Amaç: Foeniculum vulgare Mill. (rezene) meyvesi uçucu yağının, lethal doz 50 düzeyinin ve sağlıklı ve diyabetli farelerde hipoglisemik etkisinin araştırılması. Yöntem: Sağlıklı ve alloksanla diyabet oluşturulmuş farelere Foeniculum vulgare Mill. uçucu yağı ekstresi, glibenclamide (referans) ve serum fizyolojik (kontrol) oral yolla verilip; sıfırıncı, birinci, ikinci, dördüncü ve 24. saatlerde, farelerin kuyruk veninden kan alınarak açlık kan şekeri düzeyleri ölçüldü; sonuçlar tek yönlü varyans analizi ile test edildi. Bulgular: Foeniculum vulgare Mill. ekstresinin; alloksanla diyabet oluşturulmuş farelerde serum fizyolojik grubuna göre açlık kan şekerini yalnızca 4. satte (p<0.05) anlamlı derecede düşürdüğü, birinci, ikinci ve 24. saatlerde bu etkinin görülmediği (p>0.05); glibenclamidein, serum fizyolojik grubuna göre açlık kan şekerini birinci (p<0.05), ikinci, dördüncü ve 24. saattelerde anlamlı derecede düşürdüğü (p<0.01); glibenclamidein, Foeniculum vulgare Mill.’ye göre açlık kan şekerini birinci (p<0,001), ikinci (p<0.05), ve 24. saatlerde (p<0.01) anlamlı derecede düşürdüğü, dördüncü saattte ise her ikisi arasında anlamlı bir fark bulunmadığı saplandı (p>0.05). Sağlıklı farelerde gruplar arasında açlık kan şekeri yönünden yapılan ölçümlerde anlamlı bir fark elde edilmedi. Sonuç: Foeniculum vulgare Mill. meyvesi uçucu yağ ekstresinin, referans ilaç olarak kullanılan glibenclamide ile aynı düzeyde olmak üzere, sadece dördüncü saatte hipoglisemik etki gösterdiği gözlendi. Birinci, ikinci ve 24. saatlerde ise Foeniculum vulgare Mill. ekstresi hipoglisemik etki göstermedi. Foeniculum vulgare Mill. Uçucu yağ ekstresinin LD50 dozu ise 6.149 ml/kg olarak tespit edildi.

Aim: Investigation of The Level of The Lethal Dose 50 and the hypoglycemic effect of Foeniculum vulgare Mill. fruit essential oil extract in healthy and diabetic mice. Method: Extract of Foeniculum vulgare Mill., glibenclamide (as a reference group) and physiologic saline (control group) were administrated perorally to the healthy and diabetic mice inducede with alloxan. Before treatment in the first, second, third, fourth and 24th hours, blood was taken from the vena coccygea of mice. Blood glucose levels were measured. Results were tested by One-way ANOVA. Results: When compared with physiologic saline group, it was observed that Foeniculum vulgare Mill. extract decreased blood glucose values significantly in a diabetic mice inducede with alloxan in the fourth (p<0.05), this effect was not observed in the first, second and 24th hour. Glibenclamide decreased blood glucose values significantly in the first (p<0.05), second, fourth and 24th hours (p<0.01). When compared with Foeniculum vulgare Mill., it was observed that glibenclamide decreased blood glucose values more significantly in the first (p<0.001), second (p<0.05) and 24th hours (p<0.01), there was not a significant difference between two groups in the fourth hour (p>0.05). There was not a significant difference of blood glucose values measurements among groups of healthy mice. Conclusion: It was observed that the essential oil extract of Foeniculum vulgare Mill. has significantly hypoglycemic effect in the only fourth hour when compared with glibenclamide which was used as a reference agent. It was not showed that hypoglycemic effect of the extract of Foeniculum vulgare Mill. in the first, second or 24th hours. The lethal dose 50 of the extract of Foeniculum vulgare Mill was defermined as 6.149 ml/kg..

Amaç: Bu çalışmada akut lösemili hastalarda nötropenik ateşe neden olan etkenler belirlenerek, uygulanan tedavi protokolleri ve tedavi sonuçları tartışıldı. Yöntem: Bu amaçla Temmuz 1997 - Şubat 2002 tarihleri arasında Yüzüncü Yıl Üniversitesi Tıp Fakültesi, Hematoloji Kliniğinde akut lösemi tanısı ile tedavi edilen 40 hastada (33 AML, 7 ALL) toplam 84 febril nötropenik atak prospektif ve retrospektif olarak değerlendirildi. Bulgular: Mikrobiyolojik tanı, 7’si bakteriyemili, 6’sı bakteriyemisiz olmak üzere 13 atakta (%15.4) kültür yöntemleri ile konuldu. Kan kültürlerinin 4’ünde gram pozitif, 3’ünda gram negatif bakteriler izole edildi. Gram pozitif bakterilerden en sık etkenin koagülaz-negatif stafilokoklar (4/13), gram negatif bakterilerden ise en sık etkenin Escherichia coli (4/13) olduğu görüldü. Ateş nedeni araştırıldığında; 40 atakta (%47.6) olası infeksiyon odağı klinik bulgulara dayanarak saptanırken, 31 atakta (%36.9) infeksiyon odağı saptanamadı. Başlangıç tedavisi olarak 44 (%52.4) atakta sefepim + amikasin, 25 (%29.8) atakta seftazidim + amikasin, 15 (%17.8) atakta imipenem + amikasin kullanıldı. 37 atakta (%44) tedaviye vankomisin, 11atakta (%13.1) teikoplanin, 11 atakta (%13.1) amfoterisin-B eklendi. Başlangıç tedavisine cevap oranları sırasıyla; %41, %40 ve %33.3 iken, modifiye tedavilere cevap oranları, sırasıyla %75, %72 ve %71.4 olarak gerçekleşti. Sonuç: Akut lösemili hastalarda gelişen nötropenik ateş ataklarında, uygun ampirik tedavi başlanması ve sonrasında yakın klinik takip ile uygun modifikasyonların yapılması, tedaviye cevabı büyük oranda arttırmaktadır.

Aim: In this study, the agents causing neutropenic fever in patients with acute leukaemia were determined and the applied treatment protocols and their results were discussed. Method: For this purpose, totally 84 febrile neutropenic attacks seen in 40 patients (33 AML, 7 ALL) diagnosed with and treated for acute leukemia at Haematology Clinic in Yüzüncü Yıl University, Medical School, Internal Medicine Division between July 1997-February 2002 were prospectively and retrospectively evaluated. Results: Microbiological diagnosis was obtained in 13 attacks (15.4%), 7 of them being with and 6 without bacteremia. Gram-positive bacteria were isolated in 57.1% of blood cultures and gram-positive bacteria in 42.9% of them. It was seen that coagulase-negative staphylococci (30.8%) and Escherichia coli (30.8%) were the most frequent isolated species out of gram-positive and negative bacteria. When fever origin was investigated, while clinically probable infectious origin was proven in 40 attacks (47.6%), infectious origin could not be determined in 31 attacks (36.9%), so these cases were accepted as fever of unknown origin. Initial treatment consisted of cefepim + amikacin in 44 attacks (52.4%), ceftazidim + amikacin in 25 attacks (29.8%), and imipenem + amikacin in 15 attacks (17.8%). Vancomicin was added to the treatment in 37 attacks (44%), teicoplanin in 11 attacks (13.1%) and amphotericin-B in 11 attacks (13.1%). While the response rates to the initial treatment were respectively 41%, 40% and 33.3%, response rates with treatment modifications were found respectively as 75%, 72% and 71.4%. Conclusion: We conclude that to begin suitable empiric regimen followed by clinically close follow-up and to perform suitable modifications increase the response rates at a large extent.

Amaç: Akut kolon obstrüksiyonları sık karşılaştığımız cerrahi acil durumlardandır. Çok değişik sebebleri olabilen akut kolon obstrüksiyonları içinde çoğu kez düşünülmediği zaman tanı konulması imkansız olan Ogilvie sendromununun yerini retrospektif olarak araştırdık. Yöntem: 1994-2000 yılları arası SSK Okmeydanı Hastanesi Acil Servisine gelen 145 akut kolon obstrüksiyonu olan hasta incelendi. Bunların arasında 8 hastaya Ogilvie sendromu tanısı konduğu tespit edildi. Bulgular: Bu hastaların yaş ortalaması 52 idi. Toplam 8 hastanın sadece 2 tanesinde Ogilvie sendromu tanısı preoperatif konulabildi. Diğer 6 hastaya ise operasyon esnasında başkaca patoloji tespit edilememesi üzerine Ogilvie sendromu tanısı kondu. Bu hastalardan 7 tanesi operatif yöntemlerle ve 1 tanesi de nonoperatif olarak tedavi edilebildi. Sonuç: Ogilvie sendromu, kendine özgü laboratuar ve fizik muayne bulguları olmadığı için ancak düşünüldüğünde tanı konulabilen bir hastalık olarak olarak karşımıza çıkmaktadır. Acil serviste akut kolonik obstruksiyonla karşılaşan cerrahlar yandaş hastalıkları ve geçirilmiş major operasyonları da dikkate alarak Ogilvie sendromunuda daha sık olarak ön tanılar arasında düşünmelidirler.

Aim: Acute large bowel obstruction is a common emergent surgical condition. Among various etiologies, we retrospectively reviewed Ogylvie syndrome which is almost impossible to diagnose it, without spesifically taking it into account. Method: We reviewed 145 patients with large bowel obstruction presented to SSK Okmeydanı Hospital Emergency Department, between 1994-2000. Eight patients were diagnosed as Ogylvie syndrome, with mean age of 52. Results: Only 2 patients were able to diagnose preoperatively. Diagnosis was established in 6 patients with exclusion of other possibilities by operation. Treatment was done by operation in 7 patients and non-operatively in 1 patient. Conclusion: Having no specific clinic and laboratory criteria, Ogylvie syndrome apparently could be diagnosed if preoperatively presumed. Surgeon should be aware of this diagnosis when he faces with acute large bowel obstruction in emergency setting, besides co-morbid diseases and previous surgery.

Amaç: Ağrı kontrolü operasyon sonrası bir hastanın ayrılmaz parçasıdır. Postoperatif ağrı tedavisinin amaçları, yan etkisiz ağrının giderilmesi ve postoperatif morbiditenin azaltılmasıdır. Bu çalışmanın amacı, postoperatif lokal ve bölgesel bupivacain uygulamasının postoperatif ağrı üzerindeki etkisini ve hasta özelliklerinin bununla ilişkisi araştırıldı. Yöntem: Laparoskopik kolesistektomi ameliyatı uygulanan 66 olgu prospektif olarak çalışmaya alındı. Çalışma kapsamına alınan olguların yaş ortalaması 47.01?12 (24-77) idi. Hastalar iki gruba ayrıldı. Bir gruba lokal anestezi ve metamizol; postoperatif safra kesesi lojuna ve subdiafragmatik alana püskürtme(bölgesel), trokar giriş yerlerine infiltrasyon şeklinde 20 ml %0.05’lik bupivacain verildi. Diğer gruba Metamizol verildi. Postoperatif dönemde her iki gruptaki hastalara 4-6 saat aralıklarla metamizol uygulandı. Lokal anestezi ve metamizol grubu (LAM) 34, metamizol (M) grubu 32 hastadan oluşuyordu. Hastaların postoperatif ağrı şiddetleri vizüel analog skala (VAS) ve basit tanımlayıcı skala (BTS) ile 1.,6.,18.saatlerde anamnezi alan ve hastayı bilgilendiren hekim tarafından dolduruldu. Bulgular: Hastaların postoperatif ağrı şiddetleri LAM gurubunda M grubuna göre daha düşüktü (p<0.01). Hastaların yaş, cinsiyet, risk faktörleri, semptomların süresi, nazogastrik tutulma süresi, geçirilmiş operasyon, peroperatuar ve postoperatuar komplikasyonlar gibi özelliklerinin postoperatif ağrı şiddetini etkilemediği saptandı. Sonuç: Bupivacainle yapılan, postoperatif lokal ve bölgesel anestezinin laparoskopik kolesistektomi ameliyatlarından sonra postoperatif ağrı şiddetini azaltabileceği kanaatine varıldı.

Aim: Pain control is an integrated part of patient care. The goals of pain relief are to decrease postoperative pain and morbidity, without side effects. The aim of this study was to investigate the effects of postoperative bupivacaine infiltration and the response of patients to postoperative pain. Method: 66 cases with laparoscopic cholecystectomy operations were prospectively investigated. The mean patients’ age was ranging between 24 to 77 years ( mean: 47 years). In 34 patients in the local anesthesia and metamisol group (LAM), were pulverised 20 mL of %0.05 Bupivacaine with both into gallbladder-subdiaphragmatic areas and, also were injected to trocar entry sites at the end of operative procedure. Remaining 32 patient in the metamisol group ( M ). Were given nothing as locally applied anesthetic both groups received metamisol p.6.q postoperatively. The Visual Analog Scale and the Simple Descriptive Scale were explained and applied to the patients by the same physician. The data was collected at 1st, 6th and 18th hours postoperatively. Results: The postoperative pain complaints were found to be fewer in the LAM group in respect to the M group. It was also found that; neither the age, sex, duration of the symptoms nor the peroperative - postoperative complications affected the postoperative pain. It is concluded that, postoperative local and regional anesthesia with bupivacaine after Conclusion: Laparoscopic cholecystectomy is an efficient method of postoperative pain relief.

Bu derleme, travmatik periferik nöropatileri, sınıflamasına, değerlendirme ve tedavi yaklaşımlarına göre açıklamaktadır. Travmatik ve dejeneratif nöropatilerin, pekçok benzer yönleri olmasına rağmen, tartışma esas olarak periferal travma üzerine yoğunlaşmıştır. Direk, sinir sistemini içermesine rağmen, travmanın periferik sinir sistemine, nörolojik ve kas iskelet sistemine etkileri, merkezi sinir sistemine olan etkilerinden önemli oranda farklılık göstermektedir. Değerlendirmedeki spesifik bulgular ve spesifik tedavinin özellikleri tartışılmıştır.

This review describes traumatic peripheral neuropathies with regard to classification, evaluation and treatment procedures. Although traumatic and degenerative neuropathic problems have many similarities, the discussion focuses primarily on peripheral trauma. Although involving the nervous system directly, the neurological and musculoskeletal effects of trauma to the peripheral nerve system differ significantly from the effects of trauma to the central nerve system. Spesific findings on evaluation and prescriptions for specific treatment were discussed.

1980’lerde kullanıma girmesinden bu yana pulse oksimetrenin cerrahi pratiğinde ana kullanım amacı oksijenizasyonun monitörizasyonudur. Taşınan oksijenin gösteriminde cerrahi pratikte hiçbir teknik pulse oksimetreden daha etkili değildir. 1980’lerden önce cerrahi salonlarında henüz bilinmezken, daha sonra hızlı bir şekilde gerekli standart haline geldi. Kullanımı özel bir eğitim gerektirmemektedir. Etkinliği de kullanan kişinin tecrübesine bağlı değildir. İnvaziv olmayan bir yöntemdir ve herhangi bir risk taşımamaktadır. Pulse oksimetre sürekli ve anlık arteriyal hemoglobin satürasyonunu verir. Alınan oksijenin yetersizliği gibi birçok nedenle ortaya çıkan hipoksemi açısından hekime bir uyarı sağlar. Damar cerrahisinde ve hastanın yoğun bakım izleminde terapötik girişimlerin yeterliliğinin erken dönemde kolay ve ucuz yoldan anlaşılabilmesinde pulse oksimetre yardımcı olabilmektedir. Noninvaziv bir teknik olması ve herhangi bir riskten tamamıyla uzak olduğu için, arteriyal hipoksemi riskinin olduğu her durumda kullanılmalıdır.

The main purpose for using pulse oximetry in surgical practice has been the monitoring of oxygenation since it was begun to be used in 1980s’. No other technique is more effective than technical pulse oximetry for displaying carried oxygen was in surgical practice. Before 1980s’, it was not recognized in surgical halls, but then, it became needed standart in a rapid way. It does not require any special training for its usage. Its efficiency does not depend on the experience of user. It does not constitute any risk and it is not an invasive method. Pulse oximetry gives saturation of sudden and continous arterial hemoglobin. It warns doctors for hypoxemia brought about by many cases such as insufficiency of taken oxygen. Also, pulse oximetry is able to aid to determine the sufficiency of therapeutical interferences in an easy and cheap way for vascular surgery. It should be used in any case which arterial hypoxemia is present as it is an noninvasive technique and completely far from a risk.