Amaç: Stres üriner inkontinans (SÜİ)’ın cerrahi tedavisinde transobturator tape (TOT) ile transvaginal tape (TVT)’nin etkinliğinin ve komplikasyonlarının karşılaştırılması değerlendirildi. Gereç ve Yöntem: SÜİ nedeniyle 2006-2011 yılları arasında miduretral sling operasyonu geçiren toplam 66 hasta geriye dönük olarak incelendi. Bu hastaların 32’sin TOT ve 34’üne ise TVT uygulandı. Mesane fonksiyonunu etkileyebilecek nörolojik hastalığı olanlar, mikst veya urge inkontinansı olanlar, cerrahi onarım gerektirecek derecede sistorektoseli bulunanlar çalışma dışı bırakıldı. Gurupların karşılaştırılması için Kruskal-Wallis varyans analizi ve verilerin ileri istatistiksel değerlendirilmesi için Mann-Whitney U testi uygulandı. Bulgular: Askı operasyonu geçiren toplam 66 hastanın yaşları 32-73 (ortalama 47) arasında idi. İki grup karşılaştırıldığında yaş, parite, menopoz durumu, geçirilmiş jinekolojik operasyon öyküsü, inkontinans süresi, günlük inkontinans epizod sayısı, hastaların şikayetlerinin preoperatif subjektif değerlendirilmesi, prolapsus varlığı, preoperatif Q-max değeri, valsalva leak point pressure (VLPP) değeri, rezidü idrar miktarı, I-QOL ( Incontınence Qualıty Of Lıfe Instrument) anket sonuçlarının değerleri açısından istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı (Tablo I). TVT grubuna göre (ortalama 31.5 dk) TOT grubunda (ortalama 21.4 dk) operasyon süresi istatistiksel olarak anlamlı derecede (p<0,05) daha kısa idi. Operasyon süreleri açısından TOT grubunda (ortalama 21.4 dk.) TVT grubuna göre (ortalama 31.5 dk. p< 0.005) istatistiksel olarak anlamlı daha kısa olduğu saptandı. İntraoperatif komplikasyon TOT grubunda görülmezken, TVT grubunda 2 hastada mesane perforasyonu, 1 hastada ciltaltı hematom ve 1 hastada ise transfüzyon gerektirmeyen kanama görüldü. Erken postoperatif dönemde TOT gurubunda komplikasyon görülmezken, TVT grubunda üç hastada glob vezikale gelişti ve 2 hastada ise sonda çekimini takiben tekrar üretral katater takmayı gerektiren rezidü idrar saptandı. Sonuç: Çalışmamızda TOT ve TVT ameliyatlarının başarı oranlarının benzer olduğu ve komplikasyonların TOT grubunda daha az görüldüğü saptanmıştır.

Aim: It was aimed to evaluate the comparison of the effectiveness and complications of the transobturator tape (TOT) with tension-free transvaginal tape (TVT) in the surgical treatment of stress urinary incontinence (SUI). Material and Methods: Totally 66 patients who underwent the operation of the midurethral sling were retrospectively reviewed due to SUI between 2006-2011. The transobturator tape (TOT) at 32 and the tension-free vaginal tape (TVT) at 34 of these patients were performed. Those with neurological disease that may affect the bladder function, with mixed or urge incontinence, with cysto-rectocele enough to require surgical repair were excluded from the study. The analysis of variance of Kruskal-Wallis for comparison of the groups and the test of Mann-Whitney U have been performed for the evaluation of the advanced statistics of the data. Results: The ages of totally 66 patients who underwent the operation of the sling were between 32-73 years (mean 47 years). The operation of TOT to 32 patients, and the operation of TVT to 34 patients were performed. Statistically, there was not a significant difference in terms of the values of the I-QOL survey results when the two groups were compared in terms of the age, parity, menopausal status, previous history of the gynecologic surgery, the duration of incontinence, the number of daily incontinence episodes, preoperative subjective evaluation of the patients' complaints, the presence of prolapse, the value of preoperative Q-max, the value of the valsalve leak point pressure (VLPP), the amount of the residual urine (Table I). The TOT group (mean 21.4 min.) compared to the TVT group (mean 31.5 min. P <0.005) was statistically found to be significantly shorter in terms of the durations of the operation. It was seen that there was the bladder perforation in 2 patients, a subcutaneous hematoma in 1 patient and there was bleeding in 1 patient which does not require the transfusion in TVT group while there was not intraoperative complications in TOT group. In three patients developed the globe vesical and the residual urine was determined that requires re-installing a urethral catheter following the capture probe in 2 patients in TVT group while there was no complication in the period of early postoperative in TOT group. Conclusion : In our study, it was found that the success rates of TOT and TVT surgeries were similar and complications were less seen in TOT group.

Amaç: Çalışmamızda kliniğimize başvuran ve İlizarov yöntemi ile tedavi edilen tibia plato kırıklı hastaların klinik ve radyolojik sonuçları değerlendirilmiştir. Yöntem: Retrospektif olarak altı erkek vaka çalışma kapsamında değerlendirildi. Bütün hastaların kırık tarafındaki femur distaline 1 adet C halka, diz ekleminin 1 cm distaline, kırığın 2 cm distaline ve tibia distal metafizine birer adet tam halka, kırığın kapalı redüksiyonu sonrası ikişer adet Kirschner teli ile tespit edildi. Kırık etyolojisi, açık kırık varlığı ve komplikasyonlar not edildi. Radyolojik değerlendirmede Hohl sınıflaması kullanıldı. Vakalarda klinik değerlendirme KOOS skorlama sistemine göre yapıldı. Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 21.5 (20-24) di. Etyolojik olarak 4 (%66) vakada yüksekten düşme, 2 (%33) vakada ise trafik kazası saptandı. Gustilo Andersen sınıflamasına göre vakalarımızın ikisinin kırığı tip II, birinin kırığı tip I açık kırık olarak değerlendirildi. Radyolojik olarak tüm vakalar Hohl sınıflamasına göre Tip IV ve V idi. Ortalama 26 (16-38) ay takip uygulanan vakalarımızda klinik olarak iyi ve mükemmel sonuçlar elde edildi. Vakalarımızın hepsinde radyolojik olarak tam kaynama saptandı. Tüm vakalarda İlizarov yöntemi ile kapalı olarak ligamentotaksisle redüksiyon sağlanmış olup, açık cerrahi girişim uygulanmamıştır. Sonuç: Tibia plato kırıklı hastaların tedavisinde kapalı olarak redüksiyon sağlanabilmesi ve başarılı sonuçları nedeniyle İlizarov yönteminin, açık redüksiyonun iyi bir alternatifi olduğu kanaatine varılmıştır.

Aim:The clinical and radiological results of the patients with tibial plateau fractures, who were treated with the Ilizarov method and applied to our clinic, were evaluated in our study. Method: Six male cases were retrospectively evaluated in the study. 1 piece of C ring to the femoral distal in the fracture side of the all patients with 1 cm to the distal of the knee joint, 2 cm to the distal of the fracture and a full-ring to the tibia distal metaphysis were detected with the two pieces of Kirschner wire after the closed reduction of the fracture. The etiology of the fracture, the presence of the open fractures and the complications were noted. Hohl classification was used in radiologic evaluation. Clinical evaluation in the cases was performed according to the KOOS scoring system. Findings: The mean age of the patients was 21.5 (20-24). Falling from height in 4 (66%) cases and the traffic accident in 2 (33%) cases were etiologically found. It was evaluated that the fracture of the two of our cases was type II and the fracture of one case was type I open fracture according to the classification of Gustilo Andersen. All of the cases were radiologically type IV and V according to the classification of Hohl. Good and excellent results were clinically obtained in our cases who were followed on average 26 (16-38) months. Complete bone-healing was radiologically observed in all of the cases. For all cases, closed reduction with the ligamentotaxis has been provided using Ilizarov method without implementation of any open surgical intervention. Result: It was concluded that the Ilizarov method was a good alternative for open reduction in the treatment of the patients with tibial plateau fracture because of its successful results and its ability to provide the closed reduction.

Amaç: Çalışmamızın amacı majör cerrahi girişim gerektiren penetran torasik yaralanmalarla ilgili iki yıllık deneyimlerimizi sunmak ve tartışmaktır. Yaralanma tipi, cerrahi girişimler, komplikasyonlar ve eşlik eden yaralanmalar tartışıldı. Yöntem: Yüzüncü Yıl Üniversitesi Tıp Fakültesi Göğüs Kalp ve Damar Cerrahisi Ana Bilim dalında 2005 ve 2007 yılları arasında, majör cerrahi operasyon yapılan 30 penetran torasik travma olgusu çalışma kapsamına alındı. Bu süre içinde torasik ve kardiyovasküler operasyonlar tek cerrah tarafından yapılmıştır. Çalışmamızda, masif intratorasik kanama, hava kaçağı, kalp yaralanmaları ve intratorasik vasküler yaralanmalar torakotomi veya sternotomi için başlıca endikasyonlardı. Bulgular: Olguların 27’si erkek ve 3’ü kadın olup, yaşları 17 ile 78 arasında değişmekte ve ortalama yaş 33,9 idi. Yaralanma nedeni 18 olguda kesici delici alet ve 12 olguda ateşli silah yaralanmasıydı. Cerrahi endikasyonu 23 olguda pulmoner laserasyon, 5 olguda kalp yaralanması ve 2 olguda intratorasik vasküler yaralanmaydı. Kardiyak ve intratorasik vasküler yaralanmalı olgularda ayrıca eşlik eden pulmoner yaralanmalarda vardı. İki olguda kardiyopulmoner bypass gerekti. Bir olgumuzu eşlik eden kafa travması nedeniyle kaybettik. Sonuç: Serimizde, penetran torasik travmalar en sık gençlik dönemindeki erkeklerde görülmüştür. Mortalite oranını azaltmak için çabuk transport ve uygun cerrahi girişim şarttır. Penetran torasik travmaların morbidite ve mortalitesinin yüksek olduğu göz önüne alınırsa, Bu kompleks yaralanmaların uygun tedavisi için cerrahların tüm kardiyotorasik operatif tekniklerde deneyimli olması gereklidir.

Aim: The purpose of this study was to present and discuss our experience with penetrating thoracic injuries requiring major surgical intervention, over a 2-year period, describing the type of injury, surgical procedures, complications and associated injuries. Material and method: Thirty patients with penetrating thoracic injuries who had undergone major surgical operation in the Department of Cardiovascular and Thoracic Surgery, Yüzüncü Yıl University Medical School, during the period 2005 – 2007, were included in this study. During this time period, thoracic and cardiovascular operations were performed by the same surgeon. In this study, massive intrathoracic hemorrhage or air leakage, cardiac injuries and intra-thoracic vascular injuries were indications for thoracotomy or sternotomy. Results: There were 27 male and 3 female patients ranging in age from 17 to 78 years with a mean age of 33.9 years. The cause of injuries was stab wounds in 18 patients and gunshot wound in 12. The indications for surgery were pulmonary injuries in 23 victims, heart injuries in 5 and great intra-thoracic vessel injuries in 2. All cardiac and intra-thoracic vessel injuries had also associated pulmonary injuries. Cardiopulmonary bypass was required in 2 patients. One patient was succumbed to associated head injury. Conclusion: Penetrating thoracic injury was primarily a disorder of young men in our series. Rapid transportation and appropriate surgical intervention are required to decrease the rate of mortality. Considering the high rate of morbidity and mortality of penetrating thoracic injury, surgeons should be facile in a wide range of technical procedures for the management of these complex injuries.

Pseudomonas aeruginosa, önemli hastane infeksiyonu etkenlerinden biri olup birçok antibiyotiğe karşı direnç geliştirme özelliği ile önemli bir mortalite ve morbidite nedenidir. Bu nedenle çalışmada, nozokomiyal P.aeruginosa izolatlarının antibiyotik direnç profilinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Ekim 2008-Şubat 2009 tarihleri arasında Tıbbi Mikrobiyoloji Laboratuvarına gönderilen örneklerden izole edilen 75 P.aeruginosa izolatı incelendi. P.aeruginosa izolatlarının izolasyonunda klasik yöntemler kullanıldı, kesin identifikasyonları ile antibiyotik duyarlılık testlerinde BD Phoenix otomatize mikrobiyoloji sisteminden yararlanıldı. P.aeruginosa izolatlarının 52’si trakea, 8’i yara, 5’i kan, 4’ü kulak, 3’ü idrar ve 3’ü diğer örneklerden izole edildi. Çalışma sonucunda suşların antibiyotiklere direnç oranları piperasiline % 79, gentamisine % 75, imipeneme % 60, aztreonama % 55, levofloksasine % 44, seftazidime % 40, siprofloksasine % 32 ve amikasine % 9 olarak tespit edildi. Bölgemizde izole edilen nozokomiyal kökenli P. aeruginosa izolatlarında son on yıl içerisinde tedavide kullanılan antibiyotiklerden piperasiline karşı iki kat (%42’den %79’a), imipeneme karşı ise 4 kat (%14’den %60’a) direnç artışı geliştiği görülmektedir. P.aeruginosa izolatlarında antibiyotiklere karşı yüksek oranda saptanan bu direnç, infeksiyon kontrol programlarının etkin biçimde uygulanmasını ve akılcı antibiyotik kullanım politikalarının geliştirilmesini gerektirmektedir.

Pseudomonas aeruginosa is an important hospital infection agent causing morbidity and mortality with the ability to gain resistance to many antibiotics. For this reason the purpose of this study was to detect the resistance profiles of nosocomial P.aeruginosa isolates. 75 P.aeruginosa strains which were isolated from specimens sent to the microbiology laboratory between October 2008 and February 2009 were investigated. P.aeruginosa isolates were identified using conventional methods and BD Phoenix automated microbiology system was used for definite identification and antibiotic susceptibility tests. P.aeruginosa strains were isolated from trachea (52), wound (8), blood (5), ear (4), urine (3) and various (3) specimens. The resistance rates of the strains were detected to be 79% for piperacillin, 75% for gentamicin, 60% for imipenem, 55% for aztreonam, 44% for levofloxacin, 40% for ceftazidime, 32% for ciprofloxacin and 9% for amikacin. In the last decade, a 2 fold (42% to 79%) resistance increase to piperasillin and a 4 fold (14% to 60%) resistance increase to imipenem were seen in nosocomial P.aeruginosa strains isolated in our region. The high rates of antibiotic resistance in P.aeruginosa strains indicate effective administrations of infection control programs and wise antibiotic utilization policies.

Amaç: Çalışmada, Van yöresinde servikal örneklerden izole edilen 50 adet Actinomyces israelii suşunun RIA kullanımı ve süresi ile ilişkisi, ayrıca çeşitli antibiyotiklere direnç durumunun irdelenmesi amaçlanmıştır. Yöntem: A. israelii suşlarının izolasyonunda tiyoglukolatlı agar ve Scheadler broth gibi genel üretim besiyerleri kullanılmış, anaerob indikatörler ve anaerob gas pack ile anaerob ortam oluşturulmuştur. Üretilen aktinomiçeslerin tanımlanması ve antibiyotik direnç durumlarının ortaya konulmasında Sceptor Anaerob ID paneller kullanılmış, beta-laktamaz varlığı ile karbenisilin, sefotaksim, sefoksitin, kloramfenikol, klindamisin, metronidazol, penisilin, tetrasikline karşı direnç araştırılmıştır. Bulgular: A. israelii izole edilen 50 kadından 37 (%74)’ünün RIA kullandığı, suşların %30’unun beta-laktamaz pozitif olduğu saptanmıştır. Antibiyotiklere direnç oranları ise sırasıyla; metronidazole %66, tetrasikline %28, sefoksitine %26, penisiline %26, sefotaksime %22, klindamisine %22, kloramfenikole %10, karbenisiline ise %4 olarak tespit edilmiştir. Sonuç: Çalışma sonucunda bölgemizde uzun süreli RIA kullanan kadınlarda yüksek oranda A. israelii izole edilmiş ve özellikle metronidazole yüksek oranda direnç saptanmış olup, RIA kullanan kadınlarda A. israelii ve bunun neden olduğu pelvik aktinomikoz riskinin önemi ortaya konulmuştur.

Objectives: In this study A. israelii strains isolated from servico-vaginal samples obtained from Van region of Turkey were investigated for their susceptibilities to various antibiotics, correlation with IUD use and the relationship with duration. Method: Thioglucolate media and Scheadler broth were used for the isolation of A. israelii strains, anaerobe indicators and anaerobe gas pack were used for anaerobic conditions. Sceptor Anaerobe ID panels were used for identification of Actinomyces and to investigate the resistance patterns to metronidazole, tetracycline, penicillin, cefoxitin, cefotaxime, clindamycin, chloramphenicole, carbenicillin as well as presence of beta lactamase. Results: It was determined that the isolated strains were from 37 cases using IUD and 13 cases not using IUD from a total of 50 cases. Beta-lactamase was produced by 30% of 50 isolates of A. israelii species tested. Resistance to metronidazole, tetracycline, penicillin, cefoxitin, cefotaxime, clindamycin, chloramphenicole, carbenicillin was found in 66, 28, 26, 26, 22, 22, 10, 4% of 50 isolates respectively. Conclusion: A. israelii was detected to be at high rates in women using IUD and resistance to metronidazole was also detected to be in high rates in our region. So in women using IUD, the risk of A. israelii and pelvic actinomycosis infections by this organism should be taken into consideration.

Amaç: Vezikoüreteral reflünün ( VUR ) endoskopik tedavisi; yüksek başarı ve düşük komplikasyon oranları ile vezikoüreteral reflü tedavisinde son yıllarda sıklıkla ilk seçenek olarak uygulanmaya başlanmıştır. Biz bu makalede vezikoüreteral reflü tedavisinde subüreterik madde enjeksiyonu sonuçlarımızı sunmayı amaçladık. Gereç ve yöntem: Kliniğimizde 2003-2011 tarihleri arasında subüreterik madde enjeksiyonu uygulanmış yaşları 6 ay ile 16 yaş arasında değişen 18 kız, 12 erkek toplam 30 hasta, 42 reflülü üreteri tespit edilen hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Subüreterik madde enjeksiyonu pediatrik sistoskopi eşliğinde reflülü üreter orifis ağzına submukozal olarak 1-2 cc sodyum hyaluronan içinde dextranomer (Deflux) uygulanarak yapıldı. Hastaların takibinde voiding sistoüretrogram (VCUG) kullanıldı. Bulgular: Hastaların reflü dereceleri I-V arasındaydı. Enjeksiyon materyali olarak tüm hastalarda sodyum hyaluronan içinde dextranomer kullanıldı. Başarı oranları I.,II.,III., derece VUR’de %100, IV.derece VUR’de %76,5 ,V.derece VUR‘de %60 olarak saptandı. Subüreterik enjeksiyon sonrası 6 hastaya açık cerrahi ( üreteroneosistostomi ) uygulandı. Toplam başarı oranı %85,7 olarak bulundu. Enjeksiyon öncesinde disfonksiyonel işeme bulgusu olan hastalara ürodinami yapıldı. Aşırı aktif mesane saptanan hastalar oxybutinin HCL ile tedavi edilip sonrasında subüreterik madde enjeksiyonu yapıldı. Reflü ile bereber aşırı aktif mesanesi olan hastalarda başarı oranı %100 bulundu. Hiçbir hastamızda komplikasyon izlenmedi. Sonuç: Endoskopik VUR tedavisinde subüreterik madde enjeksiyonu düşük komplikasyon oranı , düşük dereceli reflülerdeki yüksek başarı oranı ve günübirlik uygulanabilmesi ile uygun hastalar için VUR tedavisinde uygulanacak ilk tedavi seçeneği olarak görülmektedir.

Aim: Endoscopic treatment of vesicoureteral reflux ( VUR ), due to the high success rates and low complication rates, has often been started to be performed as the first choice in recent years in the treatment of vesicoureteral reflux. We present the results of the injection of subureteric substance in the treatment of vesicoureteral reflux. Material and Method: Totally 30 patients who have 42 reflux ureteral, 12 of whom were boys and 18 of whom were girls whose ages ranged from 6 months to 16 years performed the injection of subureteric substance in our clinic between the years of 2003 and 2011 were retrospectively evaluated. The injection of subureteric substance was done by performing 1-2 cc dextranomer within of sodium hyaluronan (Deflux) as a submucosal into the mouth of the ureteral orifice with reflux with the pediatric cystoscopy. Voiding cystourethrography (VCUG) was used in follow-up of the patients. Results: Deflux was used as an injection material in all of the patients. The success rates were determined as 100% in the first, second, third grade of VUR, as 76.5% in the fourth grade of VUR and as 60% in the fifth grade of VUR. 6 patients were performed the open-surgery (ureteroneocystostomy) after the injection of subureteric. Total success rate was found as 85.7%. Urodynamics was performed to patients with the finding of dysfunctional voiding prior to the injection. The patients who had an overactive bladder were treated with the oxybutynin HCL and then subureteric substance was injected to them. The rate of the success was found as 100% in patients with overactive bladder together with reflux. Complication was not observed in any of our patient. Conclusion: In the endoscopic treatment of VUR, the injection of subureteric substance, due to the low complication rate, high success rate in low-grade reflux and its daily application, is seen as the first treatment option for the appropriate patients in the treatment of VUR.

Meckel divertikülü çocuklarda çoğu zaman asemptomatik olmasına rağmen ülserasyon, kanama, invaginasyon, enfeksiyon, perforasyon, intestinal obstrüksiyon gibi komplikasyonlara sebep olabilir. Ameliyat sonuçları genellikle iyi olmasına rağmen, spesifik klinik, radyolojik ve laboratuar bulguları olmadığı için Meckel divertikülü komplikasyonlarının ameliyat öncesi tanısı oldukça zordur. Bu raporda, Meckel divertikülünün nadir bir komplikasyonu olan aksiyal torsiyonu ve fibröz banda bağlı intestinal obstrüksiyonu bulunan 5 yaşındaki erkek hasta sunulmaktadır.

Meckel's diverticulum is often asymptomatic in children. But, it can cause complications such as intestinal obstruction, ulceration, intussusception, infection, perforation and bleeding. Although operation results are good, the diagnosis of complications due to Meckel's diverticulum before surgery is difficult because it has not a specific clinical finding, imaging method and characteristic laboratory finding. In this report, a 5-year-old male patient with intesinal obstruction due to axial torsion and fibrous band which is a rare complication of Meckel's diverticulum is presented.

Yenidoğanın erken hemorajik hastalığı doğumdan sonraki ilk 24 saat içinde oluşan ve K vitamini eksikliğine bağlı gelişen bir hastalıktır. Bu hastalık özellikle gebeliğin sonuna doğru fenitoin ve fenobarbital gibi antikonvülzif ilaç alan veya rifampisin ve izoniazid gibi antitüberküloz ilaç kullanan annelerin bebeklerinde K vitamini profilaksisine rağmen gelişebilir. Bu yazıda; gebeliği süresince, izoniazid ve rifampisin şeklinde antitüberküloz tedavi gören bir annenin bebeğinde, doğumdan sonra ilk 24 saat içinde, 1 mg K vitamini yapılmasına rağmen gelişen yenidoğanın erken hemorajik hastalığı olgusunu sunduk. Yazımızda gebeliğinde tüberküloz tedavisi alan anne bebeklerinde yenidoğanın erken hemorajik hastalığı gelişebileceğine dikkat çekmek istedik

Early Hemorrhagic Disease of Newborn is a disorder which occurs due to vitamin K deficiency during the first 24 hours following the birth. This disease can develop in newborns of mothers taking prenatal antituberculosis treatment with rifampicin and isoniazide or prenatal anticonvulsive treatment with substances like phenytoin and phenobarbital, despite vitamin K prophylaxis. Our case presents an early hemorrhagic disease of newborn seen during the first 24 hours of life (although 1 mg of vitamin K had already been applied) whose mother has taken tuberculosis treatment with isoniazide and rifampicin. We desired to attract attention to early hemorrhagic disease of newbornw that can develop in babies whose mothers have taken tuberculosis treatment.

Subtalar eklem çıkıkları yüksekten düşme, spor yaralanmaları ve motorlu taşıt kazaları gibi yüksek enerjili travmalar sonucu nadiren gelişirler. Hastaların muayenesinden sonra, uygun X-ray ve bilgisayarlı tomografi ile redüksiyonun yeterliliği ve eşlik eden osteokondral kırıklar değerlendirilmelidir. Subtalar çıkığın esas tedavisi kapalı redüksiyon ve tespittir. Çoğunlukla lateral çıkılarda görülen eklem aralığına dokuların sıkışması durumunda açık redüksiyon gerektirirler. Bu yazıda düşme sonucu subtalar çıkık gelişen 2 hasta sunuldu. Medial çıkıklı hasta kapalı redüksiyonla tedavi edilirken, lateral çıkıklı hastada ise açık redüksiyona geçildi. Hastaların 6 yıllık takiplerinde artroz ve hareket kısıtlılığının gelişmemesi çıkığa osteokondral kırıkların eşlik etmemesi ile ilişkilendirildi.

Subtalar joint dislocations are seen rarely as a result of high-energy traumas such as falling-down from a heigh place, sports injuries, and motor vehicle accidents. After physicial examination of the patients, associated osteochondral fractures and adequacy of reduction should be evaluated with appropriate X-ray and computed tomography. The main treatment of subtalar dislocation is closed reduction and fixation. It requires open reduction in case of tissue compaction in the joint space which is usually seen in the lateral joint dislocations. This study presents two cases in whom subtalar dislocation was developed as a result of falling down from a heigh place. One of the patients who had medial dislocation was treated with closed reduction and the other patient who had lateral dislocation was treated with open reduction. During the 6-year follow-up period of the patients, arthrosis and decreased range of motion were not developed and this was attributed to that osteochondral fractures were not associated with dislocation.

DJ stentler uzun süredir üroloji pratiğinde kullanılmaktadır. Bu stentlerin kullanım endikasyonları da yine bu zamanda artış göstermiştir. İrritatif semptomlar başta olmak üzere bu stentlerden dolayı oluşan komplikasyonların sıklığı artmıştır. Önceden uygulanıp unutulan stentler, hastalarda ciddi komplikasyonlara yol açabilir. Sol üreter taşı nedeniyle üreterorenoskopi ile taşı çıkarılan ve DJ stent takılan 24 yaşındaki bir erkek hastanın stenti 1 ay sonra çekildi. Hastanın bir yıl sonra sol yan ağrısı ve hematürisi olunca polikliniğimize başvurdu ve yapılan tetkiklerinde sol böbrek alt polde DJ stent parçası olabilecek opasiteler. Perkütan cerrahi ile alt pole girilerek stent parçası çıkarıldı. DJ stent yerleştirilirken dikkat ettiğimiz gibi, stent çıkarılırken de aynı dikkatte olmalı ve stentin tam parça olarak çıkarıldığından emin olmalıyız. Bu olgu eşliğinde DJ stentler ve komplikasyonları tartışıldı.

Double J ureteral stent has been under urological practice for more than 35 years. Indications for stent insertion have increased in recent years along with an increase in their use. Thus this complication and side effects due to stent insertion are more frequently observed than previously encountered. Moreover, irritative symptoms of the patient, indwelling stent administration for prolonged periods or being forgotten of a previously administered indwelling stent could have some symptoms and lead to serious complications. A 24 years old man presented with left ureteral stone which was treated by retrograde ureteroscopic treatment using ureteral dj stent. After one month the dj stent was extracted. One year later the patient presented with left flank pain and hematuria. After the inspections we found a part of dj stent at the lower pole. We treated the patient by percutaneous nephrolithotomy surgery and the part of the stent was extracted. This case shows that; one should show attention during the dj stent insertion and extraction. Make sure that the stent was extracted fully. In this case, DJ stents and complications of the forgotten stents were discussed.

Amaç: Bu olgu sunumunda, infertilite tedavisinde modern yöntemlere ulaşım oldukça kolaylaşmış olsa dahi Türkiye’nin doğusunda, halen geleneksel yöntemlere başvurulabildiğine dikkat çekilmek istenmiştir. Olgu: Çocuk sahibi olamama ve vajinal akıntı yakınmaları ile başvuran 21 yaşındaki kadın hastanın yapılan jinekolojik muayenesinde posterior fornikse doğru yerleştirilmiş sert yabancı bir cisim tespit edilmiş ve çıkarılmıştır. Sonuç: Türkiye’nin doğusunda halen infertilite tedavisinde birtakım yanlış geleneksel yöntemler kullanılabilmektedir. Bu gibi uygulamalar, enfeksiyonlara neden olarak infertilite oranlarını artırabilir.

Aim: In this case report, we aimed to attract attention to being applied to traditional methods in the eastern part of the Turkey as well reach to the modern methods for infertility treatment easily. Case: On the gynecologic examination, a hard foreign body which had been inserted through posterior fornix for the treatment of infertility was extracted from the vagina of the woman who applied with the complaints of infertility and vaginal discharge. Conclusion: Some traditional wrong methods may be still used in the treatment of infertility in the eastern part of the Turkey. This kind of methods might increase the infertility rates by leading to the infections.

Bu çalışmada, rektal prolapsusun çok ender rastlanan bir nedenine; dev mesane taşına dikkat çekmeyi amaçladık. Mesane taşı ve rektal prolapsus birlikteliğine Helmut Lauschke’ nin 1989 yılında yaptığı 3 olgu sunumunu içeren çalışması dışında literatürde rastlamadık. Dört yaşında kız hasta, yaklaşık 5 aydır anal bölgesinde idrar yapma esnasında dışarıya doğru belirginleşen, içeriye itildiğinde kaybolan yumuşak doku kitlesi sebebiyle kliniğimize başvurdu. Direkt üriner sistem grafisi ve sonografik inceleme ile üriner obstrüksiyon oluşturan dev mesane taşı tespit edildi. Açık cerrahi yöntem ile mesane taşı çıkarıldı. Rektal prolapsus için ilave tedavi yapılmadı. Şikayetlerinin düzelmesi üzerine beşinci gün taburcu edildi. Operasyon sonrası beşinci ayda rektal proplapsus yönünden şikayeti bulunmayan olgu, fizik muayene ve laboratuar bulgular açısından normal olarak değerlendirildi.

In this study, we aimed to draw attention to one of the rare cause of rectal prolapse: giant bladder stone. We couldn’t find out any literature in which Rectal prolapse and bladder stones coexists, except Helmut Lauschke`s study in 1989 that includes three cases presentation. A four-year-old girl applied to our hospital with complaints of having a soft tissue mass, which becomes evident during urination and disappears when push back into, in her anal region in last five months. A giant bladder stone that couses the urinary obstruction was found by Direct X-ray and ultrasound examinations. Bladder stones were removed by an open surgical medhod. An additional treatment for rectal prolapse was not done. Improvements in complaints seen and the patient discharged from hospital on the fifth day after operation. The case which had no more complaints regarding the operation of rectal prolapse found normal in terms of physical examination and laboratory finding.