GİRİŞ ve AMAÇ: Kadın memesi yer, şekil ve büyüklük bakımından şahıslar ve ırklar arasında farklılık gösterebilir. Amacımız; yetişkin, sağlıklı ve evlenmemiş Türk kadınlarında meme hacim
değerlerini hesaplamak ve vücut bileşenleri ile arasındaki ilişkiyi araştırmaktır.

YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya 93 sağlıklı gönüllü (18-24 yaş) dahil edildi. Meme hacmini hesaplamak için; sağ ve sol memede, meme projeksiyonu (MP), meme medial yarıçapı (MMR), meme lateral yarıçapı (MLR), papilla mammaria-sulcus inframamillaris mesafesi (IR) ölçümleri yapıldı. MV=1/3*3.14*MP2*(MMR+MLR+IR-MP) formülüyle meme hacmi hesaplandı. Ayrıca InBody720 vücut kompozisyon analiz cihazı yardımıyla; Vücut ağırlığı, Beden kitle indeksi (BMİ), vücut yağ ağırlığı (BFM), vücut yağ oranı (PBF), iskelet kas ağırlığı (SMM) ölçüldü. Elde edilen veriler SPSS (18,0 version) programına yüklenerek analiz edildi. Kolmogrov Smirrnov testi sonuçlarına göre veriler normal dağılmadığı için sonuçlar medyan (25-75 percentil ) olarak gösterildi. Sağ ve sol meme hacim ölçümleri Mann Whithney U testi ile karşılaştırıldı. Ayrıca vücut bileşenleri ve meme volümü arasındaki ilişki Spearman korelasyon analiziyle incelendi.
BULGULAR: Man Whitney U testi sonuçlarına göre sağ ve sol meme hacmi arasında anlamlı bir fark bulunamadı (P>0,05). Sağ ve sol Meme hacmi ile Vücut Ağırlığı, BMİ, SMM, arasında orta düzeyde pozitif yönde korelasyon gözlendi (r=0,29-0,4). BFM, PBF arasında pozitif yönde düşük düzeyde korelasyon gözlendi (r=0,2-0,28).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuçlarımız ideal meme boyutları hakkında fikir verebilir. Meme hacminin özellikle kilo ve vücut kitle indeksiyle ilişkili olduğunu göstermiştir.

INTRODUCTION: The position, shape and size of the female breast could be variable among people and races. The aim of this study is to calculate the breast volume and to investigate the relationship between the breast size and body components in adult, healthy, unmarried women.
METHODS: Total of 93 healthy volunteers (18-24 age) were included this study. To calculate the breast volume of the right and left breast, we made measurements which include breast projection (BP), breast medial radii (BMR), breast lateral radii (BLR), nipple inframammarial sulcus distance (NIR). Breast volume was calculated by the following formula BV=1/3*3.14*BP2*(BMR+BLR+NIR-BP). Additionally, body weight, Body Mass Index (BMI), Skeletal Muscle Mass (SMM), Body Fat Mass (BFM), Percent Body Fat (PBF) were measured using body composition analyzer (InBody 720); The volumes of right and left breasts were compared with Mann Whitney U test. Body composition parameters and their relation to breast volume were investigated with Spearman Corelation Analyzes.
RESULTS: According to the result of Man Whitney U test, there were no significant differences found between the volumes of the right and left breast (P>0,05). There was a moderate positive correlation between the breast volume and body weight, BMI and SMM (r = 0.29-0.4). There was a low correlation between the breast volume and BFM and PBF in the positive direction (r = 0.2-0.28).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Our results; might give an idea about ideal breast dimensions. it was also shown that breast volume is particularly related to body weight and body mass index.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada, Hatay’da bir ilköğretim okulundaki öğrencilerde selofan-bant yöntemi ile Enterobius vermicularis (E. vermicularis) sıklığının tespiti amaçlandı.

YÖNTEM ve GEREÇLER: Araştırma, Zülüflühan Hikmet Çankaya İlköğretim Okulunda öğrenim gören öğrenciler üzerinde yapıldı. Öğrencilerden tuvalet ihtiyacını gidermeden ve banyo yapmadan önce selofan-bandın anal bölgeye yapıştırıp çekmesi ve sonrasında lam üzerine yapıştırması istendi. Ertesi gün lamlar toplanarak 10X ve 40X büyütmede ışık mikroskobunda incelendi. SPSS Windows 21.0 (Sosyal Bilimler için İstatistik Paketi) programı istatistiksel değerlendirme için kullanıldı ve p<0.05 anlamlı olarak kabul edildi.


BULGULAR: 6-14 yaş aralığındaki 70’i kız, 97’si erkek olmak üzere 167 öğrencinin dahil edildiği çalışmada örneklerin 45’inde (%26,8) E. vermicularis yumurtası görüldü. Kolonize öğrenci sayıları kız öğrencilerde 16 (%22,9) erkek öğrencilerde 29 (%29,9) olarak tespit edildi ve bu farkın istatistiksel olarak anlamlı olduğu görüldü (p<0,05). 6-10 yaş grubunda incelenen 111 öğrenciden 26’sınde (%23,4), 11-14 yaş grubunda incelenen 56 öğrenciden 19’unda (%33,9) E. vermicularis belirlendi. Yaş aralığı 11-14 olan çocukların E. vermicularis görülme sıklığı 6-10 yaş grubuna kıyasla daha yüksek bulunsa bile istatistiksel olarak anlamlı olmadığı tespit edildi.


TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda tespit ettiğimiz yüksek E. vermicularis oranı nedeniyle, bölgemizdeki okullarda belirli aralıklarla taramalar yapılarak enfeksiyon oranının belirlenmesi, tedavilerinin sağlanması ve öğrenci, öğretmen ve velilerin bu etkene karşı korunma kontrol yöntemleri hakkında bilgilendirilmesi gerektiğini kanaatine varılmıştır.

INTRODUCTION: In this study, it was aimed to determine the frequency of Enterobius vermicularis (E.vermicularis) by cellophane-tape method in students in a primary schools in Hatay.
METHODS: The research Zülüflühan Hikmet Çankaya Primary School was established on students. Students were asked to paste the cellophane-band into the anal area before taking the toilet and before bathing, and then paste it on the lame. The next day, lames were collected and examined in light microscope at 10X-40X. SPSS Windows 21.0 (Statistical Package for Social Sciences) package program was used for statistical evaluation and values of p<0.05 were accepted as significant.

RESULTS: In the study involving 167 students, 70 girls and 97 boys aged 6-14 years; in 45 (26.8%) of the samples, E.vermicularis was seen. Among the infected students, the number of female students was found to be 16 (22.9%) and the number of male students was found to be 29 (29.9%). This difference was statistically considerable (p<0.05). E.vermicularis was found in 26 (23.4%) of the 111 students surveyed in the 6-10 age group and 19 (33.9%) of 56 students surveyed in the 11-14 age group. Although E.vermicularis incidence age range 11-14 children higher than the 6-10 age group, there wasn’t statistically considerable.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Because of the high E.vermicularis rate that we have observed in our study, it was deduced that the schools in our region should be investigated at certain intervals to determine infection, to provide treatments, and to inform students, teachers and parents about the methods of protection against this effect.

GİRİŞ ve AMAÇ: Göğüs ağrısı çocuklarda sık görülen bir yakınmadır. Fakat kardiyak kökenli göğüs ağrısı çok az görülmektedir. Çalışmamızın amacı, çocuk kardiyoloji polikliniğine göğüs ağrısı nedeniyle başvuran çocuklarda tanısal nedenlerin belirlenmesidir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya Çocuk Kardiyoloji polikliniğine Mart 2017-Ekim 2017 tarihleri arasında göğüs ağrısı yakınmasıyla başvuran yaşları 3-18 arasında değişen 111’i kız, 99’u erkek olmak üzere 210 vaka alındı. Hastaların dosyalarından öz-soygeçmiş özellikleri, muayenelerindeki patolojik bulguları, ilaç kullanım öyküleri, elektrokardiyografi ve ekokardiyografi sonuçları kaydedildi. Bu veriler istatistiksel olarak değerlendirildi, hastaların dosyalarından etiyolojik nedenler ve tanıların sıklıkları ile cinsiyete ve yaşa göre dağılımları incelendi. Analizlerde SPSS 22.0 programı kullanıldı.
BULGULAR: Vakalarda göğüs ağrısının en sık istirahat halinde iken (%66,1) ve sternum solunda (%70,7) ortaya çıktığı saptandı. Göğüs ağrısı nedenleri ise en sık sırasıyla kas-iskelet sistemi (%43,8), idiyopatik (%28,1) ve psikojenik (%14,7) nedenlere bağlı olduğu görüldü. Bir hastada ise kardiyak nedenli (%0,5) göğüs ağrısı saptandı. Psikojenik nedenli göğüs ağrıları kızlarda daha sık (%54,8) olarak görüldü. Psikojenik nedenlerden depresyon (%68), anksiyete bozukluğu (%25,6) ve panik atak (%6,4) saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çocukluk çağı göğüs ağrılarının çok az bir kısmı kardiyak nedenlidir. İdiyopatik nedenler, kas-iskelet sistemi kaynaklı nedenlerin yanı sıra psikojenik nedenler de göğüs ağrısı nedeni olarak akılda tutulmalıdır. Tanının kesinleştirilmesi hasta ve ailesinin endişesini gidermek ve doğru tedaviyi uygulamak için çok önemlidir. Ayrıca bu çocukların kardiyolojiye rutin sevkleri ailenin kaygılarını daha çok arttırabileceğinden ve uzun süren pahalı değerlendirmelere neden olacağından her zaman iyi sonuç vermeyebilir.

INTRODUCTION: Chest pain is a common complaint in children.However, cardiac chest pain is rarely seen.The aim of our study was to determine the diagnostic reasons in children who applied to the pediatric cardiology clinic for chestpain.
METHODS: 210 cases were enrolled in the pediatric cardiology outpatient clinic between March 2017 and October 2017 with a chest pain complaint.The patients were aged between 3-18 and 111 of them were female and 99 of them were male.Family history,pathologic findings in the examinations,drug use history,electrocardiography and echocardiography results were recorded from the patients' files. The data is evaluated statistically,the etiologic causes and the frequency of the diagnoses and the distributions according to sex and age were examined from the files of the patients.SPSS 22.0 program was used in the analysis.
RESULTS: It was found that chestpain occurred most frequently at rest(66.1%) and at the left side sternum(70.7%).Musculoskeletal(43.8%),idiopathic(28.1%) and psychogenic(14.7%) causes were the most common reasons of chest pain.In one patient cardiac(0.5%) chestpain was detected.Psychogenic chest pain was seen more frequently in girls(54.8%).It is found that most frequent psychogenic causes were depression(68%),anxiety disorder(25.6%) and panic attack.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Only a small proportion of childhood chest pain is cardiac-dependent.Idiopathic,musculoskeletal and psychogenic causes should be kept in mind as the cause of chest pain.The finalization of the diagnosis is crucial to relieve the anxiety of the patient and his family and to give correct treatment.Referral to the cardiology unit may not always be an appropriate option as it increases the concerns of the family and may result in expensive long-term evaluations.

GİRİŞ ve AMAÇ: Yapılan bu çalışmada proksimal üreter taşlarının tedavisinde uygulanan retroperitoneal ve transperitoneal laparoskopik üreterolitotomi deneyimlerimizi aktardık ve bu iki yöntemi birbiriyle karşılaştırmalı olarak değerlendirdik.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Üst veya orta üreter taşları için laparoskopi uygulanan 41 hastanın verileri analiz edildi. Laparoskopik üreterolitotomi planlanan hastaların taş boyutu 15 mm’den fazla, tek taraflı, impakte ve sakroiliak bileşke üzerinde idi. Cinsiyet, yaş, üreter taşlarının tarafı ve boyutu, ameliyat süresi, kan kaybı, ameliyat sonrası hastanede kalış süresi ve komplikasyonlar tüm hastalarda restrospektif olarak değerlendirildi.
BULGULAR: Ortalama ameliyat süresi laparoskopik retroperitoneal laparoskopi grubunda 119,5±2,12 ve transperitonel yapılan grupta 105,5±4,94 olarak belirlendi. Operasyon teknikleri karşılaştırıldığına, transperitoneal yöntem retroperitoneal yönteme göre istatistiksel anlamlı olarak daha kısa sürmektedir (p<0,05). Operasyon sonrası günlük aktivitelere dönüş süreleri karşılaştırıldığında ise retroperitonel yapılan grupta anlamlı olarak daha kısa bulunmuştur. Taşsızlık oranları her iki grupta da benzerdir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Daha az tecrübesi olanlarda transperitoneal yöntem retroperitoneal yönteme göre daha avantajlıdır, çünkü daha geniş operasyon alanı, düzenli bir anatomi ve sütür atma kolaylığı mevcuttur. Retroperitoneal yöntemde kısa hastanede kalış süresi, daha erken dren ve üreter kateteri çekilmesi avantajlardır. Laparoskopik yöntemin seçiminde cerrahın tecrübesi önemlidir.

INTRODUCTION: In this study, we performed our experience of retroperitoneal and transperitoneal laparoscopic ureterolithotomy in the treatment of proximal ureteral stones and evaluated these two methods comparatively.
METHODS: The data of 41 patients who underwent laparoscopy for upper or middle ureteral stones were analyzed. The stone size of the patients who underwent laparoscopic ureterolithotomy was more than 15 mm, unilateral, impacted and upper of the sacroiliac junction. Gender, age, side and size of ureteral stones, operation time, blood loss, duration of hospital stay and complications were evaluated in all patients.
RESULTS: The mean duration of operation was 119,5±2,12 in the laparoscopic retroperitoneal group and 105,5±4,94 in the transperitoneal laparoscopic ureterolithotomy group. Compared with the operation techniques, operation time is statistically shorter in transperitoneal group than retroperitoneal group(p <0.05). When we compared the periods of return to daily activities after operation, laparoscopic retroperitoneal group was found to be significantly shorter. Stoneless rates were similar in both groups.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In less experienced centres, the transperitoneal method is more advantageous than the retroperitoneal method because of its wider operative area, regular anatomy, and ease of suturing. In the retroperitoneal approach, short hospital stay, early drainage, and ureteral catheter withdrawal are avantages. The experience of the surgeon in selecting the laparoscopic method is important.

GİRİŞ ve AMAÇ: Kistik Ekinokokkozis (KE) dünyada ve ülkemizde yaygın şekilde görülen paraziter bir hastalıktır. Bu çalışmada Erzurum Bölge Eğitim ve Araştırma Hastanesi Mikrobiyoloji Laboratuarına KE şüphesiyle gönderilen hastaların serumlarında çalışılan İndirekt Hemaglütinasyon (IHA) test sonuçlarının retrospektif değerlendirilmesi amaçlanmıştır.


YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2008 - Aralık 2016 tarihleri arasında, laboratuarımıza gönderilen 3771 hastanın test sonuçları retrospektif olarak araştırılmıştır.
BULGULAR: Hastalardan elde edilen serum örnekleri IHA metoduyla çalışılmıştır.1/160 ve üzeri sonuçlar pozitif olarak değerlendirilmiştir.Çalışmaya alınan toplam 3771 hastanın 530’unun (%14,05) IHA test sonucu pozitif bulunmuştur.Pozitif olarak değerlendirilen 530 hastanın 310 ‘u (%58,49) kadın, 220’si(%41,51) erkekdi. Pozitif olgu sayılarının 25-49’lu yaş gruplarında en fazla (%43,21), 0-14’lü yaş gruplarında en az (%10,75), olduğu saptanmıştır.


TARTIŞMA ve SONUÇ: Kadınlarda IHA pozitifliğinin daha fazla olduğu ayrıca cinsiyet ayırımı yapılmaksızın orta yaş grubunda pozitiflik oranının daha fazla olduğu görülmektedir.

INTRODUCTION: Cystic echinococcosis (CE) is an important parasitic disease which is common in the world and our country. In this study, It was aimed to retrospectively evaluate the Indirect Hemaglutination (IHA) test results of patients with suspected cystic echinococcosis sent to the Erzurum Regional Training and Research Hospital Microbiology Laboratory.
METHODS: Between January 2008 and December 2016, the results of 3771 patients who had been sent to our laboratory were evaluated retrospectively.
RESULTS: Serum samples obtained from patients were studied by (IHA) method. Results of 1/160 titer and above were evaluated as positive. 530 (%14,05) of the 3771 patients who were included in the study were found to have positive İHA of the 530 patients evaluated as positive, 310 (%58,49) were female and 220 (41,51%) were male. Positive case numbers were observed to be highest in 25-49 age groups, at least in 0-14 age groups,
DISCUSSION AND CONCLUSION: As a conclusion, we can say that women have higher CE positivity and that the incidence of the disease is higher in middle age group irrespective of sex.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmamızın amacı Doğu Anadolu bölgesindeki HLA sınıf I ve sınıf II alelerinin sıklığının araştırılmasıdır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya aralarında herhangi bir akrabalık ilişkisi olmayan 1050 kemik iliği vericisi alındı. HLA sınıf I ve II polimorfizmleri, polimeraz zincir reaksiyonu (PCR) metodu ile sekansa özgü primerler (SSP) ve sekansa spesifik oligonükleotidler (SSO) kullanılarak belirlendi. Etik kurul onayı alınmıştır
BULGULAR: En yaygın aleller, HLA-A lokusunda, HLA-A*02 (21,1%), HLA-A*24 (18,4%), HLA-A*03 (12,3%), HLA-B lokusunda HLA-B*35 (20%), HLA-B*51 (18,3%), HLA-B*44 (6,3), HLA-DR lokusunda HLA-DRB1*11 (22,3%), HLA-DRB1*04 (16,2%), HLA-DRB1*15 (12,4%) olarak belirlendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışma sonuçlarımız, daha önce yapılan çalışmalarda tespit edilen HLA antijenleri ile uyumludur. Çalışmamız bölgemizdeki HLA çeşitliliğinin belirlenmesinde katkı sağlayacağını düşünmekteyiz. Çalışmamızda elde ettiğimiz veriler ve diğer ulusal verilerin toplanılması kemik iliği bağışçılarının seçiminde yardımcı olacaktır

INTRODUCTION: The aim of our study was to investigate the frequency of HLA class I and class II alleles in Eastern Anatolia.

METHODS: The study included 1050 unrelated bone marrow donors from the archives. HLA class I and II polymorphisms were identified using polymerase chain reactions (PCR) using sequence-specific primers (SSP) and sequence-specific oligonucleotides (SSO). Ethical approval was obtained.
RESULTS: The most common alleles were HLA-A*02 (21.1%), HLA-A*24 (18.4%), and HLA-A*03 (12.3%) in the HLA-A locus; HLA-B*35 (20%), HLA-B*51 (18.3%), and HLA-B*44 (6.3%) in the HLA-B locus; and HLA-DRB1*11 (22.3%), HLA-DRB1*04 (16.2%), and HLA-DRB1*15 (12.4%) in the HLA-DR locus.
DISCUSSION AND CONCLUSION: : Our results are consistent with the HLA antigens identified in previous studies. We believe that our study will contribute to the determination of HLA diversity in our region.. Consolidating the data obtained in this study and other national data will facilitate the selection of bone marrow donors

GİRİŞ ve AMAÇ: Akut koroner sendrom (ACS)’un erken evrelerinde kanda sirküle miR-1 miR-133a ve miR-133b ekspresyonlarının artış gösterdiği saptanmıştır. Ancak, bu miRNA’ların ST yükselmeli miyokard enfarktüsü (STEMI) ve ST yükselmesi olmayan miyokard enfarktüsü (NSTEMI) olgularında ekspresyon özelliklerindeki olası farklılıklar bilinmemektedir. Çalışmamızın amacı, sirküle miR-1, miR-133a ve miR-133b’nin STEMI ve NSTEMI' deki farklı ekspresyon özelliklerinin araştırılmasıdır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 54 ACS olgusundan (27 STEMI, 27 NSTEMI) ve 20 sağlıklı gönüllüden periferik kan örnekleri alındı. qRT-PCR yöntemi kullanılarak miR-1, miR-133a ve miR-133b'nin periferik kandaki ekspresyon seviyeleri ölçüldü. miRNA ekspresyon analizi sonuçları ile STEMI ve NSTEMI arasındaki ilişki “RT2 Profiler PCR Array Data Analysis” ağ tabanlı yazılımı kullanılarak değerlendirildi.
BULGULAR: ACS olgularında miR-1, miR-133a ve miR-133b'nin ekspresyon seviyelerin kontrol grubuna göre daha yüksek olduğu belirlendi (P<0.05). Ancak STEMI ve NSTEMI olgularında miRNA ekspresyon profilinin zamana bağımlı olarak farklılık gösterdiği gözlendi.
STEMI olgularında miRNA ekspresyon seviyelerinin CK-MB ile pozitif korelasyon gösterdiği, NSTEMI olgularında ise negatif korelasyon gösterdiği saptandı.

TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamız miR-1, miR-133a ve miR-133b'deki ekspresyon değişimlerinin, ACS olgularında koroner kalp hastalığının şiddetini ve ilerlemesini öngörebileceğini göstermekle birlikte, bulgularımızın fonksiyonel çalışmalarla ve daha geniş hasta gruplarında desteklenmesi gerekmektedir.

INTRODUCTION: miR-1 miR-133a and miR-133b release into the circulation during the early stages of acute coronary syndrome (ACS). However, their discriminative expression pattern in ST-elevation myocardial infarction (STEMI) and Non-ST-elevation myocardial infarction (NSTEMI) remains unknown. The aim of the present study was to characterize and compare the circulating miR-1, miR-133a and miR-133b expression levels in peripheral blood samples of ACS patients to determine their discriminative expression pattern of STEMI or NSTEMI.
METHODS: Peripheral blood samples were taken from 54 patients with ACS (27 STEMI, 27 NSTEMI) and 20 healthy volunteers. The expression levels of miR-1, miR-133a and miR-133b were measured by qRT-PCR. The association of miRNA expressions and characteristics of STEMI and NSTEMI patients were evaluated using a web-based program “RT2 Profiler PCR Array Data Analysis”.
RESULTS: The expression levels of miR-1, miR-133a and miR-133b were higher in ACS than the control group (P< 0.05). However, the expression pattern of miRNAs differs between STEMI and NSTEMI patients, time-dependently. While miRNA expressions were in positive correlation with CK-MB in STEMI, they were in negative correlation in NSTEMI patients.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Our findings suggest that the dynamic expression of miR-1, miR-133a and miR-133b could predict the severity and progression of coronary heart disease in ACS patients. Advanced functional studies and larger cohort validations are required.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada özellikle prostat cerrahisi sonrası sfinkterik yetmezliğe bağlı meydana gelen inkontinans tedavisinde kullanılan artifisiyel üriner sfinkter (AÜS) uygulamasının etkinliğini, hasta memnuniyetini ve cerrahi sonuçlarını değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kliniğimizde 2009 -2018 tarihleri arasında AÜS uygulaması yapılmış olan hastaların verileri geriye dönük olarak değerlendirildi. Hastaların operasyon öncesi ve sonrası inkontinans durumlarını, AÜS başarı oranını, AÜS sonrası memnuniyetlerini değerlendirmek amacıyla operasyon öncesi ve sonrası idrar kaçırma değerlendirme sorgulama formu olan ICIQ-SF (International Consultation on Incontinence Questionnaire Short Form) doldurtuldu.
BULGULAR: Hastaların yaş ortalaması 67.92 ±24.08 yıl ve ortalama takip süresi 66.38 ±11.17 aydı. Günlük ped kullanım miktarı ve ICIQ-SF skoru sırasıyla preoperatif dönemde 4.23±1.49 ve 16.84±4.64 bulunurken, postoperatif dönemde ise 1.33±1.01 ve 2.91±0.64 olarak belirlendi. Bu sonuçlar karşılaştırıldığında hem ped tüketimi hem de ICIQ-SF skoru açısından istatistiksel olarak anlamlı fark bulundu (p<0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: AÜS uygulaması orta ya da şiddetli idrar kaçırması olan hastalarda diğer tedavi seçeneklerinden yarar görmeyen hastalarda güvenilir ve etkin bir tedavi seçeneğidir.

INTRODUCTION: In this study we aimed to evaluate the efficacy of artificial urinary sphincter (AUS) surgery in the treatment of incontinence especially due to sphincter incompetence after prostate surgery,retrospectively according to surgical outcomes and patient satisfaction.
METHODS: In our clinic the data of patients who underwent AUS surgery between 2009 and 2018 were evaluated retrospectively. In order to evaluate the incontinence status of the patients before and after the operation, the success rate of AUS surgery and patients satisfaction after AUS surgery, the ICIQ-SF (International Consultation on Incontinence Questionnaire Short Form), which is a questionnaire for urinary incontinence evaluation before and after the operation, was filled.
RESULTS: The mean age of the patients was 67.92 ± 24.08 years and the mean follow-up period was 66.38 ± 11.17 months. Daily amount of pad usage and ICIQ-SF score were 4.23 ± 1.49 and 16.84 ± 4.64 in the preoperative period and 1.33 ± 1.01 and 2.91 ± 0.64 in the postoperative period respectively. When these results were compared, there was a statistically significant difference in terms of both the consumption of pads and the ICIQ-SF score (p <0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: AUS is a safe and effective treatment option for patients who do not benefit from other treatment options with moderate or severe urinary incontinence.

GİRİŞ ve AMAÇ: Giderek artan cep telefonu kullanımına rağmen cep telefonu kaynaklı radyasyon etkileri konusunda bilinenler sınırlı, sinir sistemi üzerindeki etkileri tartışmalıdır. Bu çalışmada, cep telefonu kaynaklı söz konusu elektromanyetik alanın özellikle nöral kapanma defektleri olmak üzere tavuk embriyolarının nöral gelişimine etkisi araştırılmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi (AÜTF) Beyin ve Sinir Cerrahisi ABD Nöroembriyoloji Laboratuvarında yürütülen bu çalışmada toplam 120 adet Süper Nick cinsi, sıfırıncı gün, patojen içermeyen fertil tavuk yumurtası kullanılmıştır. Her biri 20 örnekten oluşan 6 grup oluşturulmuş olup bunlar sırasıyla; kontrol, standby, çağrı yönlendirme, 1 dk-görüşme, 4 dk-görüşme ve 7 dk-görüşme olarak belirlenmiştir. Çalışma grubundaki embriyolar inkübasyon sürecinde maruziyeti takip eden iki günün sonunda nöral tüp defekti (NTD) ve gelişme geriliği (GG) açısından morfolojik olarak ışık mikroskobu yardımıyla değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Çalışmanın sonucunda GG saptanan embriyolar kontrol grubunda 1, standby grubunda 3, 1 dk ve 4 dk telefon görüşmesi gruplarının her birinde 5 iken; 7 dk görüşme grubunda 5 gelişme geriliğinin yanı sıra 1 NTD saptanmıştır. Gruplardaki diğer embriyolar normal olarak tespit edilmiştir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmada saptanan cep telefonu radyasyonuna bağlı olası nöral gelişim problemleri istatistiksel olarak anlamlı olmamakla birlikte maruziyet gruplarında tespit edilen söz konusu gelişme gerilikleri dikkat çekicidir. Özellikle gebelerde cep telefonu kullanımı etkileri açısından ileri çalışmaların ve değerlendirmelerin yapılması gereklidir.

INTRODUCTION: Mobile phones are the most used devices in current daily life but with no sufficient data regarding their prospective side effects. Also any association between mobile phone usage and formation of neural tube defects is controversial. In this paper, any effect of mobile phone radiation on neural development in chick embryos was studied.
METHODS: This study was performed in the neuro-embryology laboratory, Ankara University, Faculty of Medicine, Department of Neurosurgery. The specimens consisted of 6 groups; 20 fertile, pathogen-free, super Nick race chick eggs in each group. These groups arranged as control, standby, call-forwarding, one-minute-call, four-minute-call and seven-minute-call groups. The embryos were evaluated using light microscope after the second day of incubation post radiation-exposure regarding growth failure (GF) and neural tube defect (NTD).
RESULTS: Control group revealed 19 normal, 1 GF; standby group 17 normal, 3 GF; 15 normal and 5 GF specimens were detected in one and four-minute-call groups. Besides, 7-minute-call group revealed 14 normal, 1 NTD and 5 GF.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Negative effect of mobile phones on neural development is statically insignificant. Even so, the results in all the standby, one-minute-call, four-minute-call and seven-minute-call groups make it difficult to pass judgment on mobile phone usage in pregnants. It is necessary to perform further studies to clarify any potential damages regarding mobile phone usage.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu araştırmanın amacı, diyabetik nöropatik ağrılı hastalarda kaplıca tedavisinin ağrı, uyku ve yaşam kalitesine etkisini belirlemektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya diyabetik nöropatik ağrı tanısı almış 35 hasta alındı. Nöropatik ağrı şiddeti Visuel Analog Skala (VAS) ile, uyku kalitesi Pittsburgh Uyku Kalitesi İndeksi (PUKİ) ile, yaşam kalitesi düzeyi ise Nottingham Sağlık Profili (NHP) ile değerlendirildi. Tüm değerlendirmeler tedavi öncesi ve sonrası olmak üzere iki kez yapıldı. Hastalara 15 seans kaplıca tedavisi uygulandı.
BULGULAR: Tedavi sonrasında; hastaların VAS ile değerlendirilen ağrı şiddetindeki değişim istatistiksel olarak anlamlı olmakla beraber bu değişiklik klinik olarak anlamlı değildi (p=0,033). Hastaların PUKİ ile değerlendirilen uyku kalitesinde tedavi sonrasında istatistiksel olarak anlamlı ölçüde artış oldu (p˂0,001). NSP ile değerlendirilen yaşam kalitesinin duygusal reaksiyonlar, uyku, sosyal izolasyon ve fiziksel hareketlilik alt bölümlerinde tedavi sonrasında istatistiksel olarak anlamlı iyilik hali görüldü (p sırasıyla ˂0,001, 0,002, 0,002, 0,039).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç olarak, kaplıca tedavisi diyabetik nöropatik ağrılı hastalarda ağrı şiddetini belirgin olarak azaltmamakla beraber, hastaların uyku kalitelerinde ve yaşam kalitelerinde iyileşmeye sebep olabilmektedir. Özellikle uyku probleminin belirgin olduğu diyabetik nöropatik ağrılı hastaların tedavisi kaplıca ile desteklenebilir.

INTRODUCTION: The aim of this study was to determine the effect of spa therapy on pain, sleep and quality of life of patients with diabetic neuropathic pain.
METHODS: Thirty-five patients with diabetic neuropathic pain were included in the study. Neuropathic pain severity was assessed by Visuel Analog Scale (VAS), sleep quality by Pittsburgh Sleep Quality Index (PUKI), and quality of life by Nottingham Health Profile (NHP). All evaluations were done twice before and after treatment. 15 sessions of spa treatment were applied.
RESULTS: After treatment; the change in severity of pain that was assessed by VAS was statistically significant, although the change was not clinically significant (p=0,033). There was a statistically significant increase in sleep quality assessed by PUKI in patients after treatment (p˂0,001). Statistically significant improvements were observed in the emotional reactions, sleep, social isolation and physical activity subscales of NHP which was used for the assessment of the quality of life (p respectively ˂0,001, 0,002, 0,002, 0,039).
DISCUSSION AND CONCLUSION: In conclusion, spa treatment may not improve the severity of pain in patients with diabetic neuropathic pain, but may improve the sleep quality and quality of life of patients. The treatment of patients with diabetic neuropathic pain, especially where the problem of sleep is prominent, can be supported by the spa treatment.

GİRİŞ: Larinksin üzerindeki hava yolları üst solunum yolu olarak adlandırılmaktadır. Üst solunum yolu enfeksiyonları (ÜSYE) viral veya bakteriyel, akut veya kronik olabilmektedir. Bu çalışmada literatür sistematik olarak gözden geçirilerek ÜSYE etkeni bakteriyel etkenlerin prevelansını araştıran çalışmalar meta-analiz yöntemi ile irdelenmiştir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu çalışma PRISMA yönergelerine uygun olarak tasarlanmış ve yürütülmüştür. Çeşitli arama motorlarını kullanarak 1989'dan 2017'ye kadar yayınlanan eserler tespit edilerek toplamda 19 çalışma dahil edilmiştir. İstatistiksel analizler için IBM SPSS 24 programı kullanılmıştır.
BULGULAR: Yıllara göre yapılan analizde; 1989-1994 ve 1995-2000 yılları arasında en yüksek prevalans oranına sahip etken S. pyogenes iken, 2001-2006 arasında S. pneumoniae, 2007-2017 yılları arasında ise %57.5 ile H. influenzae olarak belirlendi.
SONUÇ: Her çalışmada bakteri identifikasyonu için kullanılan yöntemler farklı olduğundan ÜSYE etkenlerinin sıklıkları açısından büyük farklılıklar bulunmaktadır. Gelecekteki çalışmalar yalnızca ayaktan hastalar için değil hastanede yatan hastalar için de veri sağlamalıdır. Bu tür veriler ÜSYE’de ampirik tedavi için güvenilir kılavuzlar tasarlamada yardımcı olacaktır.

INTRODUCTION: The upper respiratory tract is the airways over the larynx. Infections can be viral or bacterial, acute or chronic. The literature was systematically reviewed and the studies investigating the prevalence of bacterial agents causing to Upper Respiratory Tract Infection (URTI) were examined by meta-analysis method.
MATERIAL AND METHODS: This study was designed and conducted in accordance with PRISMA guidelines. Using various search database, studies published from 1989 to 2017 were identified and a total of 19 studies were included. IBM SPSS 24 program was used for statistical analysis.
RESULTS: It was determined that S. pyogenes as the highest prevalence rate 1989-1994 and 1995-2000 and, that S. pneumoniae between 2001-2006 and, that H. influenzae as 57.5% with the highest prevalence rate between 2007-2017 period.
CONCLUSION: Since the methods used for bacterial identification differ in each study, there are significant differences in the frequency of URTI agents. Future studies should provide data not only outpatients but also hospitalised patients. This kind data will assist in designing reliable guidelines for empirical treatment in URTI.

GİRİŞ ve AMAÇ: Vitamin D (vit D) eksikliği, koroner kalp hastalığı, hipertansiyon ve sol ventrikül hipertrofisi ile ilişkili bulunmuştur. Ancak kardiyak iletim sistemi ve atriyal fibrilasyon (AF) yatkınlığına etkisi henüz araştırılmamıştır. Bu çalışmada, VitD'nin invaziv elektrofizyolojik parametreler ve AF indüklenebilirliği üzerindeki etkilerini değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu retrospektif kesitsel çalışma 135 hastayı içermektedir. Çalışma popülasyonu, temel vitD düzeylerine göre VitD yeterli, VitD yetersiz ve VitD eksikliği olmak üzere üç gruba ayrıldı. Hastaların invaziv elektrofizyolojik parametreleri ve uyarılan AF epizodları kaydedildi
BULGULAR: Düzeltilmiş sinüs nodu iyileşme zamanı, bazal döngü uzunluğu, atriyal-His aralığı, His-ventriküler aralık ve Wenckebach siklus uzunluğu, vitD eksikliği olan grupta uzamış, ancak istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır. AF indüklenebilirlik oranı, VitD eksikliği olan grupta, yeterli gruba göre iki kat daha fazlaydı., ancak istatistiksel olarak anlamlı değildi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bazal VitD seviyeleri kardiyak elektrofizyolojik parametreler ve AF indüklenebilirliği ile ilişkili değildi. VitD'nin kardiyak iletim sistemindeki rolünü ve AF'nin indüklenebilirliğini tam olarak göstermek için VitD replasmanını da içeren daha ileri çalışmalar gereklidir.

INTRODUCTION: Deficiencies of Vitamin D (VitD) has been associated with coronary heart disease, hypertension and left ventricular hypertropy. However its effects on cardiac conduction system and atrial fibrillation (AF) predisposition has not been studied yet. In this study we aim to evaluate the effects of VitD on invasive electrophysiologic parameters and AF inducibility.
METHODS: This retrospective cross-sectional study included 135 patients. Study population was divided into three group as VitD sufficient, VitD insufficient and VitD deficient according to baseline vitD levels. Patients’ invasive electrophysiologic parameters and induced AF episodes were recorded.
RESULTS: Corrected sinus node recovery time, baseline cycle length, atrial-His interval, His-ventricular interval and Wenckebach cycle length were lengthened in vitD deficient group but they didn’t reach statistical significance. The rate of AF inducibility was twice as likely in VitD deficient group than sufficient group, however, it also didn’t reach statistical significance.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Baseline VitD levels were not associated with cardiac electrophysiologic parameters and AF inducibility. To demonstrate the role of VitD in cardiac conduction system and AF inducibility thoroughly, further studies such as addressing VitD replacement are warranted.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada epileptik nöbet geçirme şikayetiyle acil servise başvuran hastalarda, epileptik nöbeti tetikleyen faktörler ve taburculuk sonrası bir haftalık dönemde nöbet tekrarlama durumunun araştırılması amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışma, prospektif olarak üçüncü basamak bir eğitim ve araştırma hastanesinin acil servisinde Ocak 2013- Temmuz 2013 tarihleri arasında yapıldı. Çalışmaya toplam 90 hasta dâhil edildi. Tüm hastaların verileri acil servise başvuru anında, standardize edilmiş bir çalışma formuna kaydedildi. Hastalar taburcu edildikten bir hafta sonra telefonla aranarak nöbet geçirme sıklıkları ve ilaç kullanma bilgileri sorgulandı. İstatistiksel analiz SPSS for Windows 18.0 (SPSS Inc., Chicago, USA) programında yapıldı. İstatistiksel olarak p<0.05 anlamlı kabul edildi.
BULGULAR: Hastalar nöbet sıklığını arttıran faktörler açısından değerlendirildiğinde; yaş, cinsiyet, nöbetten önceki son 24 saat içerisinde alkol alımı, kullanılan antiepileptik ilaçta doz atlanması ve kullanılan antiepileptik ilaç grubu açısından anlamlı fark saptanmadı. Düzenli ilaç kullananlarda, istatistiksel olarak anlamlı (p<0.05) nöbet sıklığında azalma saptandı. Nöbetten önceki son 24 saatte uykusuz kalanlar (p=0.026), stresli bir durumla karşılaşanlar (p=0.048) ve bekar olanlarda (p=0.001) istatistiksel olarak anlamlı nöbet sıklığında artma saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Acil servise nöbet geçirme şikâyetiyle başvuran hastalarda nöbet sıklığını etkileyen faktörler arasında düzenli ilaç kullanımı, medeni durum, son 24 saatte uykusuz kalma veya stresli durum yaşama anlamlı bulunmuştur.

INTRODUCTION: In this study, it was aimed to investigate that factors triggering seizures and status of seizure recurrence after discharge from a one-week period in patients admitted to the emergency department with complaining of epileptic seizures.
METHODS: The study was prospectively conducted between January 2013 and July 2013 in an emergency department of tertiary care training and research hospital.90 patients were included in the study. All patients’ data were recorded to a standardized study form at the time of admission to the emergency department. Patients were questioned about the frequency of seizures and medication usage by telephone after one week of being discharged. Statistical analysis was conducted via SPSS for Windows 18.0 (SPSS Inc., Chicago, USA) program. Statistically, p<0.05 was considered significant.
RESULTS: When patients were evaluated in terms of factors that increase the frequency of seizures there was no significant difference in age, gender, alcohol intake in the last 24 hours before seizure, antiepileptic drug group that was used or skipping doses of the antiepileptic drug. There was a statistically significant reduction in seizure freguency in patients taking antiepileptic drugs regularly (p <0.05). Whereas there were statistically significant increase in seizure frequency in patients who had a sleepless night last 24 hours before the seizure (p=0.026), were experiencing a stressful situation (p=0.48) and patients who were single (p=0.001).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Among the factors that affect the seizure frequency in patients admitted to the emergency department with complaining of epileptic seizure regular antiepileptic drug use, marital status, and deprivation of sleep or the presence of a stressful situation in last 24 hours were statistically significant.

GİRİŞ ve AMAÇ: Rektum kanseri (RK) olgularının ameliyat sonrası takibinde operasyon alanındaki değişiklikleri multimodalite görüntüleme yöntemleri ile değerlendirmek.
YÖNTEM ve GEREÇLER: RK tanılı ardışık 96 hasta incelendi. Bu hastalardan ameliyat olmuş ve takip görüntüleme tetkikleri bulunan 55 tanesi pelviste ameliyat sonrası değişiklikler, komplikasyonlar ve takip bulguları açısından değerlendirildi.
BULGULAR: RK’ li 55 hastanın (34E, 21K) ortalama yaşı 58,7(31-81) idi. Takip süresi ortalama 31,1 (3-72) aydı. Ameliyat sonrasında 41 hastada (%74,5) granülasyon dokusu-fibrotik değişiklikler görüldü. Granülasyon dokusu-fibrotik değişiklikler 27 hastada (%65,8) stabilken 11 hastada (%26,8) gerileme mevcuttu. Operasyon sonrası değişikliklerde 3 hastada (%7,3) artış mevcut olup bu hastalardan 2’ sinde (%4,8) tümör nüksü, 1’ inde (%2,4) granülasyon dokusu-fibrotik değişiklikler saptandı. Dokuz hastada (%16,4) pelviste belirgin lezyon ve postop fibrotik değişiklikler görülmedi. Takipte 4 hastada (% 7,3) fistül, 4 hastada (%7,3) koleksiyon, 2 hastada (%3,6) Hartman poşu kaçağı, 2 hastada (%3,6) anastomoz kaçağı, 2 hasta (%3,6) da ileus, 2 hastada (%3,6) kemik invazyonu, 2 hastada (%3,6) inguinal lenf nodu metastazı saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: RK olgularında operasyon sonrasındaki granülasyon dokusu-fibrotik değişiklikler büyük oranda stabil veya gerileme göstermektedir. Ancak olası tümör nüksü dışlanmasında ve komplikasyonları göstermede multimodalite takip görüntüleme yöntemlerinin hasta yönetiminde faydalı olduğunu düşünmekteyiz.

INTRODUCTION: To evaluate the follow-up imaging findings of the postoperative rectal carcinoma (RK) patients.
METHODS: A total of 96 consecutive patients with RK were evaluated. Fifty-five of these patients who underwent surgery and had follow-up imaging examinations were evaluated for postoperative changes, complications and follow-up findings.
RESULTS: The mean age of 55 patients (34E, 21K) was 58,7 (31-81). The mean follow-up time was 31,1 months (6-72 months). Granulation tissue-fibrotic changes were seen in 41 patients (74.5%). Granulation tissue-fibrotic changes were not changed in 27 patients (65.8%) and decreased in 11 patients (26.8%). There were an increase in postoperative changes in 3 patients (7.3%) which were found tumor recurrence in 2 patients (4.8%) and granulation tissue-fibrotic changes in 1 patient (6%). There were no significant pelvic lesions and postoperative fibrotic changes in 9 patients (16.4%). Fistulas (n: 4, 7,3%), cystic collections (n: 4, 7,3%), Hartman pouch leak, anastomosis leak, ileus, bone invasion and inguinal lymph node metastasis (n: 2, 3.6%, per each) were found in follow-up.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Most of the pelvic postoperative granulation tissue-fibrotic changes didn’t show dimensional difference or decrease in size on follow-up. However, multimodality follow-up imaging methods are useful in diagnosis of tumor recurrence and postoperarive complications.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada göğüs travması modeli oluşturulan sıçanlarda meydana gelen hepatik hasara karşı kafeik asit fenetil ester (KAFE)' nin Nükleer Faktör Kappa Beta (Nf-κβ) ve indüklenebilir nitrik oksit sentaz (iNOS) aktivitesi üzerine etkisinin incelenmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmada 40 adet erişkin Wistar albino erkek sıçan sırasıyla 4 gruba ayrıldı; kontrol, göğüs travma modeli, göğüs travma modeli+KAFE ve KAFE grubu. KAFE uygulaması 7 gün boyunca 10 µmol/kg/gün dozda intraperitoneal olarak gerçekleştirildi. Deney süresi sonunda karaciğer dokusu alınarak meydana gelen histopatolojik değişiklikler Hematoksilen-Eozin (H&E) boyaması ile değerlendirildi. Ayrıca hepatik Nf-κβ ve iNOS aktiviteleri indirek immünohistokimyasal yöntemle incelendi.
BULGULAR: Göğüs travması uygulanan grupta hepatosit kordonlarında dejenerasyonları ve sinüzoidal dilatasyon bulgularına rastlandı. Göğüs travması+KAFE grubunda histopatolojik bulguların göğüs travması grubuna göre daha hafif seyrettiği belirlendi. Ayrıca, göğüs travması+KAFE grubunda, göğüs travması grubuna kıyasla hepatik Nf-κβ ve iNOS immünreaktivitesinde istatistiksel olarak anlamlı derecece bir azalma olduğu görüldü (p<0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: KAFE' nin göğüs travması uyarımlı sıçan hepatik hasarında Nf-κβ ve iNOS aktivitesini baskılayarak koruyucu etki gösterdiği belirlendi.

INTRODUCTION: The aim of this study was to investigate the effect of caffeic acid phenethyl ester (CAPE) on Nuclear Factor Kappa Beta (Nf-κβ) and inducible nitric oxide synthase (iNOS) activity against hepatic injury with chest trauma model in rats.
METHODS: In the study, 40 adult Wistar albino male rats were divided into 4 groups respectively; control, chest trauma, chest trauma+CAPE and CAPE groups. CAPE administration was performed intraperitoneally at a dose of 10 μmol / kg / day for 7 days. At the end of the experiment, histopathologic changes were determined by hematoxylin-eosin (H&E) stain in liver tissue. In addition, hepatic Nf-κβ and iNOS activities were examined by indirect immunohistochemical method.
RESULTS: Degeneration of hepatocyte cords and sinusoidal dilatation findings were found in the chest trauma group. Histopathological findings of chest trauma + CAPE group were found to be milder than chest trauma group. In addition, a statistically significant reduction in hepatic Nf-κβ and iNOS immunoreactivity was seen in the chest trauma + CAPE group compared to the chest trauma group (p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: CAPE has been shown to exert protective effects by suppressing Nf-κβ and iNOS activity in chest trauma induced hepatic damage in rats.

GİRİŞ ve AMAÇ: Sağlık bakımı ilişkili enfeksiyonların (SBİE) prevalansı; sık santral venöz kateter, üriner kateter, mekanik ventilasyon uygulaması ve uzun süreli yatışlar gibi nedenlerle Yoğun Bakım Ünitesinde (YBÜ) hastanenin diğer birimlerine göre daha yüksektir. Ayrıca bu ünitelerde yatan hastalarda sıklıkla geniş spektrumlu antibiyotiklerin tercih edilmesi dirençli enfeksiyonlara sebep olmaktadır. Bu çalışma, dâhiliye üçüncü basamak YBÜ’ de edinilen SBİE epidemiyolojisi ve üreyen mikroorganizmaların antibiyotik direncini tanımlamak için yapılmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak2014 - Aralık 2017 tarihleri arasında dâhiliye üçüncü basamak YBÜ’ de başvuran 62 hastanın toplanan verileri üzerine retrospektif bir çalışma yapılmıştır. Çalışmaya yoğun bakım ünitesinde 48 saatten uzun yatışı olan ve başlangıçta klinik yada labaoratuvar bulguları değerlendirildiğinde enfeksiyon bulguları olmayan tüm erişkin hastalardan seçilen 62 hasta dahil edildi. SBİE tanısı Centers for Disease and Control tanımlarına göre belirlendi. Tüm hastaların verileri, hastane bilgi yönetim sistemi ve enfeksiyon kontrol komitesi hasta izlem formlarından elde edildi.
BULGULAR: Çalışmamızdaki olguların 36 (%58.1)’sı erkek 26 (%41.9)’sı kadındı. Enfeksiyona neden olan etken öncelikli olarak A. baumannii, K. pneumoniae ve E. coli’dir. En sık görülen enfeksiyon % 34 ile üriner sistem enfeksiyonu olarak tespit edildi.
Mekanik Ventilatöre bağlı hastalarda ventilatör ile ilişkili pnömoni ve kan dolaşımı enfeksiyonu daha sık olarak görülmekteydi ve istatistiksel olarak anlamlıydı
Çalışmamızda tüm A. baumannii suşları karbapenem dirençli olarak görülmüştür. E.coli suşlarının tamamı EBSL pozitif olarak bulunmuştur. Koagülaz (-) stafilokokların tamamında metisilin direnci mevcuttu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Her hastanenin kendi ünitelerindeki enfeksiyon sıklığını, etkenlerini ve direnç profilini bilmesi açısından bu tür çalışmaların önemli olduğunu düşünmekle beraber daha fazla sayıda hastanın olduğu geniş çapta çalışmalara ihtiyaç duyulduğu da aşikardır.

INTRODUCTION: The prevalence of SCI is higher in the ICUthan in other units of the hospital because of frequent central venous catheters, urinary catheters, mechanical ventilation and long-term hospitalizations. In addition, the use of broad spectrum antibiotics frequently causes colonization and infections with resistant microorganisms in patients in these units. This study was undertaken to describe the impact of various risk factors and the antibiotic resistance of breeding microorganisms in the SBIE epidemiology acquired in the ICU
METHODS: A retrospective study was carried out on prospectively collected data of 62 patients who applied internally at tertiary ICU between January 2014 and December 2017. The SBIH was diagnosed according to the Centers for Disease and Control definitions. All patients' data were obtained from hospital information management system and infection control committee patient follow-up forms.
RESULTS: 36 (58.1%) of the cases were male and 26 (41.9%) were female. The causative agent of infection is primarily A. baumannii, K. pneumoniae and E. coli. The most common infection was found as urinary tract infection with 34%.
Ventilator-associated pneumonia and bloodstream infection were more frequent in patients who were mechanically ventilated, and this was statistically significant
In our study, all A. baumannii strains were carbapenem resistant. TMethicillin resistance was present in all of the coagulase (-) staphylococci.

DISCUSSION AND CONCLUSION: It is also evident that a larger scale of work with a larger number of patients are needed, although each hospital considers that such studies are important in terms of knowing the infection frequency, factors and resistance profile in their unit.

GİRİŞ ve AMAÇ: Tüm ülkelerde olduğu gibi ülkemizde de yaşam koşullarının iyileşmesine paralel olarak geriatrik yaş grubunun nüfus içindeki oranı hızla artmaktadır. Geriatrik hastalar acil servislere sık olarak kardiyopulmoner şikayetler ile başvururlar. Bu çalışmanın amacı, acil servise göğüs ağrısı ve solunum sıkıntısı ile başvuran geriatrik hastaların tanı dağılımlarının incelenmesidir.



YÖNTEM ve GEREÇLER: GEREÇ ve YÖNTEM: Üniversite Hastanesi Acil Tıp Kliniğine solunum sıkıntısı ve göğüs ağrısı ile başvuran, bilgisayarlı tomografi ve kardiyak enzim düzeyleri ile değerlendirilen 65 yaş üstü 1343 hasta üzerinde retrospektif olarak yapıldı.
BULGULAR: BULGULAR: Çalışmaya geriatrik yaş grubundan toplam 1343 solunum sıkıntısı ve göğüs ağrısı ile başvuran hasta dahil edildi. Travma nedeniyle ve aynı şikayetlerle birden fazla başvurusu olan 531 hasta çalışma dışı bırakıldı. İncelemeye alınan 812 hastanın 343’ünde (% 42.24) akciğer kaynaklı, 247’sinde (%30.41) kardiyak kaynaklı ve 222’sinde (%27.33) diğer nedenlere bağlı solunum sıkıntısı ve göğüs ağrısı saptandı. Akciğer kaynaklı solunum sıkıntısı ve göğüs ağrısıyla başvuran hastalarda en fazla pnömoni (%39.06) tanısı konulurken; kardiyak nedenlere bağlı semptomu olan hastaların %51.41’inde akut miyokard infarktüsü tespit edildi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: SONUÇ: Solunum sıkıntısı ve göğüs ağrısı etiyolojilerinin bilinerek yapılacak hasta değerlendirmelerinin tedavi başarısını arttıracağını düşünüyoruz. Acil servise başvuran geriatrik hasta sayısının günden güne arttığı göz önüne alındığında, acil servis çalışanlarının geriatri konusunda daha fazla bilgi sahibi olması acil servis tedavi başarı oranlarını arttıracak önemli bir faktördür.

INTRODUCTION: As in all countries, the rate of geriatric group in the population is increasing rapidly in parallel with the improvement of life style.. Geriatric patients frequently refer to ED with cardiopulmonary complaints. The aim of study was to investigate the diagnosis distributions of geriatric patients with chest pain- respiratory distress.


METHODS: This retrospective study was performed with 1343 patients over 65 years of age who were admitted to ED with respiratory distress- chest pain evaluated with computed tomography - cardiac enzyme levels.
RESULTS: A total of 1343 patients with respiratory distress and chest pain from the geriatric age group were included in the study. 531 patients who were admitted due to trauma and more than one admission to hospital with the same complaints were excluded from the study. Respiratory distress and chest pain were observed in 343 of 812 patients (42.24%) cause of pulmonary, 247 (30.41%) patients cardiac, and 222 (27.33%) had due to other causes. In patients with pulmonary-related respiratory distress and chest pain, the most common cause was pneumonia (39.06%);and in 51.41% of patients with cardiac causes, acute myocardial infarction was detected.
DISCUSSION AND CONCLUSION: We believe that to known the etiology of respiratory distress and chest pain will provide better patient evaluation. Considering that the number of geriatric patients who applied for emergency services increases day by day, the fact that emergency workers have more knowledge about geriatrics is an important factor that will increase the success rate of emergency department treatment.

GİRİŞ ve AMAÇ: Liken planus çeşitli klinik manifestoları olan, mukokutanöz yüzeylerin inflamatuvar bir dermatozudur. Bu çalışmada liken hastalığında, NLO ve TLO oranı ve OTH değerlerinin incelenmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmamıza liken tanısı ile takip edilen 18 yaş üstü 35 hasta ve 30 sağlıklı kontrol alındı. Lökosit, eritrosit, trombosit, hemoglobin ve trombosit hacim değerleri, hemogram testlerinde saptandı. NLO oranı, nötrofil sayısının lenfosit sayısına bölünmesi ile, TLO oranı, trombosit sayısının lenfosit sayısına bölünmesi ile elde edildi.
BULGULAR: Çalışmaya katılan hastaların ortalama yaşı 43,0±14,1, lökosit değeri 6,7 (5,6-8,3) hemoglobin değeri 14,5±1,6, OTH değeri 8,6 (7,9-9,0)’dır. Trombosit değeri 262,1±52,2, nötrofil değeri 3,5 (2,9-4,9), lenfosit değeri 2,3 (2,1-2,8)’dür. Nötrofil lenfosit oranı 1,5 (1,0-1,9), trombosit lenfosit oranı 110,4±29,7 idi. Erkeklerde hemoglobin değerleri bayanlara göre anlamlı oranda yüksek idi (p<0,001).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışma liken hastalarında TLO, NLO ve OTH değerlerinin değişmediğini göstermiştir. Sistemik inflamasyonu gösteren birçok pahalı markıra karşın TLO, NLO ve OTH basit ve ucuz bir belirteçtir.

INTRODUCTION: Lichen planus is an inflammatory dermatosis of mucocutaneous surfaces with various clinical manifestations. In this study, we wanted to investigate NLR, PLR rates and MPV values in lichen planus disease
METHODS: Thirty-five patients over the age of 18 and 30 healthy controls were followed up with lichen diagnosis of my work. Leukocyte, erythrocyte, platelet, hemoglobin, platelet volume values were determined in hemogram tests. The NLR ratio was obtained by dividing the number of neutrophils by the number of lymphocytes and the TLR ratio by dividing the platelet count by the lymphocyte count.
RESULTS: The mean age of the participating was 43.0±14.1, leukocyte level was 6.7 (5.6-8.3) hemoglobin level was 14.5±1.6, and the value of MPV was 8.6 (7.9-9.0). The platelet value was 262.1±52.2, the neutrophil value was 3.5 (2.9-4.9), and the lymphocyte value was 2.3 (2.1-2.8). Neutrophil lymphocyte ratio 1.5 (1,0-1,9), platelet lymphocyte ratio 110.4±29.7. Hemoglobin levels were significantly higher in males than females
DISCUSSION AND CONCLUSION: This study showed that TLO, NLO and OTH values did not change in lichen patients. In spite of many expensive markers showing systemic inflammation, PLR, NLR and MPV are simple and cheap markers.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada, deneysel modelde miringotomi sonrası adrenalin ile yapılan kanama kontrolünün serum fizyolojik uygulamasına göre, miringoskleroz (MS) gelişimi üzerine etkileri araştırıldı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Deneyde 16 tane Wistar-Albino sağlıklı, erkek rat kullanıldı. Her ratın sağ ve sol kulağı kendi içinde kontrol grubu kabul edilerek, çalışmada kulaklar 4 gruba ayrıldı. Grup1; sekiz ratın sol kulağına miringotomiden sonra adrenalin uygulandı ve kulaklar 48 saat sonra incelendi. Grup 2; sekiz ratın sol kulağına miringotomiden sonra adrenalin uygulandı ve kulaklar 120 saat sonra incelendi. Grup 3; sekiz ratın sağ kulağına miringotomiden sonra serum fizyolojik uygulandı ve kulaklar 48 saat sonra incelendi. Grup 4; sekiz ratın sağ kulağına miringotomiden sonra serum fizyolojik uygulandı ve kulaklar 120 saat sonra incelendi. Grup 1 ve grup 3 teki ratlar 48 saat sonra, grup 2 ve grup 4 teki ratlar 120 saat sonra otomikroskopik olarak ve timpanik membran kesitleri histopatolojik olarak incelendi.
BULGULAR: Gruplar arasında damar dilatasyonu, konjesyon, iltihabi hücre, lökosit sayısı, mast hücre degranülasyonu, bağ doku artışı ve skleroz açısından istatistiki olarak anlamlı bir fark saptanamadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmamızla, miringotomi kenarlarından kanama ile miringotomi sahasına inflamatuar hücre migrasyonun artması ve inflamasyonun ilerlemesiyle miringosklerozis gelişimine zemin hazırlayabileceği görüşünü araştırdık. Adrenalinin lokal olarak uygulanmasının, vazokonstrüktör etkisi sayesinde kanama miktarını azaltması ve bu yolla miringosklerozis gelişimini engelleyebileceği fikri önemlidir. Ancak bunun istatistiki olarak anlamlılığının tespit edilebilmesi için daha geniş çalışma gruplarına ihtiyaç vardır.

INTRODUCTION: In this study, the effects of adrenaline bleeding control on myringosclerosis (MS) development after myringotomy in experimental model were investigated.
METHODS: Sixteen Wistar-Albino healthy male rats were used in the experiment. The right and left ear of each rat were accepted as the control group and the ears were divided into 4 groups. Group 1: 8 rats, examined 48 hours after Miringotomy, with adrenaline applied to the left ear. Group 2: 8 rats, examined 120 hours after miringotomy, with adrenaline applied to the left ear. Group 3: 8 rats, examined 48 hours after miringotomy, with saline applied to the right ear. Group 4: 8 rats, examined 120 hours after miringotomy, with saline applied to the right ear.At the end of the experiment, ears of rats were examined otomicroscopically and histopathologically.
RESULTS: There was no statistically significant difference between the groups in terms of vascular dilatation, congestion, inflammatory cell, leukocyte count, mast cell degranulation, connective tissue increase and sclerosis.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In this study, we have investigated the view that hemorrhage from the margins of myringotomy and the development of inflammatory cell migration to the myringotomy site and the development of inflammation may contribute to the development of myringosclerosis. It is important that the local administration of adrenaline, by virtue of its vasoconstrictor effect, may reduce the amount of bleeding and thereby prevent the development of myringosclerosis. However, there is a need for wider working groups to determine its statistical significance.

GİRİŞ ve AMAÇ: Dünya genelinde pediatrik hastalara yönelik tanısal ve girişimsel işlemler için ameliyathane dışı anestezi (ADA) uygulamaları giderek artmaktadır. Bu çalışmada, hastanemizde pediatrik vakalarda yapılan ADA uygulamalarının retrospektif olarak incelenmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kliniğimizde son 2 yıl içerisinde ameliyathane dışında sedoanaljezi verilen 18 yaş altı olgular retrospektif tarandı ve toplam 218 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların yaşları, cinsiyeti, ASA skorları, ek hastalıkları, yapılan cerrahi işlem, anestezi süresi, kullanılan anestezik ilaçlar, komplikasyon gelişme durumları kaydedildi. Nicel değişkenler tablolarda ortalama ± SS (Standart Sapma) ve medyan (Minimum/Maximum), kategorik değişkenler ise n/(%) olarak gösterildi.
BULGULAR: Çalışmaya dahil edilen hastaların 108 (%49.5)’i kız, 110 (%50,5)’u erkekti. Yaş ortalamaları 9.17±5.13’tü. Ortalama anestezi süresi 30.74±28.46, işlem süresi ise 25.07±27.25 dakika idi. Hastaların 170 (%78.0)’i ASA I, 48 (%22)’i ise ASA II idi. 46 (%21.1) hastada ek hastalık vardı. Hastalara en fazla yapılan işlem endoskopi (102/%46,8). En fazla uygulanan anestezik ilaç propofol+midazolamdı (152/%69,7). Hastaların 206 (%94.5)’sında komplikasyon görülmezken, 12 (%5.5) hastada komplikasyon meydana geldi. En fazla görülen komplikasyon bradikardi (%50.0), ikinci sıklıkta ise desatürasyon 5 (%41.7) olarak saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Pediatrik dışı anestezi uygulamaları en sık gastroenteroloji biriminde uygulanmaktadır. Kliniğimiz pratiğinde sık uygulanan propofol midazolam kombinasyonunun pediatrik dış anestezide uygun vakalar için güvenle kullanılabilen bir kombinasyon olduğunu düşünmekteyiz.

INTRODUCTION: The anesthesia procedures outside the operating room have recently emerged as a popular technique widespread around the world for the diagnosis and management of pediatric patients. In this retrospective study, we aimed to evaluate the our anesthesia experiences outside the operating room in pediatric patients.
METHODS: The study included a total of 218 pediatric patients aged under 18 years who underwent sedoanalgesia outside the operating room in our clinic over the last two years. Age, gender, ASA score, comorbidities, surgical procedure, duration of anesthesia, anesthetic agents, and complications were recorded for each patient. Quantitative variables were expressed as mean ± standard deviation (SD) and median (minimum-maximum) and categorical variables were expressed as frequencies and percentages.
RESULTS: The patients included 108 girls and 110 boys with a mean age 9.17±5.13 years. Mean duration of anesthesia was 30.74±28.46 min. Of all the patients, 170 had an ASA score of I and 48 had a score of II. Comorbidities were detected in 46 patients. Most common surgical technique was endoscopy (n=102) and the most common anesthetic agent was the propofol + midazolam combination (n=152). Complications occurred in only 12 patients, with the most common complications including bradycardia (50.0%) followed by desaturation (41.7%).
DISCUSSION AND CONCLUSION: In our hospital, the anesthesia procedures outside the operating room in pediatric patients are most commonly performed by the Gastroenterology department. We consider that the propofol + midazolam combination, which is frequently administered in our clinic, is a safe option for the anesthesia procedures performed outside the operating room in appropriate pediatric patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Pertuzumab HER2: HER3 heterodimerizasyon oluşumunu inhibe eden, yeni geliştirilen bir rekombinant humanize monoklonal antikordur. Daha önce yapılan faz III çalışmalarda, HER2 pozitif metastatik Meme Kanseri (mMK) hastalarında pertuzumabın klinik faydası gösterilmiştir. Biz de bu çalışmada HER2 pozitif mMK'li hastalarda pertuzumabın etkinlik ve toksisite profilini analiz etmeyi amaçladık
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmamızda Türkiye'deki iki farklı merkezden takip edilen 28 mMK hastasının retrospektif verileri incelenmiştir. Tüm hastalar birinci basamakta pertuzumab ile tedavi edilmişti. İlaç etkinliği ve güvenliği ile birlikte tedavi sonuçları retrospektif olarak analiz edildi.
BULGULAR: Ortanca 10.1 (2.4-25.2) takip süresince, toplam 28 hastadan yalnızca 1 (%3.6) tanesi öldü 2 (%7.1) tane hasta progrese oldu. Ortanca yaş 47 (18 -74)’ti. Bir hasta hariç diğer hastaların hepsi (%96.4) de-novo metastatikti. Ortanca dosetaksel kürü sayısı 7 (4 – 12) ve pertuzumab+ trastuzumab için bu rakam 18 (4 – 35) iken idame pertuzumab + trastuzumab tedavi sayısı ise 10 (1 – 29)’du. En sık görülen yan etkiler (%75) hastada görülen yorgunluk ve (%64.3) hastada görülen artralji ve myaljiydi. Grade 3-4 yan etkilerin çok nadir olduğu gözlendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Az sayıda hasta içeren bir grup olsa da, sonuçlarımız pertuzumab, trastuzumab ve dosetaksel kombinasyon tedavisinin birinci basamak HER2 pozitif mMK hastalarında kabul edilebilir bir toksisite profiline ve umut verici sağkalım sonuçlarına sahip, standart tedavi olduğunu desteklemektedir.

INTRODUCTION: Pertuzumab is a new recombinant humanized monoclonal antibody, has been developed to inhibit the formation of HER2: HER3 heterodimerization. The clinical benefit of pertuzumab therapy in HER2 positive metastatic Breast Cancer (mBC) patients in the first-line setting has been shown in previous phase III studies. Herein we aimed to analyze the efficacy and toxicity profile of pertuzumab in patients with HER2 positive mBC.
METHODS: This was a retrospective study of 28 patients with mBC followed from two different centers in Turkey. All patients were treated with pertuzumab in the first line setting, with combination of trastuzumab and docetaxel. Treatment outcomes along with drug efficacy and safety were retrospectively analyzed.
RESULTS: At a median follow-up time of 10.1 (2.4-25.2) months, among the 28 patients, 1 (3.6%) died and 2 (7.1%) developed disease progression. The median age of study population was 47 (18-74) years. Excluding 1 patient, all had (96.4%) de-novo metastatic disease at presentation. The median number of treatment cycles was 7 (4 - 12) for docetaxel, 18 (4 - 35) for pertuzumab + trastuzumab, and 10 (1 - 29) for the maintenance therapy (pertuzumab + trastuzumab). The most common side effects were; fatigue (75%) and arthralgia/myalgia (64.3%). Grade 3 or 4 toxicity were observed to be very infrequent.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Even with a small sample size, our results confirm that, pertuzumab, trastuzumab and docetaxel combination therapy in the first line setting in HER2 positive mBC patients is the standardof care, with acceptable toxicity profile and promising survival results.

Akrodermatitis enteropatika çinko eksikliği ile sonuçlanan, otozomal resesif kalıtım gösteren nadir bir hastalıktır. Çinkonun intestinal emiliminin bozulması sonucu çinko eksikliği oluşmaktadır. Çinko eksikliği nedeni ile periorifisyal dermatit, diyare, alopesi ve gelişme geriliği oluşur. Deri bulguları genellikle periorifisyal ve akral alanlarda egzematize, psoriasiform, büllöz ve püstüler lezyonlar şeklinde görülür. Klinik bulgular anne sütü kesildikten dört ila altı hafta sonra veya anne sütü almayan bebeklerde doğumdan sonra görülür. Sistemik çinko desteği ile klinik bulgular hızlıca düzelir. Klinik benzerlikleri ve nadir görülmesi nedeniyle birçok farklı dermatoz ile karışabilen ve zaman zaman tanısı atlanabilen bu hastalık tanısı geciktiğinde morbiditelerin görülmesinin yanında ölümcül seyredebilir. Burada altı aylık akrodermatitis enteropatika olgusunu nadir görülmesi ve öğretici olması nedeniyle sunmayı amaçladık.

Acrodermatitis enteropathica is a rare autosomal recessive inherited disease resulting in zinc deficiency. As a result of disrupted intestinal absorption of zinc, zinc deficiency occurs. Periorificial dermatitis, diarrhea, alopecia and growth retardation occur due to zinc deficiency. Skin lesions are generally eczematous, psoriasiform, bullous and pustular lesions in the periorificial and acral regions. Clinicial symptoms are observed four or six weeks after weaning from breastmilk or from birth in infants who are not breastfed. Clinical symptoms rapidly resolve with systemic zinc supplementation. Due to clinical similarities and rare occurrance, it may be confused with many different dermatoses and occasionally can be missed. Delays in diagnosis of this disease lead to morbidity and even mortality. Here we aimed to present the rare occurrence of a six-month old acrodermatitis enteropathica case due to its teaching properties.

Serebrotendinöz ksantomatozis, nadir görülen otozomal resesif bir hastalıktır 2. kromozomun uzun kolundaki 9 ekzonlu CYP27A1 genindeki mutasyon sonucu ortaya çıkar. Kliniğimizde yedi yıldır epilepsi nedeni ile takip edilmekte iken birkaç yıl önce ortaya çıkan alt ekstremitlerinde güçsüzlük şikayeti ile araştırılan ve serebrotendinöz ksantomatozis tanısı alan hasta özellikle çocukluk çağında nadir görülen bir hastalık olması ve erken tanı alması nedeni ile bahsedilmeye değer bulundu.

Cerebrotendinous xanthomatosis is a rare autosomal recessive disorder. It occurs as a mutation in the CYP27A1 gene with nine exons in the Long arm of chromosome 2. The patient was diagnosed with epilepsy in our clinic for seven years and was diagnosed with cerebrotendinous xanthomatosis with a weakness in the lower extremities that appeared a few years ago. We think that especially it is worth mentioning that it is a rare disease in childhood and it is diagnosed early.