GİRİŞ ve AMAÇ: Kan kültürlerinden izole edilen karbapenemlere azalmış duyarlılık gösteren A. baumannii complex (ABC) izolatlarında metallo-beta-laktamazlar (MBL) ile oksasilinazlar (OXA) enzimlerinin varlığının belirlenmesi ve izolatların birbirleriyle ve European clone (EU) I, II, III ilişkilerinin araştırılması amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya; 2008-2009 tarihleri arasında hastaneye başvuran 74 hastanın kan örneklerinden izole edilen imipenem veya meropenemin en az birine azalmış duyarlılık gösteren ABC izolatı alınmıştır. İzolatların tanımlanması ve antimikrobiyal duyarlılıkları BD Phoenix Otomatize Sistemi (Becton-Dickinson, ABD) ile yapılmıştır. OXA ve MBL genleri polimeraz zincir reaksiyonu (PZR) ile araştırılmıştır. İzolatların klonal ilişkisi “pulsed-field” jel elektroforezi (PFGE) yöntemiyle saptanmıştır.
BULGULAR: İzolatların hiçbirinde MBL genleri ve blaOXA 24-like geni saptanmazken; izolatların tümünde blaOXA-51-like geni, 32 izolatta blaOXA-58-like geni ve 26 izolatta blaOXA-23-like geni saptanmıştır. PFGE yöntemiyle blaOXA23-like ve/veya blaOXA-58-like geni taşıyan 55 kan izolatı; altı kümede tiplendiği görülmüştür. EU klonlarının ait oldukları kümeler içindeki izolatlarla arasındaki benzerliği %90 üzerinde saptanmıştır.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamız hastanemizde oksasilinaz üreten ABC izolatlarının; ülkemizde çok nadir olarak bildirilen EU klon III ile ilişkili bulunması, EU klon I ve II ile de muhtemel ilişkili izolatların saptanması bu klonların hastanemizde ve ülkemizde yayılım potansiyelini göstermektedir.

INTRODUCTION: It was aimed to determine the presence of metallo-beta-lactamases (MBL) and oxacillinases (OXA) enzymes in Acinetobacter baumannii complex (ABC) isolates, which show decreased sensitivity to carbapenems isolated from blood cultures and to investigate the relationships of isolates among each other and with European clones (EU) I, II, III.
METHODS: The study included ABC isolate which has reduced sensitivity to at least one of either imipenem or meropenem which was isolated from blood samples obtained from 74 patients who were admitted to the hospital between 2008 and 2009. Identification of isolates and their antimicrobial susceptibilities were performed using BD Phoenix Automated System (Becton-Dickinson, USA). OXA and MBL genes were investigated by polymerase chain reaction (PCR). The clonal relationship of the isolates was determined by pulsed-field gel electrophoresis (PFGE) method.
RESULTS: MBL genes and blaOXA-24-like gene were not determined in any of the isolates. blaOXA-51-like was detected in all isolates, blaOXA-58-like gene in 32 isolates and blaOXA-23-like gene in 26 isolates. Using PFGE method, it was detected that fifty-five blood isolates carrying the blaOXA23-like and/or blaOXA-58-like gene were clustered under six clusters. The similarity of EU clones with clinical ABC isolates in the clusters was found to be over 90%.
DISCUSSION AND CONCLUSION: ABC isolates producing oxacillinase in our hospital; The presence of association with EU clone III, which is reported very rarely in our country, and the detection of possible related isolates with EU clones I and II show the potential for the spread of these clones in our hospital and in our country.

GİRİŞ ve AMAÇ: Akut iskemik strok (AİS) ve akut hemorajik strokda (AHS) yeni ventriküler aritmi öngördürücüleri olan Tpeak-Tend (Tpe), Tpe dispersiyon (Tpe-d) ve Tpe/QT oranı’ın değişimine dair sınırlı sayıda veri bulunmasına rağmen, geçici iskemik atakta (GİA) bu parametreler değerlendirilmemiştir. Bu çalışmanın amacı, GİA’yı da dahil ederek ve daha detaylı bir elektrokardiyografik (EKG) analiz yaparak bu parametrelerin değişimini değerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu prospektif çalışmada hastalar, AİS’lu 30 (ort. yaş, 61.17±14.14 yıl; 15 kadın/15 erkek), AHS’lu 20 (ort. yaş, 65.05±9.50 yıl; 10 kadın/10 erkek) ve GİA’lı 30 hasta (ort. yaş 58.10 ± 13.32 yıl; 15 kadın/15 erkek) olmak üzere üç gruba ayrıldı. Yaş ve cinsiyet uyumlu 30 sağlıklı birey kontrol grubu olarak alındı. 12-lead EKG’den Tp-e, Tpe dispersiyon ve Tpe/QT oranı hesaplandı.
BULGULAR: AİS ve AHS grubunda hem eski hem de yeni (Tpe, Tpe-d, Tpe/QT oranı) aritmi parametreleri GİA ve kontrol grubu ile karşılaştırıldığında anlamlı şekilde uzamıştı. Bu uzama V5 ve V6 derivasyonlarına özgündü. Yaş ile Tp-e, QTcmax ve QTd arasında pozitif korelasyon vardı (sırasıyla r= 0.21, p= 0.028; r= 0.19, p= 0.032 ve r= 0.22, p= 0.013).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamız, GİA’da Tpe, Tpe-d ve Tpe/QT gibi ventriküler repolarizasyon parametrelerinin değişmediğini ancak hem AİS hem de AHS’un bu indeksleri arttırdığını ortaya çıkardı. Bu durum, akut strok hastalarında ventriküler aritmi riskindeki artışı açıklayabilir. Ayrıca akut strok hastalarında, EKG üzerinde V5 ve V6 leadleri ventriküler repolarizasyonu değerlendirmede uygun leadler gibi görünmektedir.

INTRODUCTION: Although there are limited data on the change of Tpeak-tend (Tpe), Tpe dispersion (Tpe-d) and Tpe/QT rate, which are new predictors of ventricular arrhythmias in acute ischemic stroke (AIS) and acute hemorrhagic stroke (AHS), these parameters have not been evaluated in the transient ischemic attack (TIA). The aim of this study is to evaluate the variation of these parameters by including the TIA and performing a more detailed electrocardiographic (ECG) analysis.
METHODS: In this prospective study, patients were put into three groups as 30 with AIS (mean age, 61.17±14.14 years; 15 women/15 men), 20 with AHS (mean age, 65.05±9.50 years; 10 women/10 men), and 30 with TIA (mean age 58.10±13.32 years; 15 women/15 men). Thirty sex- and age-matched healthy controls were recruited. Tp-e, Tpe-d and Tp-e/QT rate were calculated from 12-lead ECG.
RESULTS: In AIS and AHS both previous and new arrhythmia parameters were significantly more prolonged, compared to controls and patients with TIA. The prolonged parameter was specific to the derivations of V5 and V6. A positive correlation was present between the age, and Tpe, QTcmax and QTd (r= 0.21, p= 0.028; r= 0.19, p= 0.032; and, r= 0.22, p= 0.013, respectively)
DISCUSSION AND CONCLUSION: Our study revealed that ventricular repolarization parameters such as Tpe, Tpe-d and Tpe/QT do not change in TIA, however, both AIS and AHS increase these indexes. This may explain the increased risk of ventricular arrhythmias in acute stroke patients. Moreover, in acute stroke patients, leads V5 and V6 on the ECG appear to be suitable for assessing ventricular repolarization.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu tek merkezli internet tabanlı çalışmada, COVID-19 ile ilgili oküler bulguların Türkçe web sitelerinde okunabilirliğini belirlemeye amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Google'da "Koronavirüs gözü etkiler mi", "Koronavirüs göz bulguları", "COVID-19 ile ilgili oküler belirtiler" ve "Koronavirüs gözü enfekte eder mi" gibi ifadeler aranırken ortaya çıkan ilk 33 web sitesi Türkçe metinler için Ateşman ve Bezirci-Yılmaz tarafından geliştirilen iki ana okunabilirlik skorlama sistemi ile değerlendirildi.
BULGULAR: Ateşman'ın okunabilirlik puanı ortalama 47 idi. Buna göre, COVİD-19 ile ilgili oküler bulgular hakkında bilgi veren web sitelerinin 13., 14. ve 15. sınıf öğrencileri tarafından okunabilir olduğu ortaya çıktı. Aynı web siteleri Bezirci-Yılmaz okunabilirlik puanında 14-15 yıl eğitim gerektiren ortalama 14,7 puanla okunabilir bulunmuştur.
TARTIŞMA ve SONUÇ: COVID-19 ile ilgili oküler bulgular web sitelerinin okunabilirliğinin 13-15. sınıf öğrencileri arasında olduğu belirlenmiştir. Bu düzey, ortalama eğitim düzeyi ile karşılaştırıldığında nispeten yüksektir. Web sitesi bilgilerinin hasta ve hasta yakınlarının anlamakta zorlandıkları bir dilde yazılması sonucunda tedaviye uyum sorunları ortaya çıkabilir.

INTRODUCTION: The purpose of this single-centered internet-based study was to determine the readability of COVID-19-related ocular findings on Turkish websites.
METHODS: TThe first 33 websites that appeared when searching Google for phrases like "Does coronavirus affect the eye," "Coronavirus eye findings," COVID-19-related ocular manifestations," and "Can coronavirus infect the eye" were evaluated using two main readability scores for Turkish texts developed by Ateşman and Bezirci-Yilmaz.
RESULTS: The average score on Ateşman's readability score was 47. Accordingly, websites providing information about COVİD-19-related ocular findings were discovered to be readable by the 13th, 14th, and 15th grade students. The same websites were found to be readable with an average of 14.7 points on the Bezirci-Yilmaz readability score, requiring 14-15 years of education.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The readability of COVID-19-related ocular findings websites was determined to be between 13th and 15th grade students. This level is relatively high when compared to the average education level. Treatment adherence issues may arise as a result of website information written in a language that patients and their relatives find difficult to understand.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı, ilk kez optik nörit atağı ile başvuran çocuk hastaların klinik özelliklerini ve göz bulgularını tanımlamaktır.

YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2014 ile Aralık 2018 tarihleri arasında 18 yaşından küçük, optik nörit tanısı alan hastaların tıbbi kayıtları geriye dönük olarak tarandı.

BULGULAR: Bu çalışmaya 28 hasta dahil edildi. Optik nöritin ilk başlangıç yaşı ortalama 13,2±3,1 yıl (6,2-17,3 yıl) idi. Ortalama takip süresi 4,2±3,2 (0,6-13,08) yıldı. 28 hastanın 7'sinde (%25) tekrarlayan optik nörit vardı. Optik nörit tutulumu 28 hastanın 17'sinde (%60) tek taraflıydı. Hastaların %40'ında optik nörit idiyopatikti. İlk başvuruda beyin manyetik rezonans görüntülemede (MRG) demiyelinizan lezyonu olan altı hastanın üçüne ilk optik nörit atağı sırasında multipl skleroz (MS) tanısı kondu. Üçüne ise ilk optik nörit atağından sonra ortalama 13.4±4.8 ay içinde MS tanısı konuldu. Yirmi bir optik nörit hastasının sekizinde (%38) oligoklonal bant pozitifliği vardı ve bu hastalarda MS insidansı anlamlı olarak daha yüksekti (p=0.014). Hastaların ilk başvuru anında en düşük ortalama görme keskinliği 0.48±0.27 idi. 1 ve 6. ayda sırasıyla 0.74±0.31 ve 0.76±0.33 idi. Birinci ve altıncı ay görme keskinliği arasında güçlü bir ilişki vardı (r=0.98, p=0.00).

TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda, optik nörit tanısı alan hastaların 1. aydaki görme keskinliğinin düşük olmasının (0,5'ten daha kötü) 6. ayda görme keskinliğinin kötü olabileceğini öngörebildiği gösterilmiştir. İlk optik nörit atağında beyin MRG'de demiyelinizan lezyonları olan hastaların takipleri sırasında MS geliştirme olasılığı daha yüksektir.

INTRODUCTION: The aim of this study was to describe the clinical characteristics, visual outcomes of pediatric patients presenting with first-episode of optic neuritis.

METHODS: We reviewed medical records of the patients newly diagnosed with optic neuritis younger than 18 years between January 2014 and December 2018 retrospectively.

RESULTS: Twenty-eight patients were included to this study. The mean age at first onset of optic neuritis was 13.2±3.1 years (range 6.2-17.3 years). The mean follow-up period was 4.2±3.2 (range 0.6-13.08) years. 7 of 28 (25%) patients had recurrent optic neuritis. Optic neuritis involvement was unilateral in 17 of 28 (60%) patients. Forty percent of the patients had idiopathic optic neuritis. Of the six patients with demyelinating lesions in cranial magnetic resonance imaging (MRI) at the first admission, three were diagnosed with multiple sclerosis (MS) at the time of first optic neuritis attack, and three were diagnosed within 13.4±4.8 months after the first episode. Eight of 21 optic neuritis patients (38%) had oligoclonal band positivity and the incidence of MS was significantly higher in these patients (p=0.014). The mean visual acuity at nadir was 0.48±0.27 at admission. Whereas it was 0.74±0.31 and 0.76±0.33 at 1 and 6 months respectively. There was a strong correlation between first and sixth-month visual acuity (r=0.98, p=0.00).


DISCUSSION AND CONCLUSION: Our study demonstrated that poor visual acuity (worse than 0.5) at 1 month can predict poor vision at 6 months. The patients with demyelinating lesions in cranial MRI at their first optic neuritis episode, are more likely to develop MS during the follow-up.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çevre koşullarının insan sperm kalitesi üzerindeki etkisine odaklanan birçok çalışma bulunmaktadır. Bu nedenle Diyarbakır'da hava sıcaklığı ve nemi, güneşe maruz kalma süresi ve partikül madde 10 (PM10) gibi çevresel faktörlerin semen parametreleri üzerindeki olası etkilerini değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmada infertilite şüphesi bulunan 7318 erkekten elde edilen semen analizi verileri geriye dönük olarak incelendi. Spermatogenez iki aydan fazla sürdüğü için, semen alımından üç ay önce çevresel maruziyeti değerlendirmek için geriye dönük veriler ayarlandı. Katılımcılardan alınan semen örnekleri sıvılaştırma sonrası WHO kriterlerine uygun olarak incelendi.
BULGULAR: Ortalama yaş 30,67±7,21 yıl idi. Ortalama hava sıcaklığı, sperm konsantrasyonu, toplam sperm sayısı ve toplam ilerleyici hareketli sperm sayısı (TPMSC) ile ters orantılıydı. Sperm konsantrasyonu, toplam sperm sayısı ve TPMSC düşük sıcaklıkta (< 15oC) yüksek sıcaklığa (>15oC) göre arttı. TPMSC, 8 saatten az güneşe maruz kalanlarda, 8 saatten fazla maruz kalanlara göre daha yüksekti. Ayrıca, sperm konsantrasyonu ve toplam sperm sayısı, bağıl nem %50'nin üzerindeyken %50 bağıl nemin altında olduğundan daha yüksekti. PM10 değerleri (<40 μg/m3 ve ˃40 μg/m3) ile sperm parametreleri arasında anlamlı fark yoktu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuçlarımız güneşe maruz kalma, bağıl nem ve hava sıcaklığı gibi çevresel faktörlerin sperm parametrelerini olumsuz etkilediğini destekledi.

INTRODUCTION: There are many studies focusing on the effect of environmental conditions on human sperm quality. Therefore, we aimed to evaluate the possible effects of environmental factors such as air temperature and humidity, sun exposure time and particulate matter 10 (PM10), on semen parameters in Diyarbakır.
METHODS: In this study, semen analysis data obtained from 7318 men with suspected infertility were analyzed retrospectively. Since spermatogenesis takes more than two months, retrospective data were adjusted to assess environmental exposure three months before semen retrieval. Semen samples taken from the participants were examined in conformity with WHO criteria after liquefaction.
RESULTS: The mean age was 30.67± 7.21 years. The average air temperature was inversely related to sperm concentration, total sperm count, and total progressive motile sperm count (TPMSC). Sperm concentration, total sperm count, and TPMSC increased at low temperature (< 15oC) compared to high temperature (>15oC). TPMSC was higher in sun exposure for less than 8 hours than those exposed for more than 8 hours. Also, sperm concentration, and total sperm count, were higher when above relative humidity 50% than below 50% relative humidity. There was no significant difference between PM10 values (<40 μg/m3 and ˃40 μg/m3) and sperm parameters.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Our results supported that environmental factors such as sun exposure, relative humidity and air temperature negatively affect sperm parameters

GİRİŞ ve AMAÇ:
Serviks kanseri, dünya çapında dördüncü en yaygın kanser olmakla birlikte jinekolojik kanserler içinde önde gelen ölüm nedenidir. Neferin, Nelumbo Nucifera'nın tohum embriyosundan izole edilen bir bisbenzilizokinolin alkaloididir. Çalışmalar, neferinin çeşitli insan kanser hücreleri üzerinde antikanser etkileri olduğunu göstermiştir. Neferin, kanser hücrelerinde çeşitli mekanizmalarla apoptozu indükleyebilir. Bu yazıda, doğal bir bileşik olan neferinin HeLa hücreleri üzerindeki apoptotik etkilerini göstermeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu deneysel çalışmada 1 adet insan servikal kanser hücre hattı serisi ve kontrol grubu olarak 1 adet insan embriyonik böbrek hücre hattı serisi kullanıldı. Hücre kültürleri Amerikan Tipi Kültür Koleksiyon’undan elde edilmiştir.Neferinin maksimal inhibisyon konsantrasyon dozunu saptamak için 3-4,5-dimetil-tiyazolil-2,5-difeniltetrazolyum bromür testi yapıldı. Apoptotik genlerin ve antiapoptotik genlerin ekspresyon seviyeleri gerçek zamanlı polimeraz zincir reaksiyonu ile tespit edildi. Çalışma triplicate olarak tekrar edildi.
BULGULAR: Neferinin insan servikal kanser hücrelerinin canlılığını inhibe ettiği maksimal inhibisyon konsantrasyon dozu 20 mikromol olarak belirlendi. Ayrıca, Neferin apoptotik genlerin seviyesini arttırırken, antiapoptotik genlerin seviyesini azaltmıştır.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Neferin insan servikal kanser hücreleri üzerinde apoptotik genlerin expresyonunu aktive ederek apoptozisi indüklemiştir.

INTRODUCTION: Cervical cancer is the fourth most common cancer in worldwide and the leading cause of death among gynecological cancers. Neferine is a bisbenzylisoquinoline alkaloid isolated from the seed embryo of Nelumbo Nucifera. Studies have shown that Neferine has anticancer effects on a variety of human cancer cells. Neferine can induce apoptosis in cancer cells by various mechanisms. In this article; we aimed to show the apoptotic effects of neferin, a natural compound on HeLa cells.
METHODS: In this experimental study, 1 human cervical cancer cell line and 1 human embryonic kidney cell line as a control group were used. Cell cultures were obtained from the American Type Culture Collection. 3-4,5-dimethyl-thiazolyl-2,5-diphenyltetrazolium bromide test was performed to determine the maximal inhibition concentration dose of neferin. Expression levels of apoptotic genes and antiapoptotic genes were determined by real-time polymerase chain reaction. The study was repeated in triplicate.
RESULTS: The maximal inhibition concentration dose at which neferin inhibited the viability of human cervical cancer cells was determined as 20 micromol. Also, Neferin increased the level of apoptotic genes while decreasing the level of antiapoptotic genes.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Neferin induced apoptosis by activating the expression of apoptotic genes on human cervical cancer cells.

GİRİŞ ve AMAÇ: Postpartum depresyon hem anne hem de dolaylı olarak bebeğin sağlığını tehlikeye atabilecek komplikasyonlarla ilişkilidir. Bu dönemde hipomanik belirtilerin taranması tek veya çift kutuplu bipolar bozuklukların ayrıştırılabilmesi özellikle önemlidir. Öte yandan duyguların düzenlenmesinde yaşanılan güçlükler bu dönemde gözlenebilecek tek veya çift kutuplu rahatsızlıkların betimlenmesinde önemli olabilir. Bu nedenle postpartum dönemdeki lohusalarda doğum sonrası depresyon, hipomanik belirtiler ve duyguların ne şekilde düzenlendiği ve bu fenomenolojiler arasındaki ilişkilerin araştırılması amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu araştırma gebelik ve doğum sürecinde herhangi bir komplike veya olumsuz deneyim yaşamamış, psikiyatrik rahatsızlıklar açaısından aile öyküsü olmayan ve katılımcı olmayı kabul eden 164 lohusanın doğum sonrası onuncu gününde değerlendirilmesi ile gerçekleştirilmiştir. Tüm olgular kendileri tarafından okunan ve cevaplanan; modifiye hipomani kontrol listesi (mHCL), Edinburgh postpartum depresyon ölçeği (EPDS) ve duygu düzenleme güçlüğü ölçeklerinin Türkçe versiyonları ile değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Ortalama EPDS skoru 7.39 ± 2.45 olarak bulundu ve olguların %7.9'unda alınan sonuçlar kesme puanının üzerindeydi. Hipomani değerlendirme skorlarının ise ortalaması 5.14 ± 2.71 olarak hesaplandı. Fakat en az üç hipomanik belirti gösterenlerin oranı % 85.3, en az beş hipomanik belirti gösterenlerin oranı ise % 55.5 olarak değerlendirildi. DERS ölçeğinin 'dürtüsellik, açıklık ve kabul etmeme' alt tipleri ile hipomanik belirtiler arasında korelasyonlar olduğu izlendi. Fakat EPDS'den alınan puanlar ile herhangi bir korelasyon göstermedikleri saptanmadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Duygu düzenlemede güçlüklerin belirlenmesinin postpartum dönemde hipomanik belirtilerin ayrımlaştırılmasında önemli olabileceği görülmektedir. Bu dönemdeki bireylerde tek kutuplu depresyon ile bipolar rahatsızlığın ayrımı özellikle zordur ve çok dikkatli bir değerlendirme gerektirmektedir. Bu nedenle değerlendirmelerde duygu düzenleme güçlüklerini içeren klinik görüşmelerin kullanılmasının daha faydalı olacağı kanaatindeyiz.

INTRODUCTION: We aimed to investigate how postpartum depression, hypomanic symptoms and emotions are regulated in the postpartum period and the relationships between these phenomenologies.
METHODS: This study was carried out by evaluating 164 puerperant women who did not have any complicated or negative experiences during pregnancy and delivery, who did not have a family history in terms of psychiatric disorders, and who agreed to be a participant, on the tenth postpartum day. All cases read and answered by them; were evaluated with the Turkish versions of the modified hypomania checklist (mHCL), Edinburgh postpartum depression scale (EPDS), and difficulty in emotion regulation scales (DERS).
RESULTS: The mean EPDS score was 7.39 ±2.45, and the results obtained in 7.9% of the cases were above the cut-off point. The mean of hypomania evaluation scores was calculated as 5.14 ±2.71. However, the rate of those with at least three hypomanic symptoms was 85.3%, and the rate of those with at least five hypomanic symptoms was 55.5%. Correlations were observed between ' impulse, clarity, and non-acceptance ' subtypes of the DERS scale and hypomanic symptoms. However, it was determined that they did not show any correlation with the scores obtained from EPDS.
DISCUSSION AND CONCLUSION: It seems that identifying difficulties in emotion regulation may be important in differentiating hypomanic symptoms in the postpartum period.In this period, the distinction between unipolar depression and bipolar disorder is particularly difficult and requires careful evaluation.For this reason, we believe that it would be more beneficial to use clinical interviews, which include emotion regulation difficulties,in evaluations.

GİRİŞ ve AMAÇ: Yenidoğan sarılığı, etyolojisi çok çeşitli olup bazan da hiçbir nedenin saptanamadığı doğum sonrası yenidoğanın ilk haftada karşılaştığı önemli sorunlardan biridir. Hastaların kliniğide farklılık arzedip erken tanı konulmazsa ölümle sonuçlanabilir. Yenidoğan sarılığında etiyolojik nedenlerden biri olan Glukoz-6-fosfat dehidrogenaz (G6PD) eksikliği, ülkemizde yenidoğan sarılığı nedenleri arasında yer almaktadır. Bu çalışma ile hastanemizde sarılık nedeniyle izlenen yenidoğanlar da G6PD enziminin sarılığa etkisini incelemek amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya XXXXXX Hastanesinde yenidoğan servisinde yenidoğan sarılığı tanısıyla takip edilen 100 bebek alınmıştır.
BULGULAR: Çalışmamızda sarılık tanısı konulan 100 bebekte en sık sarılık nedeni olarak 31(%31)’inde ABO uyuşmazlığı, 10(%10)’da G6PD eksikliği ve 8(%8)’inde prematüriteye bağlı geliştiği tespit edildi. G6PD eksikliği olan bebeklerde total bilirubin seviyelerinin enzim eksikliği olmayan bebeklere göre dikkat çekici bir şekilde uzun sürede düştüğü görüldü. Hastaların diğer bakılan parametrelerinde anlamlı fark tespit edilmedi. G6PD eksikliği olan bebeklerin 52(%52)’si erkek, 48(%48)’i kız bebekti istatiksel olarak anlamlı bir fark tespit edilmedi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Yenidoğanda sarılık etiyolojisi araştırılırken bebeklerde mutlaka G6PD düzeylerinede bakılması uygun olacaktır ve G6PD düzeyi düşük bebeklerde sarılığın uzun sürede düzelebileceği göz önünde bulundurulmalı ve gerekli tedavi bu şekliyle planlanmalıdır

INTRODUCTION: Neonatal jaundice is one of the important problems encountered by the newborn in the first week after birth, the etiology of which is very diverse and sometimes no cause can be detected. It can result in death if the patients differ in their clinics and are not diagnosed early. Glucose-6-phosphate dehydrogenase (G6PD) deficiency, which is one of the etiological causes of neonatal jaundice, is among the causes of neonatal jaundice in our country. In this study, it was aimed to examine the effect of G6PD enzyme on jaundice in newborns followed up in our hospital for jaundice.
METHODS: The study group consisted of 100 icteric babies who were followed-up XXXXX Hospital City Neonatology Department with the diagnosis of jaundice.
RESULTS: In our study, the most common causes of jaundice in 100 babies diagnosed with jaundice were ABO incompatibility in 31(31%), jaundice due to G6PD deficiency in 10(10%) babies. It was observed that total bilirubin levels in babies with G6PD deficiency decreased significantly over a longer period of time compared to babies without enzyme deficiency. No significant difference was found in the other parameters of the patients. Of the babies with G6PD deficiency, 52(52%) were boys and 48(48%) were girls. No statistically significant difference was
DISCUSSION AND CONCLUSION: While investigating the etiology of jaundice in newborns, it would be appropriate to check the G6PD levels in babies, and it should be considered that jaundice may improve in a long time in babies with low G6PD levels, and the necessary treatment should be planned in this way.

GİRİŞ ve AMAÇ: Ovaryum dokusu eksplant kültürü oluşturarak dokulardan göç eden stromal hücreleri izole etmeyi, çoğaltmayı ve karakterize etmeyi hedefledik.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 2 adet 4 haftalık (prepubertal) dişi Wistar Albino tipi sıçanların ovaryum dokularından eksplant kültürler oluşturuldu. Daha sonra prolifere olan overyan stromal hücrelere 2. pasajda (P2) flow sitometri analizi yapılarak CD29, CD54, CD90 (mezenkimal kök hücre yüzey antijeni) ve CD45 (hematopoetik kök hücre yüzey antijeni) ifadelerine bakıldı.
BULGULAR: Kültür ortamındaki hücrelerin proliferasyon yetenekleri ve morfolojik özellikleri seri pasajlar yapılarak incelendi. İzole edilen overyan stromal hücrelerin flow sitometri analizlerinde CD54, CD90 ve CD45 yüzey antijenlerini eksprese ettikleri, CD29 yüzey antijenlerini ise eksprese etmedikleri belirlendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Yapılan analizde kültür ortamında izole edip, ürettiğimiz overyan stromal hücrelerin hem hematopoetik hem de mezenkimal kök hücre belirteçlerinden bazılarını eksprese ettiklerini belirledik.

INTRODUCTION: In this study, it was aimed to isolate, reproduce and characterize stromal cells migrating from tissues by creating ovarian tissue explant culture. It is also aimed to create a mixed cell culture (ovarian stromal stem cells and ovarian surface epithelium) with the tissues obtained from different parts of the ovary and to examine the interactions of the cells with each other.
METHODS: Explant cultures were formed from ovarian tissues of 4 week old (prepubertal) two female Wistar Albino type rats. Then, the expression of CD29, CD54, CD90 (mesenchymal stem cell surface antigen) and CD45 (hematopoietic stem cell surface antigen) was investigated by performing flow cytometry analysis on proliferating ovarian stromal cells in the 2nd passage (P2).
RESULTS: The proliferation abilities and morphological characteristics of the cells in the culture medium were examined by serial passaging. In flow cytometry analysis of isolated ovarian stromal cells, it was determined that they expressed CD54, CD90 and CD45 surface antigens, but did not express CD29 surface antigens.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In the analysis, we determined that the ovarian stromal cells we isolated and produced in the culture medium expressed hematopoietic and some mesenchymal stem cell markers.

GİRİŞ ve AMAÇ:
Berberis vulgaris (kızamık, karamut, adi kadıntuzluğu) bitki ekstresinin hem antiiflamatuvar hem de antioksidan özelliğinin olmasından dolayı birçok hasara karşı koruyucu olduğu bilinmektedir. Parasetamol zehirlenmesi en sık görülen zehirlenmelerden biridir. Çalışmamızda parasetamol toksisitesinin vermiş olduğu zararı Berberis vulgaris bitki ekstresinin yararlı olan etkileriyle azaltmayı planladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmamızda 42 adet Sprague Dawley cinsi 8 haftalık sıçan kullanıldı. Her grupta 6 dişi hayvan olacak şekilde 7 grup oluşturuldu. Çalışmanın 24. saatinde tüm gruplara anestezi altıda laparotomi uygulandı ve karaciğer diseksiyonu yapıldı. Karaciğer histopatolojisini değerlendirmeler için Hematoksilen ve Eozin (H&E) bayama, karaciğer dokusunda glikojen ve bazal membran boyanmalarını göstermek amacıyla PAS boyası yapıldı. Ayrıca TUNEL boyasıyla apoptotik hücreler gösterilerek skorlama yapıldı.
BULGULAR: Histopatolojik sonuçlarda parasetamol uyguladığımız grupta, hepatik dejenerasyon ve peritübüler inflamasyon oldukça belirgindi. Bu çalışmada TUNEL boyamasında parasetamol verdiğimiz gurupta (Grup 4) pozitif hücre sayısının arttığını gözlemledik. Yaptığımız PAS boyaması sonucunda parasetamolle indüklediğimiz grubun hepatositlerinde glikojen birikimi dikkat çekmekteydi.

TARTIŞMA ve SONUÇ: Berberis vulgaris bitki ekstrasının Parasetamol kaynaklı hepatik toksisiteyi azaltığı görülmektedir. Yaptığımız PAS boyaması sonucunda parasetamolle indüklediğimiz grubun hepatositlerinde glikojen birikimi dikkat çekmekteydi. Parasetamol toksisitesinde Berberis vulgaris bitki ekstrasının içindeki moleküllerin belirlenerek parasetamolün hepatotoksik etkisine karşı kullanımı için daha ileri düzeyde çalışmalar yapılması gerekmektedir.

INTRODUCTION: Berberis vulgaris extract is known to be protective against many damages due to its anti-inflamatory and antioxidant properties. Paracetamol toxicity is one of the most common toxicities. In our study, we aimed to reduce the damage caused by paracetamol toxicity with the beneficial effects of Berberis vullgaris extract.
METHODS: In our study, 42 Sprague Dawley 8-week-old rats were used. 7 groups were formed with 6 female animals in each group. At the 24th hour of the study, all groups underwent laparotomy under anesthesia and liver dissection was performed. Hematoxylin and Eosin (H&E) staining was used to evaluate liver histopathology, and PAS staining was used to show glycogen and basement membrane staining in liver tissue. In addition, scoring was done by showing apoptotic cells with TUNEL stain
RESULTS: Hepatic degeneration and peritubular inflammation were quite evident in the groups to which we applied paracetamol. In this study, we observed that the number of positive cells increased in the group given paracetamol in TUNEL staining. As a result of the PAS staining we performed, glycogen accumulation in the hepatocytes of the group we induced with paracetamol was remarkable.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Berberis vulgaris plant extract appears to reduce Paracetamol-induced hepatic toxicity. As a result of the PAS staining, glycogen accumulation in the hepatocytes was remarkable in the group which was induced with paracetamol. Further studies are required for the use of determined molecules of Berberis vulgaris plant extract against the hepatotoxic effect of paracetamol in paracetamol toxicity.

48 yaşındaki kadın hastanın hipertansiyon öyküsü dışında bir hastalığı bulunmamaktadır. Halsizlik, sırt-bel ağrısı, yürüme güçlüğü, şiddetli hiperkalsemi (17,7 mg /dL) ve akut böbrek hasarı ile kliniğimize getirildi. Hidrasyon ile böbreğin fonksiyon testleri düzeldi. Ancak hiperkalsemi hidrasyona yanıt vermedi. Bifosfonat, kortikosteroid, kalsitonin gibi antihiperkalsemik tedavi protokolleri denenmesine rağmen hiperkalsemisi düzene girmedi. Dirençli hiperkalsemi düşünüldü. Hiperkalsemi etyolojik analizinde, kemik iliği ince iğne aspirasyon tetkikiyle multiple miyelom tanısını aldı Siklofosfamid-velcade-deksametazon kemoterapi kürü (siklofosfamid, bortezomib, deksametazon) verildi. Sonrasında serum kalsiyum düzeyi düzene girebildi. Multipe miyelom çoğunlukla ileri yaş erkeklerde görülür. Vakamızın genç bir kadın olması ve dirençli hiperklasemisi onu eşsiz kılmaktadır.

48-year-old female patient has no disease other than a history of hypertension. She was brought to our clinic with weakness, back pain, walking difficulty, severe hypercalcemia (17.7 mg/dL) and acute kidney injury. Function tests of the kidney improved with hydration. However, hypercalcemia did not respond to hydration. Although antihypercalcemic treatment protocols such as bisphosphonate, corticosteroid, and calcitonin were tried, hypercalcemia did not regulate. Resistant hypercalcemia was considered. In the etiological analysis of hypercalcemia, multiple myeloma was diagnosed with bone marrow fine needle aspiration examination. Cyclophosphamide-velcade-dexamethasone chemotherapy cure (cyclophosphamide, bortezomib, dexamethasone) was given. Afterwards, the serum calcium level could be regulated. Multiple myeloma is mostly seen in older men. The fact that our case was a young woman and her resistant hyperclaemia make her unique.

Böbrek yetersizliği hastalarının takibi sırasında içinde bulunulan klinik durum ve komorbiditeler nedeniyle çok sayıda ilaç kullanılması gerekebilmektedir. Kullanılan bu ilaçların nefrotoksik etkisi veya böbrek yoluyla atılan ilaçların vücutta birikerek toksik etki yapabilmesi açısından dikkatli olunmalıdır. Karbapenemlerin en önemli yan etkilerinden biri de nörotoksisitedir. Bu yönüyle en çok anılan İmipenem olsa da diğer karbapenemlere bağlı da benzer yan etkiler görülebilmektedir. Glomerüler filtrasyon hızına göre doz ayarı yapılsa bile bu yan etkiler görülebilir. Literatür incelendiğinde ertapeneme bağlı nörotoksisitenin sanıldığından daha sık görüldüğü tespit edilmiştir. Biz de bu çalışmamızda kronik böbrek yetersizliği hastasında ertapenem kullanımı sonrası gözlenen görsel halüsinasyon olgumuzu sunarak bu konuya dikkat çekmek istedik.

During the follow-up of patients with renal failure, many medications may be required due to the clinical condition and comorbidities. Care should be taken in terms of the nephrotoxic effect of these drugs used or the accumulation of renally excreted drugs in the body and causing toxic effects. One of the most important side effects of carbapenems is neurotoxicity. Although Imipenem is the most frequently mentioned in this respect, similar side effects can be seen due to other carbapenems. Even if the dose is adjusted according to the glomerular filtration rate, these side effects can be seen. When the literature is examined, it has been determined that neurotoxicity due to ertapenem is seen more frequently than expected. In this study, we wanted to draw attention to this issue by presenting our case of visual hallucination observed after the use of ertapenem in a patient with chronic renal failure.

Lizozomlar, hücredeki hasarlı bileşenlerin veya görevini tamamlamış yapıların parçalandığı organellerdir ve otofajik yolağın son basamağında görev alırlar. Otofaji-lizozom yolağında meydana gelen bir hasar hücre için hayati öneme sahip sorunlara neden olabilir. Lizozomal Depo Hastalıkları (LDH), gen mutasyonlarının neden olduğu, oldukça sık görülen insan genetik hastalıklarından biridir. Şimdiye kadar, 70’ten fazla LDH tanımlanmıştır. LDH esas olarak lizozomlardaki enzimlerin veya lizozomla ilişkili proteinlerin işlevsel bozukluklarından kaynaklanır. Bu bozukluklar, sindirilmemiş makromoleküllerin hücrelerde birikmesine yol açar. LDH, özellikle hastalığın erken evrelerinde başta sinir sistemi olmak üzere iskelet sistemi ve retiküloendotelyal sistemde birçok sistemik hasara neden olabilir. Otofajinin modülasyonu ve yeniden aktivasyonu LDH için yeni bir terapötik yaklaşım olarak kabul edilir. Bu derlemede lizozomal depo hastalıkları ve otofaji arasındaki ilişkinin genel mekanizmaları, tedavi yaklaşımlarıyla birlikte değerlendirilmiştir.

Lysosomes are organelles that degrade damaged components or structures that have completed their functions and have roles in the last step of the autophagy pathway. Damage of the autophagy-lysosome pathway can cause vital problems for the cell. Lysosomal storage diseases (LSD) are one of the most common human genetic disorder caused by gene mutations. Up to now, more than 70 LSD were identified. LSD is mainly caused by functional disorders of enzymes in lysosomes or proteins associated with lysosomes. These disorders lead to the accumulation of undigested macromolecules in cells LSD can cause many systemic damages mainly in the nervous system, skeletal system, and reticuloendothelial system especially at early stages of the disease. Modulation and reactivation of autophagy is accepted as a new therapeutic approach for LSD. In this review, the general mechanisms of the relationship between lysosomal storage diseases and autophagy were evaluated together with the treatment approaches.