Amaç: Foeniculum vulgare Miller (rezene) uçucu yağının (RUY) sıçanlarda karbon tetraklorürle (CCl4) oluşturulmuş karaciğer fibrozu modelinde karaciğeri koruyucu etkisinin araştırılması. Yöntem: Yirmi dört adet albino sıçan, herbirinde sekizer adet olmak üzere üç çalışma grubuna ayrıldı. Çalışma süresince tüm gruplara haftada üç kez olmak üzere toplam 20 doz uygulama yapıldı. I. gruba (SF) intraperitoneal (i.p.) yolla 0.2 ml serum fizyolojik, II. gruba (CCl4) i.p. yolla 1.5 ml/kg CCl4-zeytin yağı (1:7) ve III. gruba (RUY) i.p. yolla 1.5 ml/kg CCl4-zeytin yağı (1:7) + p.o yolla 0.4 ml/kg RUY uygulandı. Çalışmanın sonunda intrakardiyak girişimle kan alınarak serum aspartate aminotransferase (AST), alanine aminotransferase (ALT) ve bilirubin düzeyleri ölçüldü. Her uygulamadan önce ve çalışmanın bitiminde hayvanların vücut ağırlıkları ölçülerek kaydedildi. Sıçanlar sakrifiye edilerek karaciğerleri çıkarıldı. Bulgular: Serum bilirubin düzeyleri tüm gruplar arasında anlamlı bir farklılık göstermedi. Serum AST ve ALT düzeyleri yönünden RUY ile CCl4 grubu arasında herhangi bir farklılık görülmezken (p>0.05) bu parametreler RUY ve CCl4 grubunda SF grubuna göre oldukça anlamlı derecede yüksekti (p<0.01). Vücut ağırlığının seyri yönünden CCl4 grubunda gittikçe artan bir ağırlık artışı varken, SF grubunda bir miktar ağırlık artışı, RUY grubunda ise vücut ağırlığında bir miktar azalma gözlendi. Vücut ağırlıkları arasındaki bu farklılıklar tüm gruplar arasında anlamlı derecedeydi. Histopatolojik incelemelerde RUY’nın karaciğer üzerine koruyucu bir etkisi gözlenmedi. Sonuç: Ağızdan RUY uygulamasının deneysel karaciğer fibrozu üzerinde koruyucu bir etki gerçekleştiremediği sonucuna varıldı.

Aim: Investigation of hepatoprotective effect of Foeniculum vulgare Miller essential oil (FEO) in Carbon tetrachloride induced liver fibrosis model in rats. Method: Twenty-four albino rats were divided into three groups of eight animals each. Group I (control) received isotonic saline solution (ISS) 0.2 ml intraperitoneally (i.p.), group II (CCl4) received CCl4:olive oil (1:7) 1.5 mL/kg, i.p. and group III received CCl4 1.5 mL/kg + Foeniculum vulgare essential oil (FEO) 0.4 mL/kg, orally (p.o.) three times a week for seven weeks (totally are 20 doses). At the end of the treatment, blood samples were collected by direct cardiac puncture and the serum was used for the assay of marker enzymes, aspartate aminotransferase (AST), alanine aminotransferase (ALT) and bilirubin. Body weights of the rats were measured three times on a week during seven weeks. The rats were sacrificed and the liver tissue was removed. Results: In the Foeniculum vulgare group and CCl4-treated group serum AST and ALT levels were quite high when compared with the control group (p<0.01). The bilirubin levels had not changed in all the groups (p>0.05). The weekly body weight changes indicated that CCl4 group had a significant increase compared to the ISS and the FEO groups and FEO group had a significant decrease compared to the control group. Foeniculum vulgare essential oil had no significant protective effect on the rat livers in the histopathologic examinations. Conclusion: It was observed that the essential oil of Foeniculum vulgare Mill. that applied orally has not significantly hepatoprotective effect in the liver fibrosis model in rat.

Çalışmada Van yöresinde kanserli hastalarda toksoplasmoz seroprevalansının ortaya konulması amaçlanmıştır. Bu amaçla hastanemize başvuran 55 kanserli hastadan kan alınarak serumların 1/16-1/256 oranlarında dilüsyonları yapılmış ve indirekt hemaglutinasyon (IHA) yöntemi ile anti-toksoplasma antikorları araştırılmıştır. Çalışmada Toxocell IHA kiti (Biokit, sa, Spain) kullanılmıştır. Çalışma sonucunda 55 kanserli hastanın 41(%74.5)’ inde çeşitli dilüsyonlarda antikor saptanmıştır.

The aim of this study was to determine seroprevalence of Toxoplasmosis in cancer patients in Van region. Serum samples were diluted 1/16 to 1/256 and subjected to antitoxoplasma antibody test by Indirect Hemagglutination Assay (IHA). As a result antitoxoplasma antibody was determined in 41 (74.5%) cancer patients at various dilutions.

Diabetik nefropati gelişmesinde hiperglisemi, hipertansiyon, hiperlipidemi bilinen risk faktörleridir. Biz çalışmamızda tip 2 diabetik hastalarda diabetik nefropati gelişimi ile ilişkili diğer risk faktörlerini araştırmayı amaçladık. Bu amaçla randomize seçilen tip 2 diabetik 100 hastada yaş, diabet süresi, HbA1c düzeyi ve obezitenin diabetik nefropati gelişmesindeki etkisini değerlendirdik. Sonuçlarımızda yüksek HbA1c düzeyi, diabet süresi ve hasta yaşının diabetik nefropati gelişiminde risk faktörü olduğunu saptadık. Bu nedenle 55 yaş üzeri, 10 yıl üzerinde diabet anamnezi olan, kan şekeri regülasyonu bozuk hastalarda sık aralıklarla idrarda albümin bakılmasını öneriyoruz.

Hyperglicemia, hypertension and hyperlipidemia are well known risk factors for diabetic nephropathy. We aimed at searching other possible risk factors related to diabetic nephropathy. We included 100 patients with type 2 diabetes mellitus in the study to evaluate the effects of age, disease duration, HbA1c levels and obesity in development of diabetic nephropathy. Our results revealed that high HbA1c levels, diabetes duration and age of the patient were consituting risk factors for diabetic nephropathy. In conclusion, we suggest that frequent evaluation of albumin in urine analysis should be performed in those diabetes patients with poor regulated glucose levels, with disease duration longer than 10 years and with older age.

Bu çalışmada kızamığın önemine dikkat çekmek için 143 kızamıklı çocuğun klinik bulguları, demografik özellikleri ve komplikasyonları gözden geçirildi. 143 hastanın 75’i (%52.5) erkek, 68’i (%47.5) kızdı. Hastaların en küçüğü beş aylık, en büyüğü 13 (3.97 ? 3.11 yıl) yaşındaydı. Hastalığın pik yaptığı yaş 24 aylık olarak tespit edildi. Hastaların büyük çoğunluğu (%84.7) kızamığa karşı aşılı değildi. 143 vakanın, 104’ü (%72.7) malnütrüsyonlu idi, 57’sinde (%40) kızamığın bir ya da daha fazla komplikasyonu mevcuttu. En yaygın komplikasyon pnömoni idi ve iki (%1.3) çocuk eksitus oldu. Sonuçta bulgularımız, bölgemizde kızamık ve komplikasyonlarının ciddi bir problem olduğunu göstermektedir. Biz bu durumun primer olarak, bölgedeki çok düşük sosyo ekonomik seviye ile ilişkili olduğunu düşünüyoruz.

In this study, we reviewed the demographic and clinical findings of 143 children with measles to draw attention the importance of measles and its complications in Eastern Turkey. Of 143 patients, 75 (52.5%) were boys, 68 (47.5%) were girls. The patients’ age ranged from 5 months to 13 years (3.97 ? 3.11 years). The peak of admissions (37%) occurred in the age range five to 24 months. The majority of the cases (84.7%) were not immunized against measles. Of 143 cases, 104 (72.7%) cases were malnourished. Of 143 children, 57 (40%) children had one or more complication of measles and the most common complication was pneumonia. Two (1.3%) children died. In conclusion, our findings showed that measles and its complications were severe problem in our region. We think that it is primarily related to very low socioeconomic status of our region.

Amaç: Yoğun bakım birimleri hastanelerde dirençli bakterilerin en fazla bulunduğu ortamlardır. Hastane infeksiyonuna neden olan stafilokok suşlarında metisilin direnci gittikçe artmaktadır. Bu çalışmada, Cerrahi Yoğun Bakım Ünitesinde yatmakta olan hastalardan izole edilen ve hastane infeksiyonu etkeni olduğu düşünülen 94 Staphylococcus aureus suşunun antibiyotik dirençlerine bakıldı. Bulgular: İzole edilen 94 S. aureus suşunun 72’si (%76.5) metisiline dirençli (MRSA), 22’si (%23.4) metisiline duyarlı (MSSA) bulunmuştur. Yetmişiki MRSA suşunda trimetoprim-sülfametoksazol, eritromisin, klindamisin, siprofloksasin ve amikasine sırası ile %22,2, %69.4, %72.2, %80.5 ve %81.9 oranında direnç saptanmıştır. Sonuç: Bu bulgulara göre, metisiline dirençli S. aureus infeksiyonlarında diğer antibiyotiklere karşı da yüksek oranda direnç bulunmaktadır ve en etkin tedavinin glikopeptitlerle yapılması sonucuna varılmıştır.

Aim: Intensive care units of the hospitals are the environments where resistant bacteriae are most common. The incidence of meticilline resistant Staphylococcus aureus strains which cause nosocomial infection is increasing. In this study, antibiotic resistance patterns of 94 S. aureus strains which were isolated from the patients in the surgical intensive care unit of Gaziantep University Medical School were included. Results: Seventy two (76.5%) out of 94 strains were resistant to methicillin (MRSA), whereas 22 strains (23.4%) were susceptible (MSSA). Among those 72 MRSA strains, 22.2%, 69.4%, 72.2%, 80.5%, and 81.9% of the strains were resistant to trimethoprim-sulfamethoxazole, erythromycin, clindamycin, ciprofloxacin, and amikacin respectively. Conclusion: In conclusion, results of this study showed that MRSA strains have also a high incidence of resistance to many other antibiotics, and glycopeptides should be used for an effective therapy.

Serebellar disfonksiyonlu bir kişinin tedavi reçetesi, bir uzman için boşa giden bir durum olabilir. Karşılaşılan ilk problem, serebellar hastalığa özgü, motor problemlerin uygun tanımlaması ve değerlendirmesidir. İkincisi, motor defisitlerin düzelmesi için faydalı etkileri olan bir tedavi programının yürütülmesidir. Bu iki problemi çözmede, sayısız nedenlerden dolayı zorlukla karşılaşılabilir. Serebellar hastalığa eşlik eden bulgu ve semptomlar bilinmesine rağmen, bu semptomların muayene ve niteliğinin kesin metodları bilinmez. Ayrıca, her semptomun nisbi önemi ve progresyonu açık olarak belirlenmemiştir. Sonuncusu, serebellar hastalıkta her motor semptomun altında yatan mekanizmaların bilinmesi sınırlıdır. Bu bilginin eksikliği çok önemli bir sınırlamadır çünkü etkili tedavi programının gelişmesine engel teşkil eder. Bu derleme, serebellar disfonksiyonu değerlendirme ve tedavi yaklaşımlarına göre açıklamaktadır.

Receipt of a referral of a client with cerebellar dysfunction can be a frustrating event for a specialist. The first problem facing the specialist is the proper recognition and evaluation of motor problems peculiar to cerebellar disease. Second, a treatment program with known beneficial effects for the improvement of the motor deficits must be implemented. In solving these two problems a therapist can run into difficulty for a number of reasons. Although specialists typically learn a list of signs and symptoms accompaning cerebellar disease, they are not taught precise methods of examination and quantification of these symptoms. In addition, the relative significance and progression of each symptom have not been clearly defined. Last is the limited knowledge of the mechanisms underlying each motor symptom in cerebellar disease. This lack of awareness is the most serious limitation because it hampers development of effective treatment programs. This review describes, cerebellar dysfunction with regard to evaluation and treatment procedures.

Sistemik lupus eritematozus (SLE) daha çok doğurganlık çağındaki kadınlarda görülen multisistemik bir hastalıktır. İleri yaşta başlayan lupus tanımlaması, hastalığı 50 yaşından sonra başlayan SLE’li hastaları içerir. Bu grubun tüm SLE’li hastalar içindeki oranı % 4-20’dir. SLE’nin başlangıç yaşı hastalığın seyrini, klinik, laboratuar ve tedavi özelliklerini etkileyebilir.

Systemic lupus erythematosus (SLE) is a multisystem disorder that predominantly affects women of reproductive age. Late onset lupus is described as a clinical disease which begins after the age of 50 years and it constitutes 4-20% of all lupus patients. The clinical, laboratory, and treatment features and the course of the disease may be affected by the age of onset.

Bu makalede nadir görülmesi nedeniyle atipik seyirli subakut sklerozan panensefalitli (SSPE) iki olgu sunuldu. Yedi yaşında kız hasta ilk kez yedi gün önce başlayan yürüme ve konuşma bozukluğu şikayetleriyle getirildi. Üç gün sonra afazi ve ataksik yürüyüşü kendiliğinden düzeldi, klinik ve nörolojik muayenesi normal olarak tespit edildi. Ancak müracaatın 14. gününde miyoklonik jerkleri ortaya çıktı. Serum ve beyin omurilik sıvısında kızamık virüsüne karşı IgG antikorları pozitif bulundu. SSPE teşhisi kondu ve spesifik tedavi başlandı. Şu anda hasta takibinin dokuzuncu ayında ve III. evrede izlenmektedir. İkinci vaka 3 yaşında erkek çocuk ilk kez bir ay önce yürüyememe ve konuşamama şikayeti ile başvurdu. Kızamık IgG antikorları, pozitif bulunduğundan dolayı SSPE tanısı kondu ve spesifik tedavi başlandı. Ancak izleminin altıncı haftasında hasta kaybedildi.

We present two children with subacute sclerosing panencephalitis (SSPE) displaying atypical clinical course because of unusual presentation. A 7-year-old girl was admitted with speech disorder and abnormal gait, which were first noted seven days before admission to our hospital. On the 3rd day of admission, her aphasia and ataxic gait disappeared spontaneously and her clinical and neurological examination showed normal findings. However, myoclonic jerks developed on the 14th day of admission. Serum and cerebrospinal fluid IgG antibodies to measles virus were found to be positive. She was diagnosed with SSPE and specific therapy was initiated. Now she is 9th month of follow-up and in stage III of SSPE. The second case was 3-year-old boy and admitted with a state unable to walk and speak, which was first noted about 1 month before admission to our hospital. He was also diagnosed with SSPE because of positive IgG antibodies to measles virus and given specific therapy. However, he died at the sixth mouth of his follow-up.