci basamak trastuzumab ile devam edilmesi düşünülebilir. Fakat trastuumaba karşı direnç gelişmiş olabileceği düşünüldüğünde ve yapılan prospektif çalışma sonuçları değerlendirildiğinde lapatinib kullanılabileceği de akılda tutulmalıdır.

When progression comes out after the treatment including transtuzumab in HER2 positive breast cancer, still keeping transtuzumab for the second-line treatment may be thought. However, when the posibility of transtuzumab resistance is considered and results of the prospective studies are assessed, the availability of lapatinib should be kept in mind.