GİRİŞ ve AMAÇ: Non-invaziv ventilasyon, yapay bir hava yolu kurmaya gerek kalmadan ventilasyon desteği sağlar. Pretermlerde non-invazif ventilasyon, invaziv mekanik ventilasyon, sürfaktan replasmanı ve oksijen takviyesi ihtiyacını azaltır.. Bu çalışmada ok düşük doğum ağırlıklı preterm bebeklerde, doğum sonrası non-invaziv ventilasyon uygulamalarının entübasyonu önlemedeki başarısını karşılaştırmayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2017-2019 tarihleri arasında üçüncü düzey yenidoğan yoğun bakım ünitesinde izlenen, 32 hafta ve altı gestasyon yaşı olan, doğum salonunda entübasyon gereksinimi olmayan, respiratuar distres sendromu (RDS) olan, non invaziv ventilasyon uygulanan hastalar çalışmaya dahil edildi. Hastalar Nasal Continuous Positive Airway Pressure (NCPAP) ve Nasal intermittent positive pressure ventilation (NIPPV) grubu olarak ikiye ayrıldı. Birincil sonuç; postnatal birinci hafta içinde entübasyon gereksinimi olarak belirlendi. Veriler retrospektif olarak değerlendirildi.
BULGULAR: Çalışmamıza, toplam 134 hasta alındı. Hastaların 85 (%63.4)’i NCPAP, 49 (%36.6)’u NIPPV moduna alınmıştı. Demografik veriler incelendiğinde; doğum ağırlığı, gestasyon haftası, cinsiyet, doğum şekli açısından gruplar arasında fark yoktu. Non-invaziv ventilasyon başarısızlığı NCPAP grubunda %40, NIPPV grubunda %53 olup, gruplar arasında istatistiksel fark saptanmadı (p=0.14). Pnömotoraks oranı NIPPV grubunda daha yüksek, total mekanik ventilatör süresi daha düşüktü. Orta dönem morbiditelerden patent duktus arteriozus (PDA), intraventriküler kanama (İVK), periventriküler lökomalazi (PVL), nekrotizan enterokolit (NEK) oranları açısından fark yoktu. Hastanede kalış süreleri benzerdi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Non-invaziv tekniklerden olan NCPAP ve NIPPV çalışmamızda, primer sonuç olan entübasyonu önlemede birbirinden üstün bulunamamıştır.

INTRODUCTION: Non-invasive ventilation provides ventilation support without the need to establish an artificial airway. It reduces the need for invasive mechanical ventilation, surfactant replacement and oxygen supplementation in preterms. We aimed to compare the success of non-invasive ventilation practices to prevent intubation in very low birth weight preterm infants.
METHODS: Patients who were followed in the third level neonatal intensive care unit between January 2017-2019, who had ≤32 weeks gestation years, who did not need intubation in the delivery room, who had RDS and non-invasive ventilation were included in the study. Patients were divided into two groups: Nasal Continuous Positive Airway Pressure (NCPAP) and Nasal intermittent positive pressure ventilation (NIPPV). The primary result; postnatal intubation requirement was determined in the first week. Data were evaluated retrospectively.
RESULTS: A total of 134 patients were included in our study. Of the patients, 85 (63.4%) were in NCPAP and 49 (36.6%) were in NIPPV mode.There were no differences between the groups in terms of birth weight, gestation week, gender, type of delivery. Non-invasive ventilation failure was 40% in the NCPAP group and 53% in the NIPPV group and no significant difference was found between the groups (p = 0.14). The rate of pneumothorax was higher in the NIPPV group and the duration of total mechanical ventilation was lower. There were no significant differences in mid-term morbidities between PDA, IVH, PVL and NEC. The duration of hospitalization was similar.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In our NCPAP and NIPPV study, the primary result was not superior in preventing intubation.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmamızda pnömoni ön tanısı ile Göğüs Hastalıkları Kliniğinde ve Anestezi Yoğun Bakım Ünitesinde takip edilen olgularda akciğer ultrasonografisinin prognostik faktörlere (parapnömonik efüzyon, ampiyem gelişimi vs.) etkisini incelemeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmamıza 01.01.2017 - 01.06.2018 tarihleri arasında Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi Tıp Fakültesi Göğüs Hastalıkları Kliniğinde ve Anestezi Yoğun Bakım Ünitesinde pnömoni ve/ veya plevral efüzyon ön tanısı ile takip edilen 50 hasta dâhil edildi. Hastalar akciğer ultrasonografisi ile takip edilerek, bu olguların prognozunu etkileyen faktörler incelendi.
BULGULAR: Çalışmaya dâhil edilen hastaların 16’sı kadın (%32), 34’ü erkek (%78); yaş ortalamaları 60.4±19.4 (min. 15- max. 87) idi. Plevral efüzyon olguların %56’sında saptandı. Torasentez yapılan hastalarda Light kriterleri değerlendirildiğinde ortalama LDH ( 593.89±832.6), glukoz (102.50±46.67 mg/dl); albümin (2.93±3.46g/dl) olarak saptandı. 28 olgunun %28,57’si transuda, %71,42’si eksuda olarak değerlendirildi. Torasentez yapılan 28 olgunun sıvı hemogram analizlerinde % 39,3 ‘ünde lenfosit, % 46,4’ünde nötrofil, % 14,3 ‘ünde eosinofil hâkimiyeti mevcut idi. Tüberküloz ön tanısı nedeni ile 4 olguda bakılan ADA düzeyi ortalama 48,75 ±2,5 IU/L (min. 45- max 50) olarak saptandı. 4 olguya tüp torakoskopi, 1 olguya dekortikasyon yapıldı, fibrinolitik gereken hasta olmadı. Olguların ortalama yatış süresi 7.78±5.44 gün (min. 2-Max 22) idi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda ortaya çıkan veriler neticesinde akciğer ultrasonografisinin, girişimsel işlemlerde yüksek başarısı, komplikasyonun az oluşu ve en önemlisi başta yoğun bakım olmak üzere hasta başında işlem imkânı sunması gibi avantajları nedeniyle güncel pratikte daha sık kullanılması gerekliliğini desteklediği kanaatindeyiz.

INTRODUCTION: In our study, we aimed to examine the effect of Lung ultrasonography on prognostic factors (parapneumonic effusion, empyema development, etc.) in patients with a diagnosis of pneumonia who were followed up in the Chest Diseases Clinic and Anesthesia Intensive Care Unit.
METHODS: Fifty patients with a pre-diagnosis of pneumonia and / or pleural effusion were included in our study between 01.01.2017 - 01.06.2018 in the Chest Diseases Department of Van Yüzüncü Yıl University Medical Faculty and in the Anesthesia Intensive Care Unit. The patients were followed up with lung ultrasonography and the factors affecting the prognosis of these cases were examined.
RESULTS: Of the patients included in the study, 16 were female (32%), 34 were male (78%); Their mean age was 60.4 ± 19.4 (15-87). Pleural effusion was detected in 56% of the cases. 28.57% of 28 cases were evaluated as transudate and 71.42% as exudate. Tube thoracoscopy was performed in 4 cases and decortication in 1 case, no patient required fibrinolytic. The mean hospitalization period of the patients was 7.78 ± 5.44 days (min. 2-Max 22).
DISCUSSION AND CONCLUSION: As a result of the data obtained in our study, we are of the opinion that lung ultrasonography supports the need for more frequent use in current practice due to its advantages such as high success in interventional procedures, low complication rate, and most importantly, the opportunity to operate at the bedside, especially in intensive care.

GİRİŞ ve AMAÇ: Obezite sıklığı giderek artan, komplikasyonları uzun dönemde ortaya çıkan, morbiditesi ve mortalitesi yüksek ciddi bir hastalıktır. Bu araştırmada obezitenin komplikasyonlarının erken tanısında yardımcı olabilecek ve yaygın olarak kullanılabilecek en iyi antropometrik ölçümün bulunması hedeflenmiştir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Pubertal evresi 4-5 olan obez hastaların vücut kitle indeksi (BMI), bel çevresi/kalça çevresi (WC/HC), yağ kitle indeksi (FMI), triponderal indeks (TMI), ağırlık/boy (W/H) ve bel çevresi/boy (WC/H) oranları hesaplandı ve metabolik sendrom skoru (MSS) ile korelasyonlarına bakıldı.
BULGULAR: Yaş ortalaması 14,02±1,62 yıl olan 41 (%63,1)’i kız, 24 (%36,9)’ ü erkek toplam 65 hasta araştırmaya alındı. Metabolik sendrom varlığının ayrımında incelenen VKİ, WC/HC, FMI, TMI, W/H oranlarının tanı performansları ayrı ayrı ROC analizi ile incelendi. Erkeklerde WC/HC oranı kızlarda WC ve WC/H oranı anlamlı olarak tespit edildi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Obezitenin komplikasyonlarının erken tanısında yardımcı olabilecek ve yaygın olarak kullanılabilecek en iyi antropometrik ölçüm erkeklerde WC/HC oranı, kızlarda ise WC ve WC/H oranıdır.

INTRODUCTION: Obesity is a serious disease with an increasing frequency, complications occurring in the long term, and high morbidity and mortality. In this study, it was aimed to find the best anthropometric measurement that can help in the early diagnosis of obesity complications and which can be used widely.
METHODS: Body mass index (BMI), waist circumference / hip circumference (WC / HC), fat mass index (FMI), triponderal index (TMI), weight / height (W / H) and waist circumference / height (WC / H) ratios were calculated in obese patients with pubertal stage 4-5 and the correlation between each antropometric measurement and metabolic syndrome score (MSS) were examined.
RESULTS: The study included a total of 65 patients, comprising 41(63.1%) girls and 24(36.9%) boys with a mean age of 14.02±1.62 years. The diagnostic performances of BMI, WC / HC, FMI, TMI, W / H ratios, which were examined in the distinction oof metabolic syndrome, were analyzed separately by ROC analysis. WC / HC ratio in boys, WC and WC / H ratio in girls were significantly determined.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The best anthropometric measurement that can help in the early diagnosis of obesity complications and that can be used widely is the WC / HC ratio in boys and the WC and WC / H ratio in girls.

GİRİŞ ve AMAÇ: Amaç: Virüsler akut solunum yolu enfeksiyonlarının en sık nedenlerindendir. Bu çalışmada alt solunum yolu enfeksiyonu (ASYE) nedeniyle çocuk servislerinde takip edilen çocuk hastaların nazofarengeal sürüntülerinde viral patojenlerin saptanması, yaşlara ve aylara göre dağılımının araştırılması amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Gereç ve yöntem: Bu çalışmaya Ocak 2019-Ocak 2020 tarihleri arasında, ASYE nedeniyle yatırılan 289 çocuk hasta (%44.2 kadın, %55.7 erkek) dahil edildi. Hastaların yatış dosyaları geriye dönük olarak değerlendirildi. Yaşa, cinsiyete ve aylara göre viral etken dağılımı incelendi.
BULGULAR: Bulgular: 289 hastanın 117’sinde (%40.5) solunum yolu virüsleri negatif, 172’sinde (%59.5) pozitif bulundu. 148 (%86) hastada tek etken, 22 (%12.8) hastada iki etken, 1 (%0.6) hastada üç, 1 (%0.6) hastada da dört etken bulundu. En sık tespit edilen virüs rinovirüs (HRV) (%23.9), ikinci sıklıkta ise respiratuar sinsisyal virüs (%16.3) saptandı. 0-3 yaş arası en sık HRV, 3 yaştan sonra en sık Influenza B virüs (IBV) saptandı. Kış döneminde en sık IBV, diğer mevsimlerde ise en sık HRV saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç: Çalışmamızda hastaneye yatırılan çocukların % 59.5’unda en az bir solunum yolu virüsü saptanmıştır. Multipleks PCR yöntemi duyarlı ve özgül, klasik yöntemlerle tespit edilemeyen virüsleri saptayabilen, klasik yöntemlere göre daha kısa sürede sonuç veren, aynı anda birden fazla örnek çalışılabilen bir yöntemdir. Hızlı yöntemle virüs tanısının konulması, gereksiz antibiyotik kullanılmasını ve antibiyotiklere karşı direnç gelişimini önler.

INTRODUCTION: Background\Aim: Viruses are among the most common causes of acute respiratory tract infections. In this study we aimed to investigate the viral pathogens detected in the nasopharyngeal swab specimens obtained from children in our pediatric ward being followed up due to acute lower respiratory tract infection and to analyse the distribution of the pathogens by age and months.
METHODS: Method: This research was carried out between January 2019-January 2020, 289 patients (44.2% female, 55.7% male) admitted for acute respiratory tract infection were included. Patient records were reviewed retrospectively. Viral agents distribution was analysed according to age, sex and months (seasons/seasonall variation).
RESULTS: Findings: In 117 (40.5%) of 289 patients viruses were not detected (negative) in the respiratory tract, in 172 (59.5%) they were detected (positive). In 148 (86%) patients a single agent, in 22 (12.8%) patients two agents, in 1 (0.6%) patient three agents, in 1 (0.6%) patient four agents were found. The most common virus detected was rinovirüs (HRV) (23.9%), the second most common was found to be respiratory syncytial virus A (RSVA) (16.3%). The most common agent in ages 0-3 was HRV, after 3 years the most common agent was influenza B virüs (IBV). IBV was the most common during the winter, HRV was the most common in the other seasons.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Results: In our study 59.5% of admitted children were found to have at least one respiratory virus. Multiplex PCR is a sensitive and specific method which detects viruses that are undetectable by classical methods, gives results in a shorter time compared to classical methods and also a method in which more than one specimen can be processed at the same time. With a faster method diagnosis of viruses, inappropriate use of antibiotics and development of antibiotic resistance can be prevented.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmamızda Henoch-Schönlein purpuralı hastaların laboratuar parametreleri ve çinko konsantrasyonları, aynı zamanda bu parametrelerin hastalığın prognozu ile ilişkisini değerlendirmek amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu prospektif vaka-kontrol çalışması için Aralık 2015-Ocak 2018 tarihleri arasında Çocuk Nefroloji departmanımıza başvuran Henoch-Schönlein purpura tanılı hastaların bilgilerini kaydettik. Aktif Henoch-Schönlein purpura tanılı, remisyon ve kontrol grubu hastalarının beyaz kan hücresi sayısı, ortalama trombosit hacmi, C-reaktif protein, eritrosit sedimentasyon hızı ve serum çinko konsantrasyonlarını değerlendirmeye aldık. Bu parametreleri organ tutulumu olan ve olmayan hastalar arasında da karşılaştırdık.
BULGULAR: Aktif Henoch-Schönlein purpura tanılı hastaların 49’u erkek, 35’i kızdı. Bu hastaların takibe devam eden 37’sini de remisyon döneminde yeniden değerlendirdik. Hasta grubunun ortalama yaşı 8.4 ± 3.7 yaş idi. Beyaz kan hücresi sayısı, C-reaktif protein ve eritrosit sedimentasyon hızı aktif hastalık grubunda kontrol ve remisyon grubuna göre anlamlı derecede daha yüksekti (p<0.001). Hasta, kontrol ve remisyon grubu arasında çinko konsantrasyonlarında anlamlı fark bulunamadı. Bununla birlikte aktif hastalık grubunda organ tutulumu olan ve olmayan hastalar karşılaştırıldığında da çinko ve diğer laboratuar parametreleri açısından anlamlı fark bulunamadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bulgularımız aktif Henoch-Schönlein purpuralı hastalara çinko desteği vermenin hastalığın prognozu açısından anlamlı olmayacağını düşündürmektedir. Ancak çinko destek tedavisinin gerekli olup olmadığını belirlemek için daha fazla çalışma gereklidir.

INTRODUCTION: We aimed to determine serum zinc concentrations and laboratory parameters of Henoch-Schönlein Purpura (HSP) patients and to evaluate the relationship of these parameters with prognosis of disease.
METHODS: We collected data of patients who diagnosed with HSP seen at our Nephrology department between January 2015 and December 2018. We compared white blood cell count, mean platelet volume, erythrocyte sedimentation rate, C-reactive protein, and serum zinc concentrations in patients with active HSP from those in remission and controls. We also compared this parameters between with or without organ involvement in HSP patients.
RESULTS: Forty-nine male and 35 female patients with HSP were included. We re-evaluated 37 of these patients who were still being followed up during the remission period. The mean age of the active HSP patients was 8.4 ± 3.7 years. White blood cell count, C-reactive protein, and erythrocyte sedimentation rate were significantly higher in patients with active HSP compared to remission and control groups. (p<0.001). No significant difference was found in plasma zinc concentration between active HSP, remission, and control groups. In addition, zinc and other laboratory parameters were not significantly different between HSP patients with or without organ involvement.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Our findings suggest that zinc supplementation to patients with active Henoch-Schönlein purpura will not be meaningful in terms of the prognosis of the disease. However, more studies are needed to say that zinc supplements are not necessary in Henoch-Schönlein pupura.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu araştırma kronik hastalığı olan bireylerin yaşama yüklediği anlam ve ölüm kaygısı durumunu belirlemek amacıyla yapıldı.


YÖNTEM ve GEREÇLER: Tanımlayıcı tipte olan araştırmaya kronik hastalığı bulunan 230 birey alındı. Veriler tanıtıcı anket formu, Yaşamın Anlamı Ölçeği ve Templer Ölüm Kaygısı Ölçeği kullanılarak toplandı.

BULGULAR: Yaşamın anlamı ölçeği puan ortalamasının 51.86±18.48 (var olan anlam alt boyutu: 26,83±8.78; bulunmaya çalışılan anlam alt boyutu: 25.02±10.65) ölüm kaygısı ölçeği puan ortalamasının ise 8.59±2.06 olduğu belirlendi.

TARTIŞMA ve SONUÇ: Araştırma sonucunda kronik hastalığı bulunan bireylerin ölüm kaygısı düzeylerinin yüksek olduğu saptandı. İlaveten yaşamı anlamlandırmalarının pozitif yönde olduğu belirlendi. Kronik hastalığı olan bireylere ölüm kaygılarını azaltmaya yönelik koruyucu sağlık hizmetlerinin uygulanması önerilebilir

INTRODUCTION: This study aims to determine the meaning of life and death anxiety of individuals with chronic disease.


METHODS: The descriptive study included 230 individuals with chronic disease. The data was collected using the introductory questionnaire, the Meaning of Life Scale, and the Templer Death Anxiety Scale.

RESULTS: The mean score on the meaning of Life Scale was 51.86±18.48 (lower dimension of meaning present: 26.83±8.78; lower dimension of meaning attempted to be found: 25.02±10.65) and the mean score on the death anxiety scale was 8.59±2.06.

DISCUSSION AND CONCLUSION: As a result of the study, it was found that individuals with chronic diseases have high levels of death anxiety. In addition, it was determined that their interpretation of life was positive. Implementation of preventive healthcare services to reduce death anxiety for individuals with chronic diseases may be recommended.

GİRİŞ ve AMAÇ: İntraserebral apse cerrahi sonrası tedavi sürecinin uzun olması nedeniyle hastanede yatış ve antibiyoterapi süresi de uzun olan bir sağlık problemidir. Bu iki süreyi kısaltabilecek birçok parametre mevcuttur. Apse eksizyonu veya aspirasyonu için seçilen cerrahi yöntem bu parametrelerden biridir. Biz de kendi klinik tecrübemiz ışığında, nöronavigasyon eşliğinde burr-hole ile apse aspirasyonu yöntemini, nöronavigasyon eşliğinde kraniotomi ile apse eksizyonu yöntemi ile karşılaştırarak hastanede yatış ve antibiyoterapi süresine etkisini ortaya koyduk.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kliniğimizde son 10 senede bu iki yöntem kullanılarak opere edilen 48 intraserebral apse olgusu retrospektif olarak incelendi. Çalışmaya dahil edilen olguların tümünde nöronavigasyon kullanılmış olmasına ve apse eksizyonu yapılan olgularda da apse kapsülünün eksize edilmiş olmasına dikkat edildi. Her iki yöntem için ayrı ayrı incelenen 16 parametrenin verileri karşılaştırmalı olarak ortaya konularak hastanede yatış ve antibiyoterapi sürelerine etkileri araştırıldı.
BULGULAR: Hastaların hastanede yattığı sürece ve taburculukları sonrası kullandıkları antibiyoterapilerin ortalama süreleri değerlendirildiğinde, nöronavigasyon eşliğinde burr-hole ile apse aspirasyonu grubunda bu sürenin ortalama 6.62 hafta (46.34 gün), diğer grupta ise ortalama 7.56 hafta (52.92 gün) olduğu saptandı. Hastaların hastanede yatış süreleri ise nöronavigasyon eşliğinde burr-hole ile apse aspirasyonu grubunda ortalama 14.62 gün iken, diğer grupta ortalama 19.18 gün olduğu tespit edildi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Birçok çalışmanın aksine, nöronavigasyon eşliğinde burr-hole ile yapılan apse aspirasyonu sonucu hastaların cerrahi sonrası nörolojik iyileşme oranlarının daha yüksek olması ile birlikte hastanede yatış süreleri ve antibiyoterapi sürelerinin diğer yönteme göre daha kısa olduğu görüldü.

INTRODUCTION: Intracerebral abscess is a health problem that also has a long duration of hospitalization and antibiotic therapy due to the long treatment process after surgery.There are many parameters that can shorten these two periods. The surgical method chosen for abscess excision or aspiration is one of these parameters.In light of our own clinical experience, we compared the method of abscess aspiration with burr-hole accompanied by neuronavigation and the method of abscess excision with craniotomy accompanied by neuronavigation to show the effect of these methods on hospitalization and antibiotic therapy time.
METHODS: 48 intracerebral abscess cases operated using these two methods in the last 10 years were retrospectively examined in our clinic. The data of 16 parameters examined separately for both methods were comparatively revealed and their effect on hospitalization and antibiotic therapy times was investigated.
RESULTS: In the evaluation of the average duration of antibiotic therapies used by patients while they were hospitalized and after their discharge, it was found that this period was 6.62 weeks (46.34 days) in the group of abscess aspiration with burr-hole accompanied by neuronavigation, and 7.56 weeks (52.92 days) in the other group. The duration of hospitalization of patients was 14.62 days on average in the group of abscess aspiration with burr-hole accompanied by neuronavigation, and 19.18 days on average in the other group.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In contrast to many studies, patients with burr-hole abscess aspiration accompanied by neuronavigation had higher neurological recovery rates after surgery, and hospitalization times and antibiotic therapy times were shorter than the other method.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada; Romatoid artrit (RA) hastalarının kardiyovasküler hastalık (KVH) risklerini azaltmak için yardımcı olabilecek veriler elde etmek amaçlanmıştır. Bu sebeple; çalışmada RA hastalarının KVH risk faktörleri bilgi düzeyleri, KVH risk seviyeleri ve bunların ilişkili olabileceği klinik verilerin değerlendirilmesi hedeflenmiştir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: alışmaya RA tanılı 101 hasta alınmıştır. Hastaların demografik özellikleri ve hastalıkları ile ilgili veriler toplanmıştır. KVH risk skorları Framingham Risk Skorlama (FRS) sistemi ile, KVH risk faktörleri bilgi düzeyleri “Kardiyovasküler Hastalıklar Risk Faktörleri Bilgi Düzeyi“ (KARRIF-BD) ölçeği ile, RA uzun süreli hastalık etkilenimi Sağlık Değerlendirme Anketi (HAQ) ile, ağrı düzeyleri Vizual Analog Skala (VAS) ile değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Katılımcıların KARRIF-BD ölçek skoru ortanca değeri 19,0 (Minimum-Maksimum: 2-26) saptanmıştır. KARRIF-BD skorları ile araştırılan veriler arasında ise ilişki tespit edilememiştir. Katılımcıların FRS sonuçlarının RA’nın KVH için risk yaratıp yaratmadığı hakkındaki cevapları, Body mass indeks’leri, hastalık süreleri, total kolesterol sonuçları ve eğitim durumları ile ilişkili olmadığı saptanmıştır. Katılımcıların FRS sonuçları ile cinsiyetleri, yaşları, sigara kullanma durumları ve hipertansiyon tanı durumları arasında ilişki saptanmıştır. HAQ skorları ve ağrı düzeyleri ile FRS arasında pozitif yönlü ilişki saptanmıştır. HDL kolesterol düzeyleri ile FRS arasında negatif yönlü ilişki tespit edilmiştir. Sistolik ve diastolik kan basıncı ölçümleri ile FRS arasında pozitif yönlü ilişki saptanmıştır. Son olarak; KARRIF-BD sonuçları ile FRS’larının ilişkili olmadığı tespit edilmiştir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: RA hastalarının KVH risk faktörleri bilgi düzeylerinin yeterli olmadığı ve KVH risk seviyelerinin KVH risk faktörleri bilgi düzeylerini etkilemediği saptanmıştır. Bu veriler RA hastalarına KVH bilgilendirme programı uygulanmasının gerekliliğini göstermektedir.

INTRODUCTION: In this study, it was aimed to obtain data that can help patients with rheumatoid arthritis (RA) to reduce their cardiovascular disease (CVD) risks. Therefore; in the study, it was aimed to evaluate the knowledge levels of the CVD risk factors, CVD risk levels of RA patients and the clinical data that may be associated with them.
METHODS: 101 patients with RA were included in the study. Demographic characteristics and clinical data of the patients were collected. Pain was evaluated with a Visual Analogue Scale (VAS), CVD risk scores with the Framingham Risk Scoring (FRS) system, knowledge levels of CVD risk factors with the "Cardiovascular Disease Risk Factors Knowledge Level" (CARRF-KL) scale, and RA long-term disease exposure with the Health Assessment Questionnaire (HAQ).
RESULTS: The median value of the CARRIF-KL scale score of the participants was 19.0 (Minimum-Maximum: 2-26). There was no relationship between CARRIF-KL scores and researched data. It has been determined that FRS results of the participants are not related to their answers about whether RA creates a risk for CVD, body mass indexes, duration of illness, total cholesterol results and educational status. A relationship was found between the FRS results of the participants and their gender, age, smoking status and hypertension diagnosis status. A positive correlation was found between HAQ scores and pain levels and FRS. A negative correlation was found between HDL cholesterol levels and FRS. A positive correlation was found between systolic and diastolic blood pressure measurements and FRS. Finally; It has been determined that KARRIF-BD results and FRS are not related.
DISCUSSION AND CONCLUSION: It was determined that the knowledge levels of the CVD risk factors of RA patients were not sufficient and that the CVD risk levels did not affect the knowledge levels of CVD risk factors. These data show the necessity of applying a CVD information program to RA patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Başta faranjit ve tonsillit olmak üzere üst solunum yolu enfeksiyonları çocukların en yaygın hastalıklarıdır. A grubu beta hemolitik streptokoklar (AGBHS) bakteriyel etkenler arasında en sık görülenleridir. AGBHS’ler yaptıkları enfeksiyonların yanı sıra akut romatizmal ateş ve akut glomerülonefrit gibi postsreptokokkal sekellere de yol açmaktadırlar. Streptokokkal infeksiyonlar bölgemizde sık görülmektedir. Bizde bu bilgiler ışığında çalışmamızı planladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Üst solunum yolları enfeksiyonu şikayetiyle 0-10 yaşları arasındaki 200 hastadan boğaz sürüntüleri alındı. Bu hastalar 0-2, 2-6, 6-10 yaş olarak gruplara ayrıldı. Üst solunum yolu şikayeti olmayan 0-6 yaş arası 30 çocuk, kontrol grubu olarak çalışmaya dahil edildi.
Çocuklardan alınan boğaz örneklerinden izole edilen streptokoklar klasik yöntemlerle tanımlandı ve antibiyotik duyarlılıkları disk difüzyon yöntemiyle araştırıldı

BULGULAR: Toplam 200 hastadan alınan örneklerin 51’inde (%25.5) ve kontrol grubunun 5’inde (%16.7) BHS üretildi. Beta hemolitik streptokok üreme yüzdesi, 0-2 yaş grubunda %28.3, 2-6 yaş grubunda %27.5, 6-10 yaş grubunda %20.0 ve kontrol grubunda %16.7 olarak tesbit edildi. Hasta gruplarından üretilen toplam 51 BHS’un 36’sı (%70.6) ve kontrol grubundan soyutlanan 5 BHS’un 3’ü (60.0)AGBHS olarak tiplendirildi. BHS’ların, 0-2 yaş grubunda %70.6 sı, 2-6 yaş grubunda %77.3’ü ve 6-10 yaş grubunda ise %58.3’ü AGBHS idi.
Tüm AGBHS’larda penisilin, ampisilin ve amoksisiline duyarlılık görüldü. Sırasıyla%13.9 eritromisine ve %16.7 ofloksasine direnç tespit edildi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Belirli periyodik aralıklarla, enfeksiyon oluşturma oranları ve antibiyotiklere karşı direnç geliştirme durumları araştırılmalıdır.

INTRODUCTION: A group beta-haemolytic streptococi (AGBHS) are the most common bacterial cause of these infectionms which can be complicated by severe nonsuppurative sequelae, including acut rheumatic fever and glomerulonephritis. Streptococal infections arde hyperendemic in our region.
METHODS: Throat samples were taken from 200 children with symptoms of the upper respiratory tract infection, at the age of 0-10 years, Patients were divided into 0-2, 2-6, 6-10 age groups. 30 children without having upper respiratuary tract complain of 0-6 years were included in the study as control group.
Streptococci strains were identified with conventional methods. Antibiotic sensivitiy was evaluated by the disk diffusion method.

RESULTS: All samples taken, 51 isolated were confirmed as beta haemolytic streptococi (BHS), accounting for 25.5 %of the total in the patient group and control group (5) isolated were BHS (16.7 %). Distribution of isolated positive of BHS among patients of different ages were 28.3%of in 0-21 age group, 27.5 %in 2-6 age group, and 20.0 in 6-10 age group. Of total 51 BHS isolated from patients group, 36 (70.6 %) isolated and 5 (60 %) of the control group were identified as AGBHS. AGBHS among the different age group had a similar distribution pattern with 70.6 %in 0-2 age group, 77.3 %in 2-6 age group, 58.3 %in 6-10 age group, respectively. Prevalance of AGBHS was found 60.6 %in control group.
All isolated were susceptible to penicilin, ampicillin and amoksicillin.Resistance was found to 13.9% erythromycin and 16.7% ofloxacin, respectively.

DISCUSSION AND CONCLUSION: Infection rates and resistance to antibiotics should be investigated periodically.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmamızda, sepsis patogenezinde doğrudan yer alan monosit-makrofajların aktivasyonunu yansıtan NT, serum ve BAL sıvında ölçülerek sepsisteki tanı ve prognostik değerini tespit etmek amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu tanımlayıcı-kesitsel çalışma yoğun bakım ünitesinde yatışları sırasında İMV uygulanan, serum ve BAL sıvısı alınan 18 yaşından büyük hastalarda gerçekleştirilmiştir. Çalışmaya dahil edilen 45 hastanın verileri, sepsis olanlar ve olmayanlar olarak iki gruba ayrılarak geriye yönelik olarak incelenmiştir.
BULGULAR: Serum ve BAL sıvısında NT değeri, sepsis olan hastalarda istatistiksel anlamlı olarak daha yüksektir. Serum ve BAL NT’nin sepsis tanı gücü sırasıyla %85,8 ve %76,1’ dir. Serum NT ve CRP sepsis için bağımsız risk faktörü olarak saptanmıştır. Bu iki biyobelirteç birlikte kullanıldığında sepsis tanı gücü %93,3 bulunmuştur. CPIS ile de BAL NT arasında korelasyon vardır. Sepsis olan hastalarda, septik şok gelişenlerde, gelişmeyenlere göre serum NT açısından istatistiksel anlamlı fark saptanmıştır.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sepsis tanısında serum NT kullanımının tanı değeri, yaygın olarak kullanılan prokalsitonin kadar etkilidir. CRP ile birlikte kullanımı, sepsis tanı değerini, özgüllüğünü ve duyarlılığını artırır. Buna ek olarak, prognostik bir gösterge olarak kullanılabilir ve şoka neden olan, hızla gelişen süreçleri öngören bir parametre olabilir. BAL NT’nin sepsis tanısındaki daha düşük tanı gücüne rağmen, CPIS ile korelasyonu, ventilatör ilişkili pnömoni hastalık şiddetini gösterebileceğini düşündürmektedir.

INTRODUCTION: This study aimed to measure NT levels in serum and BAL fluid to determine the diagnostic and prognostic value of NT in sepsis.
METHODS: This descriptive, cross-sectional study included intensive care patients over the age of 18 who underwent IMV and blood and BAL sampling at admission. Forty-five patients were analyzed retrospectively as those with sepsis and without sepsis
RESULTS: Serum and BAL NT concentrations were statistically significantly higher in patients with sepsis. The diagnostic power of serum and BAL NT were 85.8% and 76.1%, respectively. Serum NT and CRP were found as independent risk factors for sepsis. Using these two biomarkers together yielded a diagnostic value of 93.3%. BAL NT correlated with CPIS. Serum NT level was significantly higher in sepsis patients who developed septic shock than in those who did not.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Serum NT had comparable diagnostic value in sepsis to the widely used biomarker, procalcitonin. Combined use with CRP increases the diagnostic value, specificity, and sensitivity of serum NT in sepsis. Serum NT can also be used as a prognostic indicator and may be predictive of the rapidly developing processes that lead to shock. Despite the lower value of BAL NT for the diagnosis of sepsis, its correlation with clinical pulmonary infection score suggests that it may indicate disease severity in ventilator-associated pneumonia.

GİRİŞ ve AMAÇ: Spontan intraserebral hemoraji, ciddi morbidite ve mortaliteyle ilişkilidir. Bu çalışmada, spontan intraserebral hemorajilerde hemoraji hacminin ve bilinen diğer prognostik faktörlerin mortalite üzerine etkisini araştırmak amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışma, 01/01/2014- 31/12/2019 tarihleri arasında bir devlet hastanesi acil servisinde spontan intraserebral hemoraji tanısı alan hastalarda retrospektif olarak yapıldı. Çalışma için Lokal Klinik Araştırmalar Etik Kurulu’ndan etik onay alındı. Çalışma için hastalara ait yaş, cinsiyet, sistemik hastalık, antiagregan veya antikoagülan ilaç kullanımı, başvuru anındaki sistolik kan basıncı (SKB) ve Glasgow Koma Skalası (GKS) düzeyi, INR düzeyi, bilgisayarlı tomografi (BT) ile saptanan hemoraji hacmi ve yerleşimi, ventrikül içi kanama durumu, ICH (İntraserebral Hemoraji) skoru, 30 günlük mortaliteleri ile ilgili veriler retrospektif olarak tarandı.
BULGULAR: 26 erkek (%47,27), 29 kadın (%52,73) toplam 55 hasta çalışmaya dâhil edildi. Ortalama yaş 70±13 olarak saptandı. 30 günlük mortalite oranı %49,09 idi. Ventrikül içi kanama olan hastalarda, mortalite anlamlı olarak yüksek saptandı (p<0,001). Subgrup analizi yapıldığında supratentorial hemorajilerde mortalite olan grupta, hemoraji hacmi anlamlı olarak daha yüksek saptandı (p<0,001). GKS ve hemoraji hacmi arasında orta-yüksek derecede negatif yönlü korelasyon saptandı (p<0,001; rho=-0,599). Mortaliteyi öngören faktörlerin multivariate analizi yapıldığında, sadece GKS’nin mortaliteye etkisi olduğu saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Spontan intraserebral supratentorial hemorajilerde hemoraji hacmi artmış mortalite ile ilişkilidir. Bu retrospektif kohort çalışmada, başvuru anındaki düşük GKS mortalite ile ilişkili bulunmuştur.

INTRODUCTION: Spontaneous intracerebral hemorrhage is associated with severe morbidity and mortality. In this study, it was aimed to investigate the effect of hemorrhage volume and other known prognostic factors on mortality in spontaneous intracerebral hemorrhages.
METHODS: The study was performed retrospectively in patients diagnosed with spontaneous intracerebral hemorrhage at a state hospital emergency department between 01/01/2014- 31/12/2019. Ethical approval was obtained from the Local Clinical Research Ethics Committee for the study. Patients' age, gender, systemic disease, antiaggregant or anticoagulant medication use, systolic blood pressure (SBP) and Glasgow Coma Scale (GCS), INR, hemorrhage volume, ventricular extension of hemorrhage and location determined by computed tomography (CT), ICH (Intracerebral Hemorrhage) Score, 30-day mortality data were retrospectively assessed for the study.
RESULTS: A total of 55 patients, 26 males (47.27%), 29 females (52.73%) were included in the study. The mean age was detected as 70 ± 13. The 30-day mortality rate was 49.09%. Mortality was significantly higher in patients with ventricular extension of hemorrhage (p <0.001). When subgroup analysis was done, in the group with mortality in supratentorial hemorrhages, the volume of hemorrhage was significantly higher (p <0.001). A moderate to high degree of negative correlation was found between GCS and hemorrhage volume (p <0.001; rho = -0.599). When multivariate analysis of factors predicting mortality was performed, only GCS had an effect on mortality.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Hemorrhage volume is associated with increased mortality in spontaneous intracerebral supratentorial hemorrhages. Lower GCS on admission was associated with mortality in our retrospective cohort study.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bell’s paralizisi (BP), diğer adıyla idiyopatik periferik fasiyal paralizi, başka bir nörolojik bulgunun eşlik etmediği, akut gelişen tek taraflı yüz güçsüzlüğünün en sık nedenidir. Etiyopatogenezi halen açıklığa kavuşturulamasada, inflamasyonun patogenezde önemli rol oynadığı düşünülmektedir. Nötrofil lenfosit oranı (NLO), trombosit / lenfosit oranı (PLO) ve ortalama trombosit hacmi (MPV) son dönemlerde farklı hastalıkların tanı ve takibinde kullanılan inflamasyon belirteçleridir. Bu çalışmada BP’li çocuklarda NLO, PLO, MPV ve eritrosit dağılım genişliği (RDW) kullanılarak inflamatuar etiyolojiyi düşündüren herhangi bir ipucu olup olmadığını araştırmak ve bu belirteçler ile fasiyal paralizi şiddeti arasında ilişki olup olmadığını belirlemek amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu retrospektif çalışma, Ocak 2018 ile Ocak 2020 yılları arasında, BP tanısı alan 25 çocuk hasta ve rastgele seçilmiş 25 sağlıklı kontrol grubu ile yapıldı. İki grup nötrofil sayısı, lenfosit sayısı, NLO, PLO, MPV ve RDW seviyeleri açısından karşılaştırıldı. Ayrıca hasta grubunda inflamatuar belirteçlerin paralizisi derecesine göre karşılaştırması yapıldı.
BULGULAR: Hasta grubunda ortalama nötrofil, lökosit sayısı ve NLO değeri kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksekti (sırasıyla; p = 0,001, p = 0,016). Hasta grubunda NLO yüksekliği ile paralizinin şiddeti arasında anlamlı bir ilişki bulunmadı. Ortalama lenfosit sayısı, PLO, MPV ve RDW değerleri bakımından iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı fark gösterilemedi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bell’s paralizili çocuklarda NLO ve nötrofil sayısındaki artış, bu hastalığın etiyopatogenezinden sorumlu olduğu düşünülen inflamatuar süreci desteklemektedir. Bu nedenle, bu parametreler idiyopatik periferik yüz felci olan pediatrik hastalarda tanıyı desteklemek, ayırıcı tanıya yardımcı olmak veya tedaviye rehberlik etmek için kullanılabilir.

INTRODUCTION: Bell's palsy, also known as idiopathic peripheral facial paralysis, is the most common cause of unilateral facial weakness that is not accompanied by any other neurological finding. Although the pathogenesis of Bell palsy is not fully understood, inflammation is thought to play an important role. Neutrophil to lymphocyte ratio (NLR), platelet/lymphocyte ratio (PLR), and mean mean platelet volume (MPV), are among the markers used to determination of inflammation. The study aimed to investigate the presence of any clues suggesting inflammatory etiology using NLR, PLR, MPV, and red cell distribution width (RDW) in children with Bell's palsy and to determine whether there was any relationship between these markers and the degree of paralysis.
METHODS: This retrospective study was conducted between January 2018 and January 2020 with 25 children with Bell's palsy and 25 randomly selected healthy controls. Two groups were compared in terms of neutrophil count, NLR, PLR, MPV, and RDW levels.
RESULTS: Mean neutrophil, leukocyte counts, and NLR were statistically significantly higher in patients with Bell Palsy than in the control group (p=0.001, p = 0.016, respectively). However, no significant relationship was found between the NLR elevation and the severity of facial paralysis in the patient group. There was no statistically significant difference between the two groups in terms of the mean of lymphocyte count, PLR, MPV, and RDW values.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The increase in NLR and neutrophil count in children with Bell palsy supports the inflammatory process thought to be responsible for the etiopathogenesis of this disease.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çölyak hastalığı (ÇH), pozitif HLA haplotipleri DQ2 ve DQ8 olan deneklerde buğdaya aşırı duyarlılığın neden olduğu bir ince bağırsak malabsorpsiyon sendromudur. Kolonun divertiküler hastalığı (DDC), daha çok 40 yaşın üzerindeki erişkinlerde görülen kolonun sakküler dilatasyonlarıdır. Bu çalışmada ÇH'nin DDC için koruyucu olup olmadığını araştırdık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak-Ekim 2018 arasındaki 7 aylık dönemde 114 (57 kadın; ortalama yaş 58 ± 4.1 yıl) DDC hastası belirledik. Yaşa uygun kontrol grubu (100 denek; 50 kadın; ortalama yaş 59 ± 3.4 yıl) DDC'siz deneklerden seçildi.
BULGULAR: Among subjects with DDC, only one tested positive for CD serologically (Tissue Transglutaminase - tTTG IgA and G). In control subjects with dyspepsia, 2.8% of subjects tested positive for celiac antibodies. There was a robust difference between groups in terms of TTG Ig A seropositivity (P<0.005, respectively).
TARTIŞMA ve SONUÇ: The results indicate an inverse relationship between DDC and CD. These data support that lack of celiac antibodies may have a preventive role for developing DDC. The mechanism of presented finding is still unclear. Further research is needed.

INTRODUCTION: Celiac disease (CD) is a small bowel malabsorption syndrome that is caused by hypersensitivity to wheat in subjects who have positive HLA haplotypes DQ2 and DQ8. Diverticular disease of the colon (DDC) is saccular dilatations of colon, which is seen mostly in adults older than 40. In this study, we tried to see whether CD is protective for DDC.
METHODS: We identified 114 (57 female; the mean age 58±4.1 years) patients with DDC during the 7-month period from January to October 2018. Age-matched control group (100 subjects; 50 female; the mean age 59±3.4 years) was selected from subjects without DDC.
RESULTS: Among subjects with DDC, only one tested positive for CD serologically (Tissue Transglutaminase - tTTG IgA and G). In control subjects with dyspepsia, 2.8% of subjects tested positive for celiac antibodies. There was a robust difference between groups in terms of TTG Ig A seropositivity (P<0.005, respectively).
DISCUSSION AND CONCLUSION: The results indicate an inverse relationship between DDC and CD. These data support that lack of celiac antibodies may have a preventive role for developing DDC. The mechanism of presented finding is still unclear. Further research is needed.

GİRİŞ ve AMAÇ: Viral hepatitler ve HIV akut ve kronik enfeksiyonlara neden olan küresel bir sağlık sorunudur. Bu çalışmada; birinci basamak sağlık kuruluşlarından Van Halk Sağlığı Laboratuvarına gönderilen klinik numunelerde; HBsAg, anti-HBs, anti-HCV, HAV IgG ve anti-HIV seropozitiflik oranlarının belirlenmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmada, Van ili ve çevresinden Ocak 2016 ile Ocak 2018 tarihleri arasında laboratuvarımıza gönderilen HBsAg, anti-HBS, anti-HCV, HAV IgG ve anti-HIV klinik numunelere ait veriler retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Serum örnekleri Chemiluminescent Microparticle İmmunoassay (CMIA) mikro eliza yöntemiyle Siemens (Advia CP, USA) cihazı kullanılarak analiz edilmiştir. Serolojik verilerin istatistiksel olarak değerlendirilmesinde ki-kare (χ2) testi kullanılmıştır.
BULGULAR: Toplam 44509 hastaya HBsAg, 50183 hastaya anti-HBs, 39552 hastaya anti-HCV ve 37671 hastaya anti-HAV IgG ve 35084 hastaya anti-HIV testi yapılmıştır. Bu çalışmada, HBsAg (%1,66), Anti-HBs (%30,6), Anti-HCV (%0,27), anti-HAV IgG (%48,67) ve Anti-HIV (%0,005) oranlarında seropozitiflik saptanmıştır. En yüksek Anti-HBs seropozitiflik oranının 15 yaş altı ve 15-24 yaş gruplarında olduğu tespit edilmiştir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Araştırmamız literatür ile karşılaştırıldığında genel olarak HbsAg, anti-HBs, anti-HCV, HAV IgG ve anti-HIV serorevalansı bazı çalışmalara göre düşük bulunmuştur. Bu çalışmada, seropozitiflik oranlarının düşük seyretmesinin en önemli sebebi donörlerin çoğunluğunun, sağlık raporu almak için birinci basamak sağlık kuruluşuna başvuran sağlıklı bireylerden oluşması olarak düşünülebilir.

INTRODUCTION: Viral hepatitis and HIV are a global health problem causing acute and chronic infections. The aim of this study was to determine the HBsAg, Anti-HBs, Anti-HCV, anti-HAV IgG and Anti-HIV seropositivity rates in clinical samples sent from primary health care centers to Department of Van Public Health.
METHODS: In this study, data obtained from the clinical HBsAg, anti-HBS, anti-HCV, HAV IgG and anti-HIV seroprevalence samples between January 2016 and January 2018 in Van province and its surrounding were retrospectively evaluated. Serum samples were analyzed by Chemiluminescent Microparticle İmmunoassay (CMIA) using Siemens (Advia CP, USA). Chi-square test was used for statistical evaluation of serological data.
RESULTS: A total of 44509 patients were tested for HBsAg, 50183 patients for anti-HBs, 39552 patients for anti-HCV, 37671 patients for anti-HAV IgG and 35084 patients for anti-HIV tests. In this study, seropositivity rate was found as 1.66% in HBsAg, 30.6% in Anti-HBs, 0.27% in Anti-HCV, 48.67% in anti-HAV IgG and 0.005% in Anti-HIV. The highest anti-HBs seropositivity rate was found in patients who were under 15 years and between 15-24 years.
DISCUSSION AND CONCLUSION: When compared with the literature, generally HbsAg, anti HBs, anti-HCV, HAV IgG and anti-HIV seroprevalence were found lower than published studies. The most important reason for the low seropositivity rates in this study is that the majority of donors can be considered as the formation of healthy individuals applying to primary health care centers to obtain a health report.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı, gömülü alt yirmi yaş dişi operasyonu geçiren hastalarda eş zamanlı olarak farklı 12 çevresel şişlik değerlendirme yöntemi kullanılarak, bu yöntemler arasında fark bulunup bulunmadığının tespit edilmesidir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışma, gömülü alt üçüncü molar dişlerin ortodontik nedenlerle çekilme endikasyonu olan hastalarda yapılmıştır. Çalışmaya 18-40 yaş arasındaki 26 hasta dahil edilmiştir. Operasyondan sonra şişlik seviyeleri anatomik noktalar arasındaki mesafeler, operasyondan önce ve operasyondan sonra 2. ve 7. günlerde ölçülmüştür. Değerlendirmeler milimetrik cetvel ile hastalar otururken yapılmıştır. Anatomik noktalar arasındaki mesafeler 12 farklı yöntemle değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Yaş ortalaması 23,85±6,06 yıl olan 26 hastada (15 erkek ve 11 kadın) yapılan ölçüm sonuçlarına göre, erkeklerde (3,156±0,119) kadınlara (2,452±0,140) göre daha fazla ödem görülürken (p<0,05) yaş ve şişlik ölçüm yönteminin şişlik üzerinde anlamlı bir etkisi olmadığı görülmüştür.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmada, 12 farklı çevresel ödem değerlendirme yönteminin benzer sonuçlar verdiği görülmüştür. Bu sebeple bu yöntemler arasında, daha az sayıda anatomik nokta arasındaki mesafenin ölçülmesini içeren yöntem 1 ve yöntem 5 klinik kullanım için daha kolay değerlendirme tekniği olarak önerilmektedir.

INTRODUCTION: This study aimed to examine the differences between 12 metric swelling evaluation methods in patients undergoing impacted lower third molar surgery.
METHODS: This study was conducted on the patients indicated for the extraction of impacted lower third molar teeth due to orthodontic reasons. Twenty-six patients aged between 18-40 were included in the study. Swelling levels after surgery were measured using anatomic landmarks used for the methods, and the distances between landmarks were measured before the operation, and on days 2 and 7 afterward. The measurements were done using thread and a millimeter ruler while patients were seated. The distances between the anatomical landmarks were evaluated by 12 different methods.
RESULTS: According to the results of the measurements performed on twenty-six patients, (15 male and 11 female) with a mean age of 23.85±6.06 years, male had more swelling than female and the difference was statistically significant (p<0.05) although age, and measurement methods had no significant effect on swelling (p>0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: As a result of the present study; twelve swelling evaluation methods showed significantly similar results and the authors recommended using Method 1 and 5 for convenient clinical evaluation which could be performed with a smaller number of anatomical points.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada kardiyopuloner resüsitasyon uygulanan hastaların demografik verilerini, resüsitasyon yapılma nedenlerini ve bu hastalardaki resüsitasyon başarı oranımızı değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Retrospektif olan bu çalışmada 01.01.2019-31.12.2020 tarihleri arasında acil serviste resüsitasyon yapılan hastalar incelendi. Acilde ölen olan hastalar Grup-1 ve resüsitasyon sonrası spontan dolaşım sağlanan hastalar ise Grup-2 olarak değerlendirildi. Bu hastaların demografik özellikleri, yapılan resüsitasyonun süresi, adli vaka olup olmadığı, hastaya defibrilasyon uygulanıp uygulanmadığı, hastanın acil servisteki akıbeti, ölüm saati, tahmini ölüm nedeni, hastaların yattığı kliniği, hastanedeki yatış süreleri ve hastanedeki akıbetleri ve labaratuvar değerleri istatistiksel olarak değerlendirildi.
BULGULAR: Grup 1‘de 72 (%23.5) hastanın ve grup 2 de 64 (%32.7) hastanın en fazla oranda 12: 01-16: 00 saatleri arasında acil servise başvurdukları tespit edildi. Bu oran gruplar arasında anlamlı olarak farklıydı (p=0.025). Hastanede ve acil serviste ölen hastaların en fazla ölüm nedeni miyokard enfarktüsü idi. Acil serviste resüsitasyon sonrası spontan dolaşım sağlanan hasta oranı %39 iken hastaneden taburculuk oranı ise %9.2 idi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Acil serviste resusitasyon uygulanan hastalarda resüsitasyon sonrası spontan dolaşım sağlanabilmesi için efektif bir kardiyopuloner resüsitasyon yapılması gerekmektedir. Ek olarak hastaların medikal özellikleri de hastalardaki resüsitasyon başarısını etkilemektedir.

INTRODUCTION: In this study, we aimed to examine the demographic data of patients underwent cardiopulmonary resuscitation, the causes for resuscitation and to evaluate our resuscitation success rate in patients underwent cardiopulmonary resuscitation.
METHODS: In this retrospective study, patients who underwent resuscitation in the emergency department (ED) between 01.01.2019-31.12.2020 were examined. The patients who died in the emergency room were evaluated as Group-1 and the patients who received ROSC as Group-2. These patients age, gender, chronic disease, time of arrival month and day to the emergency department, admitted conditions to ED, the duration of the resuscitation, forensic case, whether defibrillation is applied to the patient, the patient fate in the ED, time of death, cause of death, the sleeping circulation after cardiopulmonary resuscitation of patients with clinic and hospital stays in the hospital in the last days, the duration of status and laboratory values were evaluated statistically.
RESULTS: It was determined that 72 (23.5%) patients in group 1 and 64 (32.7%) patients in group 2 presented to the emergency service with the highest rate between 12: 01-16: 00. This ratio was significantly different between the groups (p = 0.025). Myocardial infarction was the most common cause of death in patients who died in the hospital and emergency department. While the rate of patients who received ROSC in the emergency department was 39%, the rate of discharge from the hospital was 9.2%.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In addition to the principles of cardiopulmonary resuscitation, the medical characteristics of resuscitation patients also affect the success of resuscitation in patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: COVID-19 hastalığının klinik şiddetini belirlemede birçok biyokimyasal parametre çalışma konusu yapılmıştır. Bu çalışmada COVID-19 tanılı hastalarda, nötrofil-lenfosit oranı(NLO), trombosit-lenfosit oranı(TLO) ve lenfosit-C Reaktif protein oranının hastalığın şiddeti, yoğun bakıma yatış gereksinimi ve mortalite üzerine etkileri araştırıldı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Hastanemizde 1 Ağustos 2020-1 Aralık 2020 tarihleri arasında servis ve yoğun bakım ünitelerinde takip edilmiş ve laboratuvar ile tanısı onaylanmış COVID-19 hastaları retrospektif olarak tarandı. Elektronik medikal kayıtlardan hastaların demografik verileri ve laboratuvar değerleri kayıt edildi. Mortalite ve yoğun bakım ünitesi yatış gereksinimi açısından çoklu regresyon analizi yapıldı.
BULGULAR: Çalışmaya 1750 hasta dahil edildi. 151 (%8.62) hastada yoğun bakım ünitesinde takip ihtiyacı oldu. Sağ kalan ve vefat eden hastalar arasında yaş, nötrofil, lenfosit, C-Reaktif proteini(CRP), NLO, lenfosit CRP oranı, TLO, komorbidite ve hastane yatış gün sayısı değişkenleri açısından anlamlı olarak fark bulundu (hepsi için p<0.05). Yoğun bakım ünitesi yatış ihtiyacı olan ve olmayan hasta grupları arasında yaş, radyolojik tutulum, nötrofil, lenfosit, CRP, NLO, lenfosit CRP oranı, TLO, komorbidite ve hastaneye yatış gün sayısı açısından anlamlı fark gözlendi (hepsi için p<0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Mortalite için risk faktörlerini belirlemede çoklu lojistik regresyon analizi yapıldı. Çoklu lojistik regresyon analizde yaş, C-Reaktif proteini ve hasta yatış süresi mortalite açısından bağımsız risk faktörleri olarak belirlendi.

INTRODUCTION: Many biochemical parameters have been studied in determining the clinical severity of COVID-19 disease. In this study, the effects of NLR, TLR and lymphocyte-CRP ratio on the severity of the disease, the need for intensive care and mortality were investigated in patients diagnosed with COVID-19.
METHODS: COVID-19 patients who were followed up in service and intensive care units and whose diagnosis was confirmed by the laboratory at our hospital between August 1th 2020-1th 2020 were retrospectively screened. Demographic data and laboratory values of the patients were recorded from electronic medical records. Multiple logistic regression analysis was performed in terms of mortality and need for intensive care unit treatment.
RESULTS: A thousand seven hundred fifty patients were included in the study. 151 (8.62%) patients needed follow-up in the intensive care unit. While there was a significant difference between the survivor and non-survivor patients in terms of age, neutrophil, lymphocyte, CRP, NLR, lymphocyte CRP ratio, TLR, comorbidity and hospitalization days (for all p <0.05). While there was a significant difference among the patient groups who need and do not need intensive care unit hospitalization in terms of in terms of age, radiological involvement, neutrophil, lymphocyte, CRP, NLR, lymphocyte CRP ratio, TLO, comorbidity and hospitalization days (p <0.05 for all).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Multiple logistic regression analysis was performed to determine risk factors for mortality. In the multiple logistic regression analysis, age, C-Reactive protein, and length of stay hospital were determined as independent risk factors for mortality.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı, erken evre (Ficat Evre 1 ve 2a) femur başının avasküler nekrozu hastalarında atmosfer basıncının normalden üç kat daha yükseğe çıktığı basınçlı bir odada yüksek düzeyde oksijene maruz kalmanın (Hiperbarik Oksijen Tedavisi) klinik ve radyolojik sonuçlarını araştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Şubat 2016 ile Kasım 2019 arasında Ficat evre 1 ve 2a FBAN tanısı ile hiperbarik oksijen (HBO) uygulanan ve takip edilen hastalar geriye dönük olarak incelendi. Her hastanın demografik verileri, hastalık özgeçmişleri, tedavi öncesi ve sonrası dönemde uygulanan Harris Kalça değerlendirme formları, iki projeksiyonda (ön-arka ve lateral) konvansiyonel kalça röntgenogramı ve kalça eklem manyetik rözenans görüntüleri (MRG) incelendi. Ficat evrelendirmesine göre hasta patolojileri sınıflandırıldı ve işlem öncesi-sonrası değerler istatistiksel olarak karşılaştırıldı.
BULGULAR: Mevcut çalışmada ortalama yaşı 45,4±11,4 (aralık: 22-67) olan 19 erkek ve 6 kadından oluşan 25 hasta değerlendirildi. Hastalara ortalama 40,6±5,32 (aralık: 36-65) gün içerisinde ortalama 30,4±3,55 (aralık: 27-47) seans HBO tedavisi uygulandığı görüldü. HBO tedavisi sonrasında ise 11 hastanın Ficat evresinin ilerlediği, iki hastanın evresi gerilerken yedi hastanınsa sabit kaldığı tespit edildi (p: 0,002). Harris Kalça değerlendirme skoru ortalama toplam değeri işlem öncesinde 43,82±18,55 iken işlem sonrasında 78,47±17,05 seviyesinde olduğu tespit edildi. İşlem sonrası Harris kalça değerlendirme skoru, VAS ve eklem hareket açıklığı ölçümlerinde işlem öncesine göre istatistiksel olarak anlamlı değişim izlendi (p<0,001).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Özellikle genç hastalarda HBO destekleyici bir tedavi yöntemi olarak klinisyenler tarafından değerlendirmeye alınması gereken bir seçenek olarak düşünülebilir.

INTRODUCTION: The aim of this study was to investigate the clinical and radiological results of exposure to high level of oxygen under high level of atmospheric pressure [Hyperbaric Oxygen (HBO) Therapy] in patients with Ficat Stage 1 and 2a avascular necrosis of the femoral head (AVNFH).
METHODS: A retrospective examination was performed on the patients, who were administered HBO therapy and followed up due to Ficat Stage 1 and 2a AVNFH between February 2016 and November 2019.The Harris Hip Score forms, conventional radiography of the hip, and MRI were analyzed. The Ficat classification was used for grading of the aascular necrosis.
RESULTS: A total of 25 patients with a mean age of 45.4 ± 11.4 years were evaluated. It was observed that the patients were administered an average of 30.4 ± 3.55 (range: 27-47) sessions of HBO therapy within an average of 40.6 ± 5.32 (range: 36-65) days. After the HBO therapy, it was found that the Ficat stage of 11 patients progressed, while the stages of two patients regressed, and seven patients remained stable (p: 0.002). While the mean total Harris Hip Score was 43.82 ± 18.55 before the procedure, it was found to be 78.47 ± 17.05 after the procedure. After the procedure, a statistically significant difference was observed in Harris Hip Scores, VAS and the range of motion measurements compared to the values obtained before the procedure (p<0.001).
DISCUSSION AND CONCLUSION: HBO can be suggested as an option to be considered by the clinicians as a supportive treatment method, especially in young patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Uterin miyomlar, kadınlarda en sık görülen genital sistemin iyi huylu tümörüdür. Bu çalışmada kliniğimizde sezaryen operasyonu sırasında miyomektomi uygulanan hastaların dosyalarını retrospektif olarak inceleyerek, miyom boyutunun hastaların klinik sonuçlarını üzerine etkisini değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmada Ocak 2016- Ocak 2021 tarihleri arasında Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Kliniği’nde sezaryen operasyonu sırasında miyomektomi de yapılan 65 hastanın dosyaları retrospektif olarak incelendi. Hastalar miyom boyutuna göre 2 gruba ayrıldı; miyom boyutu 5 cm’den küçük olan hastalar grup 1’i oluşturdu; miyom boyutu 5cm ve üzerinde olan hastalar grup 2’yi oluşturdu.
BULGULAR: Hastaların yaş, parite, abortus öyküsü, gestasyonel hafta, preoperatif hemoglobin düzeyleri, operasyon süreleri ve hastanede yatış süreleri açısından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu. Grup 1’in postoperatif hemoglobin değeri grup 2’den anlamlı olarak yüksekti (sırasıyla 10.67 ±1.34 g/dL ve 9.84±1.38 g/dL; p = 0.017).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamız miyom boyutunun artması ile kanama miktarının ve transfüzyon ihtiyacının arttığını göstermektedir. CS sırasında miyomektomi yapmanın gelecekte miyomektomi veya histerektomi yapma ihtiyacını azaltmaya yardımcı olacağını düşünüyoruz. Yukarıda belirtilen nedenlerden hareketle çalışmamızın sonuçları, maliyet-etkinlik açısından sezaryen miyomektomiyi desteklemektedir.

INTRODUCTION: Uterine fibroids are the most common benign tumor of the genital tract among women. Our objective in this study is to evaluate the effect of myoma size on the clinical outcomes of patients by retrospectively examining the files of patients who underwent myomectomy during cesarean section in our clinic.
METHODS: In this study, files of 65 patients who underwent myomectomy during cesarean section in Van Yuzuncu Yil University Gynecology and Obstetrics Clinic between January 2016 and January 2021 were analyzed retrospectively. Patients were divided into 2 groups, according to the size of uterine fibroids, as Group1, consisting of patients with the size of a uterine fibroid of<5 cm, and Group2, consisting of patients with the size of a uterine fibroid of ≥5 cm
RESULTS: There was no significant difference between the groups in terms of age, parity, abortion history, gestational week, preoperative hemoglobin levels, durations of operation, and hospitalization duration. The postoperative hemoglobin value of Group1 was significantly higher than Group2 (10.67±1.34 g/dL and 9.84±1.38 g/dL, respectively; p=0.017).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Our study demonstrates that the amount of bleeding and the need for transfusion increase with the increase in the size of the myoma. We consider that performing myomectomy during CS would assist in reducing the need for myomectomy or hysterectomy in the future. Based on the above-mentioned reasons, the results of our study support cesarean myomectomy in terms of cost-effectiveness.

GİRİŞ ve AMAÇ: Travmalar çocuklarda önemli bir ölüm nedenidir. Amacımız çocuk acil ünitelerinde toraks tüpü takılma ihtiyacı olan çocuk travmalarını pediatrik travma skoru üzerinden değerlendirmekti.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2013-Eylül 2019 tarihleri arasında pnömotoraks ve/veya hemopnömotoraks gelişen ve yine tüp torakostomi uygulanan 78 çocuğun dosyası retrospektif olarak incelendi. Cinsiyet, travmanın nedeni ve tipi, eşlik eden travmalar, klinik, laboratuvar, hastanede kalış süreleri ve Pediatrik Travma Skoru (PTS) değerlendirildi. Konservatif takip edilen, travmaya bağlı ameliyat edilen ve travma dışındaki nedenlerle tüp torakostomi uygulanan hastalar çalışma dışı bırakıldı.
BULGULAR: Hastaların %89,7’si erkekti. Travma tipi olarak kırk (%51,3) olguda künt, 38 (%48,7) olguda penetran travma tespit edildi. Hastaların ortalama yaşı 12,62±4,7 yıldı (künt travmalılarda: 10,47±5,25 yıl, penetran travmalılarda 14,89±2,77 yıl). Hastaların %48,7’sine pnömotoraksa, %28,2’sine hemotoraks, kalan %23,1’ine hemopnömotoraksa bağlı olarak tüp torakostomi yapıldı. Künt travmalı hastaların PTS ortalama değerleri penetran travmadan düşüktü ve bu istatistiksel olarak anlamlıydı (p<0,05). Hastalar PTS 8 ve üzeri olarak iki gruba ayrıldığında 20 (%25,6) hasta 8’in altında, 58(%74,6)’i 8’in üzerinde idi.

TARTIŞMA ve SONUÇ: Pediatrik acil durumlarda hastanın erken tanı ve tedavisi hayat kurtarıcıdır. PTS’li travma hastalarını hızlı bir şekilde değerlendirerek travmanın ciddiyeti ve kliniği ile ilgili ön değerlendirme yapmak mümkündür

INTRODUCTION: Traumas are an important cause of mortality in children. Our aim was to evaluate children traumas in need of thorax tube insertion and to determine our priorities for intervention in patients with thoracic trauma score.
METHODS: The files of 78 children who developed pneumothorax and/or hemopneumothorax which also underwent tube thoracostomy between January 2013- September 2019 were retrospectively analyzed. Gender, cause and type of trauma, accompanying traumas, clinical, laboratory, hospital stay and The Pediatric Trauma Score(PTS) of the patients were evaluated.Patients who were followed conservatively, operated due to trauma, and who underwent tube thoracostomy for reasons other than trauma were excluded from the study.
RESULTS: %89.7 of patients were male. The type of trauma was blunt in 40 (51.3%) cases and penetrating trauma in 38 (48.7%) cases. The mean age of the patients was 12.62±4.7 years ( 10.47±5.25 years in blunt traumas, 14.89±2.77 years in penetrating traumas). Tube thoracostomy was performed due to pneumothorax in 48.7% of patients, hemothorax in 28.2%, and hemopneumothorax in the remaining 23.1%. PTS mean values of blunt trauma patients were lower than penetranting trauma and this was statistically significant (p≤0.05). When the patients were divided into two groups as PTS 8 and above, 20 (25.6%) was below 8, 58 (74.6%) was above 8.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In pediatric emergencies, early diagnosis and treatment of the patient is life-saving. By quickly evaluating trauma patients with PTS, it is possible to make a preliminary assessment about the severity and clinic of the trauma.

GİRİŞ ve AMAÇ: Amacımız gebelik ve postpartum sürecin MS hastalığının seyrini nasıl etkilediğini araştırmak, emzirmenin atak sıklığı üzerine etkilerini araştırmak, gebe iken MS tedavisi (DMT) kullanan hastalarda bebek gelişimini araştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: MS polikliniğimizde takip ettiğimiz gebe olan Relapsing Remitting MS (RRMS) hastalarımız çalışmaya dahil edildi. Hastalarımız gebelik ve postpartum 1 yıl boyunca takip edildi. Özürlülük durumu Expanded Disability Status Scale (EDSS) ile değerlendirildi. Gebelikten önceki yılda, gebelik boyunca ve postpartum birinci yılda yıllık atak oranları (ARR) hesaplandı. Hastalarımızın gebe iken DMT kullanma süreleri, düşük ile sonuçlanan gebelikler, düşük doğum ağırlıklı bebekler, preterm bebekler, emzirme süreleri kaydedildi.
BULGULAR: 89 doğum ve 13 abortus sonuçlanan 102 gebelik takip edildi. 29 hasta plansız gebelik nedeni ile gebeliğinin bir kısmında DMT kullandı. Gebelik döneminde 20 atak, postpartum 12 ayda 30 atak yaşandı. Hastaların gebelik öncesi 1 yılda, gebelik süresince ve postpartum 12 ayda ARR değerlerinde anlamlı farklılık oluşmadı. Gebelik öncesi ve gebelik sonrası 12 ayda değerlendirilen özürlülük durumu 12 hastada ilerledi 70 hasta stabil kaldı ve 7 hastada geriledi. Gebelikte DMT kullanımı ile düşük, preterm bebek, düşük doğum ağırlıklı bebek arasında ilişki saptanmadı. Emzirmeyen veya 3 aydan az emziren anneler 3 ay veya daha fazla emziren annelerden daha fazla atak yaşadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: RRMS hastalarında gebelikte ve postpartum dönemde hastalık aktivitesi ve özürlülük durumunu gebelik öncesine göre değişmedi. Gebe iken kullanılan DMT ler bebek gelişimini ve düşük durumunu etkilemedi. 3 ay veya daha uzun süre emzirme atak sıklığını düşürdü.

INTRODUCTION: In this study, it was aimed to investigate how pregnancy and postpartum processes affect the course of MS disease, the effects of breast feeding on the frequency of attacks, and the fetal development in pregnant patients using MS treatment (disease modifying treatment (DMT)
METHODS: Our pregnant relapsing remitting MS (RRMS) patients who were followed up in our MS outpatient clinic were included in the study. Our patients were followed up during pregnancy and postpartum 1 year. Annualized relapse rate (ARR) was calculated in the year preceding pregnancy, during pregnancy, and in the first year of postpartum. The duration of DMT use while pregnant, pregnancies resulting in miscarriage, low birth weight babies, preterm babies, and breastfeeding times were recorded and evaluated.
RESULTS: The number of pregnancies followed was 102 pregnancies, including 89 deliveries and 13 abortions. Twenty nine patients used DMT in some part of their pregnancy due to unplanned pregnancy. The disability condition evaluated before and 12 months after pregnancy progressed in 12 patients. Interestingly, 70 patients remained stable, while seven patients regressed. No relation was found between the use of DMT during pregnancy and miscarriage, preterm baby, and low birth weight baby. Mothers who were not breastfeeding or breastfeeding for less than 3 months experienced more attacks than mothers who breastfed for 3 months or more.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Disease activity and disability status during pregnancy and the postpartum period did not change in RRMS patients compared to pre-pregnancy. DMTs used during pregnancy did not affect fetal development and abortion status.

GİRİŞ ve AMAÇ: Candida, yoğun bakım hastalarında yüksek mortalite ile sonuçlanan ciddi enfeksiyonlara neden olur. Bu retrospektif çalışmada çeşitli klinik örneklerinden Candida suşları izole edilmiş yoğun bakım hastalarına ait klinik veriler incelenmiş; izole edilmiş Candida suşları ve antifungal duyarlılık paternlerinin tanımlanması amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2017– Ocak 2020 tarihlerinde; klinik örneklerden izole edilen Candida suşlarına Gram boyama ve germ tüp testi uygulanmış, Candida türlerinin tanımlanması ve antifungal duyarlılığının tespitinde VITEK 2 otomatize sistem kullanılmıştır.
BULGULAR: En sık yatış endikasyonu solunum yetmezliği (% 66) ve cerrahi sonrası takip (% 14); en sık risk faktörü üriner kateter (% 94) ve mekanik ventilasyon (% 84) olarak belirlenmiştir. Mortalite % 60 bulunmuştur. Candida suşları en sık idrar (% 59) ve trakeal (% 22) örneklerden izole edilmiş; en sık izole edilen türler Candida albicans (% 83) ve Candida parapsilosis (% 4) olmuştur. Tüm izolatlar flusitozin ve mikafungine duyarlı bulunurken, flukonazole % 88, vorikonazole % 96, amfoterisin B ve kapsofungine ise % 97 duyarlı bulunmuştur.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Candida türleri bölgelere göre farklılık gösterir. Farklı candida türleri için epidemiyoloji ve antifungal duyarlılık da değişmektedir. Bu sebeple özellikle yoğun bakım hastalarında Candida enfeksiyonlarında epidemiyolojik faktörlerin belirlenmesi tür düzeyinde tanımlama yapılması ve etken suşun antifungal duyarlılığının belirlenmesi uygun tedaviye karar verilmesi açısından önemlidir.

INTRODUCTION: Candida causes serious infections in intensive care patients resulting in high mortality. In this retrospective study, clinical data of intensive care patients with Candida strains isolated from various clinical specimens were examined; To describe the isolated Candida strains and antifungal susceptibility patterns
METHODS: In January 2017 - January 2020; Gram staining and germ tube test were applied to Candida strains isolated from clinical specimens. VITEK 2 automated system was used to identify Candida species and to flucytosine and micafungin, susceptibility were to be found fluconazole 88%, voriconazole 96%, amphotericin B and caspofungin 97%, respectively. determine their antifungal sensitivity.
RESULTS: The most common indications for hospitalization were determined as respiratory failure (66%) and postoperative follow-up (14%). The most common risk factors were determined as urinary catheter (94%) and mechanical ventilation (84%). Mortality rate was found to be 60%. While Candida species were most frequently isolated from urine (59%) and tracheal (22%) samples, the most frequently isolated species were Candida albicans (83%) and Candida parapsilosis (4%). While all isolates were susceptible
DISCUSSION AND CONCLUSION: Candida species differ by region. Epidemiology and antifungal susceptibility vary for different candida species. For this reason, it is important to determine the epidemiological factors in Candida infections, especially in intensive care patients, to determine the species level, and to determine the antifungal sensitivity of the causative species in order to decide on the appropriate treatment.

Timoma milyonda 1.7 görülme oranı ile çok nadir görülen tümörlerdir. Timoma sıklıkla 35-70 yaşları arasında görülür. Timoma sıklıkla anterior mediasten yerleşimlidir. Timomalı hastalar sıklıkla klinik olarak semptom vermezler. Tümörün bulunduğu lokalizasyona bağlı olarak, ağrı öksürük, ses kısıklığı, nefes darlığı, vena kava süperior sendromu ve kilo kaybı ile belirti verebilmektedir. Çeşitli serilerde timomalara eşlik eden diğer maligniteler de bildirilmiştir. Timomalı hastalarda nasofarengeal, meme, kolon ve hepatosellüler kanser birlikteliği görülmektedir. Biz bu yazımızda timoma ile kolon kanseri birlikteliği olan olgumuzu literatür eşliğinde sunduk.

Thymoma is a very rare tumor with a rate of 1.7 per million. Thymoma often occurs between the ages of 35-70. Thymoma is frequently located in the anterior mediastinum. Patients with thymoma often do not cause symptoms clinically. Depending on the localization of the tumor, pain may present with cough, hoarseness, shortness of breath, superior vena cava syndrome and weight loss. The coexistence of nasopharyngeal, breast, colon and hepatocellular cancer can be seen in patients with thymomas. In this article, we present our case with thymoma and colon cancer association with the literature.

Seminom ve non-seminomatoz germ hücreli tümörlerin oluşturduğu testis tümörleri genç erkeklerde en sık rastlanan solid neoplazmlardır. Seminom ve non-seminomatoz tumörlerin birlikte görüldüğü nadir durumlar vardır. Genellikle iyi prognoza sahip olan non-seminomatoz germ hücreli tümörlerde, kemoterapi tedavisi ve normale dönen tumör belirteçlerine rağmen büyüyen kitleler ile ortaya çıkabilir. Bu vakalara Büyüyen Teratom Sendromu (BTS) denir. Büyüyen Teratom Sendromu kriterleri şunlardır: (i) kemoterapiden önce artmış tümör belirteçlerinin (AFP ve / veya hCG) normalleşmesi, (ii) kemoterapi sırasında veya sonrasında tümör büyüklüğünün artması ve (iii) mature teratomla uyumlu biyopsi sonucu. BTS tedavisinde esas yaklaşım, tümörün erken tanısı ve cerrahi çıkarılmasıdır. Erken tanı ve doğru müdahale ile BTS vakalarının prognozu çok iyidir. Burada, iki kür kemoterapiden sonra BTS tanısı konan bir hastayı sunuyoruz.

Germ cell tumors of the testis comprosing of seminomas, or non-seminomatous germ cell tumors are the most common solid neoplasms in young men. There are rare cases where seminoma and non-seminomatous cells are seen together. Non-seminomatous germ cell tumors which have generally good prognosis may feature with growing masses, despite chemotherapy treatment and consequent diminishing or normal tumor markers. These cases are called Growing Teratoma Syndrome (GTS). Growing Teratoma Syndrome is diagnosed with: (i) normalization of tumor markers (AFP and / or hCG) that have been elevated before chemotherapy, (ii) increased tumor volume during or after chemotherapy, and (iii) biopsy result consistent with mature teratoma. In the management of GTS, the early and complete surgical removal of the tumor constitutes the main approach. Early diagnosis and correct intervention GTS cases have a very good prognosis. Herein, we report a patient diagnosed with GTS after two courses of chemotherapy.

GİRİŞ ve AMAÇ: Lomber ponksiyon (LP), çocuk nörolojisi pratiğinde tanısal ve son yıllarda tedavi amaçlı sık kullanılan girişimdir. LP sonrası ve LP ilişkili gelişen; ‘Lomber ponksiyon baş ağrısı’ ise nadir görülen bir durum olup; hekim ve aile açısından hasta konforunu da doğrudan etkileyen bir semptomatolojiye neden olur. Bu çalışmada; postdural ponksiyon baş ağrısı (PDPBA) tanısı alarak izlenen 8 olgunun klinik özellikleri, tedavi stratejileri ve prognozları değerlendirilerek literature sunulması amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Sağlık Bilimleri Üniversitesi (SBÜ), Ankara Dr. Sami Ulus Kadın Doğum, Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları SUAM, çocuk nörolojisi kliniğince değerlendirilerek, son 3 yılda farklı nedenlerle LP uygulanan ve PDPBA tanısı alan 8 olgunun klinik bulguları retrospektif olarak değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Ortalama yaşları 12.2, % 50’si erkek (n=4) hastaların tamamında ilk 4 saatte baş ağrısı ortaya çıkarken, 4 hastada (% 50) ilk 1 saatte baş ağrısı başlamıştır. Zonklayıcı ve/veya sıkıştırıcı tarzda olan baş ağrıları; 2 hastada (% 25) ensede, 3 hastada (% 37,5) şakaklarda, 1 (% 12.5)’inde ise her iki temporal bölgedeyken, 2 (% 25) hastada boyuna yayıldığı tariflenmişti. Tüm hastalara bol sıvı tüketimi, mutlak yatak istirahati, ayak elevasyonu, intravenöz hidrasyon, oral parasetamol ve 6 hastaya oral kafein desteği verildi. Ağrı ortalama 2,7 günde azalarak kesildi ancak fazla kilolu ve obez olan 2 hastada ağrının görece daha uzun sürdüğü kaydedildi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Postdural ponksiyon baş ağrısı; hem uygulayıcı klinisyen hem de hasta ve ebeveynler tarafından korkutucu bir durum olmasına ragmen; genellikle destek tedavi ile kontrol altına alınabilir ve selim seyir gösterir.

INTRODUCTION: Lumbar puncture (LP) is a frequently used as a diagnostical and treatment tool in the practice of pediatric neurology. Headache associated with LP directly effects the physician and the family concerning patient comfort in a negative manner. The aim of this study is to evaluate and present to the literature, the clinical features, treatment strategies and prognoses of 8 cases with postdural puncture headache (PDPH).
METHODS: Eight cases with clinical findings who underwent LP for various reasons and diagnosed as PDPH in the last three years at the pediatric neurology department of SBU, Ankara Dr. Sami Ulus Training and Research Hospital were retrospectively evaluated.
RESULTS: The patients’ mean age were 12.2 and 4 (50%) of them were male. Headache started within first 4 hours in 5 patients while 3 patients reported pain within the first hour after LP. Headaches, which were accompanied by a sensation of pressure and/or throbbing were located occipitally in 2 (25%), frontally in 2 (25%), frontotemporally in 1 (12,5%), bitemporally in 1 (12,5%) patient while it extended to the neck in 2 (25%) patients. All patients were supported with increased liquid intake, absolute bed rest, feet elevation, intravenous hydration and paracetamol while 6 patients were given oral caffeine. The pain gradually disappeared in an average of 2,7 days while it took relatively longer in 2 patients who were overweight and obese.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Although PDPH is a frightening situation by both the clinician, patient and parents; it can usually be controlled with supportive treatment and has a benign course.